vertrouwen

ver·trou·wen1 (het ~)

1 geloof in iemands betrouwbaarheid <=> wantrouwen

ver·trou·wen2 (ov.ww.)

1 betrouwbaar achten => betrouwen

ver·trou·wen op (ww.)

1 zich verlaten, rekenen op => betrouwen op, bouwen op, fiducie hebben in iets, steunen op, zich verlaten op

ver·trou·wens·arts (de ~ (m.))

1 arts bij wie men melding kan maken van een geval van mishandeling

ver·trou·wens·ba·sis (de ~ (v.))

1 grondslag voor vertrouwen

ver·trou·wens·be·roep

(het ~)

1 beroep waarvan de uitoefenaar een vertrouwensrelatie heeft met zijn cliënten [advocaat, arts, notaris]

ver·trou·wens·breuk

(de ~)

1 plotseling einde aan het in iem. gestelde vertrouwen

ver·trou·wens·com·mis·sie (de ~ (v.))

1 commissie die vertrouwelijke zaken behandelt

2 door de gemeenteraad ingestelde commissie met een adviserende taak bij de benoeming van een burgemeester

ver·trou·wens·cri·sis

(de ~ (v.))

1 ernstige verstoring van het vertrouwen

ver·trou·wens·func·tie (

de ~ (v.))

1 functie waarin zaken vertrouwelijk moeten worden behandeld

ver·trou·wens·kwes·tie

(de ~ (v.))

1 kwestie waarbij het politiek voortbestaan van een minister of kabinet in het geding is

2 zaak van vertrouwen

ver·trou·wens·man

(de ~ (m.))

1 mannelijk vertrouwenspersoon

ver·trou·wens·per·soon

(de ~ (m.))

1 adviseur bij vertrouwelijke problemen

ver·trou·wens·re·la·tie

(de ~ (v.))

1 relatie die berust op onderling vertrouwen

ver·trou·wens·stem·ming (de ~ (v.))

1 [Belg.] stemming in het parlement waarbij de vertrouwenskwestie gesteld wordt

ver·trou·wen·wek·kend (bn.)

1 vertrouwen inboezemend => betrouwbaar