Toscane
Post date: Sep 10, 2013 1:29:08 PM
Toscane is niet alleen lieflijk: vlakbij de zee in de Alpi Apuane nabij Carrere, is het steil, bebost en ruig. Daar ligt onze klimrots 'Gabellaccia'
Zowat de hele zomer hebben we in de zon geklommen, gewandeld, geluierd, gezwommen en gestudeerd (jawel, Maja is met een cursus wiskunde B én Spaans bezig en Bart bekwaamt zich in 'R' en 'Ocaml', wat die ook mogen zijn). Maar nu treed de herfst in – dat is altijd vroeg in de bergen - en zijn we naar Toscane verkast. We dachten dat het daar warmer zou zijn. Maar dat pakte anders uit.
Voor de 1e keer dit jaar klimmen met muts op, tussen het klimmen door handschoenen aan. Toscane blijkt kouder dan de Alpen! (met dank aan een straffe zeewind)
Bart trotseert de Toscaanse jungle om bij de rotsen te komen
Hierna gaan we trouwens naar Sardinië. Morgen rijden we naar de haven van Piombino, waar onze boot van 'Moby Ferries' vertrekt.
In de Alpi Apuane liggen een aantal enorme marmersteengroeves en Carrare is de grootste marmerpoducent van de wereld. Daar zijn wij nog slachtoffer van geworden, want we dachten een aardig kampeerplekje gevonden te hebben aan de kant van een weggetje in het bos. Dat bleek tegen te vallen toen 's ochtends vroeg de vrachtwagens met marmerblokken langs ons denderden!
marmersteengroeve nabij Carrare
Het wil niet zo lukken om mooi wild te kamperen in dit deel van Italië. Het is toegestaan, maar de mooie plekjes die wij vinden, worden door vreemdgangers gebruikt om met elkaar af te spreken...
Het klimnieuws
Bewapend met weer een fijne topo uit de Versante Sud reeks, 'Arrampicate sportive e moderne in Toscana' (met dank aan Taco) gingen we naar Gabellaccia om onze eerste Toscaanse rotsen te beklimmen.
Gabellaccia is een op het zuiden gericht massief op 900 m. hoogte, met uitzicht over de Middellandse Zee. Een wandeling door een dicht bos vol varens, lianen en kwetterende vogels bracht ons bij ruwe kalk, vertikaal tot zwaar overhangend met als instapniveau 6a (20 zessen, 20 zevens en één 8b ).
Het was verrassend koud, waardoor de scherpe grepen – gaten, bakken en vertikale scheuren - naar aanvoelden op onze verkleumde handen (de pitten stonden in onze huid). Na een goede inklim was dat euvel verholpen en amuseerden we ons prima. De routes zijn lekker atletisch, dus warm wordt je zeker wel!
Het gebied is prima voor een paar dagen, maar niet echt een omweg waard. Dit ondanks de jongens van de topo, die het een 'Wow' gebied noemen. De Versante topo-reeks heeft een schaal die gaat van 'Mumble-mumble' (matig) tot 'Wow' (fantastisch!) voor klimgebieden. Wij vonden Gabellaccia meer een 'Ok' gebied of hoogstens, en dan zijn we optimistisch, een 'Slurp' gebied :-).
De toegift
Als uitsmijter nog de allerlaatste Alpenfoto's, ter afscheid. We voelen ons in de Alpen meer thuis dan in Nederland, dus we zullen ze missen.
De laatste duik in het kristalheldere water van de Durance:
Laatste kampvuur met geroosterde courgettes. In de Alpen mag je overal fikkies stoken, dat is niet het geval in het drogere zuiden van Europa
Een anschichtkaartencollage met de meest verfijnde exemplaren, die we maar konden vinden:
Klimflits: Réotier
De laatste, lekker relaxte klimdag boven de Durance te Réotier. Dat was een voor ons nieuw road-side gebiedje, te bereiken via een serie haarspeldbochten de berg op. Réotier bestaat uit een serie overbehaakte blokken van 15 m. met routes van 4 t/m 7a, fijne kalk vol positieve randen, hoeken, kantjes en scheuren.
De laatste schurkjes die er met ons brood vandoor proberen te gaan. In het Polenbos is het heel de nacht raak met eikelmuizen en relmuizen (die moeten aanspekken voor een winterslaap van maar liefst 8 maanden). Ze proberen 's nachts door de koelbox heen te knagen, terwijl wij proberen te slapen :-).Overdag is het de beurt aan spitsmuizen, die hun holen aan de rivieroever hebben waar wij lunchen...