2013 - Midden-Spanje

Dinsdag 2 juli 2013 ( Sens - 374 km)

On the road. In het Engels een begrip. A state of mind. In het Nederlands heeft het minder body en klinkt het een beetje simpel... onderweg. Wij zijn ongeveer een kwartier vertrokken en onderweg. De boxer-motor ronkt. Een tiental kraaien klapwieken over het veld. De zon komt uit de ochtendnevels te voorschijn. Al onze benodigdheden voor 4 weken nomadenleven zitten in 2 koffers en enkele tassen. In ons hoofd overlopen we nog eens de checklist. Het asfalt raast schemerig onder de wielen. De wind masseert onze motorkledij. En dan bekruipt je plots dat gevoel, veel sterker dan wanneer je in een auto zit. We zijn onderweg. On the road. Het virus slaat weer toe.

Deze keer gaan we andermaal richting Spanje. Meer bepaald de siërra's rond Madrid en enkele bergdorpen en steden die we willen bezoeken, Albarracin, Cuenca, Toledo, Segovia.... Maar eerst een mooie tocht door Frankrijk. We hebben geen haast.

't Is een zomerse dag en we rijden tot in Sens. We overnachten in hotel "Première Classe". Klinkt duur maar is het helemaal niet.

Woensdag 3 juli 2013 (Montbrison - 361 km)

Het mooie weer van gisteren lijkt voorbij. Vandaag is het overtrokken en er valt een miezerig regentje. Bovendien is het frisjes. We rijden door de Bourgognestreek en de landelijke wegen liggen bezaaid met koeienvlaaien en modder. Jammer van die nattigheid want het is best wel een mooie rit. Na 100 km ziet de motor er als een slecht onderhouden landbouwmachine uit. Gelukkig is het tegen de avond droog en op de camping van Montbrison kunnen we zelfs in het zonnetje ons tentje opzetten. Veel restaurantkeuze is er niet in Montbrison. We rijden wel vier keer door het stadje vooraleer we iets vinden waar we buiten kunnen eten.

Donderdag 4 juli 2013 (Millau - 245 km)

Vandaag wordt het een prachtige rit door de Puys en de Causses. We rijden over een hoogvlakte met weinig dorpjes. Vooral de klim naar de "Col du croix de l'homme mort" op 1100 m hoogte maakt indruk. Het zonnetje schijnt, alles is perfect en de regen van gisteren is op slag vergeten. In de late namiddag rijden we door de Gorges du Tarn met zijn overhangende rotsen en spectaculaire landschappen. We zetten ons tentje op "Camping Le Papillon" in La Cresse, vlakbij Millau. Een terrassencamping waar ieder plekje een uitzicht over de vallei biedt. Het is er rustig. Een aanrader voor mensen die kalmte en een mooi panorama verkiezen boven animatie en zwembad, want dat laatste is er niet. 's Avonds rijden we naar beneden en eten er lekker in de tuin van een lokaal restaurant.

Vrijdag 5 juli 2013

Rustdag. Wasdag. En niet alleen onze kleren zijn aan een wasbeurt toe. Ik rij naar Millau om de motor schoon te spuiten. Niet dat het allemaal blingbling moet zijn maar ik wil de koeienstront en aangekoekte modder kwijt. 's Namiddags maken we een wandeling naar La Cresse centrum. Een overstatement want La Cresse bestaat slechts uit een tiental huisjes, een polyvalente zaal en een kerkje. Onderweg plukken we kersen. In de avond rijden we naar Millau dat slechts een 10-tal km van La Cresse ligt. 't Is vrijdagavond en gezellig druk op de terrasjes.

Camping "Le papillon" in La Cresse

Zaterdag 6 juli 2013 ( Cruscades - 185 km)

De Tour de France speelt ons parten. De grensovergang naar Spanje nabij Saint-Girons zal morgen volledig geblokkeerd worden door de passage van de Tour. We besluiten het nuttige aan het aangename te paren en verleggen onze route richting Carcasonne om er mijn broer en zus en hun echtgenoten te bezoeken die in een B&B logeren in Cruscades. Eerst gaan we de fameuse viaduct van Millau bekijken. Een indrukwekkend staaltje van Frans ingenieursschap.

Viaduct van Millau

We rijden over de hoogvlaktes van de Languedoc. We stoppen voor een koffie & thee in Saint-Affrique. Wanneer we de patron van het theehuis vragen waar de naam Saint-Affrique vandaan komt heeft hij geen enkel idee. En dat is niet het enige waarin hij teleurstelt. Hij verontschuldigt zich ook nog voor het feit dat hij geen citroen heeft voor in de thé citron, geen toilet heeft, geen melk voor in de koffie en geen wisselgeld.

De rit gaat verder langs de warme bergflanken rond Minerve om daarna het Canal du Midi over te steken. Op de middag is het erg warm. We zijn het nog niet gewoon en zweten ferm in onze motorpakken. In Cruscades nemen we intrek bij Harry & Leen die daar een mooie B&B La Bâtisse du délice runnen en de kunst kennen om gasten op en top te verwennen. Leen is een gepassioneerde gastvrouw maar ook een uitstekende kok. Harry is een bevlogen verteller, gastheer en bovendien motard. Dat schept altijd een extra band. Een leuke ervaring en een aanrader voor wie in de streek van Carcasonne overnachting zoekt.

Zondag 7 juli 2013 (Castellbo, Spanje - 250 km)

Na een lekker ontbijt op het terras van de B&B en afscheid genomen te hebben van onze familieleden vertrekken we richting Andorra. De weg slingert en klimt gestaag tot we tussen de sneeuwhopen de Port de l'Envalira passeren en de afdaling naar Andorra beginnen. Andorra is niet veel meer dan een samenraapsel van benzinestations, banken en winkelketens. Gelukkig maakt het landschap veel goed. Het is zondag en we kruisen veel motorrijders. Sommigen gaan nogal roekeloos te keer op de drukke bergweg. Bij een stop valt mijn helm op de grond. Geen barst of kras in het vizier maar ik krijg mijn kinstuk slechts na enkele pogingen weer omlaag. Gelukkig doet ie het na een poosje weer perfect. We rijden tot in Castellbo, een klein dorpje langs de Spaanse kant van de Pyreneeën. We kampeerden hier 18 jaar geleden en zijn benieuwd wat er van geworden is. Tot onze ontsteltenis is de tijd hier blijven stilstaan. Er is niks veranderd. In tegendeel. Het zag er vuil en verlept uit. Enkele huizen in het dorpje zijn gerestaureerd. Wij eten een lamsstoofpot in het enige café dat tevens campingreceptie, winkel en zenuwcentrum van het dorp is. Op de camping staat nog een gekke Australiër met een BMW GS 1100 en een ouwe Duitser, Reinhardt, met een camperbusje. We verbroederen op het terras en laten de karaffen wijn vloeien terwijl we de 23 katten van de eigenares en wel 10.000 vliegen op afstand proberen te houden.

Maandag 8 juli 2013 ( Alquézar - 275 km )

De Spaanse landschappen imponeren. Prachtige wegen om met een motorfiets te doen. s' Avonds komen we in Alquézar aan. Een wondermooi bergdorp dat vlakbij 2 kloven gelegen is. Hier plannen we enkele dagen te blijven. De camping ligt op 1 km van het stadje.

Alquezar bij valavond

Dinsdag 9 juli 2013 ( Alquezar )

Het was nogal rumoerig vannacht. Rond middernacht zetten Franse laatkomers pal naast ons hun tenten op. Vreemd want 85 % van de camping is nog leeg. Daarna wordt ik gekweld door minuscule mugjes die er in slagen om door het muggengaas te kruipen en een nabije schapenkudde illustreert wat veel geblaat en weinig wol betekent.

's Morgens maken enkele café cortados' en een ontbijtje in de kantine alles goed.

In Alquézar kan je een kloof bezoeken via een soort via ferrata, een reeks brugjes en trappen die langs de rotsen gemonteerd zijn. De hele wandeling start in het dorp en maakt een lus om aan de achterkant van het dorp weer uit te komen. We besluiten om er in de voormiddag aan te beginnen kwestie van nog wat schaduw in de kloof te hebben. Nadien gaan we wat luieren in het gemeentelijk zwembadje.

Woensdag 10 juli 2013 ( Albarracin - 355 km )

Na een ontbijtje in het restaurant rechtover de camping vertrekken we richting Zaragoza. Nogmaals wordt het ons duidelijk dat de crisis in Spanje ernstig is. De ringweg rond Zaragoza is bijna verlaten. We zien een nagelnieuwe Ikea met een gigantische lege parkeerruimte er rond. We nemen de A-222 en rijden door een desolaat landschap. Vanuit Google Earth ziet het er zelfs heel bevreemdend uit zoals op onderstaande foto te zien is.

We stoppen in Cella voor een koffie en 3 oude Spanjaarden komen een verhaal vertellen dat wel een half uur lijkt te duren. Ze wijzen naar de motorfiets en gesticuleren uitgebreid. We knikken heel geïnteresseerd maar begrijpen er geen jota van. Er komen onweerswolken opzetten van over de bergen. We komen aan in Albarracin die een Moorse omwalling heeft en uitnodigend tegen de bergflank gedrapeerd ligt. Maar eerst vlug ons tentje opzetten terwijl het nog droog is. Eenmaal we klaar zijn begint het water te gieten en we hollen naar de kantine om een apero te drinken. De regen verandert in hagel en de hele camping verandert in een water en ijsmassa. De Spanjaarden rijden hun auto's onder de bomen om zo hagelschade te vermijden. Ik denk aan de motor maar neem me voor om pas door de bui te hollen als de hagelbollen te groot worden. Slecht idee natuurlijk want dan zal het al te laat zijn. Gelukkig valt het nog mee en kunnen we toch nog van onze aperitief genieten. Ons tentje staat nog recht maar min of meer in een modderpoel. Het beste dat we kunnen doen is om tussen twee buien door te gaan eten in het stadje. 't Is maar 3 km maar we worden toch nat en rennen vlug een restaurant binnen. We zijn de enige klanten maar zoals overal in de Spaanse horeca zorgt de TV voor animo. De regionale specialiteit is er cordero conserva, in bokalen ingelegde vleeswaren. Laat maar komen. De donder rolt door de bergen. De glazen klinken.

Albarracin

Donderdag 11 juli 2013 ( Albarracin )

't Heeft vannacht flink geregend en ons oud tentje lijdt wat aan "zeilmoeheid" en is niet meer 100 % waterdicht. We hebben de bovenkant moeten verzegelen met een stuk plastiek. 's Morgens staan we in een slijkpoel en we besluiten om te verhuizen naar het hoger gelegen deel van de camping waar het droger is en er gras groeit. Gelukkig hebben we niet veel gerief en de verhuis is snel geklaard. Het sanitair van de camping is het properste wat wij ooit zagen. Douches, toiletruimte.. alles is er kraaknet. We durven zelfs niet met schoenen aan naar binnen. We wandelen naar Albarracin en verkennen het oude stadje. Het wordt met zijn plaza mayor en murales terecht één van de mooiste bergstadjes van Spanje genoemd.

's Avonds eten we in het mooie antieke Hotel Albarracin. Superlekker. Varkensvlees in hazelnotensaus, lamsschouder, crumble pastorales, wijn, fruit, yoghurt. Ook deze avond horen we in de verte de donder rommelen en valt de elektriciteit uit , maar niemand schijnt zich daar aan te storen. We eten binnen want het is fris. Als doorzakkertje rijden we nog een stukje de donkere bergen in om naar de bliksemflitsen te kijken.

Vrijdag 12 juli 2013 ( Albarracin )

Huevos fritos als desajunes, ontbijt dus. We nemen de motor voor een ritje naar de Prado del Navazo want we willen daar een wandeling maken. In de rode zandstenen rotsen zijn er prehistorische rotsschilderijen te zien. Een interessante en mooie wandeling.

Zoek de buffels & de jager

Zaterdag 13 juli 2013 ( Cuenca - 185 km )

Motorfiets bepakken en we rijden met een boog door de Montes Universalis richting Cuenca.( klik hier voor video ) Het wordt een mooie verlaten rit met veel afwisseling. We zien watervallen, herders en kuddes en superkleine bergdorpjes. Het hoogste punt ligt op 1850 meter.

We installeren ons op de camping in Cuenca en rusten wat uit. Het is een grote camping maar we vinden nog een leuk en rustig plekje. 's Avonds rijden we tot op de plaza mayor van Cuenca. 't Is zaterdag en vanop een terras zien we verschillende huwelijksceremoniën. Cuenca is een mooie stad die boven een kloof gebouwd is en o.a. bekend is voor zijn "hangende huizen".

CUENCA

Zondag 14 juli 2014 ( Cuenca )

We maken een uitstapje naar de cuidad encantada, de betoverde stad, die op 25 km van Cuenca ligt. Door erosie zijn gigantische rotsen uitgeslepen tot allerlei vormen: een boot, een zeehond, een zee van steen, enz.. In de late namiddag gaan we terug naar Cuenca waar we eerst een aperitiefje drinken aan het gemeentelijk zwembad dat ook een artificieel zandstrand heeft.

Maandag 15 juli 2013 ( Toledo - 195 km )

Opnieuw de weg op, zuidwaarts, naar Toledo. We rijden over de meest verlaten autosnelweg ooit, door het onbewoonde landschap van La mancha. We verlaten de snelweg voor een stop in een dorpje en het enige wat we horen is de kerkklok en het getjilp van enkele mussen. De weg daalt af en eenmaal in de laagvlakte slaat de hitte toe. Maar zolang we rijden is het draaglijk en we genieten van de immense panorama's en wolkenpartijen.

Toledo heeft een spectaculaire entree wanneer je de ringweg verlaat en de CM-401 neemt. Je rijdt er dan langs de kloof van de Taag en ziet de stad aan de overkant op de rotsen liggen. Omdat het te warm is om te kamperen pikken we een hotel uit net buiten de stad, Hotel Cigarral de Caravantes. We vragen een kamer met terras en zicht op Toledo en krijgen dit probleemloos want er zijn bijna geen kamers verhuurd. Nochtans is het een prachtig hotel met mediterrane tuin en zwembad waarvan we direct gebruik maken.

's Avonds gaan we naar Toledo. Het wordt nog een heksentoer om met de motor in de smalle en enorm steile steegjes het centrum te bereiken. Maar dit komt eigenlijk omdat we de verkeerde invalsweg genomen hadden. Toledo is een rustige stad en volledig Unesco werelderfgoed. We eten er een assortiment raciones de la casa met een heerlijk gekoeld wit wijntje.

Dinsdag 16 juli 2013 ( Toledo )

We hebben goed geslapen en willen uitgebreid de stad verkennen. Het voordeel van een motorfiets is dat je altijd tot in het centrum geraakt en geen parkeerproblemen kent. Ik zoek een plaats waar motoren geparkeerd staan en wanneer ik de ketting rond m'n wiel leg is er een Spaanse motorrijder die er mij op attent maakt dat hier weinig gestolen wordt. Mijn vertrouwen in de mensheid is groot maar toch leg ik mijn dierbaar beestje aan de ketting. Na een tijdje rondwandelen denken we onze draai in Toledo al gevonden te hebben en geven ons stadsplan aan een koppeltje dat ons de weg vraagt. Kort nadien verdwalen we kompleet en moeten..jawel..de weg vragen. Toledo heeft een oude Joodse wijk en we bezoeken er een synagoge. Het valt ons weeral op hoe rustig het hier is en hoe vriendelijk de mensen zijn. Het is ook de stad van de saffraan. Dus kopen we er wat om thuis cadeau te doen. 't Weegt immers niks en neemt geen plaats. Na de hele dag gewandeld te hebben gooien we ons nog eens in het verfrissende zwembad van ons hotel, dat we weeral voor ons alleen hebben. Terwijl we zwemmen wordt het stilaan donker en vleermuizen scheren vlak naast ons om te drinken van het zwembadwater. Een nooit eerder meegemaakt spektakel. We eten op het terras van het hotel met Toledo by night op de achtergrond.

Woensdag 17 juli 2013 ( Hoyos del Espino - 250 km )

Bagage laden, tanken en de hogere regionen opzoeken. Hoyos del Espino in de Sierra de Gredos is ons doel. Deze bergketen ligt ongeveer 180 km van Madrid en is populair bij de Madrilenen voor de wintersport. Enkele van de binnenwegen die ik in mijn Garmin geprogrammeerd had blijken van de slechtste wegen te zijn die we ooit met een motorfiets deden. Iedere 50 cm zijn er ongeveer 3 putten! De motorfiets rammelt en schudt en met die zware bepakking halen we amper 35 km/h. Als ik op deze manier moet blijven rijden komt er zeker breuk van. Alles davert en trilt. Thuis zal blijken dat één van mijn valbeugels losgescheurd was. Er is echter geen alternatieve route tenzij we een uur terug rijden. Tenslotte stop ik en zet mijn vering helemaal op de zachtste stand. Dit is heel wat beter. Nu kan ik tenminste 60 km/h rijden en we zweven precies wat meer over de putten. Deze rampenweg blijft vele tientallen kilometers aanhouden en de motor krijgt het hard te verduren. Ik sus mijn ongerustheid met de bedenking dat een GSA tenslotte voor dergelijk sloopwerk gemaakt is.

De camping in Hoyos del Espino ligt "en plein nature" in een dennenbos vlakbij de Sierra de Gredos. Er is een gezellige kantine maar geen sterrenallures. Er zijn nogal wat wandelaars die hier kamperen. 's Nachts koelt het flink af. We zitten immers 1500 meter hoog. Dat wordt weer slapen met een trui aan en dicht bijeen kruipen.

Donderdag 18 juli 2013

Als je aan de uitgang van de camping op de AV-931 naar rechts draait klimt de weg naar boven tot op een kleine parking waar je niet verder kunt. Daar beginnen allerlei wandelingen in de Sierra de Gredos. Wij kiezen voor de wandeling tot aan de "Laguna de Gredos" een pittige klim van 3 uren. Op het laatst beginnen we serieus te puffen. Iedere 500 meter voel ik me een jaartje ouder worden en ik hijg zo zwaar dat ik bang ben dat ik de plaatselijke fauna ga verjagen. Een tegemoetkomende wandelaar vertelt ons dat je eigenlijk niet tot bij het meer hoeft te wandelen want dat het mooiste uitzicht te beleven valt net vooraleer je bij het meer bent. Omdat we ook nog moeten terugkeren besluiten we om op het mooie uitzichtpunt uitgebreid te genieten en dan de afdaling terug aan te vatten. Er zitten steenbokjes die poseren voor de camera. De afdaling is bijna even lastig als de klim. Veel losse keien en gevaar om een enkel te verzwikken. Zoiets kan je als motorrijder beter vermijden. Na een paar uur afdalen krijgen we precies elastieken benen die onafhankelijkheid nastreven. Gelukkig is op de parking waar onze motor staat een kleine kantine waar we iets kunnen drinken en de geteisterde voetjes wat zuurstof geven.

Vrijdag 19 juli 2013 ( Segovia - 220 km )

In een boog rond Madrid en zoveel mogelijk bergen meepikkend rijden we naar Segovia. De Puerto de Navacerrada, ten noordwesten van Madrid is het hoogste punt en in de winter skigebied. De camping in Segovia ligt een paar km van het centrum. Het is er rustig en er is een zwembadje. We krijgen van de dame in de receptie een plaatsje met een boom, een tafel en 2 banken. Super.

Segovia ligt aan de voet van de Sierra de Guadarrama op ongeveer 90 km van Madrid. De stad is ommuurd en is vooral bekend om zijn Romeinse aquaduct die 30 meter hoog door een deel van het centrum loopt. De constructie is bijna één kilometer lang, heeft twee verdiepingen en maakte in de oudheid deel uit van een 16 km lange waterleiding tussen de Riofrio en Segovia.

We verkennen enkel de zone rond de viaduct de rest van de stad is voor morgen. De avond valt en er scheren honderden zwaluwen tussen de arcaden van de viaduct.

Zaterdag 20 juli 2013 ( Segovia )

We bezoeken Segovia die een aangename stad is met een beneden gedeelte en de oudere stad op de heuvel. Vanop de stadmuren heb je mooie vergezichten. Je kan gemakkelijk alles te voet doen. De plaza mayor heeft veel gezellige terrasjes. We bezoeken ook het Alcázar, een kasteel dat model zou gestaan hebben voor het sprookjeskasteel van Walt Disney. Zeker de moeite waard. Ondanks zijn ligging in het centrum van Spanje kent Segovia een aangenaam klimaat want het ligt op 1000 meter hoogte.

Zondag 21 juli 2013 ( Estella - 380 km )

Vroeg of laat moet je de terugweg inzetten. Het is tenslotte nog 1600 km naar huis. We vertrekken richting Frankrijk. We krijgen af en toe regen en heel veel wind. En bovendien is het koud. Het bliksemt en dondert enorm en met momenten zijn we er niet helemaal gerust in want we rijden op een hoogvlakte en zijn ongeveer het enige ijzeren voorwerp in een straal van enkele kilometers. We besluiten om af te dalen want in het noordoosten piept er precies een beetje zon door de wolken. Goeie gok. We zitten uit het slechte weer en ervaren terug Spaanse temperaturen. Uiteindelijk landen we in Estella waar we onze draai al goed kennen want het is al de derde keer dat we hier overnachten. Andermaal zijn het middeleeuwse feesten in de stad. Ondanks de onstuimige en lastige rit gooien we ons nog in het feestgedruis en gaan eten op de markt van Estella. Een Spanjaard vindt een biljet van 50 euro op zijn stoel en vraagt beleefd of het van ons is. Wij ontkennen maar zijn verbaasd over zoveel eerlijkheid.

Maandag 22 juli 2013 ( Hendaye - 240 km )

Vanavond moeten we aan de Franse grens zijn. Het wordt een ritje met het regenpak uit en dan weer aan. Op de late middag zitten we op de grens met Spanje aan de oceaan, vlakbij St.-Jean-de-Luz en eten een pizza in een restaurant van camping Ametza. We vragen of er nog plaats is en besluiten te blijven. We gaan nog naar het strand en doen voor de laatste keer onze vuile was. 's Avonds gaan we kuieren op de dijk en gezellig tafelen in Hendaye. 's Nachts krijgen we een zwaar onweer op ons dak.

Dinsdag 23 juli 2013 ( Hendaye )

We besluiten om vandaag wat uit te rusten want het was een onrustig nachtje. We nemen de Route de la Corniche langs de oceaan, richting Saint-Jean-de-Luz. Heel mooi. De motor maakt een vreemd ratelend geluid aan 4000 rpm en ik denk dat het de kleppen zijn en besluit om er wat olie bij te kappen. Thuis zal blijken dat het de losgescheurde valbeugel was die ratelde. In de namiddag regent het weer en we rijden naar de Spaanse kant van de oceaan: Hondarribia. Ook mooi maar jammer van de regen.

Woensdag 24 juli 2013 ( Aubeterre-sur-Dronne - 306 km )

De Bordeauxstreek. Zacht glooiend met perfect getrimde wijngaarden. Ik laat de motor zijn zin doen. Zacht schakelend nemen we de kleine departementales en passeren allerlei beroemde wijnkastelen met ronkende namen. 't Lijkt wel de wijnafdeling van een supermarkt. We drinken een tonic in een heel oude herberg "Le prince sarmant". Een spelfout? Nee, verklaart de patron. Les sarmants zijn takken van de druivelaars. Zo zie je maar, reizen is altijd een beetje leren. De camping van Aubeterre heeft een leuke bar aan de plan d'eau. Het stadje ligt helemaal op een bultje met een gezellig marktplein waar de Fransen een patent op hebben. Jammer genoeg zijn alle restaurants reeds volgeboekt maar later op de avond gaan we er nog iets drinken. Er is een optreden van waarschijnlijk het slechtste covertrio ter wereld. Ze slagen er in het repertoire van Neil Young, Pink Floyd en Dylan om zeep te helpen. We bestellen 2 rosé's maar de kelner vergeet ons compleet. Later moeten we dan maar één betalen als compensatie. Grappig maar attent.

Donderdag 25 juli 2013 ( Chateaudun - 375 km )

Warme rit. Veel ronde punten, rode lichten, Carrefours, Bricocenters, enz... Je kent dat wel. Maar soms rekt de route nationale zich lekker uit en kan het toerental losgegooid worden. En 't blijft leuker dan de autoroute. De camping municipale in Chateaudun kost slechts 5.7 euro. 's Nachts komt het ene onweer na het andere voorbij. Soms doet het zo lelijk dat de grond onder onze luchtmatras davert en 't is precies of er enkele fotografen staan te flitsen rond ons tentje. Echt veel regen valt er niet maar blijkbaar zijn we toch aan het een en ander ontsnapt want de dag nadien zie ik op het nieuws dat hevige onweders Noord Frankrijk en België zwaar geteisterd hadden.

Vrijdag 26 juli 2013 ( thuis - 384 km )

Alles gaat vlot. Eerst vouwen we voor de laatste keer onze bungalow op en dan gaan we ontbijten op een terrasje in de zon. We doorkruisen Parijs zonder problemen. Ook de snelweg is te doen. De temperatuur is perfect om wat kilometers te bollen. Ondanks het gebrek aan slaap valt het allemaal best mee. Eenmaal thuis wacht ons de luxe van... een huis!

(in bijlage gpx-bestand met routes)