วันที่ 7 ใน สปป.ลาว

วันที่ 11-12-57 ตามปฎิทินไทย... ตื่นก่อนนาฬิกาปลุก เพราะเสียงไก่ขันแต่เช้า เก็บของเสร็จก็ออกเดินทางเลย มัวโอ้เอ้ไม่ได้ ทางข้างหน้าเป็นยังไงยังไม่รู้ เช้านี้ไม่มีน้ำติดเลยซักขวด ต้องแวะขอชาวบ้านข้างทางที่ตื่นแต่เช้า ทางยังคงขึ้นเขาสูงชัน แทบจะไม่มีช่วงผ่อนแรงปั่นเลย มันจะค่อยๆไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ แม้จะเข้าโค้งอ้อมดอย ไปแล้วก็จะยังเป็นทางขึ้นอยู่อีก บางช่วงยาวๆเกือบ 6โล เห็นสันดอยลูกหน้ามีไหน ถนนที่จะไปก็จะมีที่นั่นแหละ คนทำทางมันคงขี้เกียจต้ดทางข้างดอยให้ต่ำๆ(คงต้องการลดงบการใช้จ่าย) อิ อิ

ปั่นมาได้ซักพัก(ตอนนี้ไม่ดูมันล่ะ..ไมล์ ) กำลังยันเกียร์ 1 อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงดังมาจากล้อหลัง " แป๊ก " ทีเดียวจริงๆ เสียงไรว่ะ? ลองกดชิพเตอร์ดู ทั้งซ้าย-ขวา มันก็สุดหมดแล้วนี่หว่า....(1:1 ตำแหน่งเกียร์สุดท้ายแล้ว) จอดก็ไม่ได้ กลางเนินอยู่ พอสุดเนินเป็นทางลง ก็ต้องฟรีขา ลง ไหลขึ้นเนินหน้าต่ออีกที อ้าว!!...ทำไมมันหวืดๆล่ะเนี่ย ... เจอเนินลูกต่อไปก็ยังเป็นอีก โม่จะเจ๊งเสียล่ะมั้ง (คิดในใจว่าถ้าเสียจริงจะทำไงดี กลางดอยแบบนี้ ร้านซ่อมก็ไม่มีเกิดถอดออกมาแล้วซ่อมไม่ได้จะทำยังไง ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก อิอิ(โม่เกี่ยวได้มั้ง ไม่ได้มั้ง) พยายามปั่นแบบนี้จนมาถึงบ้านห้วยสิงเมื่อเวลาประมาณบ่ายโมง

ที่บ้านห้วยสิง น้ำหมดต้องแวะซื้อน้ำ เจอเข้าไปขวดละ(600 cc) สี่พันกีบถือว่าแพงสุดแล้ว ตั้งแต่เข้าเวียงจันมา เลยซื้อแค่ขวดเดียว แต่ได้ดื่มน้ำต้มฟรีไป 4-5 แก้ว(เกือบขวด) เท่ากับซื้อน้ำเปล่า 2 ขวดๆละสองพันกีบ 555 หมู่บ้านห้วยสิงนี้เป็นหมู่บ้านสุดท้ายที่ต้องข้ามน้ำแห่งสุดท้าย บางแห่งน้ำสูงเกือบหัวเข่า ถ้าเป็นช่วงหน้าฝนแต่ละหมู่บ้านคงไม่ต้องไป-มาหาสู่กันล่ะ(นับได้ทั้งหมด 10 แห่งพอดี ตั้งแต่เมืองจอมเพ้ดมา) แต่ที่นี่เขาทำสะพานไม้ให้ข้ามแล้ว มีเสาตอม่อที่ใช้ไม้ไผ่สาน แล้วเอาก้อนหินวางทับๆกันลงไป จนเป็นเสาค้ำกลางสะพานได้ เลยจากสะพานมา ทางก็ขึ้นแบบชันๆ จนผ่านโรงเรียนปากห้วยยาง ที่นี้ล่ะโม่เริ่มฟรีถี่ขึ้น และมีเสียงดังมากตามมาด้วย สุดท้ายต้องยอมลงจูงขึ้นเขา(อย่างเดียว ไม่มีลง)ประมาณ 5โล กลัวโม่พังจนใช้งานไม่ได้ ....

ใกล้เข้าชายขอบเมืองหงสา อีกซัก 10โล ทางเริ่มมีลงยาวๆ ขึ้นสั้นๆ ขาลงก็ควบรถลง ปั่นไปด้วย พยายามใช้เกียร์สูงๆ และใช้เบรคช่วยประคองด้วย เพื่อไม่ให้เดือยเกี่ยวโม่ตก

จนไปถึงสามแยกทางลาดยาง เลี้ยวซ้ายไปเมืองใหม่ เลี้ยวขวาไปเมืองหงสา ถามหาร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ ยืมเครื่องมือบางชิ้น(พอดีพกตัวถอดเฟืองหลังไปด้วย แต่ไม่ได้เอาตัวจับไป) จับรถหงาย คลายแกนล้อออก(ยังบีบแน่นอยู่) พอถอดล้อหลังออกมาเท่านั้นแหละ รู้เลยว่าทำไมโม่ถึงเสีย เพลาล้อโยกคลอนได้ จึงทำให้โม่คลายต้วออกมาด้วย ดึงโม่ออก ที่นี้เห็นเลย...สปริงตัวร้ดเดือยเกี่ยวโม่ขาด ต้วเดือยเกี่ยว ร่องโม่อยู่ในสภาพปกติ ไม่บิ่น เสียหายใดๆ ทำให้ง่ายต่อการซ่อม โดยให้เจ้าของร้านหาซีลอะไรก็ได้ของมอเตอร์ไซค์ ตัวโตหน่อย แล้วแงะเอาสปริงที่รัดปากซิลออก นำมารัดแทนตัวเดิมที่ขาดไป ประกอบกลับเหมือนเดิม และก็ใช้ได้ปกติ เฮ้อ....โล่งอกเลย (ระหว่างที่ทำไม่ได้เก็บภาพเลย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่มุงดูเต็มไปหมด ยิ่งกว่าเจอคนถูกรถชนซะอีก 555)

เมื่อรู้ว่าจากนี้ไปเมืองเงินเป็นทางลาดยางตลอด เลยเอาแผ่นปะยาง เงินอีก 100 กว่า(รวมเศษเหรียญด้วยเกือบสามสิบบาท) ให้เจ้าของร้านเป็นค่าตอบแทนที่ให้ยืมเครื่องมือ ใกล้ค่ำอีกแล้วต้องรีบไปต่อ เข้าเมืองหงสา ตอนนี้เหลือเงินลาวอยู่แค่ สี่พันกีบ(สองพันกีบ 2ใบ)ซื้อของลำบากแล้ว(ที่เหลือเป็นแบงค์พัน ซื้อข้าวแลงคงได้เงินทอนมาเป็นฟ่อนแน่ๆ จึงยังเก็บไว้ก่อน)ปั่นไปได้ซัก 10กว่าโล รู้สึกถึงเรี่ยวแรงจะไม่มีแล้ว แวะซื้อกล้วยล่ะกัน มัดละ่พันกีบ กะเอาแค่มัดเดียว(มัดหนึ่งมี 3-4ลูก) แต่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่คนขายก็ไม่ยอมทอนเงินให้ แต่กลับยัดกล้วยมาให้อีกมัด หึ...เข้าใจทำน่ะคุณยาย อิอิ ปั่นไป ซัดกล้วยไป ในที่สุดก็หมดจนได้ในพริบตา 555

เพราะอะไรถึงพูดเช่นนั้น...

พอถึงทางแยกเลี่ยงเมืองเลี้ยวซ้าย เนินอีกแล้ว 555 ....

หึหึ ..ในที่สุดก็ไปต่อไม่ไหว มองซ้ายก็เขา มองขวาก็ทุ่งนา แต่เอ๊ะๆ...มีห้างนาด้วยเว้ย เจ้าของก็กำลังตัดฟืนสุมไฟให้วัว ควาย อยู่ ถามโลดดดดด "อ้ายๆ ข้อยขอพักนอนที่ห้างนาตรงโน้นได้บ่อ จะไปเมืองเงินก็ไม่ไหวแล้ว(อีกประมาณ 40โลถึงเมืองเงิน) เจ้าของนาถามว่า " เจ้าสินอนได้เหรอ" ...........ได้ครับ "งั้นก็ตามสบายน่ะ"....ขอบคุณคร้าบบบบ แลัวแถวนี้มีร้านค้าอยู่บ่อ......"บ่อมีดอกเด้อ"..... ห่วย!! ตกลง น้ำก็ไม่ได้อาบ ข้าวก็ไม่ได้กิน มีแต่กล้วย 8ลูกตุนอยู่ในกระเพาะ 5555 ดียังมีที่ซุกหัวนอน