2007 Q2
20/06/07 In 8 dagen de Mont Blanc rond
De goede herinneringen aan de Tour de Mont Blanc van 1995 deden besluiten om het massief in tegengestelde richting nogmaals te ronden. Heen is tenslotte heel anders dan weer en verder waren de herinneringen in de jaren wat weggesleten. Daarnaast biedt de TMB een aantal routevarianten voor het geval van déja vu. La Boerne in Le Tour/Montroc was een logische uitvalsbasis maar gaf tegelijk een dilemma. In de eerste etappe boven Chamonix langs zat een behoorlijk stuk van het marathon parcours en dat loop je liever geen tweemaal in veertien dagen. Het weer loste dit probleem echter op. Het onweer dat 's avonds boven de hut losbarstte ging de andere morgen grif op herhaling. In de regencape is sowieso geen pretje maar in de kou en harde wind werd het gelijk ploeteren. Dit deed ons besluiten om via de kortste weg, dat wil zeggen afdalen, de volgende pleisterplaats Les Houches op te zoeken. Je loopt tenslotte voor je plezier.
De volgende morgen ging het weer alweer op herhaling en goten de bakken van de hemel alsof zij nooit leeg geweest waren. Tijdens de beklimming van de Col de Voza werd het gelukkig droog en later brak zowaar een zonnetje door. De gekozen routevariant onderlangs de Glacier Bionassay over de Col du Truc naar Chalets de Miage werd zodoende aan weerszijde een aangenaam verpozen dat op het zonneterras van de refuge in stijl werd afgesloten.
De dag in Chalets de Miage begon zonnig en warm en bleef dat tot in de Refuge Croix de Col du Bonhomme. Luieren was er echter niet bij. De 600 m dalen in het traject was geen punt maar de 1600 m stijgen was dat wel. Vanuit Les Contamines Montjoie is het echter een mooie beklimming die uitmondt in in een mooi sneeuwveld rond de Col du Bonhomme. Vandaar is het nog even schravelen naar de Col de Croix du Bonhomme die net boven de refuge ligt. De hut was beter dan in mijn geheugen. .
Mogelijk had dit te maken met het ontbreken van de ca 50 Japanners die wij hier eerder trof. Op zich geen punt maar zij stonden, om wat voor reden dan ook, om 4:00 h op en klepperden vier uur lang door de hut. Daarna bleven zij nog een tijdje op ons pad om bij elke steen alle 50 dezelfde foto te maken. Tegen zonsondergang maakte een kudde steenbokken er een feestje van. Met hun horens afgetekend tegen de avondlucht paradeerden zij voor ons op de bergkam boven de hut
Als volgende etappe stond Rifugio Elisabetha (of verder) via Col des Fours, Chalet des Mottets en de Col de La Seigne op het dagmenu. De warmte van de vorige dag was verdwenen en onder de strakblauwe ochtendlucht vroor het bij de overgang van de col een paar graden. Deze col opklimmen was in 1995 vanwege de sneeuw geen pretje. Nu was het de col afdalen die voor problemen zorgde. Op de hakken naar beneden rennen was er door de harde sneeuw niet bij en het werd behoedzaam zigzaggen. Sinds de glijpartij van een honderd meter op de Glacier du Mont Gelé is het versneld van de berg af te glijden geen optie meer. Gelukkig lag het knekelbewijs van dat je een arm schaap bent als je valt pas in de afdaling van de col.
Chalet des Mottets werd vlot bereikt en de dortoir versie in de vorm van de 's zomers leegstaande koeienstal was nog niets veranderd. Over de veranderingen van de inmiddels twaalf jaar oudere versie van de zingende en gitaarspelende van de toen zeer jeugdige huttenwaardin valt niets te zeggen. Zij bleef, misschien gelukkig maar, verborgen en zo hielden wij onze illusies.
Tijdens de klim naar de Col de la Seigne sloeg het weer drastisch om. De wind stak op en bracht dreigende regenwolken met een portie kou mee. Het besluit om Rifuge Elisabetha, met de ongetwijfeld nog steeds heerlijke polenta, links te laten liggen betekende in de inmiddels neerplenzende regen even doorbijten in de richting van Courmayeur. Als verzopen katten kwamen wij juist op tijd voor " la cena" in het avondleger aan. Het geleden leed behoorde na het eerste glas wijn en het voorgerecht echter snel tot het verleden.
De andere dag was koud en winderig met een dreiging van regen. Besloten werd om de Col du Sapin te laten voor wat deze was. Deze staat namelijk als kaal en guur in mijn herinnering. Dit mede omdat ik daar tijdens een onweersbui bijna in de berg moest kruipen. Nu werd via Palud naar de Rifugio Elena gelopen en als je dat niet via de asfaltweg doet dan is dit een mooi stuk. Dit leidde tot verrassende ontmoetingen. Eerst met Jos van der Broek die enkele jaren mijn side kick was bij de vakbondsonderhandelingen. Behalve hij kruisten ook wilde beekforellen, velden met orchideeën en zelfs ongewoon laag groeiende Edelweiss ons pad.
Rifugio Elena wordt als particuliere hut consequent niet genoemd in de boekjes. Het is een grote maar toch gezellige uitspanning. Dit werd nog verhoogd door het net na onze binnenkomst losbarstende onweer. Het werd wit van de hagel en de arme halzen die nog aan kwamen lopen spoelden letterlijk naar binnen.
Rifugio Elena ligt in de klim naar de Col de Ferret. Deze werd, ondanks de lichte sneeuw en een temperatuur onder nul, vlot genomen. Dit terwijl de vorige dag wandelaars terug moesten omdat de col vanwege de mist niet te vinden was. Het achterom kijken in de klim biedt niet alleen een adempauze maar ook een prachtig uitzicht op het Italiaanse Val Ferret met het Mont Blanc massief. Boven joeg de gure wind ons weer snel naar het warmere beneden.
Aan de andere kant van de col heet het ook Val Ferret. Een mooi begroeid dal met imposante begletsjerde zijdalen. De route tussen het dorpje Ferret en Champex wordt nogal eens verguisd door de TMB lopers. Deels ten onrechte want het is best een mooi stuk, zeker als je, zoals wij, het het asfalt van de doorgaande weg vermijdt. Deels echter terecht want het is een lang stuk. In Champex-Lac, dat er inmiddels heel anders uitziet dan op deze honderd jaar oude foto, vonden wij aan het meer een goed onderkomen. Alweer bijtijds want toen wij net binnen waren gingen de hemelsluizen weer voluit open.
De volgende dag werd vanwege het gure weer de route via Bovine in plaats van de Fenêtre d' Arpette gekozen. Niet dat Bovine zo'n makkie is want het is een behoorlijk lastige en vooral glibberige klim.
Het was eerder het koude weer in het 700 m hoger liggende venster dat ons niet aanstond. Onderweg verbeterde het weer en werden wij getrakteerd op het uitzicht op Martigny en een deel van het Rhône dal. Via Bovine en Col de la Forclaz werd Triënt vlot en met uiteindelijk nog redelijk weer bereikt.
Vanuit Triënt leiden meerdere wegen naar Le Tour/Montroc. Het weer was gelukkig wat bijgedraaid met nog wel een koude harde wind maar nu onder een strakblauwe hemel. De donkere bossen rond Tête Noir stonden ons echter niet aan en dus werd gekozen voor de Col de Balme.
Dat gaf tevens de kans om te kijken of de waardin nog steeds zo chagrijnig was en jawel dat was zij. Op de col was het alweer koud maar in de luwte goed toeven in de zon. De windchil fatcor tijdens de afdaling zorgde aanvankelijk bijna voor bevriezingsverschijnselen. Eenmaal lager sloeg echter de zomer weer toe. In de auto richting Chamonix werden wij snel weer toerist onder de toeristen.
De tegengesteld gelopen Tour du Mont Blanc werd niet gezegend met het zonnige en warme weer van 1995. Toch hadden, wij alles overziende en gelet op de bruiningsgraad, geen slecht weer. De regen viel in hoofdzaak 's morgens voor het vertrek, 's middags na aankomst en 's nachts tijdens het slapen. Verder is tegen de kou te kleden en als de zon even doorkomt of het gaat steil omhoog dan is het snel te warm. De zonnige perioden waren zelfs zo frequent dat elke dag de gasbrander uitgestald kon worden voor de ochtendkoffie, de middagthee en de soep van 16.00 h. De beste herinneringen betreffen echter de in de rugzak ingebouwde waterzak. In deze zegening had ik decennia geleden al moeten investeren.
16/06/07
Plannen zijn er om te realiseren en dus werd deze week de door de witte jassen verloren trainingstijd ingehaald. Vorige week was ik nog meer dan tevreden met een eerste rondje rond de kerk. Nu staat er als bewijs van een snel herstel een voortschrijdend weekgemiddelde van 10:15 op de klokken. Eigenlijk iets te veel progressie in één week maar het gestel bleef heel en wel. Zaterdag was ik klaar voor de xxxL en die ging alsof er niets gebeurd was.
Zondag stond in Bunde de 10 km ODS loop op het programma. Bij definitie is dit een leuk gebeuren. Een uitstekend georganiseerde loop zonder veel gedoe voor de liefhebbers van lopen voor het plezier.. Overigens geen gemakkelijke loop met met 2,5 maal de Kruisberg over een deels cross parcours.
De loop was iets te kort voor het trainingsprogramma. Vandaar dat de heenweg inlopend en de terugweg uitlopend werd afgelegd. Tussendoor werd tijdens de loop in mijn hoedanigheid als haas behoorlijk gas gegeven. Dat wil zeggen temporiserend bij het klimmen, tempo maken op de vlakke stukken en naar beneden denderen in de afdalingen.
Het werd loon naar werken van samen 130 jaar. De beperkte klasse indeling van van Senior en 35+ bleek geen belemmering te zijn voor Leny om met de zege te gaan strijken bij de dames. Het werd dus genieten van de ceremonie protocollair. Hierbij was de hoffotograaf van ODS ( en vele andere bedrijven) Frans Bastings onze redder in de nood. Uitgerekend nu was kk namelijk de camera vergeten. Met dank aan hem dus de foto's.
Tot half juli is het Weeknieuws uit de lucht. Eerst de Tour du Mont Blanc met de Mont Blanc Marathon als afsluiting en dan nog een Vader-Zoon bergtocht in de Italiaanse Alpen als toetje. Intussen zeg ik het met bloemen.
09/06/07
Na de Drenthe Marathon was een witte jassen exercitie met een stop van 14 dagen ingepland. Niet echt gelukkig met op 1 juli a.s. de Mont Blanc Marathon op de kalender maar enig klein onderhoudswerk moest voorrang krijgen. Na 10 dagen werd voorzichtig de fiets weer beklommen en met een passend bejaarden tempo vooruit getrapt. Onderweg putte ik letterlijk kracht uit het eten van een de weg kruisende soortgenoot in de vorm van de beschermde wijngaardslak. Dat hielp zo wonderwel dat ik zelfs mijn benen na afloop voelde. Uit het snelle herstel ontwikkelde de gedachte om de volgende dag gelijk maar Maastricht Mooiste in een slakkengang te gaan ronden. Soms komt echter het verstand met de jaren en nu zegevierde dat zelfs. Het werd dus een alternatief rondje rond de kerk van ruim een uur dat zonder problemen werd afgelegd.
De komende week is bedoeld voor een verder herstel en moet zaterdag resulteren in het op de klokken brengen van weer een xxxL. Daarna moet de tiendaagse training met het rondtrekken van het Mont Blanc massief met 15 kg op de rug via de TMB de puntjes de bekende i gaan zetten. Eind juni is nog aan de vroege kant van de smeltende sneeuw maar aan de goede kant van de zomerdrukte op deze mooie tocht. Het is een herhalingstocht van 12 jaar geleden dus de weg is het probleem niet. De vraag linksom of rechtsom is dat wel.
Na ca 180 km lopen met ca 12.000 m stijgen en 12.000 m dalen moeten de 42 km (hard)lopen met 2440 m stijgen en 1200 m dalen binnen de limiet van 8 uur echter wel in de benen zitten. Het weer speelt bij dit alles een belangrijke rol mee. Zowel in de regen/kou als in de stralende bergzon/warm is het afzien geblazen. Ook de gulden middenweg biedt geen verbetering. Het blijft gewoon langdurig sjouwen waar de zelfkastijdende lopers zo van houden.
26/05/07
Zaterdag werd met het lopen van de Drenthe Marathonde de stellingen bewezen dat:
Het is het beter is om geen rust te nemen voor de mararthon.
Het heeft nut om 750 km op en neer te rijden voor een marathon.
Het speciale voorbereiden op de marathon is onzin.
Het geloof in de weersverwachting is een vals geloof.
Ik onderhoud met deze marathon nogal tweeslachtige relatie. Enerzijds is het een ontmoetingsmogelijkheid met oud-collega's uit de Emmense tijd en het genieten van de sfeer langs de kant. Anderzijds vrees ik het saaie parcours en het weer in de afgegraven venen, Als reactie op klachten in het gastenboek van de Drenthe Marathon Website over een te uitbundige stemming langs de kant heb ik daarom geschreven.
Klazienaveen = Aparte Marathon
Klazienaveen is een aparte marathon. Een voor de oudere lopers onvriendelijke limiet vanwege de gemeentelijke regels, een parcours van 4 deels saaie rondes waar je eerst een mental training voor moet doen en (bijna) altijd bloedwarm en stikkend benauwd. De sfeer langs de kant en de goede organisatie overcompenseert dit. Dat Hunebedjes tijdens een feestje graag wat innemen en dan nog luider gaan praten dan gewoonlijk is een gegeven. In de vele jaren heb ik echter nooit een onvertogen woord gehoord. Wel werd de verstaanbaarheid per ronde minder. Een keer heeft een wankelend iemand mij naar de finish gebracht maar dat schiep een band want ik wankelde ook. De pils na afloop smaakt altijd heerlijk want je krijgt echt zin na een paar uur toekijken met een slokje water op.
De ontmoetingsmogelijkheid gaf ook dit jaar de doorslag om te gaan. De voortekenen waren niet al te best. Moe in de Pink Pop benen en het tuinwerk, een weervoorspelling die de mij bekende zware onweersbuien over Drenthe zou uitstorten, een nieuwe PC die mijn concentratie op het lopen nogal verstoorde, de Pinksterdrukte op de Nederlandse wegen en de koele rosé op de zwoele vrijdagavond.
´s Morgens verdampte de "an asperine a day " de rosé snel. De Pinksterdrukte viel niet mee maar de automatische piloot stond nog goed voor Drenthe ingesteld. Mijn hoofd zat gelukkig nog vol met Windows Vista en aan lopen werd nog niet gedacht. Het was niet alleen droog in Drenthe maar bij de start kwam de zon door en bovendien stond de wind op de open stukken in de rug. Maar het allerbelangrijkste bleken de goede benen.
De eerste 10 km waren gelijk aan de Maasmaraton maar daarna werd constant lopend> tussen de 10 en de 30 km een gat geslagen van 10 minuten. Dat gat kon in de laatste ronde worden vastgehouden omdat mij vanaf de fiets doorlopend moed werd ingesproken. Verder zorgden de 10 km lopers voor een veld van hazen. Zo bleef ik ruim binnen de zo gevreesde limiet van 4:30. Hierin is wel mijn vertraagde start verrekend. Ik moest namelijk eerst de hand schudden van de starter, in dit geval de wethouder Gezienus Evenhuis, een oude strijdmakker uit het Emmense ondernemersveld.
De onderstaande veren voor het gat waarmee het (voorlopig?) jaar PR werd gerealiseerd gingen helaas mijn neus voorbij. Deze werden namelijk deze week al in een niet nader genoemde Sabic loper uit Maastricht gestoken.
Hallo Jo ,
Het zijn allemaal woorden maar geen daden met al dat veren in de kont steken per mail door je loopmaatjes. Daarom heb ik de daad maar bij het woord gevoegd.
Neem mij niet kwalijk dat het in de oude Sabic kleding plaats vond. Die staat namelijk zo mooi in het zonnetje. Het gerucht gaat dat Simon deze foto in zijn Weeknieuws gaat gebruiken. Ik ben benieuwd wat hij zijn lezers nu weer op de mouw spelt (Dat zou ook een leuke foto zijn!).
Groetjes en een goed weekend!
Leny
In de 65+ klasse kon ik zodoende aardig meekomen met de troost dat zij allen boven de 4 h. uitkwamen. Hoewel er wel ruimte is voor nog een verbetering met 15 minuten.
Bij het gezamenlijk eten bij de Chinees bleek dat de klasse indeling en de warrigheid daarin ook in Drenthe nogal wat discussie oproept onder lopers. Deze werd uit onverdachte hoek aangezet door een met Jo strijdende leeftijdsgenoot, die ooit 2:35 op de klokken bracht. Zo liepen Leny en ik nota bene bij de V/H 35. Dit geeft rare beelden. Bij de senioren in Klazienaveen zou Leny nog 6e zijn geworden, vóór een 21 jarige en ik 16e vóór een 33 jarige. De opmerking aan tafel dat ik nogal gericht in het voordeel van ouderen reken neem ik voor kennisgeving van ouderendiscriminatie aan.
De vermoeide Pink Pop benen waren het gevolg van het verkenningspunt eerder deze week van het komende slachtveld van muziek.
Met de klim van de 555 traptreden valt niet te foetelen met zoveel kritisch toekijkende voormalige Koempels langs de kant. Hun eigenhandig opgeworpen berg moet in flukse tred worden opgelopen.
Het prima lopende pad is nu bijna af op de pilasters met de mijnmonumenten na. Het is echter nu al een hangplek voor de jonge en oude jeugd.
19/05/07
Deze week hielden de inspanningen voor de jeugd mij aan het bureau achter de PC gekluisterd met het schrijven van projectaanvragen en regelen van allerlei organisatorische zaken. Niet het meest dynamische deel van het werk maar het kwam niet slecht uit. De Maasmarathon had mij, tot mijn grote verbazing, opgezadeld met een ongewone stijfheid van de fietsspieren in mijn toch redelijk aan de maat zijnde bovenbenen. Je denkt na vele marathons alles gehad te hebben maar het menselijk lichaam blijft geheimen houden. Mogelijk heb ik te veel lopen freewheelen in plaats van door te lopen. Met de overige delen van het gestel liep ik fluitend rond dan wel zat ontspannen op mijn kont. Geen pijn in de benen, geen trauma's van de gewrichten en een plots verdwenen al lang zeurende rugpijn. Dat laatste werd er door de osteopate weer vrolijk ingedrukt zodat voor de pijnbestrijding de loopschoentjes weer snel moesten worden aangetrokken.
Zaterdag liep het echter pas redelijk in het alsmaar zonniger wordende landschap. Even sloeg de schrik mij om het hart toen ik een controle post ontwaarde. Hield de Maastrichtse roedel mij nu zelfs bij het beklimmen van de Wijngaardsberg nog in de gaten. Het bleken echter onschuldige wandelaars te zijn die aan een marathon bezig waren. Een bezigheid waar ik respect voor heb want ik zou er niet aan moeten denken om zo'n eind te wandelen.
Zondag liep ik zelfs de sterren van de hemel door het welig tierende Limburgs landschap in alweer lekker loopweer. Alles is, ondanks allerlei onheilstijdingen over de droogte, keurig volgens de kalender uitbundig aan het groeien en bloeien. De fauna, in dit geval belichaamd door een trio-tje ezel, geniet daar zichtbaar van mee.
Het weekend totaal kwam hiermee op 5:13. Het zelfvertrouwen in volbrengen van de Drenthe Marathon in Klazienaveen steeg hierdoor tot grote hoogte. Dit bracht mij zelfs tot een bijdrage, aangaande klachten over de bierconsumptie van de toeschouwers, aan het gastenboek van de website. Ik zou mij, met de aanblik van zelfkastijdende lopers als reden, namelijk ook bezatten. De lijdensweg zal dit jaar niet anders zijn want het parcours is met de 4 redelijk saaie rondes nog steeds een kwelling en de weerverwachting spreekt ook dit jaar weer over zomerse temperaturen. Het wordt dus in vergelijking met het ontspannen zondagochtendloopje van de Maasmarathon keihard afzien in het veen van hunebedland.
De horizon is echter de Mont Blanc Marathon op 1 juli a.s. Veel belovend is het uitzicht nog niet want na de Drenthe Marathon zal ik ca 2 weken uit de running zijn vanwege wat witte jassen ongerief. Daarna zal de training bestaan uit het met volle bepakking allerlei bergen in de Alpen op en af te zeulen. De hoop is dat dit voldoende zal zijn om in Chamonix nog redelijk uit de voeten te komen. Het Mooiste van Limburg op de fiets en het Mooiste van Maastricht in de loopschoenen zal dus aan mij voorbij gaan. Zonder dieptepunten echter geen hoogtepunten.
13/05/07
Zondag begon de dag van de Maasmarathon onder een gelukkig gesternte. Als beloning voor het lopen van de Marathon Eindhoven in 2006 kreeg ik Є 10 korting op het inschrijfgeld in de schoot geworpen en het tanken van benzine zonder het kwartje van Kok deed daar nog eens Є 6 bij. De Belgen weten precies hoe je Hollanders moet paaien om in het beloofde land te komen hardlopen. De ambiance van Visé/Wezet draagt daaraan nog een steentje aan bij. Zondagmorgen is daar nog een feest van kerk, café, winkelen, terrasje zitten en flaneren. Een sfeer waar in ons stijve Kaaskoppenlandje alleen maar van gedroomd kan worden. Het zien, na een lange tijd, van (de Vlaamse Reus) Marc langs de kant maakte het feest compleet.Bij de start leek ik de eerste tegenspoed tegen te komen met een onvindbare Jo. Dat bleek later het gevolg te zijn van alweer een andere kledinglijn.
De kleurenstelling van Sabic is namelijk gewijzigd van spetterend oranje-blauw naar bedekt zwart-wit. Gelukkig had ik, na een aarzeling over Fortis, al voor de blauw-wit kledinglijn model 1990 van DSM gekozen. De echte tegenspoed ondervond ik pas bij de 26 km. Vorige week prees ik de "hare" Roger (Rabbit) Rousseau nog in de hemel vanwege zijn fotografisch genie. Nu stond hij, let wel, met een gesloten cameratas op zijn rug langs de kant. Zijn gedachten waren waarschijnlijk nog bij zijn derde plaats in de Heideloop van zaterdag.
De loop zelf verliep zo vlot als ik gewenst had. Kennelijk ben ik aan het verjongen want, behorend bij de 0,6% oudste lopers, werd deze in cijfers gekenmerkt door: 1 min. sneller per half jaar in vergelijk met de Marathon Eindhoven.
15,6% van de gestarte lopers eindigde niet of achter mij en 4e bij de H 65
Deze cijfers zijn echter onder voorbehoud. Deze moeten eerst nog gevalideerd worden door "The most honorable Inspector Roger Rousseau of the Federal Bureau of Internet Fraude" want anders krijg ik weer problemen met de door mij zo gevreesde Cosa Nostra van de Maastrichtse hardlopers scene.
Het vlotte verloop lag niet in het minste aan mijn haas Leny. Na 33 km werd ik tegenlopend door haar opgepikt en door haar verbaal geweld en haar voorbeeldig bewegende voeten op stoom gehouden. De adem voor het weerwoord had ik jammer genoeg nodig voor mijn benen. Het opvegen over de laatste kilometers blijft altijd een stimulerende bezigheid. Het doordieselen na 35 km blijft gelukkig goed gaan en zo zie heel wat eerdere passanten nog eens terug. De prima verzorging, het mooie parcours en, op wat gespetter na, prachtig loopweer maakte het geheel compleet. De doorkomst in Maastricht kon dit niet bederven. Eindeloos en voor het gevoel doelloos door de stad slingeren, lopen op gladde kinderkopjes en vooral het voor de voeten lopen door het ongeïnteresseerde publiek maakt deze niet echt leuk. Verder delen mijn nieuwe loopschoenen in het resultaat. Het gelijk inlopen van kakelverse schoenen op een marathon is een aanrader.
Het had overigens nog beduidend sneller gekund maar dat lag aan niet aan mij maar aan de vrouwen. Ik moest namelijk om te beginnen een herstart maken omdat het fototoestel niet aan stond. Tenslotte werd ik vlak voor de finish uitgenodigd voor een fotosessie met drie charmante country and western zangeressen. Natuurlijk viel ik daarvoor als een blok. Gelukkig met als bijeffect het bewijs dat in ieder geval mijn hormoongehalte nog op peil was.
De enige voetnoot die te plaatsen is betreft de voorbereiding. Dit maal koos ik voor een week rust terwijl ik Eindhoven na een volle trainingsweek gelopen had. Eén week op je krent zitten voor 1 min. sneller is eigenlijk verspilde looptijd. Met over 2 weken de Drenthe Marathon in Klazienaveen in het vizier ga ik het dus anders aanpakken. Gewoon doortrainen om binnen de bejaarden onvriendelijke limiet van 4:30 te blijven. Daar heb je namelijk geen last van het publiek, zelfs integendeel, maar van gemeentelijke winkel en schoonmaakregels die de duur van het evenement beperken.
De rust van de afgelopen week kwam echter goed uit. De jeugd joeg mij naar de Randstad en de weerprofeten joegen mij angst aan door het voorspellen van hevige regens. Achteraf gezien ben ik weer in hun onbenul getrapt en heb ik dus mijn thuisgelaten loopkleren node gemist. In de vrije uurtjes was het namelijk prima loopweer. Door de nood gedwongen is maar naar het wandelalternatief uitgeweken. Het voordeel was dat het Canon kanon daarbij meegenomen kon worden.
In Scheveningen praktiseerde ik met enige weemoed het uitzicht van mijn vroegere appartement aan de boulevard naast het Kurhaus. Er was nog niets veranderd behalve dat er niets meer mocht op het strand anders dan het afval in de bakken gooien.
Ik viel op en bij het strand met mijn neus in de boter omdat er juist een, bij definitie tijdelijke, tentoonstelling was van zandsculpturen. Het kunstige beeld van de foetus Nederland in een door vele vrouwen gevoede baarmoeder sprong eruit. De vraag van aan welke man of mannen dit te danken was heb ik maar niet in het zand opgeworpen.
Ook de vrouwengroep achter en de hand voor het Kurhaus kreeg ik mooi in beeld. Hun afschermhekken zijn daardoor wat minder mooi uit de strijd gekomen. De mazen moesten namelijk eerst op de diameter van de lens worden gebracht.
Achter het strand was het compleet voorjaar en deden de ooievaars het stadswapen van 's Gravenhage eer aan. Helaas was het prefab gemeentenest onbewoond en was er van een ander nest in geen velden of wegen iets te bekennen. Later bleek dat je nesten hoger op en op betere plekken moet zoeken. Op de schoorsteen van het vooroorlogse appartementen complex Marlot bleek het slim op de warme schoorsteen te zijn gebouwd.
05/05/07
Zaterdag speelde de bike-run-bike van de vorige week nog door mijn hoofd. Wel of niet op de fiets naar de Geuldalloop was de grote vraag. De vrees voor borden pap in de benen op de terugweg zat er nog flink in. Maar wat wil een sporter als de zon schijnt en de moraal goed is. De voorspoed van de keuze voor de fiets kon aanvankelijk niet op. De oostenwind blies mij zonder veel inspanning naar het Geuldal en na het verkleden voor het lopen ging het ontspannen inlopend omhoog naar de start in Berg. Omdat wij Jo wilde hazen waren wij gestoken in Sabic outfit en daar begon de grote teleurstelling. Het hele jaar loopt hij rond in de spetterende oranje blauwe kleuren van zijn sponsor maar uitgerekend nu verscheen hij in de zachte pastelkleuren van een Maastrichtse sportzaak. Onbegrijpelijk want zijn bruine huidskleur stak er niet echt bij af en daar hecht hij normaal toch zeer aan.
Een en ander betekende wel dat Leny zich moest opofferen om de sponsor bij de start nog een beetje smoel te geven. Het hazen van Jo had door zijn afwijkende kledinglijn natuurlijk geen zin meer. Als alternatief heb ik Leny maar gehaasd en daarnaast nog als lopend fotograaf gefungeerd. Achteraf gezien had dit alles ook al geen zin. Later bleek de hare Roger (Rabbit) Rousseau namelijk als gevolg van een bedrijfsongevalletje met zijn knie aan de kant te zitten met in zijn hand het digitaal kanon .
Mijn daardoor overbodig geworden fotograferen maakte bovendien ook het hazen onnodig. Het te laat starten, vooruit lopen, stil staan en een foto maken zette deze haas doorlopend op adembenemende achterstand. Het enige resultaat was dat bewezen werd dat vrouwen mans genoeg zijn om een wedstrijd alleen te lopen en mannen erg volgzaam kunnen zijn als zij buiten adem zijn.
Vorig jaar heb ik mijn hart aan deze loop verloren en deze liefde vertoonde na een jaar nog geen sleet. Een gezellige loop zonder gedoe maar wel perfect georganiseerd. Een prachtig parcours dat, hoewel zeer bekend, altijd mooi blijft om te lopen. Verder lopers die echt voor hun plezier komen en dat ook blijken te hebben.
Ondanks het rondje rond de kerk afstand van 10,8 km is het een lastige loop met drie lange klimmen en vele pittige pukkeltjes. De Lijkweg die steil vanaf de Geul direct naar het plateau van Vilt gaat vormt de scherprechter. Wie daar zonder wandelen levend boven komt kan echt hardlopen.
Het werd, met nogal wat jeugd achter ons, al met al een minuutje sneller dan vorig jaar. Een progressie van ca 1,5% waar je met samen 130 jaar en 2 maanden en de oudsten uit het veld best voor wil tekenen. De terugweg trapte daarna tevreden weg ondanks de nog steeds straffe oostenwind.
© The hare Roger (Rabbit) Rousseau
Zondag ging de broodnodige rustperiode voor de Maasmarathon in. Dus werd rustig in de nog steeds schijnende zon lopend verpoosd. Het enige wapenfeit dat te noemen is bestaat uit het plukken van een heerlijk maaltje daslook en het toch nog bezweet raken.De rust is overigens geen overbodige luxe. In de afgelopen week werd een voortschrijdend weekgemiddelde gehaald van 10:46 lopen en op de rustdagen werd bovendien gefietst. De bovenbenen zijn dus lichtelijk opgeblazen en de rug is gebroken. Het opblazen heeft ten eerste te maken met het volbrengen van de 555 treden van de Wilhelminaberg. De trappen zijn nu zover klaar dat het zaterdaggroepje een echte uitdaging kan aangaan.
Verder werd ondermeer met de Sim-Sim het parcours van de SM-loop in het Geuldal tussen Camerig (NL) en Kelmis/La Calamine (B) verkend. Dat was en wordt pas echt genieten, zeker als er sneeuw ligt en we zoveel verkeerd lopen als we liepen.
