«Bocca silota» μια άγνωστη ονομασία του στενού μεταξύ Ευβοίας και Άνδρου.
Η περιοχή του Κάβο Ντόρου, αποτελεί ένα τμήμα του νησιού, το οποίο παραμένει σχετικά άγνωστο και αυτό οφείλεται ,κυρίως, στη γεωγραφική θέση που βρίσκεται αλλά και στη μορφολογία του εδάφους του, που ως επί το πλείστον είναι ορεινό ή ημιορεινό.Εν τούτοις όμως η περιοχή είναι ευρέως γνωστή εξαιτίας του θαλάσσιου τμήματος της, το στενό μεταξύ Ευβοίας και Άνδρου, και το οποίο αναφέρεται ως στενό ή επίσημα ως «διέκπλους Καφηρέα».
Στενό του οποίου πολλές τοποθεσίες –κυρίως ακρωτήρια-μολονότι αναφέρονται από διάφορους ιστορικούς ή περιηγητές διαφόρων εποχών, με τις αρχαίες ονομασίες τους, παραμένουν ως σήμερα περισσότερο γνωστές με ονόματα που ανάγονται στην εποχή της φραγκοκρατίας.
Εξαίρεση φυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και το στενό του Καφηρέα, του οποίου η ονομασία κατά των μεσαίωνα ήταν
«Bocca silota» και η οποία αποδόθηκε από ευρωπαίους θαλασσοπόρους-ιδίως Ιταλούς-όταν περιέπλεαν στην περιοχή κατά τον 13ο αλλά και 14ο αιώνα, όταν τόσο η Εύβοια αλλά και πολλά νησιά του Αιγαίου αποτελούσαν Ενετικές κτήσεις, ενώ το ομώνυμο στενό ένα πεδίο της ευρύτερης δράσης τους. Η συγκεκριμένη ονομασία επισημαίνεται σε παλαιούς χάρτες ως «Bocca silota», λέξη που σημαίνει «στόμιο σιωπής» ή «στόμα σιωπής» ονομασία φυσικά που έρχεται σε αντίθεση με το τρικυμιώδες της θάλασσας στην περιοχή, και η οποία είναι γνωστή για τους δυνατούς ανέμους που επικρατούν καθώς και για το κίνδυνο που διατρέχουν τα πλοία διερχόμενα από εκεί, άλλωστε ο Κάβο Ντόρος, ονομασία επίσης εκείνης της εποχής, είναι μια λέξη που συνδέεται .. με την τρικυμία.
Τμήμα από χάρτη του 1829,όπου το στενό του Καφηρέα αναφέρεται ως «Bocca silota», ονομασία που σημαίνει «στόμα σιωπής» και η οποία αποδόθηκε από ευρωπαίους θαλασσοπόρους του μεσαίωνα.
Αναφορά ενός Ναυάρχου για το ακρωτήρι της περιοχής.
Ναυτικαί παροιμίαι
Καφηρεύς. Η γεωγραφική του τοποθεσία, εκτεθειμένη εις τας βιαιότητας και ταχύτητας εναλλαγής των επικρατούντων εις το Αιγαίο ανέμων, από Βορρά (τραμουντάνα), προς Απηλιώτην (Λεβάντε), ιδίως δε από Μέσον (Μέσης-Γραίγος) το κατέστησαν περιώνυμον εις τας παραδόσεις του Ναυτικού μας όλων των εποχών.
Το αρχαίο τωπονύμιον «Καφηρεύς» αντικατεστάθη υπό του μεσαιωνικού «Ξυλοφάγος» το οποίον παραστικότερα παρίστανε την φθοράν που εκεί υφίσταντο εκ ναυαγίων τα διαπλέοντα, μικρά ξύλινα σκάφη, όπως ήσαν όλα τα ιστιοφόρα της εποχής τότε πλοία, μέχρι τέλους του παρελθόντος αιώνος.
Εις παλαιότερους Ενετικούς ναυτικούς χάρτας, το στενόν του Καφηρέως ονομάζεται «Bocca di silofia» και «Bocca di silota» κατά παραφθοράν του συγχρόνου τότε Νέο-Ελληνικού τωπονυμίου «Ξυλοφάγος». Το τωπονύμιον τούτο, άγνωστον πλέον και εις ημάς, περεμερίσθη από το ξενικόν «Κάβο-Ντόρος», δηλαδή «χρυσούν ακρωτήριον», διότι δια τους εκείθεν διαπλέοντας ξένους, πέρι την ανατολήν του ηλίου, αι ακταί εχρωματίζοντο από την πρόσπτωσιν των ακτίνων του με χρώμα χρυσού.
Απόσπασμα από το κείμενο Ναυτικαί παροιμίαι
Του Ναύαρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου