2009 Q4
26/12/09
Het weer zat mee en tegen. Het was weer even wennen om bij - 13 graden rond te huppelen. Evenzo was het wennen om op de verijsde paden voort te glijden. De sneeuwstorm was eigenlijk de enige beperking. Sinds in 1979 een week ingesneeuwd te zijn geweest heb ik daar een fobie aan overgehouden. het leverde in ieder geval weer fraaie plaatjes op.
De Kerstviering werd passend in serene rust doorgebracht met de Heilige Sint Gerlachus als stilzwjgend voorbeeld. Een bezoek aan zijn laatste rustplaats maakte mij attent op het begrip gewijd zand. De wonderbaarlijkheid hiervan tegen veeziektes werkt kennelijk nog steeds.
De reizende verplichtingen in de vorm van retourtjes Randstad waren zoals het woord zegt rondtoeren. De bijbehorende meetingen hielden mij echter van mijn middagdutje af en daar is tegenwoordig veel dynamiek voor nodig. Het verkeer hield mij nauwelijks wakker. Het wonder van geen files viel mij ten deel.
De bureaustoel zittende werkzaamheden hielden deels verband met het rondtoeren. De voornaamste reden was echter de SM Loop 2010. De bedoeling is dat de aangepaste website direct na de SM Loop 2009 (op 2/1/09) in de lucht gaat. Het wordt namelijk weer een bijzondere versie met een ultraloop er in. Een stille vriend van de SM Loop heft het vervoer naar Lichtenbusch voor zijn rekening genomen zodat wij weer vanaf de bronnen van de Geul kunnen lopen.
Het werk zat in de conversie naar Google Sites. Google Sites heeft in combinatie met Picasa, Docs, Google Maps, Analytics en Twitter geweldige mogelijkheden. Het enige probleem is dat de grijze massa die mogelijkheden eerst onder de knie moest krijgen. Na een paar dagen worstelen met foto's, dia shows, kaarten, forms voor inschrijven, reacties en contact, een lijst aanmaken in Twitter en puzzelen met de naviagtie is er sprake van enige zelfgenoegzaamheid. De organisatie met in het bijzonder Jo Schoonbroodt is nu bezig met de beoordeling van het werkstuk. Ik zweef dus tussen hoop en vrees.
Zaterdag was het tijd voor de laatste SM Loop test met een xxxL loop. Een uitdagende bezigheid na de Kerstdis in winderig maar zonnig winterweer. Helaas moest alles wel over het asfalt wat de landwegen waren nog redelijk onbegaanbaar door verijsde sneeuw. Gelukkig was het rustig voor wat betreft het autoverkeer en de vele wandelaars die dat beperkte verkeer nog verder in snelheid beperkte. Het werd een retourtje Heerlen - Geuldal voor gevorderden. De klimmetjes Ubachsberg, Fromberg en Elkenrade zijn niet te versmaden en tussen door heuvelt het ook nog wat. Het resultaat was bemoedigend. De km's liepen rustig onder de schoenen door en ook na het verstrijken van de 2 uur was er weinig aan de had. Ik had zelfs onderweg nog fut in wat bovenarmoefening.
Natuurlijk is de SM Loop andere koek. Het kan letterlijk en figuurlijk vriezen en dooien. Een ijzig pad kan je slopen evenals baggeren in de regen. De hoop is gevestigd op licht vriezend winterweer met wat poedersneeuw. Gelukkig loopt het allemaal onder tempo en dat houdt de uitputting lang tijd tegen.
12/12/09
Het ging deze week niet vanzelf. Q-koorts, Mexicaanse griep, Nora virus, gewone buikgriep of een Salmonella vergiftiging. Joost mag het weten maar die kwam ik niet tegen. In ieder geval kwam ik nauwelijk en maar relatief kort vooruit om daarna met maag en darmkrampen als een zoutzak in te zakken. Toch werd in het gebied tussen Kerkrade (Ehrenstein) en Gulpen nog 8:17 netto op de teller gebracht en nog 40 km gefietst. Eigenlijk waren de klachten gewoon een luxe probleem. Even wat minder stoomdruk maar toch doorstomen.
Dat gold niet voor het wegverkeer want tijdens het ritje Amsterdam v.v. had ik zelfs in mijn tempo 2 marathons kunnen lopen. Toch waren er positieve punten. In Beertsenhoven aan de voet van de Dolsberg stond de koffie voor de SM-Loop al klaar.
Zaterdag startte ik met gemengde gevoelens. De plotselinge kou en zou het lijf willen was de vraag. Het liep echter prima mede dank zijn de steun van Lucie, Hub en Johan die het bejaardentreintje van Leny en mij op een aangename wijze op sleeptouw nam. Al keuvelend en onder het motto niets moet en alles mag verdwenen de kilometers onder de schoenen door. De kou viel mee en geen pijntjes meer. Na Berg ging ik nog voor een extra op en af lusje door de blubber van de verlaten Geuldal hellingen tussen Geulhem en Valkenburg. Valkenburg heb ik maar gemeden. De binnen en buitenlandse bussen met Kerstgrotgangers stonden tot in de outskirts geparkeerd. Dat betekent in de straten lange wachtrijen om ondergronds te gaan. daar doorheen slaommen is echt spelen met je leven.
Na afloop was mijn gewicht gelijk gebleven doordat mijn kleren doornat waren van het zweten. Hiervan was het positieve de doordringende ammoniakgeur die opsteeg. Deze directe omzetting van aminozuren in ammoniak duidt immers op een topvorm. Wellicht heeft Lucie gelijk want naarmate dat zij minder traint wint zij meer. Bij Sjogger Jo ligt dat anders. Uit foto's heb ik vastgesteld dat hij zijn snelheid houdt door elk jaar 1,5 kg af te vallen.
05/12/09
Er kan in dubbele zin gesproken worden van een bewogen week. Om te beginnen werd na een week luieren door allerlei niet loopse werkzaamheden fors aan de vorm gewerkt. Het voortschrijdende netto weekgemiddelde werd gelijk op 10:01 gebracht met als bonus nog 50 km fietsen. Ik voel nu weer dat ik benen heb en dat voelt best goed. Ondanks allerlei met regen dreigende weermannen en vrouwen hield ik het deze week droog tijdens al het trampelen. Het weer van morgen blijkt toch moeilijker te voorspellen dan het klimaat over 40 jaar. Om in de sfeer van de SM Loop te komen werd veel langs de Geul en haar bergjes gelopen.
Even kwam de verleiding op om nog een extra bult in te lassen. Tussen de Dolsberg en de Doode Man ligt namelijk nog een buiten catagorie kuitenbijter naar de Hesselseweg. Jammer genoeg was het lusje iets te groot. Je kan het als roadmaster niet maken om een marathon op te rekken tot 60 km.
Deze week vonden wij bij het lopen het paard van Sinterklaas in Oirsbach (D) maar zaterdag bleek de Kerst al voor de deur te staan. Bij de grotwoningen in Geulhem werd de kerststal opgebouwd. Dit bleek zeer leerzaam te zijn. De argeloze voorbijganger vermoedt uit mergel gesneden beelden maar de bouwers hielpen ons snel uit de droom.
Het waren gewoon met gele wegenverf overgeschilderd poppen uit papier-maché. Dit alles wel achter een deugdelijk hekwerk want zelfs in Geulhem niets is heilig meer.
Na 2:45 geloofde ik niet meer in toeval. Eerst kwam ik de nog immer jeugdige oud DSM RunningTeam loopster Mireille Jongen tegen en daarna de idem loper Hans de Vries. Dit terwijl ik de dag ervoor de inderdaad al oudere Hub Bisscheroux tegenkwam. Hij vertelde dat hij tegenwoordig met zijn kleinkinderen hardliep.
De laatste ontmoeting vond plaats tijdens de feestelijke "De koempel verhaalt". Een initiatief van de gelijknamige stichting en het FSI. Gelardeerd met sprekende notabelen en muziek werd de aanzet gegeven voor een wetenschappelijke studie over de mijnwerker, het Rijksarchief verblijdt met het FSI archief en het eerste exemplaar van het boek 90 jaar FSI gepresenteerd. Als kaaskop uit Gouda was dit een hele belevenis maar ook loon naar werken bij de mijn Laura & Vereeniging, DSM en ADB als cash cow voor FSI.
De meest bewogen gebeurtenis deze week was echter de ontdekking dat ik vorig jaar een zilveren jubileum vergeten ben. In 1983 kocht ik onder de mom van opvoedkundig belang de eerste PC voor mijn zoon. De COMX 35 had een werkgeheugen van 32 RAM, een processor van 8 bit en een bandrecorder met de programmatuur er op. Gelukkig was van PL/1 programmeerkunde uit 1971 nog niet helemaal gedelete en kon ik nog aardig uit de voeten met Basic. De programma's met "Maak het tafeltje af", "Tel de getallen op", "Maak de zin af" en "Speel het liedje" zijn nog voor de kleinkinderen bewaard. Overigens heeft het opvoedkundig belang als een tweesnijdend zwaard voor mijn kinderen en mij gewerkt. Allemaal freaks geworden.
Deze ontdekking haalde ook in het geheugen dat ik in november 1982 met lopen ben gestart. Het eerste rondje van 3,2 km (zonder te stoppen) staat nog pijnlijk scherp en angstaanjagend op mijn netvlies gegrift. Later heb ik nooit meer afgezien dan die eerste keer.
29/11/09
Het lopen stond de laatste weken enigszins onder druk. Ondanks dat ik zelfs van minister Donner niet meer hoef te werken had ik de laatste weken veel werk te doen. Naast veel broedwerk achter het bureau stonden Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Brussel een of meerdere malen op het programma. Op zich geen ramp als je gewoon van A naar B kan rijden. Helaas heeft het Haagse pluche in verschillende samenstelling tot de dag van vandaag het belang van mobiliteit niet begrepen. Dit heeft er toe geleid dat wij nolens volens de dwaasheid van het in de file staan normaal zijn gaan vinden. Nu toveren de regenten het rekening rijden als nieuw konijn uit de hoge hoed. Met behulp van de bruine ogen van Camiel moeten wij geloven dat het voor het verzachten van het fileleed is en niet om de staatskas te spekken. Na het Kwartje van Kok krijgen wij nu het Kastje van Camiel. Ik voorspel een Doos van Pandora.
Boze tongen beweren dat mijn druk zijn te maken heeft met afnemende verstandelijke en lichamelijke vermogens. Als je minder kan dan heb je meer tijd nodig en dus heb je het druk is de niet onlogische logica. Gelukkig kwam de drukmakerij niet slecht uit. Battice zat ondanks mijn luie lopen nog behoorlijk in de benen. De dag erna liep ik als een bejaarde tijdens het rondtrekken met mijn oude vrienden in een straal rond 10 km rond Vaals. Het kostte verder in de week echt pijn en moeite om in de benen nog ruim 7 uur in gestrekte draf te krijgen. Het weer zat gelukkig niet tegen. Nog in de korte broek en nog geen dooie vingers is toch wel een klimaat voordeel.
De tocht met de oude vrienden was trouwens heel leerzaam. Ik vond zelfs mijn eigen inmiddels groot gegroeide notenboom terug in de boomgaard van Vaalsbroek.
Zonder de kerktoren van Vaals uit het zicht te krijgen zijn verrassend veel leuke dingen te zien.
Het oude centrum van Vaals, het monument van het vliegtuigongeluk op de Vaalserberg, het Drielandenpunt, het WOII monumentje op de Vaalserberg, de tunnel van Moresnet, Vaalsbroek, de grafheuvels in het Vijlenerbos, de Geulbrug bij Cotessen, Mechelen, de retraites in Wittem en Mamelis en de muurschilderingen van Aad den Haas in Wahlwiller.
De afgelopen week schoot het lopen er helemaal bijeen. De werkdagen waren eenvoudig te lang. Naast het lopen moest ik zelfs mijn middag en avonddutje missen. Over de verdere bijkomende bezwaren zoals drank en vrouwen rep ik maar niet.
De compensatie was de lol van het werken en het vermaak van het rijden in de Randstad. Door de automatische piloot van de vele kilometers houd ik tijd over voor het toeschouwen. Ik begrijp niet dat mensen naar het oerwoud gaan om chimpansees te bestuderen. Zittend in de middenberm van de A2 kan je zoveel leren van de homo erectus in de file dat je krom gaat van het lachen.
Dit weekend schoot ik dubbel in de stress toen ik Sinterklaas en de Kerstman al zo zag naken. Dat betekent immers het naderbij komen van de SM-Loop. Als roadmaster kan ik het niet maken om de helft te doen en de hele is door mijn schuld niet allen een fractie langer dan 42,295 km. maar ook de Keutenberg, Dolsberg en Gulpenerberg moeten genomen worden. Gelukkig had ik net nieuwe schoenen gekocht om de stress er uit te lopen.
Het werd vooral een waaierig lopen zonder al te veel regen onderweg. In het oefenschema was het Geultraject opgenomen en de aanloop naar de drie bergen. De bestijging werd echter ingeruild voor de Plettenberg, Kleeberg en de Eyserboschweg. Opmerkelijk was het zien van vele zaken die nooit waren waargenomen. Waarschijnlijk volgens dezelfde boze tongen door mijn achteruit gaand lange termijn geheugen. Hoe het ook zij, het blijft onderweg genieten met de N95 8G in de aanslag. Volgens de provider kan ik gratis een ander krijgen maar ik hecht aan mijn camera.
08/11/09
Het werd een weekje in het Beloofde Land van België. Afgelopen woensdag was het oog weer aan een echte training toe en wie kan dat beter begeleiden dan onze Vlaamsche Reus Marc. De blijde verrassing was dat Jannine weer goed op de been was en gezond en wel met ons mee drentelde. Dat is overigens een understatement want zij liep ons allemaal uit de wind en hielp ons bij het omzeilen van de plassen. Dat laatste was geen overbodige luxe. De dag ervoor had het gegoten en het goot bij tijd en wijle nog. Het idee dat de Mechelse Hei een goed doorlatende zandbodem werd daarmee de bodem ingeslagen. De plassen waren net zo imposant als die in de loopbossen rond het buitenhuis van Sjogger Jo in de Ardennen. Het verschil was dat zand beter uit de schoenen en uit het haar is te spoelen.
Het werd een zeer aangename en onderhoudende loop. Wij waren elkaarals enthousiastelingen van het voormalig DSM RunningTeam niet uit het hart verloren maar wel een beetje uit het oog. Bij wedstrijden kruisen onze paden wel maar dan is iedertoch meer met zichzelf bezig. De loop was dus vooral bedoeld om bij te praten en dat werd ruimschoots gedaan.
Daarnaast was het oog natuurlijk gericht op de omgeving. Het natuurgebied van de Waterschei tussen de Maas en de Schelde is zelfs in de regen prachtig. Hei, vennen, heuvels en bossen wisselen elkaar mooi af.
De zandafgraving vormt voor het landschap een holle kies maar is voor lopers zeer uitdagend. De reconstructie hiervan tot natuurgebied was in volle gang. Nu maar hopen dat er geen faillissement wordt aangevraagd.
In het rondje waren ook de wilde paarden maar zeer tamme paarden opgenomen en uiteraard het hoogste punt van 104 m boven BAP. Zet twee bokken bij elkaar en ze gaan er op staan. De officiële lezing was natuurlijk het willen genieten van het ongelooflijke vergezicht to zelfs Battice toe.
De formele reden van de loop was namelijk het testen van de conditie voor Battice. De zegen van Marc hiervoor leidde ertoe dat zondag met stralend weer naar dat zelfde Battice werd gereden. De strakblauwe lucht was de uitzondering die de regel van kou, tegen en harde wind in Battice bevestigde. Na nog een rustige duurloop op zaterdag en een goede nachtrust gebeurde dat in een ontspannen sfeer en met goede benen. Toch mag de 33 km lange loop door het rauwe land van Herve niet onderschat worden. Overschatten is echter ook niet nodig. Het is niet meer dan een lange duurloop die wat meer tijd vraagt vanwege de bulten in het landschap en de door vorstschade verweerde wegen.
De goede berichten over de loop zijn dat de november zon nog wat kleur op mijn wangen heeft gebracht en dat ik aan de finish geen sporen van lijden vertoonde. Het slechte bericht is dat dit ten koste is gegaan van 13 min. vertraging ten opzichte van de tijd van vorig jaar. Het verschil van de finish foto's zegt alles over mijn lanterfanten. Maar goed, onze Oosterburen spreken ook niet voor niets over "Leichtathletiek".
08/11/09
De vakantietocht begon als gebruikelijk met het starten achterin. De startplek werd nog even betwist door de loopfirma Bodelier & Zn maar zij schonken mij toch genereus dit eerste tijdverlies. Daarna ontstond het gebruikelijke beeld van langzaam oprukken. In het begin spartelt de jeugd dan nog wat tegen. Dit gebeurt voor de 15 km meestal op de helling met nog even hijgend langs stomen. Boven is dan de fut er uit en loop je er makkelijk voorbij. Zeker na de 21 km verandert dit beeld en begint voor velen een marteltocht van wandelen en weer aanzetten. Daar wordt het rustig kunnen doorlopen een aangename bezigheid.
Vanaf de 12 km begreep een charmante Brusselse dame deze aanpak en volgde mij op de voet. Hierdoor kon ik dus mijn Frans wat ophalen en delen in het applaus van de toeschouwers voor haar. Ik moet dat normaal krijgen van een handje vol bejaarden die mij verbijsterd aanstaren. Bij de 27 km kon ik weer op het Nederlands overgaan toen Leny het roer van de Brusselse overnam. Ik had dit bejaardentreintje aangekondigd en haar op het hart gedrukt om vooral af te zien van achtervolging maar wel zonder stoppen door te lopen. Het laatste stuk met aan het eind de befaamde muur ging verder makkelijk onder de voeten door. Jo en Marc zullen mij wel weer de les lezen over mijn lanterfanten maar ik heb mij wel vermaakt. De vraag waarom meer dan duizend mensen op zondagmiddag niets anders te doen hebben dan zich uit de naad te lopen zonder uiteindelijk een meter verder te komen probeer ik wel ijverig te beantwoorden.
31/10/09
De zitvleestraining verliep zoals gepland. Het was even een licht onaangenaam voelend oog en rondlopen als lid van het piratenkoor. Het loon was de verwachte heldere blik in de verte. Na 60 jaar brillen is dat voelen als naakt over straat lopen. Alle reflexen waren gericht op de bijziendheid. Dat wil zeggen de bril op bij het openen van de ogen en alleen af voor voor pieterpeuterig werk.
Nu werkt dat omgekeerd. Ik zie alles vanaf een meter scherp maar binnen die afstand wordt ik omringt door leesbrillen. Het grote goed is dat ik niet meer dubbel zie zonder gedronken te hebben en de grond weer zie waar die is. Lopen was er echter nog niet bij. Het oog moet het lichaamsvreemde voorwerp nog inkapselen en stampvoeten helpt daarbij niet.
De week werd dus doorgebracht met werken voor de jeugd, het voorbereiden van een business klus, afhandelen lopende zaken en wat zittend hobbywerk. Geen grootse dingen maar zaken zoals de upgrading van mijn wijnwerkplaats, de installatie van een 1Tb interne schijf, de vervanging van de DVD writer e.d. geven voldoening. Ook viel mij een fles Roemeense pruimenbrandewijn in de schoot. Het vignet vroeg om wat freubelwerk met de leesbril dat ik graag deel.
De komende week wordt de draad weer opgepakt in het beloofde land met Marc.
24/10/09
De afgelopen week werd met bijna 9 uur schravelen de laatste voet gelegd aan de Battice vorm. De volgende week wordt in mijn oog gesneden om weer een heldere kijk op de wereld te krijgen. Dat ik in verband hiermee geen inspannend werk mag doen komt goed uit voor wat betreft de tuinarbeid. Helaas valt hardlopen in de zelfde catagorie dus wordt het een weekje zitvlees training. Het offer valt echter niet zwaar. Het doel is dat de afzonderlijke ogen daarna de vaste grond weer op de zelfde hoogte zien liggen. Nu moet ik dat met mijn voeten verifieren en daar val ik dan regelmatig over. De looproutes worden daarom zorgvuldig op de opvangmogelijkheden via rustbanken, liefst bevrouwd met dames, afgestemd.
Deze schoonheid trof ik in de kasteeltuin van Kasteel Terworm. De van der Valkjes hebben dit mooi gerestaureerd en gebruiken het als Hotel/Restaurant. Het is niet algemeen bekend maar vanuit Heerlen kan een prachtige kasteelroute gelopen worden langs Eyckholt, Cortenbach, Rivieren, Prikkenis en Terworm. De route ligt weliswaar ingeklemd tussen 3 autowegen en 2 spoorbanen maar het is dankzij de vele paadjes een herfstjuweel.
De autoweg had deze week meer verassingen. De A 76 heeft ter hoogte van de weg naar Ubachsberg een enorm talud op het zuidwesten. Dit was oorspronkelijk een kale en afgrijselijk lelijke helling. Mijn droom was om daar een wijngaard op aan te leggen maar ik was niet de enige dromer. Een nijdige natuur liefhebber is daar bomen gaan planten die tegen de verdrukking van de Rijkswaterstaat grasmaaiers zijn uitgegroeid tot een mooi bosje. Toch is er nog heel wat helling braak.
Deze week trof ik daar een complete schaapskudde plus schaapsherder met twee afgerichte bordercollies. Hij was aan het oefenen met adolescente schapen.
De herder vertelde dat het africhten van de honden ongeveer een half jaar duurt. In feite wordt bij het drijven het jachtinstinkt gebruikt met onderdrukking van het doorbijten. Het africhten is minder moeilijk dan de puberende lammeren kuddegeest aan te leren. Zij hebben net als puberende mensachtigen de nijging om alle kanten op te gaan en dat was hij aan het afleren.
Nog een verrassing was het vinden van een kweepeerboom met rijpe vruchten die voor het oprapen lagen. Voor de oprechte moonshiner is dat een uitdaging van de eerste orde. Het zijn een soort keiharde en rauw oneetbare gele peren die je volgens een Oud-Hollands recept te lijf moet gaan om het sap er uit te krijgen. Gelukkig heb ik de diepvriesmethode herontdekt en een wijnpers die multi purpose is. De enige dissonant was het hardlopen met 2,5 kg Queen in de hand.
Om Quee-koeckjens te maken (1669)
Neemt heele queen, wrijft die schoon af, doch koockt die in water. Laetse soo met de schillen zieden totse murruw zijn. Neemtse uyt, decktse toe met een doeck totse lauw zijn. Doet de schillen af, ook de kernen en het harde, en wrijftse heel kleyn. Neemt sooveel suycker als queen, fijngestoten. Menght samen en set het op 't vuur. Latet opkooken. Gekoockt zijnde, stroyt op een schoone planck suycker en leght het daerop. Maeckt koeckjens. Laetse kout worden. Set die op een stoof met vuur totse droogh zijn. Gy kuntse in schoon papier bewaren soolange het u belieft.
Zondag was het uitstekend weer om een generale Quatre Cime oftewel Battice te lopen. Vooral de langtrekkende Limburgse bulten zijn daar bij uitstek geschikt voor. De bekende bulten langs de bekende wegen zijn door het wielrennen heel bekend. Er zijn echter ook nog bekende bulten langs onbekende wegen zoals de klim van Piepert naar het Eyserbosch. Ook zijn er nog onbekende bulten langs onbekende wegen met ondermeer bijvoorbeeld de landweg van Overeys naar Trintelen. Deze zijn alleen maar met een mountain bike te fietsen of te lopen.
Net na het drinken op het sociaal democratische bankje aan de voet van de kloot passeerde mij zo'n pedalerende waaghals. Mijn waarschuwing dat ik hem ging inhalen deed hem aanvankelijk versnellen maar op driekwart had ik hem te pakken. Zijn vraag deed mij bijna stilvallen. Hij vroeg namelijk waarom ik heuvels opliep. Later begreep ik dat hij een interval training dacht te aanschouwen. Dat werd het met 3:01 zeker niet.
Battice liep ik in 1989 in iets van 2:50. Nu zal het wel een uurtje langer duren en dat zit geloof ik wel in de benen.
17/10/09
Zaterdag stond de 7 Heuvelenloop op het programma. Niet de lieflijke Nijmeegse versie van 15 km door licht glooiend terrein maar de venijnige kuitenbijter van Klaus Krolzig over de toppen van de Limburgse bergen. De loop is bedoeld als voorbereiding op de Les Quatre Cime du pays de Herve maar eigenlijk is het gewoon een generale repetie.
De aanpak van de loop was niet meelopen maar er rondomheen lopen. Het tempo werd door Klaus weliswaar aangepast maar de aanpassing moet nog aangepast worden op de nieuwe AOW leeftijdsgrens. Maar wie niet snel meer is moet slim zijn. Dat wil zeggen de afstekertjes kennen en met snelheidsverschillen kunnen rekenen om de groep steeds op de bergtoppen te kunnen treffen. Bij 6 van de 7 bergen lukte dat en dus kreeg ik een 9- en miste zo net de griffel en de zoen van de juffrouw.
De juffrouw zelf hoefde ik niet te missen want Leny deelde mijn slakkengang. Hoewel delen, de dame was zo gemotiveerd dat ik tot 2:08 netto in haar kielzog meegesleurd werd. Toen scheidden onze wegen want ik wilde de Eyserboschweg nog op lopen maar zij prefereerde deze af te lopen en in te ruilen voor de Plettenberg.
Uitnodiging echte “Zeven-Heuvelen-Loop”
Beste Meelopers,
Net zoals vorig jaar wil ik jullie ook dit jaar weer uitnodigen voor de echte “Zeven-Heuvelen-Loop” rondom Wijlre op zaterdag 17 oktober. De ideale voorbereiding voor “Les 4 Cimes Herve” in Battice op 8 november. Hier enige informatie over de “Zeven-Heuvelen-Loop”:
bij het parcours horen de Gulpener Berg, Dolsberg, Doode Man, Keutenberg, Fromberg, Elkerade en de Eyserbosweg
in totaal 28 km en 600 hoogtemeters
iedere deelnemer krijgt een fles Wittemer Kloosterbier (na de loop)
start is om 10:00 uur op de parkeerplaats van het klooster in Wittem
er wordt in de groep gelopen en het tempo aangepast aan de langzamere lopers
Dus streep deze data al aan op je loopagenda. Graag tevoren aanmelden via klaus@krolzig.nl.Voor diegene die vooraf twijfelen over de conditie bestaat nog de gelegenheid om een kaarsje in de kloosterkapel aan te steken.
Klaus
Hiervoor was alles in pais en vree gelopen tot in Elkenrade toe. De hele rits werd vlot genomen ondanks dat afstekers gewoonlijk steiler zijn. Gelukkig zijn ze meestal ook mooier en dat vergoed weer veel. In de klim naar Elkenrade werd de lucht pikzwart en kregen we een gratis koeling down. In Elkenrade begreep ik waarom de jeugd tot 67 jaar moet gaan werken. In plaats van de laatste op te halen werd voor de regen geschuild. Met het moeten doorwerken tot 67 jaar wordt hopelijk het doorbeuken van ijzeren mannen op houten VOC schepen er weer ingebracht.
Helaas was de afsteker door Eyserheide een weilandbreedte te lang en zo miste ik de groep nipt in de afdaling van Trintelen naar Eys. Het laatste stuk werd dus een eenzaam en alleen gebeuren. Tot overmaat van ramp raakte ook mijn bidon met toverdrank leeg. Niets was namelijk aan het toeval overgelaten. Daarom had ik donderdag mijn druiven geoogst en vrijdag geperst om zaterdag op het sap te kunnen lopen. Na 3:04 minuten kwam ik als laatste op het punt van vertrek terug. Geen meter opgeschoten, 1 liter vocht minder en 200 gr. vet verbrand.
Zwetende Klaus als milieu delict
Evaluatie
De aanstichter met slachtoffer
Schuilen voor wat druppeltjes in Elkenrade
Daar gaat het om!
Groepsfoto
Dameskranje op de Fromberg
Evaluatie
Het nastaan en evalueren werd een aangenaam gebeuren in de weer schijnende zon. Het blijft verbazing wekken hoeveel verbale energie duurlopers nog over hebben na een paar uur drentelen. De loperspijntjes, verleden wedstrijden, komende lopen en de training van morgen kwamen uitgebreid aan de orde. In ieder geval dacht iedereen klaar te zijn voor Battice. Onze dank aan Klaus en Cecile voor de mooi uitgezette loop en hun organisatoriche inspanningen.
Zondag was letterlijk een dag met zon. Er was dus geen enkel excuus te bedenken om niet uit te lopen. Even overwoog ik dat in een korte breok te doen maar daarvoor ontbraken nog wat graden op de thermometer. Wel kon het loopjasje uit en dat scheelt gelijk weer een jas. Na de start bleek het in het bos nog aan de koude kant en dus werd het plateau van Ubachsberg 1:59 netto op en neer belopen. Met mij hadden nog ongekend aantal wandelaars dit bedacht. Vreemd want anders zie je daar in het najaar en de winter geen kip. Een vriendelijk gezin met jeugdige kinderen hielp mij uit de droom. Het bleek herfstvakantie te zijn terwijl ik dacht dat de scholen net begonnen waren na de zomervakantie. Toch bleef er nog genoeg ruimte over om te genieten.
Met een tweedaagse veldtocht van 5:03 ben ik wel in redelijke doen voor Battice. Toch ben ik niet zonder stress. Leny overweegt namelijk om Battice te gaan lopen. Daar is opzich niets mis mee. De vrouwelijke logica hierachter is echter dat zij het anders te koud krijgt vanwege het lange wachten op mij. Het worden dus twee nieten. Of te koud door mijn gezapige tempo of te moe door mijn jachtige hazen. Het kan natuurlijk ook nog een slim staaltje van mental coaching zijn om mijn pas te doen versnellen en daar ga ik maar van uit.
11/10/09
Zondag stond in het beloofde Belgische land Dwars Door Hasselt op het programma. De toevoeging beloofd slaat op het feit dat wij aan deze zijde van de grens slecht kunnen dromen van dit soort wedstrijden. Onze zuiderburen zijn veel slimmer danwel praktiser in het organiseren van dit soort evenementen. De winkels zijn open, de terrasstoeltjes staan door de hele stad buiten, de kermisattracties draaien vrolijk rond, bedrijven en instellingen stellen zich ten toon en alle clubs, scholen, instellingen en bedrijven doen mee. De loop trok dit jaar dan ook 12.000 deelnemers met naar schatting een drievoud aan kijkers/supporters. Het echte geheim zit echter in de sfeer van waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Dit geheim is tevens de reden dat onze landen niet te verenigen zijn. De Hollandse mores is immers "Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan". Niet voor niets tieren in ons de land de praatprogramma's zo welig.
De 15 km is de hoofdloop en deze trok maar liefst 3000 lopers. Gelukkig allemaal met een chip zodat je rustig na het startschot kan wachten tot alles weg is. Achteraan starten heeft ook het voordeel dat je 15 km lang gehaast wordt. Na een paar honderd meter haalde ik de eerste in maar toen had ik denkelijk al meer applaus gekregen dan de winnaar. Daarna liep het voorspoedig zonder echt het snot voor de ogen te lopen. Relatief korte afstanden blijven lastig en als je eenmaal door het ijs zakt dan kom je niet meer boven.
Het resultaat lijkt met een 6e plaats bij de M 65 bemoedigend. De eerste kanttekening die te maken valt is dat de winnaar 14 minuten eerder binnenkwam. De tweede kanttekening is van nog ernstiger aard. De winnaar van de M 70 klasse en die van de M80 klasse waren ook nog voor mij. Ik troost mij maar met de gedachten dat zij vast behoren tot de Belgische Schoonbroodt tak en met het feit dat er nog een uitdaging is.
Leny bracht het er beter af. Zij werd glansrijk 2e bij de dames 65+. Marc, onze Vlaamsche Reus , bleef in ons hart maar tijdens de wedstrijd verdween hij ver uit het oog. Hij werd in 56 minuten 7e bij de M50+.
Dwars Door Hasselt was natuurlijk geen belemmering om gewoon door te lopen. Helemaal gewoon was het niet want binnen twee dagen ging de Indian Summer over in de koude en natte herfst. Het openbare leven en de natuur sloot hierop feilloos aan. Heerlen e.o. wordt al enige tijd verblijdt met random geplaatste grafkisten maar dit bleek nu uitgebreid te zijn met zomaar ergens geplaatste grafstukjes. Het gaat ongetwijfeld om een goed gesubsidieerd project van slimme kunsternaar met timmerlieden en bloemisten in de familie. De herfststukjes van de natuur kosten niets en zijn nog mooier ook hoewel er ook wat morbide kantes aan zitten.
Kunstproject
Kunststukje
Koud Kunstje
Het weerzien met Marc leidde tot een afspraak voor een private loop op de heide van Maasmechelen. De loopstrategie wordt simpel. Marc loopt achterstevoren om bij ons te blijven en ons bij blijven onder controle te houden. Eerst staat echter de 7 Heuvelenloop van Klaus op het programma met de Gulpenerberg, Dolsberg, Dode man, Keutenberg en Eyserberg. Een leuke lange duurloop voor de liefhebbers die ook af en toe eens helling af willen lopen.
04/10/09
De val op het Achterom in Schimmert tijdens de Mergelland Marathon zat mij langer dwars dan een struikeling gewoonlijk doet. Het bot aan de zijkant van de knie blijft wat pijnlijk in rust en onder het lopen. De Witte Jassen zouden spreken van een kneuzing die met rust moet genezen. Ik vind het echter niet echt een reden om met de benen op tafel te gaan zitten. Gelukkig liet het reizen en trekken voor de jeugd mij wel op de krent zitten en dat kwam dus eigenlijk niet gek uit. De oorden waar ik vertoef zijn overigens ook niet gek maar dan doel ik op de ligging. Tussen alle inspanningen door is daar de camera goed te ontspannen.
Zondag stond de Mondriaan Run van het gelijknamige geestelijke zorginstelling op het programma. Dat deze ongeveer door mijn achtertuin loopt was niet de reden om deze te gaan lopen. Het is een genoeglijke loop zonder betaalde prijsvechters en sters. Het is gewoon een loop voor de echte liefhebbers.
Het mag dan ook geen verwondering heten dat naast de jeugdige Lucie en de toch al aan zijn slapen grijzende Jogger Jo ook de eminent grises Leny en ik aan de start verschenen voor de 4 rondjes rond het centrum. Dit zijn voor het goede begrip geen 4 rondjes rond de kerk want er zitten wat korte maar bedrieglijke bultjes in.
Evenals in de Mergelland Marathon stonden we allemaal op het podium. Aanvankelijk Lucie echt en de anderen virtueel want de loopklasses waren KISS gehouden met enkel dames en heren. Na de prijsuitreiking hebben wij dat bijgesteld met ondersteuning van de fameuze Sjef Lataster. Het was even moelijk met 4 man/vrouw op de hoogste trede van het podium te klimmen maar het lukte uitstekend. Jogger Jo stond met extra glans op het podium. Hij liep daar zijn 500e wedstrijd. Dit straalde toch wat op Leny en mij af want wij waren al als ervaren lopers getuigen van zijn 1e wedstrijd. >>>>>>>>
Eigenlijk had ik verwacht dat zijn Maastrichtse looproedel ook acte de presence zou geven. Ik begreep echter dat zij de reis door het boerenachterland van Maastricht naar Heerlen niet aandurfden.
De loop zelf liep als gebruikelijk. De dame start te snel en de heer temporiseert met goed bedoelde woorden die in het heetst van de strijd niet altijd begrepen worden. Toch schoven wij gestaag over de ruggen van de jeugd van de laatste plaats naar voren.
Soms probeert zo'n rug te versnellen om voor te blijven maar dan waarschuwen wij altijd eerlijk dat opa en oma toch eerder aankomen. Dit keer leidde dat tot een komische act met een jonge blom die steeds een tussensprint plaatste als zij ons al gezellig keuvelend hoorde naderen. Juist voor de finish waande zij zich veilig maar Leny heeft dezelfde lange witte spieren als Jogger Jo en kan ongewoon versnellen. Dus werd de blom bij wijze van grap nog op de meet gepasseerd. Nou ja grap, bij dames weet ik dat nog niet zo zeker! In de voorbereiding was overigens niets aan het toeval overgelaten. Zaterdag werd nog een nabij gelegen wijngaard bezocht om letterlijk wat druivensuiker bij te tanken
Het werd dus nazitten en daar is een zorgcentrum een goede plek voor. De bewoners krijgen al mijn eer voor hun hulp bij de run. Verder werd de zondag doorgebracht met het maken van ongeveer 1000 diepe kniebuigingen. Walnoten en tamme kastanjes zijn lekker maar zij moeten wel eerst geraapt worden.
