Italië

Post date: Jul 24, 2015 2:54:14 PM

Via de bergpas 'Colle de Magdalena' bereikten we Italië. De weg kronkelde door steile bergen waar in de koude maanden sneeuwlawines naar beneden razen en in de warmere maanden steenlawine's. De vangrail was daardoor op heel wat plaatsen door de mangel gehaald. Een voorbeeld zie je op onderstaande foto.

In Italië, net voorbij de Colle de Magdalena zie je de sporen die een steenlawine heeft nagelaten

In Italië aangekomen zochten we de rotsen op bij het bergdorpje Ferrere. Je komt er alleen met een eenbaansweggetje langs diepe afgronden en dat zonder vangrail... Als je de zeldzame tegenligger treft betekent dat, dat er iemand een stuk achteruit zal moeten rijden om een plekje te vinden waar gepasseerd kan worden.

Ferrere's rotsen boden ons een fijne dag klimmen in de zon in een adembenemend mooi landschap, maar zoals wel meer op 2000 meter hoogte, kwam er aan het einde van de dag een stevige bui. Geen nood, want in de herberg van Ferrere kun je schuilen en de oude waard – die perfect past in het jaren '50 decor – zet er met alle plezier 'n kopje cappuchino voor je onder het minzaam toeziend oog van de Paus (zie onderstaande foto):

Het is maar goed dat de waard voor de klimmers bidt, want Ferrere's rots blijkt niet bomvast te zitten. Maja kwam eruit zeilen met een stuk rots waar je best een olifant knock-out mee had kunnen gooien. Gelukkig miste het Bart en hield Maja er slechts een schram aan over. Een hete tip voor andere klimmers: als je een forse val maakt met steenval en al, check dan na afloop je touw. Het onze bleek schade aan de mantel te hebben en we moesten er hatseflats 6 meter afsnijden

Na Maja's vallende-gesteente-val, sneed Bart het beschadigde stuk touw van de rest van het touw af met 'n bot zakmesje en dat was nog een aardige klus

Klimklapper van de maand: Folchi

In de onvolprezen verzameltopo van Severino Scassa 'Andonno e Cuneese' (www.versantesud.it) die tientallen tiptop klimgebieden in de Piemonte provincie van Italië beschrijft, staat Folchi. Het is een noordwestwand (schaduw tot 15:00 in juli) die met zijn 6b/c intstaproutes met vernuftige 'dakpangrepen' en lange overhangende wand met zevens en achten niet voor iedereen is weggelegd, maar gelukkig inmiddels wel voor ons

Maja zette haar tanden in 'n projectwaardige 7c+ genaamd Shianti, die ze vrij eenvoudig all free klom, maar zoals gebruikelijk zal ze wel weer te lui zijn om hem rotpunkt te klimmen :-)

In Scassa's topo staan 55 routes, maar inmiddels is er een hele nieuwe sector bijgekomen, genaamd Gala Verne. Omdat in deze sector overal de routenamen en gradaties onderaan de rots staan, kun je er zo klimmen. De blauwgele kalk is prachtig, moeilijk te lezen met veel verborgen randen die alle kanten op staan en dakpangrepen, in alle maten. De overhangende routes hebben soms wel gehakte greepjes/voetjes.

Boven: vanwege z'n tijdens een heldhaftige voorklimval geblesseerde enkel, was Bart nog altijd tot topropen veroordeeld :-(. Maar dankzij Folchi's technisch interessante 6c's, had hij wel degelijk uitdaging genoeg. In deze 6c genaamd 'Ink Heart,' staat hij op wrijving en maakt een delicate pas aan dunne dakpangrepen. Ga er maar aan staan!

Boven: te Folchi is ook aan de dieren gedacht. Met een staalkabeltje zijn een paar pannetjes aan bomen bevestigd, waarop een tekst staat die de klimmers uitnodigt om ze te vullen met water voor de honden.

Rechts: gratis topo van 1 van Folchi's sectoren

Het dierenhoekje

Ik had beloofd om nog een fatsoenlijke marmottenfoto te plaatsen. Bij deze een Italiaans exemplaar! Even tevoren zagen we 'm een waterval oversteken, springend van steen naar steen (eerlijk!), maar toen had ik de camera nog niet paraat...

Rechts: aan Folchi's rotsen troffen we een relaxende hagedis aan op een door klimmers in elkaar geflantst bankje. Klimmers en hagedissen horen bij elkaar als wijn en knabbels.

Kunst & Cultuur in een Italiaans berggehucht

Ze zijn niet zo groot in Ferrere en Bart paste eigenlijk niet in hun museum

Onder de herberg van Ferrere stond een kleine artificiële klimwand, die we uiteraard meteen even uitprobeerden. De andere attractie van het gehucht (het wordt maar door 7 families bewoond) was een minimuseum. Een paar honderd jaar oude woning was in originele staat ingericht met meubilair, keukengerij en landbouwwerktuigen die ze in Ferrere gebruikten in de 18e eeuw.

Ook was er een opgezette marmot én een ingelijste voorpagina van een buurtsuffer, waarop een verhaal over een vroegere bergsmokkelroute stond. Blijkens een gouden plaquette was dit alles mogelijk gemaakt door een genereuze gift van de E.U. Zo zie je maar, onze Nederlande belastingingcenten gaan heus niet een bodemloze put in die Zuid(en Oost)-Europa heet, maar worden nuttig besteed...