Zonlicht

2015-09-27T10:12:32+01:00

Het verschijnsel dat zonlicht of lichtlijnen in verscheidene componenten gesplitst worden wanneer het betreffende licht zich in een magnetisch veld bevindt, noemt men ene filtratie in een radiatorspectraallijn. Dit zogeheten Zeeman-effect wordt o.a. aangewend om de magnetische velden van de zon en van andere sterren te bestuderen. Het Zeemaneffect heeft Pieter Zeeman een groot deel van zijn loopbaan beziggehouden. Het opmeten van lichtspectra gebeurde in het laboratorium in Amsterdam. Al gauw bleek dat het Zeemaneffect niet meer met de theorie van Lorentz viel te verklaren. Uitkomst bracht de quantumtheorie van Niels Bohr. 

Eigen zonlichtanalyse:

Onderstaande afbeelding van een regenboog toont een andere compositie van de spectraallijnen (lijn) die gemanipuleerd zijn met elektronisch magnetisme. Het licht is nu gesorteerd naar temperatuur (kleur) en naar vorm (boog). Een halo op het zonlicht (cirkel) toont rood van binnen en blauw van buiten, mogelijk door het temperatuurverschil. De regenboog laat zien dat het zonlichtdeeltje in een boog wordt getrokken door het zwaartekrachtveld van de bolvormige aarde, en in een cirkel door het zwaartekrachtveld van de zon. Het Doppler-effect (kleurfasering a.g.v. temperatuurverschillen) blijkt uit enkele analyses.

Verplaatsing levert 2de regenboog op in omgekeerde volgorde: roggbiv^-1->roggbiv' (Hoogland, boven buurman Gertjan Goldschmeding)

Nogmaals dit fenomeen met omkering a.h.w. een tunnelvisie: roggbiv^-1->roggbiv'

Eigen structuuranalyse:

De normale spectrale lijn, waargenomen in een studie van het licht van F.N. Heinsius met een digitale filmcamera, toont als de kaarsrechte lijn van het eerste zonlichtdeeltje (photon) afkomstig van de zon dat 8 minuten na vertrek van onze zon wordt waargenomen in de damp van mijn hete koffie op aarde. De koffiestudie toont een meer gedetailleerd en verder verstrooid verloop tot de botsing op aarde het lichtdeeltje uitdooft. Dit detail is linksonder in beeld waar te nemen. De zonlichtdeeltjes leggen de reis naar aarde af in een vaste structuur die bij visuele waarneming de vorm van een honingraat lijkt aan te nemen welke uitgetrokken is. De kleur is willekeurig gesorteerd en niet in de vaste vormen cirkel, boog of lijn, maar wel als zeshoek in een honingraatvorm. Het zonlichtdeeltje eindigt bij doving uiteraard wiskundig in een punt. De zonlichtfasering tendeert naar blauwverschuiving. Het warme zonlicht zal telkens kouder worden.

© 2016 F.N. Heinsius