Rekolekcje Domowego Kościoła w Rycerce Górnej.

Miłosierni jak Ojciec

„Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu ,

ta , która kocha syna swego łona?

A nawet , gdyby ona zapomniała,

Ja nie zaponę o tobie.

Oto wyryłem cię na obu dłoniach.”

(Iz 49,15-16)

Za kilka tygodni zakończy się Rok Miłosierdzia ogłoszony przez Ojca Św. Franciszka. Oaza Rodzin naszej parafii postanowiła podsumować ten czas na rekolekcjach w Rycerce Górnej. W dniach od 14-16 .10.2016 r. nasza trzydziesto-siedmio osobowa grupa spędziła niezapomniany czas w pięknym ośrodku Ojców Michalitów, którym od 18 lat kieruje nasz rodak ks. Tadeusz Cader. Duchowym przewodnikiem był nasz wikariusz ks. Andrzej Kuźma. W pierwszej konferencji ks. Andrzej na krótkim filmie przedstawił nam nieogarnięty wszechświat na tle którego nasza ziemia jest prawie niewidocznym punkcikiem, ale tenże wszechświat jest właśnie prawie niczym w porównaniu z tym kim każdy z nas jest dla Boga. Jesteśmy dla Boga wartością nieogarniętą. W dzieleniu się ewangelią rozważaliśmy przypowieść o synu marnotrawnym .Przypowieść ta mówi o bezgranicznej miłości miłosiernej jaką Bóg żywi do każdego człowieka. Bóg stoi na drogach całego świata i wypatruje swoich zabłąkanych owiec. Stoi także na naszych łodygowickich drogach wypatrując tych ,którzy Go prześladują , którzy się Go wyparli, którzy zachłyśnięci propozycjami ówczesnego świata zeszli z jego dróg, a przecież wystarczy tylko podejść do Boga, stanąć przed Nim w prawdzie mówiąc to krótkie zdanie : „Ojcze zgrzeszyłem” , a miłosierny Bóg przytuli, wskaże właściwe drogi i pomoże pewnie nimi kroczyć. Na innej konferencji ks. Andrzej uświadomił nam niepodważalną prawdę , że nie można kochać Boga, być miłosiernym i jednocześnie nie kochać ludzi. Tą Bożą „miłością miłosierną” trzeba żyć na co dzień w małżeństwie i rodzinie. Okazywanie miłości, gestów miłosierdzia, uśmiechu , dobrego słowa , sztuki przebaczania musi być widoczne wobec współmałżonka , dzieci , rodziców. Jeżeli w małżeństwie i rodzinie nie będzie na co dzień Bożej miłości to na pewno nie potrafimy tą miłością i miłosierdziem dzielić się z innymi. Rodzina silna Bogiem, jego miłością i miłosierdziem to gwarancja lepszej parafii i ojczyzny. Nieodzownym elementem naszych spotkań był codzienny różaniec święty w którym to powierzyliśmy opiece Matce Bożej naszą parafię , kapłanów naszej wspólnoty oraz nasze rodziny . Bardzo pięknie brzmiało prowadzenie różańca świętego przez najmłodszych uczestników naszego wyjazdu. W sobotni wieczór przy wystawionym Najświętszym Sakramencie uczestniczyliśmy w nabożeństwie przebłagalnym prowadzonym przez ks. Andrzeja. Nabożeństwo to poruszyło nasze serca i umysły. Te dwie godziny uświadomiły nam jaki jest ogrom spraw za które powinniśmy Boga przepraszać. W niedzielnej konferencji mówiliśmy o „rękach”. Ręce Boga są zawsze otwarte na człowieka. Bóg zawsze jest gotów nam pomagać , podać pomocną dłoń , wskazać drogę , ale mając wolną wolę możemy te dłonie uchwycić i możemy je także odrzucić . Bóg do niczego nas nie zmusza. To musi być nasza decyzja. Trzeba umieć nasze dłonie skierować w stronę miłosiernego Boga. Nasze ręce poprzez modlitwę, dobre uczynki, miłosierdzie mają być zawsze skierowane w stronę Boga a wtedy mamy gwarancję , że Bóg jest z nami , że z nami jest jego niepojęta miłosierna miłość i On bezpiecznie przeprowadzi nas przez nasze życie. Nie możemy tych spraw odkładać na później. Trzeba nam w codziennym życiu być apostołem miłości i miłosierdzia, pamiętając o słowach Św. J.P II „Wczoraj do Ciebie nie należy . Jutro niepewne… Tylko dziś jest twoje.”

Para Parafialna

Rozpoczęcie nowego roku formacyjnego ( 17.09.2016r.)

Tradycyjnie we wrześniu rozpoczęliśmy w naszej parafii nowy rok formacyjny Domowego Kościoła. Wspólnie z Oazą Młodzieżową w czasie uroczystej eucharystii prosiliśmy Pana Boga o siły i umocnienie dla nas w naszym dążeniu do nieustannego pogłębiania naszej więzi i jedności małżeńskiej oraz miłości do naszych dzieci.

Nasze rekolekcje w drodze.

Jaworki 20 - 22 maja 2016r.

Każdego roku Oaza Rodzin naszej parafii przeżywa swoje wspólnotowe rekolekcje. W tym roku były to „ rekolekcje w drodze”.Dlaczego rekolekcje w drodze. Tak się bowiem złożyło, że przeżywaliśmy je w Pieninach w miejscowości Jaworki niedaleko Szczawnicy. W tej okolicy znajduje się jedna z piękniejszych atrakcji turystycznych Pienin – wąwóz Homole, oraz najwyższy szczyt Pienin - Wysoka. Dlatego mogliśmy połączyć modlitwę z wędrówką po górach.

Tematem tegorocznych rekolekcji były sakramenty święte.

Rekolekcje prowadził opiekun Domowego Kościoła naszej parafii ks. Wiesław Mrowiec, który w swoich katechezach przypomniał nam jak wielką łaską jesteśmy obdarzani przez Pana Boga poprzez przyjmowanie sakramentów świętych.

Jak nas naucza Kościół Święty , chrzest, bierzmowanie i Eucharystia są sakramentami wtajemniczenia chrześcijańskiego. Na nich opiera się wspólne powołanie wszystkich uczniów Chrystusa, powołanie do świętości i do misji ewangelizacji świata. Udzielają one łask koniecznych do życia według Ducha podczas ziemskiej pielgrzymki prowadzącej do Ojczyzny ( por. Katechizm Kościoła Katolickiego ).

Chrzest jako pierwszy sakrament nowego Przymierza jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą wprowadzającą do życia w Duchu i otwierającą dostęp do następnych sakramentów.

Konieczność przyjmowania chrztu świętego wypływa ze słów Pana Jezusa, który powiedział: „Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 16). Powiedział też: „Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3, 5). Każdy z nas kiedyś przed laty przyjął sakrament chrztu świętego.

W naturalnej symbolice woda uwalnia od brudu i jest konieczna do tego, by żyć.

Chrzest udzielany przez zanurzenie lub polanie wodą dzięki działaniu Ducha Świętego jest obmyciem, które oczyszcza, uświęca i usprawiedliwia, oznacza i urzeczywistnia śmierć dla grzechu i wejście w życie Trójcy Świętej.

Dlatego w czasie tych rekolekcji postanowiliśmy odnowić nasze przymierze z Panem Bogiem zawarte kiedyś na chrzcie świętym. Odnowienie tego przymierza nastąpiło najpierw przez symboliczne pomazanie błotem na znak, że urodziliśmy się naznaczeni grzechem pierworodnym, a przez chrzest święty zostaliśmy oczyszczeni. Następnie nad brzegiem strumienia przepływającego przez wąwóz Homole odnowiliśmy nasze przyrzeczenia chrzcielne i dokonaliśmy symbolicznego obmycia się z naszych „brudów”. Na nowo umocnieni przeszliśmy trasę przebiegającą przez malowniczy wąwóz, zdobywając najwyższy szczyt Pienin – Wysoką.

Bierzmowanie jest sakramentem, przez który już wcześniej ochrzczeni otrzymujemy przez namaszczenie czoła i włożenie nań ręki szafarza dar samego Ducha Świętego. Przez sakrament bierzmowania jeszcze ściślej jesteśmy związani z Kościołem. Otrzymując moc Ducha Świętego w ten sposób jeszcze mocniej jesteśmy zobowiązani, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do jej bronienia.

Jakże wymownym była sytuacja na szczycie Wysokiej, kiedy nasz brat Stanisław w podzięce Panu Bogu za ten piękny świat rozpoczął modlitwę, a my wszyscy, znajdujący się na szczycie góry tę modlitwę podjęliśmy. Jeszcze bardziej wymowne było to, że nikt z osób postronnych nie był przeciwny tej modlitwie a wręcz niektóre z tych osób czynnie w naszą modlitwę się włączyły.

Wieczorem trzymając w swoich rękach, przy wznieconym przez nas ognisku, małe zapalone pochodnie symbolizujące światło Ducha Świętego, z uwagą wsłuchiwaliśmy się w słowa katechezy wygłoszonej przez naszego kapłana. Tak jak te małe światełka zapalone w naszych dłoniach, razem złączone tworzyły jedno wielkie ognisko, tak działanie Ducha Świętego w każdym z nas daje nam moc do stawania się prawdziwymi świadkami Chrystusa.

Sakrament Eucharystii. Jest to trzeci z kolei, bardzo ważny sakrament na drodze każdego chrześcijanina. Eucharystia jest to obecność Boga wśród ludzi pod postacią chleba i wina. Bóg objawia chrześcijanom tą prawdę poprzez dar wiary. Za każdym razem, gdy przyjmujemy Boga do swego serca – otrzymujemy łaskę uświęcającą, siłę do dalszego życia w jedności z Trójca Świętą.

Uczestnictwo w czasie naszych rekolekcji w codziennej mszy świętej i przyjęcie komunii świętej dodawało nam sił do pełnego przeżywania rekolekcji.

Nasz Pan Jezus Chrystus, lekarz naszych dusz i ciał, który odpuścił grzechy paralitykowi i przywrócił mu zdrowie ciała, chciał, by Kościół mocą Ducha Świętego kontynuował Jego dzieło uzdrawiania i zbawiania, które obejmuje także jego członki. Jest to celem dwóch sakramentów uzdrowienia: sakramentu pokuty i namaszczenia chorych. ( por. Katechizm Kościoła Katolickiego).

Sakrament pokuty i pojednania, zwany popularnie spowiedzią, jest sakramentem, w którym możemy uzyskać pojednanie z Bogiem i Kościołem, czyli odpuszczenie wszystkich naszych grzechów (por. Katechizm Kościoła Katolickiego).

Sakrament spowiedzi został ustanowiony przez Jezusa, który władzę odpuszczania grzechów dał Apostołom, a oni przekazali je kapłanom. Jezus powiedział do Apostołów: ‘Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie są im zatrzymane’ (por. Katechizm Kościoła Katolickiego).

Sakrament namaszczenia chorych. W potocznym rozumieniu utarło się, że sakrament namaszczenia chorych jest ostatnim namaszczeniem i w zasadzie powinni go przyjmować ludzie umierający. A przecież tak naprawdę sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem żywych. Kościół naucza, że jest to sakrament umocnienia i uzdrowienia. Jest on potrzebny nie tylko chorym, ale również ich bliskim we wspólnym przeżywaniu prawdy, że człowiek powołany jest do wspólnoty z Bogiem w wieczności.

Sakramenty: święcenia (kapłaństwo) i małżeństwo są nastawione na zbawienie innych ludzi. Przez służbę innym przyczyniają się także do zbawienia osobistego. Udzielają one szczególnego posłania w Kościele i służą budowaniu Ludu Bożego. ( por. Katechizm Kościoła Katolickiego).

Sakrament małżeństwa. Miłosierny Ojciec niebieski przez Chrystusa, mocą Ducha Świętego, uświęca w sakramentach nas, ludzi, udzielając nam odpowiedniej pomocy do wypełnienia wyznaczonych zadań. Takie uświęcenie i umocnienie dokonuje się również w sakramencie małżeństwa, w którym Chrystus, mocą swojego Ducha, doskonali miłość mężczyzny i kobiety i wyznacza im odpowiedzialne zadania do spełnienia w rodzinie, a przez nią w Kościele i w świecie.

Pięknym akcentem w dniu zakończenia rekolekcji, a tak się wspaniale złożyło, że było to Święto Trójcy Przenajświętszej, odnowiliśmy naszą przysięgę małżeńską.

W pięknie odnowionym kościele p.w. św. Jana Chrzciciela w Jaworkach po niedzielnej Eucharystii uroczyście po wielu latach każdy z nas ponownie wypowiedział słowa przysięgi małżeńskiej : „ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci”.

Wtedy przed laty jakże to był radosny czas. Teraz jest to wielka radość, że po tylu latach nadal jesteśmy razem. Nadal się kochamy. Mamy wspaniałe dzieci i możemy umocnieni Duchem Świętym poświęcać im nasze siły.

Sakrament kapłaństwa ( święceń ). Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej ( por. Katechizm Kościoła Katolickiego).

Panu Bogu niech będą dzięki za wszystkich kapłanów jakich nam daje. Bo czyż moglibyśmy dostąpić tych wszystkich łask jakimi są sakramenty święte gdyby Pan Bóg nie dał nam kapłanów – szafarzy tych łask.

Dziękujemy Panu Bogu, że w czasie naszych rekolekcji obdarzył nas swoimi łaskami, umocnił i dodał sił, ale i za to, że dał nam piękną pogodę.

Zapraszamy wszystkie małżeństwa naszej parafii, te starsze i te młodsze, do włączenia się do naszej wspólnoty Domowego Kościoła – Oazy Rodzin i do wspólnego przeżywania następnych rekolekcji.

Para parafalna

W sobotę przed niedzielą palmową po raz kolejny Domowy Kościół naszej parafii pielgrzymował do Kalwarii Zebrzydowskiej. Celem pielgrzymki była wspólna modlitwa w czasie Najświętszej Eucharystii sprawowanej w intencji naszej pielgrzymki, oraz wspólna droga krzyżowa na dróżkach kalwaryjskich. W tym roku zrządzeniem Opatrzności Bożej drogę krzyżową odprawiliśmy wspólnie z pielgrzymami z Ustronia pod przewodnictwem ks. Mariusza Jagosza, byłego wikariusza naszej parafii, obecnie pracującego w parafii w Ustroniu.

Panu Bogu dziękujemy za dar tej pielgrzymki i piękną pogodę jaką nas Pan Bóg obdarzył w tym czasie.

Jadwiga i Tadeusz

Okres Bożego Narodzenia to piękny i radosny czas. Czas kolędowania i wspólnotowych spotkań. W sobotę 16 stycznia br. wraz z całą wspólnotą Domowego Kościoła , Akcją Katolicką i chórem " Cantata ", oraz naszymi kapłanami; księdzem prałatem Józefem Zajdą - proboszczem naszej parafii i ks. Januszem Płatkiem - wikariuszem naszej parafii spotkaliśmy się na wspólnym spotkaniu opłatkowym dzieląc się tradycyjnym opłatkiem, składając sobie wzajemne życzenia przy wspólnym śpiewie kolęd.

W następnym dniu w niedzielę 17 stycznia wspólnota Domowego Kościoła naszej diecezji spotkała się na wspólnej mszy świętej koncelebrowane,j sprawowanej przez kapłanów naszej diecezji pod przewodnictwem ks. Biskupa Tadeusz Rakoczego. Po mszy świętej rozpoczęło się nasze wspólne spotkanie opłatkowe z ks. Biskupem i kapłanami - moderatorami D.K. naszej diecezji.

Mszę świętą oraz spotkanie opłatkowe ubogacił pięknym śpiewem Zespół Regionalny " Magurzanie " z Łodygowic.

Jadwiga i Tadeusz

W czwartek 18 czerwca bieżącego roku, Domowy Kościół naszej parafii przeżywał wielką radość, bowiem w tym dniu do naszej wspólnoty włączone zostały nowe rodziny.

Trzy pary małżeńskie z naszej parafii, oraz 2 pary z Żywca podczas uroczystej eucharystii sprawowanej pod przewodnictwem ks. Wiesława, wypowiadając słowa : „My Anita i Rafał , Iwona i Janusz , Jolanta i Krzysztof , pragniemy włączyć się do Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie i formować się według jego zasad” dobrowolnie wyraziły swoją wolę włączenia się do Domowego Kościoła i podjęły trud codziennej modlitwy małżeńskiej i rodzinnej, realizowania wzajemnej pomocy małżeńskiej, oraz życia w miłości.

Po mszy świętej wspólnota Domowego Kościoła naszej parafii, oraz z rejonu Żywiec I spotkała się na salce na „starej plebanii”.

Ta piękna uroczystość ukazała, że rodziny naszej parafii pragną żyć według Bożych zasad, pragną wzrastać i iść drogą, jaką wyznacza im Duch Święty. Pragną szukać Bożego światła i pokazywać swoim dzieciom wielką miłość Boga. Pragną świadczyć o nierozerwalności sakramentu małżeństwa i o potędze modlitwy rodzinnej i małżeńskiej.

Niezmiernie cieszymy się również , iż para małżeńska Iwona i Tomasz pomimo, ze nie mogli uczestniczyć w uroczystej mszy świętej, również włączyli się do Domowego Kościoła.

Bogu dziękujemy za Ruch Światło Życie i Domowy Kościół. Za małżeństwa i rodziny naszej parafii włączające się do tego Ruchu . Za ich codzienny wspólny wysiłek we wspólnym pogłębianiu swojej wiary i rozwoju duchowego, w budowaniu miłości w rodzinie i wspólnocie mające oparcie w wierze i nadziei wypływającej z ewangelii Chrystusowej.

Jadwiga i Tadeusz