วัดไผ่ล้อม ก่อสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2320 ช่วงปลายอาณาจักรอยุธยา ซึ่งเป็นเวลาหลังจากอยุธยาล่มสลายได้เพียง 10 ปี สะท้อนให้เห็นถึงความพยายามในการฟื้นฟูพระพุทธศาสนาหลังจากยุคสงคราม เมื่อบ้านเมืองเริ่มสงบ
วัดแห่งนี้ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาในปี พ.ศ. 2325 ซึ่งเป็นช่วงต้นรัตนโกสินทร์ ตลอดระยะเวลาอันยาวนาน วัดไผ่ล้อมได้รับการทำนุบำรุงอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะในสมัยรัชกาลที่ 3 และรัชกาลที่ 5 ที่มีการบูรณปฏิสังขรณ์ครั้งใหญ่ ทำให้วัดนี้มีเอกลักษณ์ทางสถาปัตยกรรมที่ผสมผสานระหว่างศิลปะหลายยุคสมัย
จนกระทั่งในปี พ.ศ. 2539 วัดไผ่ล้อมได้รับการยกฐานะเป็นพระอารามหลวงชั้นตรี ชนิดสามัญ เป็นการยืนยันถึงความสำคัญในฐานะศูนย์กลางพระพุทธศาสนาของภาคตะวันออก
จุดเด่นอีกประการของวัดไผ่ล้อมคือ "พระพุทธไสยาสน์" หรือพระนอนที่ใหญ่ที่สุดในภาคตะวันออก สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2519 โดยพระธรรมวงศ์มุนี อดีตเจ้าอาวาสวัด องค์พระมีขนาดยาวถึง 9 วา 9 นิ้ว (ประมาณ 18 เมตร) เป็นที่เคารพสักการะของพุทธศาสนิกชนทั่วภาคตะวันออก มีความเชื่อกันว่า การได้มากราบไหว้พระนอนองค์นี้จะนำมาซึ่งความสุข ความสำเร็จ และสมหวังในสิ่งที่ปรารถนา ทำให้ในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา มีผู้คนหลั่งไหลมาสักการะอย่างไม่ขาดสาย
พระนอนใหญ่แห่งภาคตะวันออก
การเดินทางมาสักการะพระนอนวัดไผ่ล้อม