Avontuur in de Pyreneeën: Dent d'Orlu

Post date: Jul 6, 2014 10:50:45 AM

Bart halverwege onze beklimming van Dent d'Orlu's oostwand

Na zeven weken de beste rotsen van Spanje te hebben getest, gooiden we onze bezwete handdoek in de warme ring. En met vier uur rijden gingen we van 's nachts in ons T-shirt buiten zitten, naar nachtvorst in de Pyreneeën.

We hebben al jaren een oogje op de oostwand van de Dent d'Orlu (een steile granietbult aan de Franse kant), maar helaas zijn de Pyreneëen in de zomer niet voor niets zo mooi groen: het regent er vaak. Dit keer was de voorspelling één zonnige dag tussen de buien door en we waren vastbesloten om die dag te verzilveren.

Maja + medeklimmers Dominique en Pascal

We deelden het 'basecamp' (een kampeerveldje met uitzicht op de Dent d'Orlu) met twee Franse klimmers genaamd Dominique en Pascal. Hun plannen voor de Dent waren meer dan eens letterlijk in het water gevallen en daarom waren ze erg enthousiast over het weerbericht. Reden temeer voor Bart om vasthoudend te zijn in het maken van een vreugdevuur. Zonder vuur was het namelijk zo koud dat je alleen maar in je nest kon kruipen, en dat zou zonde zijn van Dominiques fles wijn!

Op de grote dag waren wij de laatsen om de tocht naar de Dent te beginnen (eerst moet je 2 uur een bergpad op, daarna begin je aan de rotswand). Dat hinderde gelukkig niet, omdat wij een route door de wand hadden uitgekozen die weinig populair is vanwege de avontuurlijke afzekering. Waar meerdere groepjes klimmers de veiligste route van de Dent met elkaar moesten delen, hadden wij het rijk alleen in 'Supersé': 11 touwlengtes D+.

Gemiddeld waren er drie á vier zekerpunten per 45 meter touwlengte (helaas geen mogelijkheid om friends/nuts bij te plaatsen op die gladde platen!). Maar de moeilijkste lengtes waren 5c+, waardoor het best te doen was voor ons.

Ik op een van de hang relais

WTF?!

Op het laatste moment was de klim bijna van de baan geweest, omdat ik op onnavolgbaar klunzige wijze het touw in een rotsspleet liet vallen, die afgedekt werd door een kap ijs. Middels een lastige reddingsmanoevre onder het ijs met een klemblokje als backup voor het geval ik vast kwam te zitten, wist ik het touw weer uit de spleet te krijgen en konden we toch nog aan onze klim beginnen. Zo maak je je klimdag van A tot Z uitdagend.

Na een prima tijd van 3.5 uur neergezet te hebben, kwamen we in dichte mist op de top aan. Restte onze moeie lijven nog de 500 meter afdalen over de 'normaalweg' plus de aanloop van twee uur

Om 20:00 waren we terug bij de auto, waar we snel indoken vanwege de bloedzuigende vliegjes die in een wolk op ons neerdaalden. Tsja, dat hoort ook bij zomer in de bergen (en Canada, hè Ton? :-).

De dag erna konden we nauwelijks lopen vanwege massieve spierpijn op verwachte en onverwachte plaatsen. Klimmen in terrain d'aventure, zoals ze dat hier noemen, is verrekte zwaar.