Als ik terugkijk op de afgelopen twintig jaar VVD-beleid, zie ik een land dat langzaam maar zeker uit elkaar is gegroeid. Nederland lijkt verdeeld geraakt in twee werelden: de rijken, die steeds meer vrijheid en voordelen genieten, en de straat armen, die gevangen zitten in regels, stress en schaarste.

Het doet pijn om te zien. Terwijl mensen met geld en vaste banen profiteren van belastingverlagingen en minder regeldruk, worden andere mensen zonder werk, ouderen, zieken en zorgbehoevenden steeds verder in het nauw gedreven. De bureaucratie groeit, de ondersteuning slinkt. De kloof tussen wie wél meekomt en wie niet, is inmiddels niet meer te negeren. De VVD noemt dat: “Zelfredzaamheid.”

Volgens het VVD-verkiezingsprogramma van 2025 zijn het de rijken en hardwerkende Nederlanders die onze samenleving dragen. En ja, zij spelen een belangrijke rol. Ze bouwen bedrijven op, houden de economie draaiende en zorgen voor levendigheid in de wijken. Maar de eenzijdige nadruk op economische waarde, alleen dat zien als de maatstaf voor maatschappelijke waardering, voelt steeds onrechtvaardiger.

Want wat gebeurt er met wie niet meer mee kán doen? Wie ziek is, pech heeft gehad of gewoon even niet op eigen kracht verder komt? Voor hen is het vangnet veranderd in een web van formulieren, regels en wachtlijsten. Gemeenten en zorginstellingen doen wat ze kunnen, maar raken zelf verstikt in controles en administratieve rompslomp. De werkdruk stijgt, de middelen dalen. “Eigen verantwoordelijkheid”, zegt de VVD.

In mijn eigen omgeving zie ik het ook. Sommige buurten bloeien op: nieuwbouw, elektrische auto’s op de oprit, alles strak geregeld. Maar een paar straten verderop? Daar groeien de wachtlijsten, de schulden en de stiltes. Daar zijn geen carports, maar voedselbanken. Geen ruimte om te ademen, alleen overleven.

En ondertussen blijven de rijksten buiten schot. Ook na 2025. Zij krijgen belastingvoordelen en worden ontzien van regelgeving, allemaal in naam van economische groei. De VVD belooft werkenden meer koopkracht dan mensen zonder werk, jaar na jaar. Maar die belofte wordt nooit waargemaakt!

Het wrangste vind ik misschien nog wel dat er steeds meer buurten ontstaan waar je eigenlijk alleen welkom bent als je werkt of rijk bent. Alsof je bestaansrecht afhangt van je loonstrook en spaargeld. Beveiligde wijken, bloeiende voortuinen, levendige restaurants. En daartegenover: vervallen straten, uitzichtloze blikken en steeds minder hulp. De solidariteit waar ik als teenager nog in geloofde, dat we voor elkaar zorgen of gewoon helpen, lijkt steeds verder te vervagen.

Twintig jaar VVD-beleid heeft Nederland economisch vooruit gebracht, maar sociaal? Daar hebben we een hoge prijs voor betaald. “We moeten door, niet achterom kijken!”, zegt de VVD.

VVD 2025 zegt: John Tabé is een zuur pismannetje >