De Socialistische Partij draagt haar idealen met trots: betaalbare woningen, eerlijke belastingen en toegankelijke zorg voor iedereen. Het zijn doelen waar weinig mensen bezwaar tegen hebben. Al decennialang is de SP een betrouwbare stem voor de gewone burger en een krachtig tegenwicht tegen de ongeremde marktwerking.

Maar zodra het gesprek verschuift naar defensie, veiligheid en Europese samenwerking, laat de SP het volledig afweten. De strijdlustige partij verandert in een wereldvreemde pacifist, die lijkt te denken dat drones, cyberaanvallen en geopolitieke dreigingen simpelweg kunnen worden weggepraat. Terwijl de NAVO aandringt op serieuze investeringen, houdt de SP vast aan slogans als ‘wapens lossen niets op’. Die leus klopt gedeeltelijk, maar niets doen is veel gevaarlijker. Neutraliteit beschermt allang niet meer; het is een zwakte.

Defensie blijft binnen de partij vrijwel onbespreekbaar. Europese samenwerking? Verdacht. Militaire paraatheid? Verdacht van imperialisme. Maar dit is geen principiële koers, het is roekeloosheid vermomd als idealisme.

Ondertussen profiteert het bedrijfsleven volop van de veiligheid die de overheid garandeert, zonder daar naar verhouding aan bij te dragen. Grote bedrijven als Shell en ASML sluizen winsten weg, ontwijken belastingen en rekenen op de overheid zodra het spannend wordt. Kijk naar de spanningen rond ASML en China. Wie betaalt uiteindelijk de prijs? De gewone burger.

Als zorg en veiligheid publieke waarden zijn, dan geldt dat ook voor winst. Overwinsten van multinationals kunnen prima worden ingezet voor het versterken van defensie. Niet om oorlog te voeren, maar om onze samenleving te beschermen voor onze vrijheid, veiligheid en solidariteit.

Zelfs John Tabé, van wie ik normaal gesproken spontaan jeukbultjes krijg, slaat de spijker op zijn kop als hij zegt: “De SP is een baken van solidariteit, behalve als het over defensie en Europa gaat.” Pijnlijk, maar waar. Een partij die verantwoordelijkheid claimt, moet die ook durven dragen, niet alleen in de verzorgingsstaat, maar ook in de bescherming daarvan.

Solidariteit zonder ruggengraat is niets meer dan sentimentele schijn. Wie zijn idealen niet verdedigt, raakt ze vroeg of laat kwijt. Het is tijd dat de SP een keuze maakt: meegroeien met de realiteit van vandaag, of verdwijnen in de nostalgie van gisteren.

"Voor Ons Nederland" Klaas Dijkhoff  geldmachine >