Biografías

Emilia Pardo Bazán (1851-1921). Unha das autoras máis prolíficas da literatura española e foi recoñecida como a escritora europea máis grande do século XIX, cunhas corenta novelas, sete dramas teatrais e ao redor de seiscentos contos curtos, ademais de innumerables artigos, prólogos, conferencias e traducións de obras estranxeiras en francés e inglés. Feminista e sufraxista declarada, mantivo unha vida persoal independente tanto no aspecto económico como social, liderando importantes debates literarios e políticos. Reivindicou a plena educación para as mulleres, así como o seu dereito para exercer unha profesión acorde cos estudos realizados. En 1906 foi a primeira muller en presidir a sección de literatura do Ateneo de Madrid, en 1910 foi nomeada conselleira de Instrución Pública por Alfonso XIII. Foi a primeira muller en ocupar unha cátedra na Universidade de Madrid en 1916

Naceu en 1910 en Orihuela, tras uns anos de estudos, o seu pai decidiu que sería máis útil coidando o rabaño de cabras da familia. Pero Miguel entendeu moi pronto que o seu destino era escribir. Con esa determinación empezou unha longa loita por facerse un oco no panorama literario do Madrid dos anos trinta, ata  relacionarse con nomes como, Pablo Neruda, Vicente Aleixandre, Maruja Mallo, Rafael Alberti ou Federico García Lorca. Polo camiño descubriu o amor con Xosefina Manresa con a que casou. Miguel, que fora criado na contorna cultural-eclesiástica  da época, foi descubrindo outras formas de pensar tras a súa integración no ambiente madrileño. Ó inicio da Guerra Civil, tomou partido  pola República e o  Partido Comunista, converténdose nun dos principais poetas do período bélico e chegándose a gañar os apelativos de Poeta da Revolución ou Poeta do Pobo. En 1939, acabada a guerra, foi detido e estivo en prisións ata a súa morte tres anos despois.

En 1919, Lorca deixa eu fogar e instalouse en Madrid para formarse na residencia de Estudantes. Por el pasaron algúns dos nomes máis soados das artes e as ciencias españolas, ben sexa como residentes ou como visitantes asiduos. Juan Ramón Jiménez, Severo Ochoa, Miguel de Unamuno, Manuel de Falla, José Ortega e Gasset ou Pedro Salinas foron algunhas das figuras máis destacadas en deambular polos seus corredores e estancias. Con todo, tres individuos parecen destacar nas súas historia por encima de todos os demais, non só polo seu prominencia, senón porque o seu paso pola Residencia de Estudantes é fundamental para as súas propias traxectorias persoais e artísticas. Luís Buñuel, Salvador Dalí e Federico García Lorca quedaron marcados pola Residencia de estudantes do mesmo xeito que esta quedou marcada por eles.

Emilia Pardo Bazán morreu o 12 de maio de 1921 e foi enterrada na cripta da igrexa da Concepción de Madrid en contra os seus desexos, que eran ser trasladada ao Pazo de Meirás. Pasado xa  o centenario da súa morte, é considerada a maior representante española da corrente literaria naturalista e unha das mellores escritoras do século XIX. Nesta novela gráfica descubriremos a Dona  Emilia viaxando por varios países, escribindo numerosas novelas, ensaios e obras de teatro e vivindo apaixonados romances como o que mantivo con Benito Pérez Galdós. Foi unha muller loitadora á que lle negaron tres veces o ingreso na Academia da Lingua.

Clara Campoamor foi quizais a muller máis importante na historia da loita polos dereitos da muller en España. Grazas a ela, ao seu compromiso, á súa loita e ao seu aceso discurso no Congreso dos Diputados o 1 de outubro de 1931, aprobouse o voto da muller. Defendeu o voto feminino con determinación e vehemencia enfrontándose cos seus adversarios políticos e mesmo o seu grupo. O seu compromiso político fixo que tivese que fuxir ao exilio cando estalou a Guerra Civil.

Antonio Machado, figura clave da nosa cultura, é un dos poucos  grandes poetas que tambien foron filósofos. Tras o exito de Vida e morte de Federico García Lorca, o prestixioso hispanista Ian Gibson  e o recoñecido ilustrador Quique Palomo volven unir os seus talentos  para contarnos a vida do poeta. Nas páxinas deste libro relátannos , entre moitas outras vivencias, como Machado apoiou a Segunda  República e compuxo algúns dos versos elegíacos máis fermosos da  nosa lingua. Como cantou o paisaxe castelán e a angustia do  tempo que flúe imparable.