Περί ασπασμού

Στις 6 .01.1964 , συναντήθηκαν ο Πάπας Παύλος Στ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας στο Όρος των  Ελαιών , αντάλλαξαν τον ασπασμό της αγάπης και συμπροσευχηθηκαν , λέγοντας μαζί το Πάτερ ημών. Βλέπε σελ. 129 Δρ. Αθ. Μπασδεκη Εμείς και άλλοι….

Ασπασμό Αγάπης και η απαγγελία του Πάτερ ημών έχουμε παραδείγματα πολλά  και στον Πατριάρχη Δημήτριο  και στον σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο εντος του Ορθοδόξου Ναού στο Φανάρι. Επίσης απαγγέλουν μαζί και το Πιστεύω χωρίς το Φιλιόκβε οι Παπικοί όταν βρίσκονται σε Ορθοδόξους Ναούς. Αποδείξεις υπάρχουν χιλιάδες Φώτο και βίντεο.

Στην σελ. 94.  Εμείς και άλλοι … Περί  Φιλιόκβε –Αγία Τριάδα  ο Δρ. Αθ.Μπασδεκης. Ισχυρίζεται  ότι οι Λατίνοι πιστεύουν στην Αγία Τριάδα και κατηγορεί την νεολαία τους απόφοιτους Γυμνασίου   στην Ελλάδα και στην Γερμανία ότι έχουν ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟΨΗ  και  ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ.

Οι Καθολικοί (Λατίνοι) δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα . Πολλοί σωστά απάντησαν  οι απόφοιτοι Γυμνασίου στην Ελλάδα και στην Γερμανία .Στο «Σύμβολο της Πίστεως» η Δυτική Εκκλησία προσέθεσε τη λέξη filioque (Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Yιού). Όμως, αυτή η διπλή εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και από τον Πατέρα και από τον Yιό καταλύει το δόγμα της Αγίας Τριάδας, γιατί κάθε πρόσωπό της είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο και έχει τα δικά του αποκλειστικά χαρακτηριστικά (ο Πατέρας είναι αγέννητος-άναρχος, ο Yιός γεννάται από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα). Η ανάμειξη των αποκλειστικών αυτών ιδιοτήτων των προσώπων της Αγίας Τριάδας δημιουργεί σύγχυση και ακυρώνει την κοινωνία τους στη βάση της ισότητας και της διαφοράς. Με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και από τον Πατέρα και από τον Yιό δεν έχουμε μόνο διαρχία στην Αγία Τριάδα αλλά και μία σαφή υποτίμηση του Αγίου Πνεύματος.  Ας διαβάσουν  οι οικουμενισται  τον Μ. Βασίλειο  , τον Αγ. Γρ. Παλαμά  περί Αγίου Πνεύματος τα συγγράμματα τους.

Περί ασπασμού <<Αγαπησωμεν αλλήλους…>>

Μάξιμος ο Ομολογητής Μυσταγωγία.

ΙΖ'. Τίνος σύμβολο εἶναι ὁ θεῖος ἀσπασμὸς

Κι ὁ πνευματικὸς ἀσπασμός, ποὺ ἀπευθύνεται σ' ὅλους, εἶναι πρότυπο καὶ προδιαγραφὴ τῆς ὁμόνοιας, τῆς ὁμοφροσύνης ὅλων μεταξύ τους καὶ τῆς λογικῆς ταυτότητας, ποὺ θὰ πραγματοποιηθῆ τὸν καιρὸ τῆς ἀποκάλυψης τῶν μελλοντικῶν ἀνείπωτων ἀγαθῶν, ποὺ ἀποτελεῖ προσδοκία πίστης κι ἀγάπης. Ἐξαιτίας τῆς ἀποκάλυψης αὐτῆς οἰκειώνονται οἱ ἄξιοι τὸ Λόγο καὶ Θεό. Γιατί τὸ στόμα εἶναι τοῦ λόγου σύμβολο καὶ γιὰ τοῦτο ἀκριβῶς ὅλοι ὅσοι ἔχουν κοινωνήσει τὸ λόγο, σὰν λογικοί, μετέχουν σ' ὅλα καθὼς καὶ στὸν πρῶτο καὶ μοναδικὸ Λόγο, τὸν αἴτιο κάθε λόγου.

ΙΔ'. Τίνος σύμβολο εἶναι καὶ στὴ γενικὴ σημασία της ἡ θεία ἀνάγνωση τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου

Στὴ γενικὴ ἐκδοχὴ της ὑποδηλώνει τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου. Ἔπειτα δηλαδὴ ἀπὸ τὴ θεία ἀνάγνωση τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, κατεβαίνει καὶ ὁ ἀρχιερέας ἀπὸ τὸ θρόνο καὶ γίνεται ἀπὸ τοὺς λειτουργοὺς ἡ ἀπόλυση καὶ ἡ ἀπομάκρυνση τῶν κατηχουμένων καὶ ὅσων εἶναι ἀνάξιοι γιὰ τὸ θεῖο ἀντίκρυσμα τῶν μυστηρίων, ποὺ μέλλουν νὰ παρουσιασθοῦν. Δείχνει ἡ ἴδια καὶ προτυπώνει τὴν ἀλήθεια, ποὺ αὐτῆς εἶναι εἰκόνα κι ἀποτύπωση, κι εἶναι σὰν νὰ φωνάζη μὲ ὅλα αὐτὰ ὅτι, ἀφοῦ κηρυχθῆ σ' ὅλη τὴν οἰκουμένη, ὅπως ἔχει γραφῆ, τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας, μαρτυρία γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη, τότε θὰ φτάση τὸ τέλος. Θὰ φτάση τότε, κατὰ τὴ δεύτερη παρουσία του, θέλω νὰ πῶ ἀπὸ τὸν οὐρανό, μὲ ἀνείπωτη δόξα ὁ μεγάλος Θεὸς καὶ Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστός. ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ ἐξαγγελτικὴ φωνὴ ἀρχαγγέλου καὶ μὲ τὸν ἦχο τῆς σάλπιγγας τοῦ Θεοῦ θὰ κατεβῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό, γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Θὰ τιμωρήση ὅσους τοῦ ἐναντιώθηκαν καὶ θὰ βάλη τοὺς ἁγίους ἀγγέλους του νὰ χωρίσουν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς ἄπιστους, τοὺς δίκαιους ἀπὸ τοὺς ἄδικους, τοὺς ἁγίους ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς. Μ’ ἕνα λόγο, ὅσους ἀκολούθησαν τὴν προσταγὴ τῆς σάρκας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐστοίχισαν τὰ βήματά τους σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Καὶ θ' ἀποδώση στὸν καθένα, ὅπως βεβαιώνει ἡ ἀλήθεια τῆς θεϊκῆς ὑπόσχεσης, στοὺς ἄπειρους καὶ ἀτελεύτητους αἰῶνες δίκαιη ἀμοιβή, ἀντάξια της ζωῆς ποὺ ἒχουνε ζήσει.

ΙΕ'. Τίνος σύμβολο εἶναι τὸ κλείσιμο τῶν θυρῶν τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, ποὺ γίνεται μετὰ τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο

Τὸ κλείσιμο τώρα τῶν θυρῶν τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ γίνεται μετὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν κατηχουμένων, φανερώνει τὴν παροδικότητα τῶν ὑλικῶν καὶ τὴν εἴσοδο τῶν ἄξιων στὸ νοητὸ κόσμο, δηλαδὴ τὸ νυφικὸ θάλαμο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θὰ γίνη ἒπειτ' ἀπὸ τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο χωρισμὸ καὶ τὴ φοβερότερη ἀπόφαση. Φανερώνει ἀκόμα τὴ ριζικὴν ἀπόρριψη τῆς ἀπάτης ποὺ γίνεται μὲ τὶς αἰσθήσεις

ΠEΡI ΤHΣ EΚΚΛHΣIAΣΤIΚHΣ IEΡAΡΧIAΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

Μυστήριον συνάξεως εἴτ' οὖν κοινωνίας.

Ὁ μὲν ἱεράρχης εὐχὴν ἱερὰν ἐπὶ τοῦ θείου θυσιαστηρίου τελέσας, ἐξ αὐτοῦ τοῦ θυμιᾶν ἀρξάμενος ἐπὶ πᾶσαν ἔρχεται τὴν τοῦ ἱεροῦ χώρου περιοχήν· ἀναλύσας δὲ πάλιν ἐπὶ τὸ θεῖον θυσιαστήριον ἀπάρχεται τῆς ἱερᾶς τῶν ψαλμῶν μελῳδίας συνᾳδούσης αὐτῷ τὴν ψαλμικὴν ἱερολογίαν ἁπάσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακοσμήσεως. Ἑξῆς δὲ διὰ τῶν λειτουργῶν ἡ τῶν ἁγιογράφων δέλτων ἀνάγνωσις ἀκολούθως γίνεται, καὶ μετὰ ταύτας ἔξω γίνονται τῆς ἱερᾶς περιοχῆς οἱ κατηχούμενοι καὶ πρὸς αὐτοῖς οἱ ἐνεργούμενοι καὶ οἱ ἐν μετανοίᾳ ὄντες, μένουσι δὲ οἱ τῆς τῶν θείων ἐποψίας καὶ κοινωνίας ἄξιοι. Τῶν λειτουργῶν δὲ οἱ μὲν ἑστᾶσι παρὰ τὰς τοῦ ἱεροῦ πύλας συγκεκλεισμένας, οἱ δὲ ἄλλο τι τῶν τῆς οἰκείας τάξεως

ἐνεργοῦσιν, οἱ δὲ τῆς λειτουργικῆς διακοσμήσεως ἔκκριτοι σὺν τοῖς ἱερεῦσιν ἐπὶ τοῦ θείου θυσιαστηρίου προτιθέασι τὸν ἱερὸν ἄρτον καὶ «Τὸ τῆς εὐλογίας ποτήριον» προομολογηθείσης ὑπὸ παντὸς τοῦ τῆς ἐκκλησίας πληρώματος τῆς καθολικῆς ὑμνολογίας. Πρὸς οἷς ὁ θεῖος ἱεράρχης εὐχὴν ἱερὰν τελεῖ καὶ τὴν ἁγίαν εἰρήνην ἅπασι διαγγέλλει, καὶ ἀσπασαμένων ἀλλήλους ἁπάντων ἡ μυστικὴ τῶν ἱερῶν πτυχῶν ἀνάρρησις ἐπιτελεῖται· καὶ νιψαμένων τὰς χεῖρας ὕδατι τοῦ ἱεράρχου καὶ τῶν ἱερέων ὁ μὲν ἱεράρχης ἐν μέσῳ τοῦ θείου θυσιαστηρίου καθίσταται, περιεστᾶσι δὲ μόνοι μετὰ τῶν ἱερέων οἱ τῶν λειτουργῶν ἔκκριτοι. Καὶ τὰς ἱερὰς θεουργίας ὁ ἱεράρχης ὑμνήσας ἱερουργεῖ τὰ θειότατα καὶ ὑπ' ὄψιν ἄγει τὰ ὑμνημένα διὰ τῶν ἱερῶς προκειμένων συμβόλων, καὶ τὰς δωρεὰς τῶν θεουργιῶν ὑποδείξας εἰς κοινωνίαν αὐτῶν ἱερὰν αὐτός τε ἔρχεται καὶ τοὺς ἄλλους προτρέπεται. Μετασχὼν δὲ καὶ μεταδοὺς τῆς θεαρχικῆς κοινωνίας εἰς εὐχαριστίαν ἱερὰν καταλήγει τῶν πολλῶν μὲν εἰς μόνα τὰ θεῖα σύμβολα παρακυψάντων, αὐτοῦ δὲ ἀεὶ τῷ θεαρχικῷ πνεύματι πρὸς τὰς ἁγίας τῶν τελουμένων ἀρχὰς ἐν μακαρίοις καὶ νοητοῖς θεάμασιν ἱεραρχικῶς ἐν καθαρότητι τῆς θεοειδοῦς ἕξεως ἀναγομένου.

Θεωρία

<8> Oὕτω δὲ τῆς θεαρχικῆς φιλανθρωπίας ἱερῶς ὑμνηθείσης ἐγκεκαλυμμένος μὲν ὁ θεῖος ἄρτος προτίθεται καὶ «τὸ τῆς εὐλογίας ποτήριον», ὁ δὲ θειότατος ἀσπασμὸς ἱερουργεῖται καὶ τῶν ἁγιογράφων πτυχῶν ἡ μυστικὴ καὶὑπερκόσμιος ἀνάρρησις. Oὐ γὰρ ἔνεστι πρὸς τὸ ἓνσυνάγεσθαι καὶ τῆς τοῦ ἑνὸς μετέχειν εἰρηναίας ἑνώσεως τοὺς πρὸς ἑαυτοὺς διῃρημένους. Eἰ γὰρ ὑπὸ τῆς τοῦ ἑνὸς θεωρίας καὶ γνώσεως ἐλλαμπόμενοι πρὸς τὴν ἑνοειδῆ καὶ θείαν συναγωγὴν ἑνοποιηθῶμεν, οὐκ ἂν ἐπὶ τὰς μεριστὰς ἀνασχοίμεθα καταπίπτειν ἐπιθυμίας, ἐξ ὧν αἱ πρόσυλοι δημιουργοῦνται καὶ ἐμπαθεῖς πρὸς τὸ κατὰ φύσιν ὁμοειδὲς ἀπέχθειαι. Ταύτην οὖν ὡς οἶμαι τὴν ἑνοειδῆ καὶ ἀδιαίρετον ζωὴν ἡ τῆς εἰρήνης ἱερουργία νομοθετεῖ τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον ἐνιδρύουσα καὶ τῶν μεριστῶν ἀποδιαστέλλουσα τὰ θεῖα καὶ ἑνιαῖα θεάματα.

<9> Τῶν δὲ ἱερῶν πτυχῶν ἡ μετὰ τὴν εἰρήνην ἀνάρρησις ἀνακηρύττει τοὺς ὁσίως βεβιωκότας καὶ πρὸς ἐναρέτου ζωῆς τελείωσιν ἀμεταστάτως ἀφικομένους ἡμᾶς μὲν ἐπὶ τὴν δι' ὁμοιότητος αὐτῶν μακαριστήν ἕξιν καὶ θεοειδῆ λῆξιν προτρέπουσα καὶ χειραγωγοῦσα, τοὺς δὲ ὡς ζῶντας ἀνακηρύττουσα καὶ ὡς ἡ θεολογία φησὶν οὐ νεκρωθέντας, ἀλλ' εἰς θειοτάτην ζωὴν ἐκ θανάτου μεταφοιτήσαντας. Σκόπει δέ, ὅτι καὶ μνημοσύνοις ἱεροῖς ἀνατέθεινται τῆς θείας μνήμης οὐκ ἀνθρωπικῶς ἐν τῇ τοῦ μνημονικοῦ φαντασίᾳ δηλουμένης, ἀλλ' ὡς ἄν τις φαίη θεοπρεπῶς κατὰ τὴν ἐν θεῷ τῶν τετελεσμένων θεοειδῶν τιμίαν καὶ ἀμετάστατον γνῶσιν.

«Ἔγνω» γὰρ ἔφη τὰ λόγια «τοὺς ὄντας αὐτοῦ» καὶ «Τίμιος ἐναντίον κυρίου ὁ θάνατος τῶν ὁσίων αὐτοῦ» (τοῦ θανάτου τῶν ὁσίων ἀντὶ τῆς ἐν ὁσιότητι τελειώσεως εἰρημένου). Καὶ τοῦτο δὲ ἱερῶς ἐννόησον, ὡς ἐπιτεθέντων τῷ θείῳ θυσιαστηρίῳ τῶν σεβασμίων συμβόλων, δι' ὧν ὁ Χριστὸς σημαίνεται καὶ μετέχεται, πάρεστιν ἀδιαστάτως ἡ τῶν ἁγίων ἀπογραφὴ τὸ συνεζευγμένον αὐτῶν ἀδιαιρέτως ἐμφαίνουσα τῆς πρὸς αὐτὸν ὑπερκοσμίου καὶ ἱερᾶς ἑνώσεως.

Εδώ μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες  να φεύγουν οι κατηχούμενοι και να παραμένουν οι πιστοί στην Λειτουργία των Πιστών μας μιλάνε για την ὁμοφροσύνη και για ομοειδή  και όχι για ετεροφροσύνη/ες ή ετεροειδή/ες.

Οπότε δεν επιτρέπεται ο ασπασμός αγάπης με ετερόφρονες.

Ας τα ακούσει ο σημερινός Πατριάρχης Κων/πόλεως που ασπάζεται τον Πάπα στην Θ.Λειτουργία των Πιστών . Φώτο και Βίντεο υπάρχουν πολλά για απόδειξη.

Επίσης και στο βιβλίο του κ. Μπασδεκη Εμείς και άλλοι … στην σελ. 129 Συνάντηση Πάπα Παύλου ΣΤ με τον Οικ.Πατρ.Αθηναγόρα Ιεροσόλυμα 5-1-1964 ασπασμό αγάπης και Πάτερ ημών…συνέχισαν  και συνεχίζουν να πράττουν τα ίδια  και οι επόμενοι Πατριάρχες μέχρι σήμερα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΑΕΡΟΠΑΓΙΤΗ  ΚΑΙ ΜΑΞΙΜΟ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ  τα pdf. ΕΔΩ