علیه زمان

من باد بوده‌ام

شمع‌ سوخته ی لب پنجره
من خورشید بوده‌ام
کفش‌های خسته‌ات کنار در

من خاک بوده‌ام
درختی که  تو کاشتی
کتاب‌هایی که صد باره کنار تختت خواندی
سازی که هرگز ننواختی

من مسافرِ زمانم
 

و همیشه برمی‌گردم
به آنجایی که بر تخت دراز کشیده‌ای

در آغوشِ من