Wiosna w poezji.

Naplotkowała sosna,

Że już się zbliża wiosna.

Kret skrzywił się ponuro:

Przyjedzie pewno furą…

Jeż się najeżył srodze: -

Raczej na hulajnodze.

Wąż syknął :-Ja nie wierzę,

Przyjedzie na rowerze.

Kos gwizdnął: -Wiem coś o tym,

Przyleci samolotem.

-Skąd znowu –rzekła sroka-

Ja z niej nie spuszczam oka

I w zeszłym roku w maju

Widziałam ją w tramwaju.

-nieprawda! Wiosna zwykle

Przyjeżdża motocyklem.

-A ja wam dowiodę,

Że właśnie samochodem.

-Nieprawda bo w karecie!

W karecie? Cóż pan plecie?

Oświadczyć mogę krótko,

Że płynie właśnie łódką!

A wiosna przyszła pieszo.

Już kwiatki za nią spieszą,

Już trawy przed nią rosną

I szumią –Witaj wiosno.

Brzechwa Jan

Deszcz wiosenny

W tle nieba, gdzie jest więcej srebra niż błękitu,

puch pierwszych liści dymem zielonym się pieni

i jedynie nalotem lekkim malachitu

odróżnia czas przedwiośnia od szarej jesieni.

Zaspany i niemrawy, nudny dzień powszedni,

cierpliwy jak dorożkarz na miejskim postoju,

ma w sobie uroczystą nutę przepowiedni

czegoś, co się jak święto rodzi w niepokoju.

Wiatr niesie chmury, zwiastun ulewy wysłańczy,

co drzewa w tłum chorągwi rozwinie bogaty:

deszcz majowy srebrnymi stopami już tańczy

na ziemi od rzęsistych kropel piegowatej.

Leopold Staff

Kwiecień

Po niebie pędzi chmur konnica

I mruczą dzikie zwierzęta.

Drzew nagie szczyty gnie wichrzyca

I zmiata kurz jak na święta.

Kwietniowa burza niecierpliwa

Spieszy krokami wielkiemi

I w pochód cały świat porywa,

Deszcz bębni marsza na ziemi.

Wszystko doboszem się zachwyca,

Śmieją się zmokłe dziewczęta

Po niebie pędza chmur konnica

I mruczą dzikie zwierzęta.

Leopold Staff

Dzisiaj rano niespodzianie

W majową noc...

W majową noc, wśród woni róż,

W ogrodzie, w pełń księżyca

Siedzę wsłuchany w tęskną głusz,

Co snami pierś nasyca,

I nagle błyska mi wśród drzew

Biel szat twych mgłą obłoku,

Rozlega się twój cichy śpiew...

Już mnie dojrzałaś w mroku...

A słowik w bzach zawodzi w głos,

Śpiew niesie się po perłach roś

I noc srebrzystobiała

Miłością dyszy cała.

A ty, jak nocy śnieżny kwiat,

W miesięcznych lśnień błękicie,

Skradasz się w szmerze lekkich szat,

Zachodzisz z tyłu skrycie,

Kryjesz mi oczy dłońmi rąk,

Śmiejąc się jasnym śmiechem,

A pusta twoja radość w krąg

Przeczystym dzwoni echem.

A słowik w bzach zawodzi w głos,

Śpiew niesie się po perłach roś,

I noc srebrzystobiała

Miłością dyszy cała.

Do serca garnę twoją dłoń

I miękki splot warkoczy,

Przechylam w tył ku tobie skroń

I widzę twoje oczy.

Cień znika z czoła mego bruzd

I długi jako wieki

Łączy nas pocałunek ust - -

...Otwarłem z snu powieki...

To zmilkł słowika słodki głos,

Przybyło kilka kropel roś,

Jeno noc srebrnobiała

Samotne łzy widziała.

Leopold Staff

Kiedy idę z tobą

Przez most

A wkoło wiosna

Rzeka tak nagle

Wychodzi z brzegów

Może jest zazdrosna

Adam Ziemianin

W marcu pojawia się

gawron

sroka

czajka

puszczyk

czapla

postkomunistyczna towarzyszka wrona

tylko Boga nie widać

nie chce niewierzących denerwować

Jan Twardowski

Krokusy

Krokusy wyskakują z ziemi

jak wiolinowe nuty,

a panny się chylą nad niemi

i z nut układają bukiety.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska