Για ποιο λόγο πρέπει να γίνω μέλος

Γνωρίζω ένα νησί που η φύση το προίκισε με πλούσια δώρα. Εκατό χιλιάδες στρέμματα περίπου, με 60% δασοκάλυψη, ακτογραμμές ελκυστικές σε μεγάλη αναλογία, τοπίο αττικό, ιστορία μακρόχρονη και ζηλευτή.

Βιώνω έναν τόπο που καθημερινά πληγώνεται και μας πληγώνει.

Η άναρχη, αυθαίρετη εν πολλοίς, δόμηση κατακρεουργεί το τοπίο.

Ο δασικός πλούτος μένει απροστάτευτος και διαρκώς "εμπλουτίζεται" με σκουπίδια και μπάζα. Λατομεία ανενεργά και ενεργά, δηλώνουν το σεβασμό μας στη φύση.

Ιχθυοτροφεία πλαισιώνουν τις ομορφότερες παραλίες. Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη απειλεί με επεκτάσεις. Η Ρεβυθούσα κλείνει τον κλοιό, αλλά όχι και τον ασκό του Αιόλου.

Απέναντι σε αυτές τις αντιθέσεις έρχονται σε ρόλο διαχειριστή οι όποιες εξουσίες.

Η κρατική εξουσία, που αντιμετωπίζει με περιβαλλοντική αναλγησία τα όποια προβλήματα. Τοπικοί άρχοντες που το όραμά τους είναι η ανάπτυξη μεταφραζόμενη σε τόνους κατανάλωσης και κυβικά τσιμέντου. Οικονομικά συμφέροντα, που στο βωμό του κέρδους, επενδύουν υποβαθμίζοντας κα καταστρέφοντας μικρές και ταπεινές ομορφιές, την ποιότητα της ίδιας της ζωής μας.

Και οι πολίτες που γνωρίζουν και βιώνουν αυτόν τον τόπο; Αδιαφορούν; Συμβιβάζονται; Απλά διαμαρτύρονται; Προσπαθούν κάτι να αλλάξουν;

Εμείς πάντως θέλουμε να είμαστε με τους τελευταίους. Αλλά δε θέλουμε να είμαστε οι τελευταίοι. Περιμένουμε και τους επόμενους...

"Πιστεύω ότι το περιβάλλον πρέπει να εμπίπτει στην κατηγορία της εθνικής μας ασφάλειας. Η υπεράσπιση των πόρων μας είναι όσο σημαντική και η εξωτερική μας άμυνα. Αλλιώς τι υπάρχει να υπερασπιστούμε;"

Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αφιέρωση στο Εθνικό Πάρκο Γιοσέμιτι, 1985

Ν’ αγαπάς την ευθύνη.

Να λες, εγώ μονάχος μου

Θα σώσω τη Γη.

Αν δε σωθεί, ΕΓΩ φταίω.

N.Καζαντζάκης,

                                                                ΑΣΚΗΤΙΚΗ