อาศัยของชาวกะเหรี่ยงนี้ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ป่ามีสัตว์ป่าชุกชุม เช่น ช้าง กระทิง หมูป่าเก้ง กวาง เนื่องจากโดยสภาพพื้นที่อันเป็นถิ่นฐานของชาวกะเหรี่ยงเหล่านี้เป็นป่าเขาด้านตะวันตกของสยาม คนกะเหรี่ยงอาศัยอยู่ในพื้นที่ชายขอบ ผู้คนเหล่านี้เป็นผู้ที่นำสินค้าอันเป็นสินค้าส่งออกที่สำคัญของสยามนับแต่สมัยอยุธยามาจนถึงสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น บทบาทของชาวกะเหรี่ยงนับแต่เมืองอุ้มผาง ศรีสวัสดิ์อุทัยธานี สังขละบุรี ราชบุรี(หรือกะเหรี่ยงจากสวนผึ้ง) พวกเขาเป็นผู้นำสินค้าผลิตภัณฑ์จากป่าออกมา และรัฐบาลไทยได้ส่งสินค้าเหล่านี้ลงเรือสำเภาไปยังกรุงปักกิ่ง สินค้าที่บรรทุกไปนั้นมี ข้างไม้กฤษณา ไม้มะเกลือ นอแรด งาช้าง เร่ว นอกจากนี้ชาวกะเหรี่ยงยังส่งสินค้างาช้างส่งเข้ามายังราชสำนักไทย จึงอาจกล่าวได้ว่า "กะเหรี่ยงคือผู้ผลิตหรือควบคุมสินค้าของป่าเกือบทั้งหมด" วุฒิ บุญเลิศ ปราชญ์ชาวบ้านแห่งอำเภอสวนผึ้งซึ่งสืบเชื้อสายมาจากกะเหวี่ยงโปว์หรือกะเหรี่ยงโผล่ว์กล่าวว่า ชาวกะเหรี่ยงได้มีส่วนร่วมในประวัติศาสตร์สยาม มีหน้าที่ลาดตระเวนสืบข่าวและเข้าร่วมเป็นกองกำลังในกองทัพอยุธยา ในต้นรัชสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ กะเหรี่ยงสวนผึ้งทำหน้าที่ให้เป็นกองกำลังรักษาชายแดนไทย ดูแลด่านชายแดนด้านตะวันตกของเมืองราชบุรี ต่อมาเมื่ออังกฤษเข้ายึดครองพม่า กะเหรี่ยง สวนผึ้งได้ทำหน้าที่ในการชี้แนวเขตแดนไทย - พม่า ระหว่างสยามกับอังกฤษ การปฏิรูประบบราชการในรัชสมัยพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 5 ทำให้กะเหรี่ยงสวนผึ้งถูกดึงเข้ามาใกล้ชิดกับอำนาจรัฐ (วุฒิ บุญเลิศ, 2546) ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เสด็จเยี่ยมชาวกะเหรี่ยงโปว์ที่เมืองสวนผึ้งในปี พ.ศ. 2436 และในวันที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2438 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เสด็จมาที่ถ้ำจอมพล ที่ตำบลจอมบึง จังหวัดราชบุรี ในครั้งนั้นได้มีพรานชาวกะเหรี่ยงจากสวนผึ้งเข้ารับเสด็จ 

และพรานกะเหรี่ยงได้ถวายของป่าแด่พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 5 ด้วย (วุฒิ บุญเลิศ, 2546) ในสมัยนั้นชาวกะเหรี่ยงต้องนำบรรณาการมาถวายพระเจ้าแผ่นดิน ดังปรากฏจากคำอธิบายของวุฒิ บุญเลิศว่า ชาวกะเหรี่ยงที่เมืองกาญจนบุรีต้องถือน้ำพิพัฒน์สัตย์ 3 ปีต่อครั้งและต้องนำเครื่องราชบรรณาการ ประกอบด้วย ต้นไม้เงิน 2 ต้น มีผ้าขาว ผ้าแดง ที่กะเหรี่ยงทำเอง 20 ผืน เครื่องยาสมุนไพรและของบำรุงรวมทั้ง แร่ทองคำ ดีบุก ที่เรียกว่า ส่วยทอง ส่วยดีบุกไปถวายพระเจ้าเผ่นดินที่กรุงเทพฯ โดยมีพระยาพลเทพปลัดทูลฉลอง กระทรวงกลาโหมเป็นผู้นำเข้าเฝ้า นอกจากนี้บรรดาผู้นำชาวกะเหรี่ยงก็มักจะนำงาช้าง น้ำผึ้งป่า และสิ่งมีค่าที่ได้จากป่าเป็นของกำนัลแก่บรรดาเจ้าเมือง ข้าหลวง ผู้ว่า นายอำเภอ ฯลฯ เป็นสิ่งที่หาได้และมีราคาในท้องถิ่น มอบแก่ขุนนางเหล่านั้น ขุนนางที่สำคัญท่านหนึ่ง คือ พระยาสุรพันธ์เสนี (อิ้น บุนนาค) เทศาภิบาล มณฑลราชบุรีได้รับคนในครอบครัวของผู้นำกะเหรี่ยงในท้องถิ่นมาอยู่ด้วย เพื่อให้ชาวกะเหรี่ยงเหล่านั้นได้เรียนรู้และเข้าใจวิถีของคนเมือง เพื่อที่เขาเหล่านั้นจะได้มีความเป็นไทยและสำนึกของความเป็นพลเมืองไทย