Tine Honig (1894-1957) had als kind tekenles en ging als 22-jarige in 1917 naar de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam waar ze stilleven als onderwerp koos. Ze kwam uit een doopsgezinde familie met vier kinderen, waarvan de zoon en jongste dochter een gezin stichtten, maar Tine en haar zus, apothekeres Ada, bleven ongetrouwd en kozen zelfstandige beroepen.

In 1919 werd ze penningmeester van de in dat jaar opgerichte kunstenaarsvereniging “De Zaankanters” waarmee ze twee tentoonstellingen organiseerde voordat ze in 1921 afstudeerde en  met haar familie naar Amsterdam verhuisde.

Daar werd ze in 1928 lid van kunstenaarsvereniging St. Lucas waarmee ze drie keer in het Stedelijk Museum exposeerde. In 1930 werd ze uitgenodigd voor een tentoonstelling in Haarlem met drie Amsterdamse Joffers, schilderessen wier optreden vanaf eind negentiende eeuw bijdroeg aan de acceptatie van en waardering voor vrouwen in de kunst. Tine woonde en werkte vervolgens in Haarlem en Bloemendaal.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog weigerde Tine deel te nemen aan exposities onder toezicht van de Kultuurkamer. Hiervoor werd haar na de oorlog in het Rijksmuseum de Gerrit van der Veenpenning toegekend. Ze nam gedurende 37 jaar deel aan ten minste 47 exposities en creëerde honderden schilderijen, aquarellen, krijt- en potloodtekeningen tot ze in 1956 met een solotentoonstelling afscheid nam.