Zonlicht

2015-09-27T10:12:32+01:00

Het verschijnsel dat zonlicht of lichtlijnen in verscheidene componenten gesplitst worden wanneer het betreffende licht zich in een magnetisch veld bevindt, noemt men ene filtratie in een radiatorspectraallijn. Dit zogeheten Zeeman-effect wordt o.a. aangewend om de magnetische velden van de zon en van andere sterren te bestuderen. Het Zeemaneffect heeft Pieter Zeeman een groot deel van zijn loopbaan beziggehouden. Het opmeten van lichtspectra gebeurde in het laboratorium in Amsterdam. Al gauw bleek dat het Zeemaneffect niet meer met de theorie van Lorentz viel te verklaren. Uitkomst bracht de quantumtheorie van Niels Bohr.

Spectraalfoto ijzerlijnen (1899, Zeeman)

Pieter Zeeman, Laboratorium UvA

Onderstaande afbeelding van een regenboog toont een andere compositie van de spectraallijnen (lijn) die gemanipuleerd zijn met elektronisch magnetisme. Het licht is nu gesorteerd naar temperatuur (kleur) en naar vorm (boog). Een halo op het zonlicht (cirkel) toont rood van binnen en blauw van buiten, mogelijk door het temperatuurverschil. De regenboog laat zien dat het zonlichtdeeltje in een boog wordt getrokken door het zwaartekrachtveld van de bolvormige aarde, en in een cirkel door het zwaartekrachtveld van de zon. Het Doppler-effect (kleurfasering a.g.v. temperatuurverschillen) blijkt uit enkele analyses.

Lichtspectrum regenboog (roggbiv)

Verplaatsing levert 2de omgekeerde regenboog op (rechts): roggbiv^-1->roggbiv' (Foto Hoogland, boven G.J. Goldschmeding)

Nogmaals dit fenomeen met omkering: roggbiv^-1->roggbiv'

Halo om zon zonder 2de kring (roggbiv)

De normale spectrale lijn, waargenomen in een studie van het licht van F. N. H e i n s i u s met een digitale filmcamera, toont als (kaarsrechte) lijn, het eerste zonlichtdeeltje (photon) afkomstig van de zon, dat 8 minuten na vertrek van onze zon, kan worden waargenomen, in de damp van mijn hete koffie op aarde. De koffiestudie toont een gedetailleerd en verstrooid verloop van de lichtbaan tot de botsing op aarde het lichtdeeltje uitdooft. Dit detail is linksonder in beeld waar te nemen (zie video). De zonlichtdeeltjes leggen de reis naar aarde af in een vaste structuur die bij visuele waarneming de vorm van een honingraat lijkt aan te nemen welke uitgetrokken is, in de eindfase. Niet in de vaste vormen cirkel, boog of lijn, maar wel als zeshoek in een honingraatvorm. Het zonlichtdeeltje eindigt bij doving uiteraard wiskundig in een punt. De roggbiv-zonlichtfasering tendeert dichter bij aarde derhalve in een vormverstrooiing en een blauwverschuiving. Het zonlichtstrooisel zoekt de complexe wiskundige hoek (frequent) of (regen)boog (zeldzaam) en zal telkens kouder worden, tot beweging, energie en vorm, eindigen.

Honingraatstructuur van het photon

Zonlicht-structuuranalyse

Zonlicht-verduistering

Page updated

Google Sites

Report abuse