Wieża Ciśnień Na Grobli

Wodociągi Wrocławskie „Na Grobli” rozpoczęły działalność 1 sierpnia 1871 r. W początkowym okresie nowy zakład umożliwił dostarczanie mieszkańcom Wrocławia 15,5 tys. m3 wody na dobę, co dawało w przeliczeniu na jednego mieszkańca 90 l na dobę. Początkowo wodę czerpano z Odry, po wstępnym oczyszczeniu trafiała do zbiornika wieżowego na wysokość około 40 metrów, skąd rurociągami, zasilała grawitacyjnie sieć miejską. W 1900 r. produkcja wody wynosiła do 60 tys. m3 , a długość sieci wodociągowej osiągnęła 197,7 kilometrów. Po epidemii cholery w Hamburgu, podczas której bakterie były przenoszone przez wody rzeczne, we Wrocławiu wykopano studnie, z których czerpano wodę gruntową z terenów wodonośnych. W 1903 r. uruchomiono przepompownię przy Wrocławskim Porcie Miejskim. W latach dwudziestych i trzydziestych wybudowano przepompownie „Bierdzany” i „Radwanice”.

Imponująca infrastruktura wodociągowa Wrocławia uległa znacznemu zniszczeniu w czasie oblężenia Festung Breslau. Pomimo poważnych strat, pierwsza dostawa wody nastąpiła już 15 maja 1945 r., zaledwie tydzień po zakończeniu działań wojennych. Jednakże wszystkie zniszczenia wojenne usunięto dopiero w 1952 r. Od 1955 r. Wrocław borykał się z brakami wody zdatnej do picia. W obliczu kryzysu zasilania Wrocławia w wodę, władze miasta w 1969 r. wydały zakaz używania wody z wodociągów do mycia samochodów i podlewania ogródków. Jednym z pomysłów na rozwiązanie problemów z zasilaniem miasta w wodę było uruchomienie w 1971 r. dwudziestosiedmiokilometrowego kanału dostarczającego wodę z Sudetów Nysą Kłodzką do Oławy. Dopiero w 1982 r., po oddaniu do eksploatacji zakładu produkcji wody „Mokry Dwór”, zabezpieczono zapotrzebowanie Wrocławia na dostawę wody.

Przekrój przez wieżę - Wolfert-1879.

FOMT