Negende editie van Denken onder Stoom een prooi voor Carl Hoekstra
Vorig jaar, het eerste jaar na de corona pandemie, hadden wij zestien deelnemers. Dit jaar waren wij weer terug op het oude niveau van meer dan twintig belangstellenden. Er waren 24 aanmeldingen, maar na drie afzeggingen en één late aanmelding, hadden wij toch het mooie aantal van 22 deelnemers.
Rijtuig B112 was voor ons gereserveerd, midden in de treincompositie zoals dat fraai heet. Omdat het 'oktober kindermaand' was, hetgeen inhoudt dat kinderen tot en met 12 jaar gratis mee mochten kan ieder op zijn vingers natellen dat het dan heel druk is. Door de reservering voor ons geen probleem, behalve dan het dringen bij de toonbank van het restaurant. Maar omdat wij geen kinderen bij ons hadden en pal voor de deur van het restaurant in Stadskanaal konden uitstappen, behoorden de schakers tot de eerste bestellers. Petje af trouwens voor het horeca personeel in Stadskanaal. Met slechts drie man moesten zij een volle trein (zo'n 200 personen) in iets meer dan een uur van de gevraagde consumpties voorzien. Het kwam voor elkaar, al kregen een aantal gezinnen bij vertrek van de trein hun bestelling op een dienblad aangeleverd ter nuttiging tijdens de reis.
Tijdens de slotronde in het museum maakten de schakers nog een andere zijde van het rangeerwerk mee. Het museum is gevestigd in een loods waarin ook enkele wagons worden gestald. Na aankomst van de laatste rit worden enkele wagons afgekoppeld en met een rangeerlocomotief (de bijnaam van de hele serie is 'sik' en zo gaan al deze diesellocomotieven door het leven). Op spoor 1 in de loods, had iemand de remschoenen uit het spoor gehaald. De rangeerder had aangenomen dat zij wel in het spoor lagen. Het 'wegzetten' van een rijtuig gebeurt opdrukkend, dus loc achter. Bij de 'sik' staat de rangeerder op de zijplaat. Hij kijkt langs de wagon, maar kan niet millimeter nauwkeurig de trein stilzetten. Hij vertrouwt op de remschoenen om het laatste beetje snelheid van de wagon er uit te halen. Als remblok fungeerde nu perronwand aan het einde van het spoor, waarbij de uitstekende buffers een vitrinekast toucheerden. Net genoeg contact om de kast met donderend geraas te doen omvallen, waarbij het glaswerk niet heel bleef. Samen met de twee spelers die al klaar waren ben ik direct gaan kijken om zo nodig een helpende hand te bieden. De andere deelnemers speelden overigens onverstoorbaar door.
Zoals immer komen vanaf ronde 3 de coryfeeën elkaar tegen. Carl won van Hiddo, Erik-Jan van Hans en Johan van Ger. In ronde 4 ontdeed Carl zich van grote concurrent Erik-Jan, terwijl de hoogste ratinghouder, Johan zijn tweede remise moest toestaan en ook een vol punt achter kwam. Boudewijn won van Jaap en meldde zich daardoor ook in de achtervolgende groep. Carl had aan een remise genoeg voor de toernooi winst, maar een 100% score was toch mooier. Hij bleef zodoende een vol punt voor op Erik-Jan (winst op Johan) en Hans (winst op Evert Stoel).
Onze jongste deelnemer, Dagmar Luykx, lid van de Paardensprong, haalde 50%. Hiddo (drijvende kracht achter die andere jeugdvereniging de Matadoren) hield haar in de slotronde van een hogere score af. Ex-NOSBO voorzitter Jan van Os, had geen twee dagdelen beschikbaar om deel te nemen, maar was er wel bij de prijsuitreiking. Carl kreeg het jubileumboek van de schaakclub Promotie uit Zoetermeer, door hem zeer gewaardeerd ('ik ben een lezer'). Voor Rinus en John als eersten in hun ratinggroep was er chocolade. Eens per jaar is er ook een poedelprijs: de worst ging mee met Elle naar het Hoge Land.
Theo Mooiman
In memoriam Wim Smit
Medio september overleed Wim Smit, 78 jaar oud. Hij was twintig jaar wedstrijdleider intern bij de schaakclub Veendam. De club hanteerde het Keizersysteem, waardoor dit als een fikse klus mag worden betiteld. Na het 'de facto' samen gaan met HSP eindigde zijn bestuurslidmaatschap omdat gekozen werd voor het sinds jaar en dag door HSP gehanteerde 'los uit de pols' Zwitsers.
Wim is pas op latere leeftijd met schaken begonnen. Ondanks fanatiek studeren lukte het hem niet om de ELO 1600 grens te bereiken. Daar waren een aantal redenen voor. Om te beginnen door te weinig ervaring in eindspelen, maar vooral door inefficiënt tijdgebruik. Talloze malen heb ik hem door de vlag zien gaan, meestal in ruïnes die hij kort te voren in hevige tijdnood zelf had aangericht, helaas ook vaak genoeg vanuit een mooie stelling. Met wit spelend was Wim zeer gevaarlijk als zwart in een variant terecht kwam die hij volledig beheerste.
Wim was huisarts in Veendam en groot pleitbezorger bij zijn patiënten om ook geestelijk actief te blijven. Hij behoorde nog tot het gilde van huisartsen die alle tijd nam voor de consulten en ook echt belangstelling had voor zijn patiënten. Een jaar of acht geleden verloor hij zijn jeugdliefde, waarna hij enigszins verweesd achterbleef. Al vrij snel daarna begon hij tekenen te vertonen van beginnende dementie. Vanaf het voorjaar van dit jaar verscheen hij niet meer op onze schaakbijeenkomsten. Wim heeft niet zo vaak meegedaan aan GoudLeven toernooien, ook na zijn pensionering niet. Dat had een eenvoudige reden: woensdag was oppasdag bij een van zijn drie kinderen en dat ging altijd voor.