Dżdżownice

· Swoją nazwę dżdżownice zawdzięczają temu, że podczas deszczu, inaczej dżdżu, wychodzą na powierzchnię.

· Istnieje około 670 różnych rodzajów dżdżownic.

· Najdłuższą znaną dżdżownicą na świecie, rozciągającą się na ponad 2 metry, jest australijska dżdżownica olbrzymia. Niestety, dżdżownica ta jest gatunkiem zagrożonym.

· Jeśli skóra robaka wyschnie, to umrze.

· Najczęściej spotykana dżdżownica (w Europie i większości innych rejonów o klimacie umiarkowanym) rośnie do wielkości około 20-25 cm po rozwinięciu.

· Dżdżownice oddychają przez swoją skórę.

· Robaki żyją tam, gdzie jest jedzenie, wilgoć, tlen i korzystna temperatura. Jeśli nie mają tych rzeczy, idą gdzieś indziej.

· Dżdżownice wydają się śliskie w dotyku, ale w rzeczywistości są pokryte maleńkimi, włosowatymi szczecinami.

· Dżdżownice można znaleźć w prawie wszystkich miejscach na kuli ziemskiej i w różnego rodzaju siedliskach: w tropikalnych lasach deszczowych, w górach, na gałęziach drzew, a nawet w gniazdach ptaków. Wyjątkiem są ekstremalne pustynie.

· Na obszarze połowy boiska piłkarskiego może być więcej niż milion dżdżownic.

· Dżdżownice poruszają się w sposób falowy w wyniku skurczów mięśni znajdujących się wewnątrz ciała dżdżownic.

· Robaki mogą zjadać równowartość swojej wagi każdego dnia.

· Dżdżownice mogą być najlepszym przyjacielem rolnika. Ich zachowanie może naturalnie poprawić, jakość upraw. Podziemne tunele, które kopią, pozwalają wodzie łatwiej wsiąknąć w ziemię.

· Wielu ogrodników z zadowoleniem przyjmuje dżdżownice, ponieważ napowietrzają one i wzbogacają glebę swoimi odchodami. Cieszą się one z kompostu, zagłębiając się w rozkładające się rośliny.

· Dżdżownice są pozbawione szkieletu.

· Dżdżownice zazwyczaj żyją w wilgotnej, (ale nie mokrej) ziemi. Można je również znaleźć w ściółce liściastej, a po deszczu na powierzchni, ponieważ są wypychane z zalanej wodą gleby.

· Dżdżownice mają zdolność do regeneracji utraconych segmentów ciała. Zdolność ta różni się znacznie w zależności od gatunku dżdżownic, ilości uszkodzeń i miejsca ich przecięcia. Zastąpienie utraconego ogona przez robaka może być łatwe, ale może być bardzo trudne lub niemożliwe.

· Małe wylęgają się z kokonów mniejszych od ziarna ryżu.

· Pomimo, że robaki nie mają oczu, wyczuwają światło, zwłaszcza z przodu. Oddalają się od światła i w przypadku zbyt długiego wystawienia na działanie światła (około godziny) stają się sparaliżowane.

· Nory dżdżownic można rozpoznać po stercie ciemnych, piaszczystych odchodów, które otaczają wejście.