ปิดทองหลังพระ

“ในคืนวันหนึ่งของปี พ.ศ. ๒๕๑๐ (ยศในขณะนั้นพันตำรวจโท)

หลังจากได้รับพระราชทานเลี้ยงอาหารค่ำแล้วในวังไกลกังวล…

ผมจำได้ว่า คืนนั้นผู้ที่โชคดีได้เข้าเฝ้าฯ รับพระราชทานพระจิตรลดา

เป็นนายตำรวจ ๘ นาย และนายทหารเรือ ๑ นาย

…พระเจ้าอยู่หัว เสด็จลงมาพร้อมด้วยกล่องใส่พระเครื่องในพระหัตถ์ ทรงอยู่ในฉลองพระองค์ชุดลำลอง…

ขณะที่ทรงวางพระ ลงบนฝ่ามือที่ผมแบรับอยู่นั้น ผมมีความรู้สึกว่าองค์พระร้อนเหมือนเพิ่งออกจากเตา…

ภายหลัง เมื่อมีโอกาสกราบบังคมทูลถาม จึงได้ทราบว่า

พระเจ้าอยู่หัวทรงสร้างพระเครื่ององค์นั้นด้วยการนำเอา วัตถุมงคลหลายชนิดผสมกัน

เช่น ดินจากปูชนียสถานต่างๆทั่วประเทศ

ดอกไม้ที่ประชาชนทูลเกล้าถวายในโอกาสต่างๆ และเส้นพระเจ้า ( เส้นผม ) ของพระองค์เอง

เมื่อผสมกันโดยใช้กาวลาเท็กซ์เป็นตัวยึดแล้ว จึงทรงกดลงในพิมพ์

( อ.ไพฑูรย์ เมืองสมบูรณ์ ซึ่งต่อมาเป็นศิลปินแห่งชาติ เป็นผู้แกะถวาย ) โดยไม่ได้เอาเข้าเตาเผา..

หลังจากที่ได้รับพระราชทานแล้ว ทรงพระกรุณาพระราชทานพระบรมราโชวาทมีความว่า…

“พระที่ให้ไปน่ะ ก่อนจะเอาไปบูชา ให้ปิดทองเสียก่อน แต่ให้ปิดเฉพาะข้างหลังพระเท่านั้น”

..พระราชทานพระบรมราชาธิบายด้วยว่า ที่ให้ปิดทองหลังพระ ก็เพื่อเตือนตัวเองว่า

การทำความดี ไม่จำเป็นต้องอวดใคร หรือ ประกาศให้ใครรู้

ให้ทำหน้าที่เพื่อหน้าที่ และถือว่าความสำเร็จในการทำหน้าที่ เป็นบำเหน็จรางวัลที่สมบูรณ์แล้ว..

..ผมเอาพระเครื่องพระราชทานไปปิดทองที่หลังพระ แล้วก็ซื้อกรอบใส่ หลังจากนั้นมา

สมเด็จจิตรลดาหรือพระกำลังแผ่นดินองค์นั้น ก็เป็นพระเครื่องเพียงองค์เดียวที่ห้อยคอผม…

..หลังจากที่ไปเร่ร่อนปฏิบัติหน้าที่อยู่ไกลห่างพระยุคลบาท ผมได้มีโอกาสกลับไปเฝ้าฯที่วังไกลกังวลอีก

..ความรู้สึกเมื่อได้เฝ้าฯ นอกจากจะเป็นความปีติยินดีที่ได้ เข้าเฝ้าพระยุคลบาทอีกครั้งหนึ่งแล้ว

ก็มีความน้อยใจที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความตั้งใจ ลำบาก และเผชิญอันตรายนานาชนิด บางครั้งจนแทบเป็นอันตรายถึงชีวิต

แต่ปรากฏว่า กรมตำรวจมิได้ตอบแทนด้วยบำเหน็จใดๆ ทั้งสิ้น…

..ก่อนเสด็จขึ้นคืนนั้น ผมจึงก้มลงกราบบนโต๊ะเสวย แล้วกราบบังคมทูลว่า

ใคร่ขอพระราชทานอะไรสักอย่างหนึ่ง…พระเจ้าอยู่หัวตรัสถามว่า “จะเอาอะไร?”

และผมก็กราบบังคมทูลอย่างกล้าหาญชาญชัยว่า จะขอพระบรมราชานุญาต ปิดทองบนหน้าพระที่ได้รับพระราชทานไป

พระเจ้าอยู่หัวตรัสถามเหตุผลที่ผมขอปิดทองหน้าพระ..

ผมกราบบังคมทูลอย่างตรงไปตรงมาว่า..

พระสมเด็จจิตรลดาหรือ พระกำลังแผ่นดินนั้น นับตั้งแต่ได้รับพระราชทานไปห้อยคอแล้ว

ต้องทำงานหนักและเหนื่อยเป็นที่สุด เกือบได้รับอันตรายร้ายแรงก็หลายครั้ง

มิหนำซ้ำกรมตำรวจยังไม่ให้เงินเดือนขึ้นแม้แต่บาทเดียวอีกด้วย..

..พระเจ้าอยู่หัวทรงแย้มพระสรวล ( ยิ้ม )

ก่อนที่จะมีพระราชดำรัสตอบด้วยพระสุรเสียงที่ส่อพระเมตตาและพระกรุณาว่า

“ปิดทองไปข้างหลังพระเรื่อยๆ แล้วทองจะล้นออกมาที่หน้าพระเอง…”

คัดจากบางส่วนจาก “บันทึกความทรงจำของ พล.ต.อ.วสิษฐ เดชกุญชร” สนพ. มติชน