خوابِ زمین

آغاز میشوی
 

مثل یک کلمه

در ابتدای یک کتاب

مثل گلی که به شاخه چسبیده
می‌شکفی

بی‌آنکه چیزی بگویی

با آواز پرنده‌ها

 می‌رقصی
می‌درخشی
  عطرت تا دل خاک می‌رود
 

سبز می‌شوی
شاخه شاخه
برگ برگ

آفتاب می‌شوی
گرم
روشن
سوزان

میوه‌هایت بر زمین می‌افتند
پیش از آن‌که با تنهایی در افتی
و سرمای دنیا تو را فرا گیرد

برهنه
غمگین
خیس
  با دلی پر از آشوب

شعرهای غمگین
بارانی از آواز
صدای قدم‌های رهگذری تنها

غرش رودخانه
ریشه‌ها در یخ
  بادی سرد و کشنده

خوابیدی

زیر بهمن فراموشی دفن می‌شوی
برف روی برف
سپید روی سپید

و ما که کنار آتشی کور نشسته‌ایم
دستکش‌های ویرانی در دست
 

و کفش‌های بیهودگی به پا

تو را فراموش کرده‌ایم
!ای زمین