Planeta

Localización:

Sitúase no sector exterior da Fronte Escura, orbitando un sol moribundo de luz vermella. A súa traxectoria elíptica faino desaparecer durante longos períodos tras densas nubes interestelares, o que o converte nun dos mundos máis difíciles de localizar.

Tamaño:

É un planeta de tamaño medio, apenas un 70% da masa terrestre, pero cun núcleo inusualmente denso que xera un campo magnético caótico.

Estrutura e relevo:

A superficie está composta por grandes chairas de cristal negro que reflicten a luz coma espellos rotos, e enormes canóns de lava sólida. Entre as chairas xorden montes en espiral, formados por minerais metálicos que emiten un zumbido constante, como se o planeta tivese vida propia. No hemisferio sur hai un océano de metal líquido, o Mar de Iridio, que se move lentamente como se respirase.

Movementos:

A súa rotación é lenta, un día dura o equivalente a 58 horas terrestres. A traslación arredor do seu sol leva 4 anos terrestres, o que produce longos períodos de frío extremo seguidos por calor abrasador.

Clima e temperatura:

O clima é extremo e inestable. As temperaturas varían de -80 °C nas zonas de sombra a máis de 60 °C nas rexións iluminadas. O aire vibra con choivas de po metálico e ventos cargados de enerxía eléctrica.

Atmosfera:

Composta por gases pesados: neón, argón e pequenas cantidades de osíxeno e ozono. A respiración é posible só con máscaras filtrantes. A cor do ceo é violeta escuro, e cando cae a noite, aparecen auroras metálicas que cruzan o firmamento.

Flora:

As plantas son de estrutura cristalina. Hai árbores de silicio que brillan con tons azulados e absorben a radiación solar. Os “lírios de ferro” abren só durante as tormentas eléctricas e desprenden unha luz que guía aos viaxeiros.

Fauna:

Predominan seres metálicos semiorgánicos. Os máis temidos son os kar’kren, bestas con exoesqueletos de titanio que cazan pola vibración do solo. Tamén existen pequenos insectos lumínicos, os drilaks, que se alimentan da electricidade ambiental.

Outros datos relevantes:

Vor’taal era, hai milenios, un laboratorio imperial. Hoxe, entre as ruínas, aínda funcionan algunhas torres de enerxía que emiten sinais misteriosos. A súa lúa, Tirnah, xera fortes mareas no Mar de Iridio e serve de base a antigos droides de combate esquecidos.

Só quen domina o equilibrio entre a luz e a escuridade pode sobrevivir aquí: o planeta reacciona á enerxía vital dos visitantes, intensificando ou acougando as súas tormentas segundo as emocións do que o pisa.