2006 Q2
10/06/06
Zondag ging Maastricht Mooiste mooi aan mijn snotterige neus voorbij. Het ergste druipen was weliswaar voorbij maar om nu gelijk half fit bij tropische temperaturen een wedstrijd te gaan lopen was een (Maas)brug te ver. Op de krent zitten zat er ook niet in en dan is de fiets altijd een alternatief, zeker als het bloedwarm is en de zon uitbundig schijnt aan een staalblauwe hemel. Ik had dit zaterdag al voorzichtigjes uitgeprobeerd en dat was goed bevallen.
Met de straffe oostenwind in de rug is naar Maastricht fietsen, afgezien van de Barrier bij Klimmen, de Emmaberg bij Valkenburg en de knip van de Oliemolenberg bij Meersen, een makkie. Bij Klimmen raakte ik bij toeval verzeild in een peletonnetje en nu weet ik waar Jos de hoge gemiddelde snelheden vandaan haalt. Ik maal liefst solo maar voor een gemiddelde van tenminste 5 km meer moet ik misschien wat meer kuddegeest willen ontwikkelen.
Juist op tijd werd de start bereikt. In Maastricht wordt elk evenement standaard benaderd als een carnavalsgebeuren. De gardisten stonden dus ook nu weer met hun met het stadskanon klaar om in dit geval de lopers weg te schieten.
In de dringende meute bij de start zijn bekenden slechts waar te nemen als zij opvallen door vallen. Als iedereen overeind blijft dan is het een kwestie van de sluiterknop blijven drukken en later te zien of het raak was. Achteraf bleek het raak te zijn, alhoewel Jo volledig incognito meeliep. Het was iets in oranje terwijl de rest van zijn ploeg in Sabic outfit passeerden. Hij zal wel bevangen zijn door de oranje koorts. Zo rond de 13 km kon ik hem beter vangen. Hij lag een straatlengte achter op de koplopers maar ook een straatlengte voor op de rest van de meute. De eindtijd van de onder het uur zat er in maar het afzien was er van af te zien.
Na dit gebeuren werd België in gefiets om aan het voetballen of beter gezegd aan de supporters te ontsnappen. Door de Limburgse dorpen was bijna niet heen te komen. Niet alleen door de tijdelijke oranje voorzieningen op de openbare weg maar ook door de reeds vroeg zwalkende supporters. Op de brug bij Visé hebben we nog even op het Vaderland teruggeblikt. Het lag er van een afstand vredig bij ondanks dat voetbal oorlog is.
Met 140 km in het weekend op de teller kwam ik, via een ommetje over de Goudsberg en Hustl, weer terug in het Heuvelland. Ik kon daarna zelf ook aan de pils infuus. De straffe oostenwind had alles tijdens het rijden redelijk koel en droog gehouden maar intussen was het lichaam wel behoorlijk gedehydreerd. Afgezien van de zere kont en rug kwam ik gezonder terug dan vertrokken. Sinds de eerste keer in 1987 heb ik geleerd dat voor de Mont Blanc Marathon de klimspieren belangrijker dan de loopspieren. De laatste verdwijnen niet in een week en de eerste komen snel te voorschijn bij het fietsen.
De rust in de afgelopen week hield bij het lopen op. Dit maal mocht ik een ministerie bestormen en als deskundige op het gebied van maatschappelijk ondernemen optreden. Tussendoor heb ik vanuit Wassenaar Huis ten Bosch en omstreken verkend. Je weet tenslotte nooit of en waneer je nog eens het bordes op moet. Dat het daar mooi wonen is en dat Den Haag naast een ooievaar ook een reiger in zijn wapen zou moeten hebben werd zodoende duidelijk.
03/06/06
Zaterdag stond ik voor een duivels dilemma. Het is niet verstandig om één week na een marathon een xxxL loop te doen en het is ook niet verstandig om 3 weken voor de marathon geen xxxL loop te doen. Het verstand op nul zetten leek de beste oplossing voor het besluit tussen twee onverstandige zaken. Dus gewoon de schoenen aan en wegwezen. De fut zat er echter niet echt in. Na 3:02 kwam ik gebroken aan bij af en leek de eerste stelling bewezen. 's Avonds kwam al snotterend de aap uit de mouw. Gewoon een verkoudheid onder de leden en niet meer. De eerste stelling was dus niet bewezen en de tweede stelling hoefde niet meer bewezen te worden.
x
x
Dat de fut er niet in zat betekende niet dat er geen fut in het parcours zat. Achtereenvolgens werden de Cauberg, Schelsberg, het plateau van Termaar en de hoogte van IJzeren genomen. Geen goed parcours voor de nog steeds wat onwillige hielpees maar na twee marathons hiermee gelopen te hebben mag dat geen belemmering zijn. Wel een mooi parcours want ondanks het koude weer gaat de natuur moedig door met groeien en bloeien. In het Gerendal raakte ik verzeild in een kluitje plantenliefhebbers. De orchideeën stonden namelijk in volle bloei en dat leidt tot openbare samenscholingen in de tuin van Staatsbosbeheer aldaar. Honderd meter verder stonden ze ook in het vrije veld maar daar zag je geen hond. Ook de ontdekking van een geheel nieuwe plantensoort ging aan hen voorbij. Tussen Termaar en Schin op Geul trof ik zo maar langs de weg een geheel nieuw specimen.
De verkoudheid was het loon voor een weekje het land door crossen. De jeugd joeg mij achtereenvolgens naar het koude en regenachtige Nijmegen, Utrecht, Zwolle, Assen en Leeuwarden. Tussen het "werk" en de buien door werden natuurlijk de beentjes gestrekt, samen met mijn onafscheidelijke cameraatje. Deze reis viel mijn blik keer op keer op aankondigingen, opschriften en advertenties. De "gelegenheid om uw handen te wassen" viel daarbij in de categorie van de "eieren uit eigen tuin".
Pinksteren was, in plaats van een rondje Pink Pop, verder een sniffende bezigheid. In de staat van verkoudheid is het denken aan een marathon al uitputtend en lijkt het ronden hiervan een utopie. Toch moet 25 juni a.s. in Chamonix de 42,195 km van de Mont Blanc Marathon weer gelopen worden met als extra handicap het overbruggen van 2240 m hoogteverschil. De limiet van 8 uur blijkt uit ervaring bij goed weer goed haalbaar te zijn. De door het KNMI voorspelde opwarming van de aarde zal echter zo als gewoonlijk wel weer tegengesteld zijn aan de werkelijkheid. Ik vrees dus regen, sneeuw en wind.
Mocht het niet lukken dan gaan wij over naar plan B. In Drenthe wordt, ter afsluiting van de provinciale wegwerkzaamheden, op 14 oktober a.s. een éénmalige marathon gelopen die alles in zich heeft om een PR te realiseren. Klik op het logo voor meer.
27/05/06
De Drenthe Marathon in Klazienaveen bewees niet alleen dat het weer geheel van slag is maar ook dat het geluk met Drenthe is en in Drenthe is te vinden. Het van slag zijn betrof de temperatuur die zo'n 15º lager was dan in alle vorige uitgaven. Het geluk met Drenthe was dat de voorspelde regen, op wat licht gespetter na, wachtte tot mijn laatste 500 m. Het geluk dat in Drenthe gevonden werd was mijn geluk. De nog steeds onwillige aanhechting van de hielpees ergens diep in het kuitbeen hield het al zeurend maar ruimhartig 42,195 km vol. Het geluk was echter dubbel want ondanks deze makke verbeterde ik mijn jaartijd van de Maasmarathon met 17 min. De week had, op wat fietsen na, in het teken gestaan van vrijwillig/gedwongen rust. Het leek verstandig om toe te geven aan de lichte onwil van het fysiek en bovendien was het weer te vernoemen naar een niet nader te noemen vliegveld in Zwitserland. Daarnaast zat het tussen de oren niet goed. Een goede vriend en een vijf jaar jongere oud collega plotseling dood achter zijn bureau. Wij stangden elkaar altijd en wel in het bijzonder met de wederzijdse levenswijzen. Hij voorspelde mij altijd een vroege dood door al dat sporten en ik hem omgekeerd door het vele roken en de zichtbare liefde voor lekker eten. Het is nu wrang geworden humor.
De reis naar Drenthe ging met de ervaring van vele jaren nog op de automatische piloot en die kon na iets meer dan 3 uur uitgeschakeld worden. Het weerzien met de intussen vele lopende DSM medewerkers uit Emmen en Schoonebeek deed uiteraard goed. Bedrijfssport is hot geworden en wordt nu mede aangejaagd door de vakbonden en de verzekeringsmaatschappijen. In 1989 was ik op dat punt nog een roepende in de DSM woestijn maar deze is nu groen aan het kleuren. Abbo Kloppenburg had de DSM deelname zoals gewoonlijk weer perfect geregeld met de hulp van zijn afdeling geregeld en dat zelfde geldt voor de organisatie van de Drenthe Marathon als geheel.
Het parcours met een dubbele voorronde door Klazieneveen en vier rondjes van 10 km mag een regelrechte kwelling zijn. De ambiance rond het parcours overtreft echter in een aantal opzichten zelfs Rotterdam. Mijn verwachting dat de belangstelling door het weer minder zou zijn kwam niet uit. De verwachting dat alles oranje zou zijn gekleurd echter wel. De Maasmarathon stond bol van de zuidelijke klanken maar Klazienaveen en omstreken stond bomvol met feesttenten van uitbaters, omgebouwde opleggers met bands en huis aan huis partytenten met getto blasters en vaste en vloeibare verzorging van de inwendige mens.
De stemming stijgt daardoor tot grote hoogte en zelfs de laatste loper wordt wordt bij wijze van spreke nog op handen naar de finish gedragen.
Ik mocht dit niet ervaren hoewel ik op de laatste meters bijgestaan werd door een rokende en zo te zien behoorlijk natgehouden toeschouwer. Gelukkig was ik nog iets sneller want je zal dit over de meet maar enthousiast om je nek krijgen hangen. Bij het ingaan van de laatste ronde was tot mijn genoegen juist de 10 km gestart en kon ik, door mij aan hen op te trekken, nog laten meetrekken. Het genoegen zat vooral in het stuk Karrespoor. Deze open asfaltweg loopt van Zwartemeer naar Nieuw Dordrecht en daar waar anders de koperen ploert de verzengende hoofdrol speelt was het nu de blazende wind op kop. Heerlijk om dan na 37 km en drie keer dat stuk te hebben gebeukt even te kunnen rusten achter enkele zeer struise Drentse ruggen.
De rondjes treed ik tegemoet met een aparte mentale tactiek. Bij de eerste ronde denken dat je na de volgende ronde al op de helft bent, in de tweede ronde denken dat je na de volgende ronde al aan de laatste ronde toe bent, in de derde ronde denken dat je het nog maar één keer hoeft te zien en in de laatste ronde denken dat je dit pas volgend jaar weer hoeft te zien. Het liep tot de 25 km uitstekend met zelfs het zicht op 4 h. Bij 32 km lag het nog binnen de 4:10 maar in de laatste ronde slipte het weg. Gelukkig had mijn hazin na een goed gelopen halve marathon in 1:57 nog zin in een xxxL loopje en zo werd ik naar de finish geloodst. Na de meet trof ik de onvolprezen voetbalcoach Kriene. Hij had mij als een goede coach trouw ronde na ronde moed in gesproken en was bijna net zo blij als vorige week met de ODS beker.
Verder was het zoals gewoonlijk drie keer zuchten en het is over en uit. De naweeën zaten in de, in de laatste ronde behoorlijk afgekoelde, beenspieren. Het omkleden was kramp en nog eens kramp maar ook dat ging over.
De halve marathon en de 10 km in de zelfde wedstrijd geeft naast enige onrust ook de gelegenheid om de andere lopers te aanschouwen. In de uitslagen was het opvallend dat Kamal een voorschot nam op het gezegde dat het leven na de 50 begint. Met een vaart die hij al jaren ontbeert stoof hij langs mij om een keurige 1:36 op de klokken te zetten. Daarmee liet Peppi zijn Kokkie Gerrie lelijk in de steek. Harry ging om zijn Chamonix vorm te testen voor de marathon aldaar. In mijn 3e ronde passeerde hij mij, bijgestaan door vrouw en zoon, fluks al was het al te laat voor een tijd onder de 3 h. Nog geen 100 m later was ik ooggetuige van zijn instorting in de voor hem 4e ronde. Die was zo heftig dat hij mij voor moest laten blijven. Ik hoop niet dat hij wegvalt voor Chamoix. Dadelijk ben ik daar de enige die de marathon loop.
De afsluiting bij de Chinees was zoals gewoonlijk een culinair en sociaal genoegen. Iedereen, tevreden, hongerig, dorstig en vooral een goede stemming. De terugweg was een snelle maar pijnlijke bevalling. Alles verstijft en dan stilzitten achter het stuur. Gelukkig hadden we naast de automaat en de cruise control ook nog Herman Finkers als digitale heelmeester aan bord. Lachen blijft het beste medicijn.
20/05/06
Klik op de foto van deze imponerende voetbalbenen om te zien en te lezen wat het programma van zaterdagmiddag voor onverwachte Drentse verrassingen opleverde. Als het een voorteken is voor de Drenthe Marathon volgende week in Klazienaveen dan loop ik Opa Jogger Jo er zelfs uit.
Zaterdag werd de training in verband met het middagprogramma iets ingekort en als de daslookbladoogst langs de Geul niet aan de orde geweest zou zijn dan was deze zelfs afgelast. De temperatuur, wind en neerslag spanden namelijk zo kwaadaardig samen dat het weer het beeld opriep van de IJsheiligen. Deze zijn weliswaar voorbij maar alles is tenslotte laat dit jaar. Maar goed, sporters zijn net boeren want ze hebben altijd wat te klagen. In Lanzarote zullen Jos en Opa Brouwer het wel weer te warm hebben maar dat brengt helaas wederzijds geen troost.
De afgelopen week stond in het teken van uitrusten. De knieën waren wat traumatisch uit de Maas Marathon gekomen en dan moet even pas op de plaats gemaakt worden met het lopen. Het uitrusten ging deels op de fiets en dat liep gesmeerd. De rust roestte echter niet want via Piet kreeg ik videobanden uit het ADB archief met unieke beelden uit mijn en andermans lopers kinderjaren.
Uniek in de zin van Leny die in de Telematicaloop van 1989 met gelijk een 3e plaats bij de dames V35 op de 1/4 marathon debuteerde en zoals in het vervolg is te lezen nog geen dag ouder is geworden. Verder een niet-grijze niet-Keniaan die vermomd met een baard en voor een gratis geel CCN shirt en zwart short aan de start van een loopcarrière staat. Tenslotte onder andere deze webmaster die worstelde om op de halve marathon zijn halve marathontijd minus 10 minuten te lopen en met 1:32 daar 6 minuten boven bleef. Bekijk het mooiste fragment van deze goede jonge tijden door hier te klikken
Zondag bleef de klok ODS slaan. Dit keer met de ODS loop in het dal van de Geleenbeek bij het Danikerbos, Deze schitterde loop over 10 km werd voor het 3e jaar gehouden en mag er van mij inblijven. Goed georganiseerd, mooi parcours en vooral een leuke en (oud) collegiale sfeer. Schitterend betekent echter niet makkelijk. De vele klimmetjes en de dit keer modderige veldwegen en bospaden geven de loop eerder het karakter van een cross. Het goede bericht is dat mijn haaswerk vruchten af wierp. De keuze voor een rustige start werd opgedrongen door mijn nog steeds wat onwillige aanhechting van de hielpees in het kuitbeen. Rustig startend vanuit het achterveld werd gestaag 53 minuten lang geveegd. Dit resulteerde in een verdiende 3e plaats van Leny in de categorie "alle leeftijden" bij de dames. Met Becel wordt je wel zo slank als je dochter maar om net zo snel te zijn als je virtuele moeder moet je uit een ander vaatje tappen.
Het slechte bericht was het herenleed van de twee maagden. Jo had mij deelgenoot gemaakt van de verworvenheden van een goede massage voor de start. De geoefende masseur onderkende direct mijn opspelende aanhechting en ging daar, met mijn toestemming, vol in. Jo zijn werd gelijk gestraft voor zijn leedvermaak toen de masseur aan zijn zijde demonstreerde dat ook vedetten spieren hebben die pijn kunnen doen. Deze martelingen kregen echter nog een staartje.
x
Bij de start in het achterveld zag ik Jo in het middenveld lopen terwijl hij gewoonlijk van kop af de concurrentie zijn hielen laat zien. Hij bleek echter gevallen te zijn. Achteraf beweert hij dat iemand (een concurrent?) hem pootje gelapt heeft. Zelf denk ik dat hij door de marteling uit balans is geraakt.
Zo trof ik de gevallen opa na de finish weer bij de medische verzorging. Hij om zijn pijnlijke wonden te laten inpakken en ik om mijn inmiddels ingetapete kuitmassa op een vanwege de beenharen pijnlijke manier te laten uitpakken.
De nazit heelde echter alle leed al moest Jo nog ervaren dat lopen in een lagere leeftijdsklasse pijnlijk is. Dat hij buiten de prijzen viel bewijst in ieder geval dat hij geen veertig meer is. Mijn richtpunt heb ik een leeftijdsklasse hoger gelegd. Rien Alfenaar is intussen 68 jaar maar hij huppelde nog vrolijk en zeker niet als laatste mee.
Over 6 dagen klinkt het startschot voor de Drenthe Marathon en dan moet ik er weer staan. Aan de supporters zal het niet liggen. Voor het loopteam en veel medewerkers van DSM EP Emmen ben ik een vast item. Aan het enthousiasme zal het ook niet liggen want de loop is normaal al een straatfeest maar in de aanloop naar de Wereldkampioenschappen Voetbal is het dit jaar generale repetitie voor het nog grotere werk.
13/05/06
Bij het 40 km punt dacht ik te hallucineren toen ik Elvis Presley op mijn pad vond maar hij was het echt. Met een zoet gevoosde stem en een licht Belgisch accent zong hij de lopers met "Love me tender" moed in voor de laatste kilometers. Voor mij was die moed niet echt nodig want de kilometers waren zonder enige inzinking langzaam maar zeer zeker in een regelmatig tempo onder de schoentjes doorgegaan. In vergelijking met de andere jaren was het een makkie. Dit keer geen temperaturen boven de 30ºC en dus geen dreigende zonnesteek, warmtestuwing en uitdroging. Integendeel, ideaal windstil loopweer met verkoelend uitdruppelende mist bij slechts 12ºC. ' s Nachts had ik nog gedroomd dat ik door het koele weer 3:43 had gelopen. Dromen zijn soms gelukkig maar ook soms jammerlijk bedrog. De machine kwam traag en krakend op gang door een wat onwillige hielpees en de bijbehorende verkramping in de overgang naar de kuitspier. Bij 15 km en vlak voor de poorten van Maastricht voorzag ik zelfs de hel van het uitstappen. Gelukkig camoufleerde het spiergebruik het ongerief en zo kwam ik zonder kleerscheuren door Maastricht. Mogelijk kwam ook de Voorzienigheid er nog aan te pas want op het Onze Lieve Vrouwe plein kruiste de Stadsprocessie ter ere van de Stadspatroon St. Servaas sacraal het parcours. Dat was niet alleen optisch maar ook muzikaal even wennen in vergelijk met alle feestelijk uitgedoste drum, jazz en dixieland bands langs het parcours.
Het parcours bood voor elk wat wils. Mooi langs de Maas en door de Maasvallei met de Maassteden. Het enige nadeel zijn de hobbelige en in dit geval gladde Maaskeitjes in Visé, Lixhe, Maastricht en Eijsden. De enige dissonanten waren een heuse Hells Angel met bijbehorende Duitse helm die op het volle voet/fietspad langs de Maas reed en een peloton wielrenners dat het parcour aanzag voor een wielerroute.
Bij Oost Maarland trof ik de mij tegemoet lopende hazin om mij in de laatste 10 km nog wat tempo bij te brengen. Dat tegemoet lopen gaf op haar terugweg en mijn nog steeds heenweg leuke reacties van signaleurs en toeschouwers. Het beeld van een voor de tweede keer vrolijk voorthuppelende dame en een wat vermoeid voortschravelende heer maakt de tongen wel los. Na de 35 km begon het inhalen. Het gelijkmatig kunnen doorlopen werpt op de laatste kilometers vruchten af en zo zag ik toch nog veel ruggen in omgekeerde volgorde voor de tweede maal passeren.
Het finishen was problematisch na het passeren van de finishlijn. Met het terugkeren voor de finishfoto verspeelde ik voor straf mijn 1e chiptijd. Zo kon het gebeuren dat de tijd op de finishfoto klopt met de officiële eindtijd die de echte eindtijd niet is.
Bij de start had ik de welbekende kompanen van de zaterdagtraining en andere teamuitspattingen getroffen. Het sfeertje was als altijd nerveus en dagdromerig. Iedereen had zo zijn eigen dromen. Mijn al bekende droom kwam kwam op 56 minuten na uit. Dit evenals de droom van Mark die 14 minuten achter Jo zijn hielpees reconstructie van zich af schudde door binnen de 3 uur te lopen. Paul beleefde mijn droom maar was niet tevreden met het feit dat Jo 59 minuten voor hem bleef. Hij kan gelukkig zijn ouders de schuld geven omdat deze alle loopgenen aan de veeleisende eerstgeborene Jo hebben gegeven. Piet liep verrassend na vele jaren weer een marathon als voorbereidende duurloop op de droom om de Mont Blanc Marathon weer in 2:19 te lopen.
Zijn doel van de dag lag twee minuten per jaar leeftijdsverschil onder mijn eindtijd en dat haalde hij. Raymond liep de tijd die voor zijn leeftijd staat en daarmee is hij verplicht om in de Mont Blanc Marathon 1:44 voor mij binnen te komen en dat heeft hij gedroomd. Jo kwam, zag maar had een boze droom. Hij werd wel de 1e Nederlander maar "slechts" 2e 55 plusser en 2e buitenlander. Een Belg en een Italiaan waren de grijze Keniaan uit Maastricht te rap af ondanks het werk van zijn superhazen Patrick Heubel en Roger Rousseau. Huub stond niet in de uitslagenlijst. Mogelijk door het verlies van zijn chip maar de angstdroom van het uitstappen ligt meer voor de hand. Het is voor hem een thuiswedstrijd maar tussen hem en de Maasmarathon komt het nooit meer goed.
De blik reikte de afgelopen week echter verder dan de Maasmarathon. De Drenthe Marathon in Klazienaveen is andere koek. Geen Bourgondisch rondje in het Maasdal maar turftrappen in het veen. De 5 rondjes door het dorp, de 4 rondes langs 3 kaarsrechte wegen maken deze tocht 2 maal zwaarder dan 1 Maasmarathon.
De beste voorbereiding is om dit leed vooraf onder ogen te zien en dus was er een parcoursverkenning in Klazienaveen gepland. Het weer zat mee. Volle zon, bijna 30ºC en dus tropisch vochtig in het veen. Het zandpad door het veenbos lag er dus weer ouderwets blakerend bij. Al het geleden leed borrelde dus spontaan op en ik weet nu weer hoe het was. Het naar boven halen van het onderbewuste mistte zijn doel niet en als goed voorbereide loper telt ik nu voor twee. De enige zorg is de tijdslimiet. Deze is door de in verband met de nering in het winkelcentrum bij finish op 4:30 gezet en dat is krap voor grijze niet-Kenianen.
Mocht ik echter de limiet niet halen dan is het ook geen ramp. Ik ga dan gewoon in de 4e en laatste ronde Drentelenieren en dat is in die mooie provincie beestachtig goed te doen. Het belangrijkste is echter het herstel van de hielpees met toebehoren want lopen zonder een goed werkend loopwerk is geen werk.
06/05/06
De opmerking: "Dat iemand op die leeftijd nog hardloopt." is voor velerlei uitleg vatbaar. Ik kreeg deze bij het inlopen voor de start van de Geuldalloop toegevoegd van een jeugdige schoonheid. "Op die leeftijd" doet een waarneming van uiterlijke ouderdomskenmerken vanuit jeugdig perspectief vermoeden. De opmerking werd gelukkig toegevoegd in de klim van de Geulhemmerweg naar de start in Mariamunster en wie daar nog hard kan lopen moet nog wel een jong lichaam hebben en zo zal zij het wel bedoeld hebben.
Ik kreeg de Geuldalloop op mijn heupen door de aanpak van onze triatlon atleet Jos Brouwer. Hij rust uit op de fiets en dat wilde ik ook wel eens na een trainingsweek van 10:30 lopen, 100 km fietsen en buffelen in de wildernis die mijn tuin heet. Eerst dus heen naar Berg en Terblijt heerlijk uitrusten op de fiets , vervolgens een stukje het Geuldal als een wilde op en neer rennen en tot besluit weer uitrustend terug op de fiets leek een prima aanpak voor de zonnige, redelijk warme en behoorlijk winderige zaterdagnamiddag.
Met windkracht 5 uit het oosten stormde ik heen voor de wind heen naar het Geuldal. Dat ging zo snel dat voor het inlopen bijna meer tijd beschikbaar was dan de loop zelf kon duren. Deze was bedoeld als loslopen voor de Maasmarathon voor mij en het hazen van de winnende 60 + dame door mij. Het werd echter compleet stressen omdat deze haas nog te veel stoom had af te blazen om de gehaasde goed onder stoom te kunnen houden. Dankzij de aflossing in de laatste kilometers door mental coach Jo Schoonbroodt liep alles toch nog goed af. Zowel Jo (55+), Leny (60+) en ik (60+) zouden eerste geworden zijn als de klasse indeling meer onderscheid dan senior en master had gekend. De eerlijkheid gebied echter te zeggen dat Jo er wat voor heeft moeten doen maar dat, bij gebrek aan concurrentie, voor de 60+ het meelopen alleen al voldoende was. Kennelijk had de jeugdige schone het toch bij het rechte eind.
Het parcours was uiteraard gesneden koek maar het ging er niet in als koek, Op duur trainen in het Geuldal voelt nu eenmaal anders aan dan zo snel mogelijk lopen. Vooral de Lijkweg (lijk is een oud woord dat steil aanduidt) op was het echt stoempen. Daar werd overigens fors gewandeld door de te snelle aanlopers en dan maak je meters als de beentjes nog in de goede cadans in beweging gehouden kunnen worden. De grote winst zat echter zoals gewoonlijk in het afdalen. De fameuze bergloper Frans Wagemans bracht ons die techniek bij en dan is het in de meeste gevallen d'r op en d'r over voor het groepje waar je in loopt.
De Geuldalloop viel tot nu toe buiten het programma maar blijft er nu zondermeer in. Frans Erens (Cross du Mont Blanc veteraan) heeft deze late zaterdagmiddagloop uitstekend georganiseerd. Geen poespas en geen drukte maar een echte natuurloop voor de liefhebbes door het Geuldal. Goed aangegeven, prima verzorging en vooral een gezellige sfeer zijn de kenmerken. Dus dank aan Frans Erens
Op de terugweg was de oostenwind nog niet geluwd en zodoende viel het uitrusten in het zweetwater. De 10:30 hardlopen, de wedstrijd en de eerste fietsexercitie van 100 km bleken hun sloperswerk afdoende gedaan te hebben en zo kwam ik behoorlijk uitgewoond maar wel aanzienlijk bijgebruind terug. Het zwemmen heb ik maar in het bad gedaan.
Zondag was het in het redelijk zonnige weer lekker uit dabberen in het groen van het Limburgse heuvelland. Een genoegen dat de afgelopen week op de Utrechtse heuvelrug nog eens goed tot mij doordrong. Rijdend door de buitenwijken van Amersfoort trof ik het bord "Kamp Amersfoort" en achter het bord vond ik de in een klein museum verzamelde resten van het concentratiekamp aldaar.
Bij de schietbaan/fusillade plaats van het kamp hebben benen strekken en lijkweg oplopen een heel andere betekenis. Je bent daar blij dat je iemand bent die op die leeftijd nog mag hardlopen. Dat gevoel bleef zondag toen ik vernam dat Karel zijn nieuwe heup had gekregen. Jammer genoeg valt daarmee een CdM kompaan weg maar hij zal zeker op de fiets zijn come back maken.
Toch eindigde de loopweek in mineur vanwege een geheugenstoornis. De Abraham marathon van 50 km met 2000 m hoogteverschil is compleet vergeten. De opmerking "Dat iemand op die leeftijd nog kan onthouden" hoef ik dus niet meer toegevoegd te krijgen.
29/04/06
Zaterdag en zondag zijn mijn nieuwe schoenen met 5:06 gelijk goed ingelopen. Voor 3 marathons in 6 weken mag wel wat in het materiaal geïnvesteerd worden. Bij Decathlon ben ik kind aan huis voor loopschoenen en krijg dus bij de ingang gelijk de Air Pegasus US 11 voor Є 85 aangereikt. De kleur doet er niet toe maar voor de komende tijd is het een jongetje. Ik ben in de bijna twintig jaar dat ik op deze schoenen loop hiermee volledig vergroeid. Het is zonder enig ongemak instappen en wegwezen totdat de hakken weer gezien zijn.
De nieuwe schoenen zelf liepen goed maar met mij was het aanvankelijk knudde met het bekende rietje. Mijn poging om Jos te evenaren door tweemaal in één week ruim 3 uur te lopen was wel geslaagd maar daar was alles mee gezegd. Pas na een half uur begon het zaterdag een beetje te lopen. Toen de hele stijfheid er echter uit was liep het gelukkig goed door. Ik begrijp nu het geheim van de triatlon. Dat is gewoon uitrusten van het lopen tijdens het zwemmen en fietsen.
Deze week viel de lente van dit jaar op dinsdag 25 april van 12.00 h. tot 16.00 h. Bij vergissing was de wind heel even uit zijn noordhoek gekomen zodat de Nederlandse diepvries even kon ontdooien. Mijn belevingsmoment hiervan viel samen met een rondje Pyramide van Austerlitz. De jeugd had mij namelijk weer eens het land ingejaagd.
Na het warme zand van de hei zat de toegift van het trappenpad en de klim naar de koepel er jammer genoeg niet in. Het natuurlijk onvermijdelijke loket was gesloten want de schoolreisjes, waar ook ik het monument uit een zeer grijs verleden van ken, waren nog niet begonnen. Erger was dat de prikkeldraad versperring en het hek rond dit nationale erfgoed zonder een draadschaar voor een gratis bezoek onneembaar was.
Wel troffen wij een vrijmetselende heer aan die alles over de geometrie van het bouwwerk vertelde wat naar mijn weten maar te vertellen was. De relatie tussen mijn ooit met een 10 bekroonde kennis voor wiskunde en zijn werk in de Vrijmetselaarsloge kwam echter niet zo goed uit de verf. Dit ondanks zijn onnavolgbare samenvatting van de vele wiskundige kentallen van de pyramide. Hij bleef zolang met de verhoudingen van de hoogte, breedte, omtrek, hoeken en cirkels aan de slag dat uiteindelijk het aantal treden van de trap aan het licht kwamen. De kwaliteit van zijn oratie werd alleen overtroffen door de stille schoonheid van de bloeiende sleedoornheg rond de pyramide.
Naast het monumenten bezoek, de files en het lopen in bittere kou gingen ook de verdere belevenissen van de week niet in de koude kleren zitten. Hoe het kwam weet ik niet maar opeens trokken de vele devote gevelbeeldjes en de ontelbare wegkruizen in het Limburgse heuvelland onweerstaanbaar mijn aandacht. Ik dacht dat het te vuur en te zwaard prediken van een geloof intussen geheel voorbehouden was aan de Imams van de Islam omdat het Christendom de vechtlust van het bekeren overwonnen had. De werkelijkheid is dat op ongeveer elke wegkruising de Christelijke hel en verdoemenis gepredikt wordt. Het is niet duidelijk of deze gespierde taal ook voor andere zoogdieren dan de mens geldt. De vondst even later op het pad van een nog zeer jong konijn dat met rampzalige gevolgen uit zijn/haar hol de grote boze wereld in was gekropen mag echter een teken aan de wand zijn.
Zondag kreeg ik tijdens een onweersbui nog een natte sneeuwbui op mijn kop. Het regelmatige blauw in de lucht vergoedde echter veel. Sleedoorn, pruimen, kersen en peren staan opeens en allemaal gelijktijdig in bloei. Even het zonnetje door de wolken en het ziet er uit als een sprookje. De enige zorg is de slechte vruchtzetting bij het koude weer. Waar moeten anders deze zomer onderweg de vruchtensuiker vandaan komen
22/04/06
Zaterdag was de warmtestuwing met grote vreugde tegemoet gezien maar het werd ondanks (of dankzij) de weersvoorspellingen een koude golf. Zwaar bewolkt weer met een stevige koude bries uit het noorden in plaats van het voorspelde warme voorjaarszonnetje. Voor de geplande xxxL loop niet zo slecht maar geen goede voorbereiding op de tot nu toe altijd bloedhete Maasmarathon van Visé -Maastricht v.v..
Drie weken voor een marathon moet met een lange loop worden uitgepakt. Deze regel hanteer ik uit praktische overwegingen elke week opdat de marathonvorm continue aanwezig is en blijft. Ondanks de redelijk zware reis en loopweek liep het zaterdag als vanzelf. Het eerste halfuur kraakte en steunde het wel wat maar daarna vergleed de tijd als vanzelf. Het werd na 3:07 bij weer terug bij af en er bleef nog voldoende energie over om zo'n 700 m2 gras te verticuteren en daar wordt je pas echt moe van.
Het als vanzelf verglijden van de tijd had natuurlijk te maken met de als altijd mooie uitzichten in het Limburgse land en de warme belangstelling langs de route van de nog dik aangeklede toeschouwers. Gelukkig had ik de kleintjes de dag tevoren nog gewogen en te licht gevonden voor het diner zodat ik de familie onbekommerd in de ogen kon zien.
De reisweek betrof een tweedaags werkbezoek (met als gevolg twee verloren loopdagen) aan twee Europese hoofdsteden en een promotie tour naar de enige echte hoofdstad van Europa, te weten de metropool Maastricht.
Tijdens de overgebleven vijf trainingsdagen werden en passant de hoogste bergtoppen van Nederland bestormd met het beklimmen van de Wilhelminaberg via het NK Berlopen parcours en het Drielandenpunt via de steile Duitse zijde. Het laatste werd beloond met de het zicht op de eerste toeristen die nog winterslaapdronken in processie rond het Drielandenpunt liepen. Het eerste werd beloond met het uitzicht op het industrieterrein van Kerkrade met aan de horizon de zustersteenbergen van Alsdorf.
Zondag was het eenvoudigweg een dikke twee uren uitlopen om echt pijn in de benen te krijgen. Dat lukte meer dan goed want naast alweer een wielertour werd ook nog een mountain bike trial, een motortour en een puzzel tocht voor auto's met zondagsrijders verreden. Het werd dus een ware springprocessie langs de wegen en paden van het Limburgse heuvelland. Toch zijn er altijd weer lichtpuntjes onderweg in de vorm van verrassende beelden. Bij Baneheide nam ik een geheel nieuwe bloeiwijze waar van coniferen zonder dat ik de foto hoefde te trukeren.
Het werd uiteindelijk een weekendtweedaagse van 5:18 en een loopweek van 10:23. Ik evenaarde hiermee zelfs Jos Brouwer als je zijn zwemmen en fietsen niet meetelt. Ik had mij overigens de moeite van het sporten geheel kunnen sparen. Alleen al het lezen van zijn trainingsprestaties was genoeg geweest om mij volledig uit te putten.
In ieder geval moet de Maasmarathon nu wel lukken en daarmee ben ik goed getraind voor de Marathon van Klazienaveen.
15/04/06
Op 2e Paasdag wordt traditiegetrouw ter variatie op het Kerstkonijn de Paashaas er uit gelopen in de Peter Rusmanloop. Deze "kleine" wedstrijd over 10 E.M. wordt altijd druk bezocht. Inschrijven in het dorpscafé van Oirsbeek, de fanfare, een mooi parcours, op de locale lopers gericht en zonder franje goed georganiseerd is het geheim van deze loop. Het parcours mag dan wel mooi zijn maar het is ook lastig. De drie klimmen hakken er sowieso lekker in maar deze uitgave deed daar nog voor het zelfde inschrijfgeld gratis regen en wind bij. Al met al genoeg argumenten voor het loperssmoezenboek en voor een leuke loop.
Mijn taak was hazen naar een podiumplaats, uit de wind lopen en fotograferen en zo kwam ik zelfs voor de startlijn te staan om er toch als laatste over te komen. Ik miste voor de camera echter de altijd vooraanstaande Maastrichtse lopersclan. Ik dacht ten onrechte dat zij zich tussen de "boeren" schuilhielden om te ontkomen aan een mogelijk dorpsgericht. Later bleek echter dat zij tegenwoordig na het startschot gewoon voor instappen om zodoende niet in het gedrang van het boerenvoetvolk te hoeven gaan staan.
Maar ook toppers van buiten Maastricht hebben soms rare startmethodes. Zo zag ik een favoriete uit de V Vutterklasse achterstevoren weggaan. Met zo weinig concurrentie van de jeugd moet je wel eigen zwaartefactoren inbrengen zo begreep ik later.
Het fotograferen bracht ook good old Zef Budzijn weer in beeld. Wij zijn van het zelfde bouwjaar; Ik mis echter zijn turbolader. Mijn gedachte dat hij intussen toch ook wat sleet moest voelen sloeg hij gelijk keihard de bodem in. In Berlijn had hij de vorige week nog met 1:17 op de halve marathon op het erepodium gestaan. Hoezo klagen over het lopen in de 55+ klasse, je moet ze gewoon er uit lopen is zijn simpel devies. Dat was dus de juiste motivatie om na het nemen van de foto's hard achter de meute aan te lopen en weer voorsprong te nemen voor het volgende plaatje.
De loop liep eigenlijk vanzelf. Een intervalletje voor het camerawerk hier, wat koplopen op de winderige stukken daar en op de hellingen het juiste klimtempo aangegeven bleek dit keer een eenvoudige opgave. Althans, ik hoorde geen opstandige taal achter mijn brede rug. Zo schoven wij dus van uit het achterveld rustig naar voren en werden heel wat adolescenten één voor één aan de zegekar gebonden. Netto werd het een tijd van 1:29 en daarmee werd de 3e prijs bij de V55 gewonnen. Het verschil met de winnares was 9 jaar en 3 minuten dus voortaan maar voorin starten en onderweg iets meer de zweep erover leggen.
De Peter Rusmanloop is natuurlijk geen argument om in de normale training rust te nemen. Zaterdag stonden twee belangrijke zaken op het programma. Namelijk het streng verboden plukken van daslookblad om de Paasmaaltijdsalade extra te kruiden en het lopend finishen op de Cauberg in de Amstelgold Race voor wielerliefhebbers. voor dat laatste waren duizenden doortrappers (m/v) van heinde en ver naar Limburg afgereisd voor dit fenomeen van naar keuze 40/80/120/160/200 km. Het slagroomtoefje daarvan is de Michael Boogaard finish op de top van de Cauberg.
Het plukken is natuurlijk crimineel maar ik doe dat zonder de plant te vermeubelen. Het lopend naast een fietsster finishen en haar daarbij nog aan te moedigen is natuurlijk kinderachtig maar dat krijg je als je kinds wordt. Ik had nog flauw de hoop om dit ook naast Jos Brouwer te kunnen doen. Met Lanzarote in het zicht zou dit een mooie trainingstocht voor zijn fietsclub "LEK" zijn geweest.
Na al deze opwinding werd het verder helling op en helling af lopen langs de Geul. In Limburg weten ze gelukkig hoe je uitgewoonde lopers moet verwennen. Boven aan de klim zorgen voor een bankje met een mooi maar ontmoedigend uitzicht naar beneden en naast het bankje een glijgoot aanleggen om zo snel naar beneden te komen dat je nog met zuurstofgebrek aan de volgende klim kan beginnen.
Het werkelijke doel van de goot is een mij raadsel. Ik vond nog summiere resten van iets dat een lier geweest zou kunnen zijn. Mogelijk voor een wagentje ter bevoorrading van een intussen verdwenen uitspanning.
De trainingsweek was ook verder niet in lui zweet weggedreven. Het jeugdwerk leverde, na een bezoek aan Friesland, de kans op een training over de afsluitdijk op. Even van Zurich (Friesland) naar Kornwerderzand rijden om in de beukende stormwind en onder het gekrijs van de zeemeeuwen uit te waaien.
Jammer genoeg trof ik ook daar "LEK" niet op het fietspad om met hun mee te kunnen stayeren. Het zou een aardige training voor de Ironman op Hawaii geweest zijn. Het fietstraject is daar in ieder geval net zo monotoon en de wind waait daar net zo stevig door. Het pluspunt is dat daar de temperatuur boven het asfalt zo rond de 50 graden C ligt. Dus even goed doortrappen voor de koeling.
08/04/06
Zondag waren mijn gedachten bij Jo in Rotterdam. Zeker toen de oude stoomlocomotief van de ZLSM in de zoeker kwam zag ik de grijze Maastrichtse Keniaan in mijn verbeelding opstomen naar de finish. Dat het 2:43 werd met de eerste prijs bij de 55+ begint bijna vanzelfsprekend te worden al is het natuurlijk een indrukwekkende prestatie. De echte verbazing zat in zijn gelikte TV optreden. Mijn goede raad van vorige week om wat meer aan zijn uitstraling bij het lopen te doen had hij voortreffelijk opgepikt. Gelijk 10 minuten op de TV door na de start samen met de eerste dame te gaan lopen is natuurlijk een publiciteitsstunt van de eerste orde. De 3:16 van de 45 jarige Klaus verdient natuurlijk ook aandacht. Hij is echter een talent dat nog wat verder moet rijpen. Zijn eerst volgende uitdaging wordt om mijn PR voor zijn 48e levensjaar te evenaren.
Bijna was het gelukt om via speuders.nl nog ter elfder uren nog een startnummer te bemachtigen. Het begon op het laatste moment toch te kriebelen ondanks de vele keren dat ik daar gelopen heb. Helaas ging de vlieger niet op en zo bleef het bij wat drentelen door Limburg en achteraf gezien een dag te veel rust.
De week stond in het teken van het natuurbehoud of beter gezegd van het hout behoud. Het hele land stond overeind bij het kappen van 1,5 ha bos in Schinveld maar intussen wordt Limburg verder protestloos kaal gekapt. Deze week dacht ik rust te vonden rond de Maastrichtse St. Pietersberg maar daar hadden de kettingzagen c.s. ook al toegeslagen. Om het Fort Sint Pieter beter in de steiger te kunnen zien zijn staan en de Maastrichtse vlag beter te kunnen zien wapperen was een heel bos gerooid. Daarna belandde ik bij het ENCI bos of beter gezegd de stronken er van. Dat was kennelijk gerooid om de droevige kaalslag van de groeve beter op het netvlies gebrand te krijgen. De klap op de vuurpijl was het rooien van het bos dat een motte van de belegering door de Fransen uit 1672 bedekte. Niet dat er aan deze motte iets te zien zou zijn want het is slecht een bijgewerkte natuurlijke verhoging in het landschap. Nu nog wachten op het kappen van het schootsveld tussen de motte en Maastricht en het plaatsen van een nepkanon dat bij Carnaval kan worden afgeschoten.
Zaterdag stond bij het wegvallen van Rotterdam een xxxL op het programma. De voorspelde regen bleek redelijk een voorjaarszonnetje te zijn en zo liep het heerlijk weg. De ellende was echter nog niet op want bij Waterval bleek nu het kaal slaan van de Wijngaardsberg op het programma te staan. Ook de Mergelland Marathon zal dus deels door een woeste leegte gaan. Het voordeel van de extra adrenaline was dat de 3:04 vlot op de klokken kwam.
Zondag konden voorzichtig het extra flanelletje, de haarband en de handschoenen thuis worden gelaten. Het relatief goede weer had echter veel zomervolk uit huis gelokt. Op de doorgaande wegen leidde dat bijna tot file rijden van met midlive gevulde geopende cabrioletten en sportieve dertigers die zich op hun gemotoriseerde tweewielers op de TT wanen. Gelukkig weet ik de weg en zo blijf je weg van het asfalt. Dat brengt toch af en toe nog verrassingen want wat wordt hier nu bedoeld met "doodlopend". Door maar doodgemoedereerd door te lopen werd het een makkelijke 2:20. Hopelijk kunnen we binnenkort weer op de fiets. Het moet echter eerst boven de 20ºC komen. Daaronder krijg ik het idee van het voortbewegen in een diepvries.
Zondag stond de Parelloop in Brunsum op het programma. Het ex-voorzitterschap van de deze, als immer uitstekend georganiseerde, loop schept natuurlijk de prettige verplichting om hieraan deel te nemen. De afstanden zijn helaas maar wellicht ook gelukkig kort en zo staan gewoonlijk achterelkaar de 5 en 10 km op het programma. Het helaas zijn wat minder te lopen kilometers; Het geluk is dat Brunsum niet echt de stad is om veel kilometers in te lopen. Verder is natuurlijk het twéé T-shirts op één dag verdienen een ongehoorde buitenkans om de uitpuilende sportkast nog verder te vullen.
Veel kilometers maken betekent niet dat de korte afstanden een makkie zijn. Een paar tandjes bijzetten vereist wat doorzettingsvermogen. De 5 km ging ondanks de harde wind in een voorspoedige 24:57. Ik had gemikt op binnen de 25 minuten en dat zat er ondanks de wind nipt in. Op de 10 km had ik mijn "haasverplichting" en die eindigde op 54:35. Ook daar was de wind spelbreker.
Bij nadere beschouwing had ik ook de 10 km voor de atleten 55+ kunnen lopen. Jo had mij (en waarschijnlijk ook vele anderen) wijs gemaakt dat je genodigd moest zijn, terwijl je gewoon kon inschrijven. Door deze misleiding hadden slechts vijf man in deze klasse ingeschreven en zo val je als virtuele senior van 55 jaar met 35:52 zeker in de prijzen. Maar eerlijk is eerlijk, Jo heeft zijn best gedaan en liet veel jeugd letterlijk zijn hielen zien. Een aandachtspunt is wel zijn uitstraling bij het finishen. Wat meer lach zou zijn PR waarde belangrijk verhogen.
Natuurlijk mag ik de Vlaamse reus Marc niet vergeten. Met zijn gereconstrueerde hielpees bleef deze opa maar 2 minuten op de andere achter.
Zaterdag betekende de Parelloop een slakachtige benadering van de training. Zo doende kom je nog eens wat soortgenoten tegen voordat ze als wijnbergslakken tot escargots worden verwerkt.
Het kruis met de Goddelijke vingerwijzing naar het behoud van de natuur staat in Valkenburg maar het is geen gemeengoed voor de Vroede vaderen van deze gemeente. De uitvinding van de kettingzaag en de houtversnipperaar heeft een enorme vernietigingdrang in het gemeentebestuur losgemaakt. Op de hellingen aan de Geulzijde van de Cauberg is men, om wat voor reden dan ook, aan het kappen geslagen. De gevolgen zijn afzichtelijk. Met de stronken valt nog te leven want die groeien aan maar gronderosie is een regelrechte ramp. Tot overmaat van ramp is men elders langs de Geul nog alles wat op een boom lijkt en aan de waterkant staat aan het omzagen. De volgende Sylvester Marathon wordt er één van de verwoeste aarde.
De week stond verder weer in het licht van wat professioneel reizen en trekken door het land. Zo krijg je, met enig zoeken, toch nog in nota bene Amsterdam de lente in de zoeker. Hoezo een steenwoestijn, het is daar een Natuurgebied.
De kop van het wedstrijdseizoen is er wat laat af dit jaar maar beter laat dan nooit. Nu maar weer gewoon doorlopen en zien wat er nog op ons wedstrijdpad komt.
