27 sept 2017 Zuidhorn

Op woensdag 27 december streken wij neer in het Zonnehuis Oostergast te Zuidhorn.

In vorige verslagen heb ik mij lyrisch uitgelaten over deze ambiance. Ik zou in herhalingen vallen als ik dat weer zou doen. Het spelen in het atrium aldaar is gewoon top.

Wat is er dan nog te verhalen?

Om te beginnen: de soep. De ketel was zodanig gevuld dat wij die zelfs met twee koppen per persoon niet leeg kregen. Dan de mevrouw die met een duidelijke blik van herkenning op mij af kwam lopen. Ik kende haar wel, maar waar van? Gelukkig zei zij tijdens het handen schudden dat zij bij de gemeente Veendam had gewerkt. Zij was hier omdat haar man voor revalidatie in het Zonnehuis verbleef.

Vervolgens de opkomst. Want die was laag. Nimmer zaten wij onder de veertien deelnemers en nu waren het er opeens maar tien! Wij keken elkaar aan: waar is die? En die? Vakantie was de grote boosdoener. Ziekenhuisopname (Jan van Os, Jan van deze plaats van harte beterschap), biljart-toernooi, werken (moet ook gebeuren) waren de andere gemelde redenen van afwezigheid.

Ik hanteer een ondergrens van acht deelnemers, daar zaten wij deze keer niet ver van af.

Toernooi winnaar werd Paul Klein met 5 uit 5. Hij klopte de hoogste ratinghouder Bert Westerkamp en gaf in de volgende partijen geen krimp.

Van de partijen heb ik niets meegekregen. Eigenlijk moet ik zeggen: van de andere partijen heb ik niets meegekregen. Want ik was wel aanwezig bij vijf partijen, die van Erik Helmers.

Erik is bewoner van het Zonnehuis en heeft zich laten opgeven. Met de nadruk op 'laten' want betrokkene is volledig verlamd. Dankzij indrukwekkende apparatuur kan hij zich verplaatsen. De functies boven de nek zijn goed in takt, daar moet alles mee gebeuren.

Aan mij de eer om hem te assisteren. Ik zorg voor het drinken, plaats het bord zodat het goed te zien is, voer de zetten uit die hij mij mondeling doorgeeft en bedien de klok. Tussen de partijen door heb ik met hem kunnen spreken over de geschiedenis van zijn ziekte. Ik heb een ongelooflijk respect voor deze man heb gekregen. De rust waarmede hij alles uitlegde. Zijn positieve levenshouding. Zijn verwachtingen nog van het leven.

Schaken kan hij, maar de omstandigheden, met name de klok, zijn in zijn nadeel. Als de stellig geen spanningsvelden kende, waren zijn 'stille' zetten niet goed. Zo gingen de eerste drie partijen vrij vlot verloren. Met toestemming van de beide laatste tegenstanders (Elle de Vries en Jan Schut) gaf ik Erik per zet vier alternatieven, waardoor hij sneller kon spelen en geen overduidelijke fouten kon maken. Daardoor ging het meteen een heel stuk beter. Erik, die maar heel weinig met tegenstanders van vlees en bloed kan spelen, was zeer opgetogen over het toernooi en hoopt er volgend jaar weer bij te zijn. Dat hopen wij natuurlijk ook.

Op zo'n moment realiseren wij ons dat het voor Erik heel jammer is dat er in Zuidhorn geen schaakclub meer is en ook dat het jammer is dat het niet goed mogelijk is om vaker een Goud Leven toernooi in het Zonnehuis te organiseren.

Erik Helmers, een bewoner va het Zonnehuis, liet zien dat hij goed kan schaken door flink tegenstand te bieden aan de geroutineerde clubschakers.