książka CIOP: http://www.ciop.pl/45387
----------------------------------------------------
źródło http://www.ecbp.eu/modules.php?name=News&file=categories&op=newindex&catid=11
bhp: BHP w pracy kierowcy
Obsługa codzienna samochoduCelem obsługi codziennej samochodu jest ustalenie czy pojazd, który będziemy eksploatować, został należycie do tego przygotowany. Ustalenie to polega na sprawdzeniu:
1) czy pojazd będzie bezpieczny w ruchu zarówno dla nas samych, jak i dla innych użytkowników dróg publicznych, a więc czy ma sprawnie działające przyrządy i mechanizmy: mechanizm hamulcowy i kierowniczy, ogumienie, koła i zawieszenie oraz światła, wycieraczki i sygnały;
2) czy pojazd jest należycie zakonserwowany, czy ma dostateczną ilość oleju w silniku, wody w układzie chłodzenia, paliwa w zbiorniku itp.
A więc obsługa codzienna ma zagwarantować pełną sprawność techniczną pojazdu.
Obsługa codzienna należy zwykle do kierowcy. Jeżeli wykonuje ją stacja obsługi, zadaniem kierowcy będzie dokonanie odbioru samochodu i skontrolowanie sprawności przynajmniej jego podstawowych mechanizmów: hamulcowego i kierowniczego.
Warunki bezpiecznej eksploatacji samochodu
Na sprawność techniczną samochodu składa się sprawność wszystkich jego przyrządów, mechanizmów i urządzeń. Kierowca powinien zwrócić specjalną uwagę na dwa podstawowe mechanizmy: hamulcowy i kierowniczy. Nie wystarczy zwykłe skontrolowanie działania mechanizmu hamulcowego, polegające na pobieżnym sprawdzeniu skoku jałowego (luzu) pedału hamulca zasadniczego i na próbie hamowania przy szybkości np. 5 km/godz. Kierowca powinien sprawdzić skuteczność hamowania przy większej szybkości oraz przekonać się czy wszystkie koła są hamowane odpowiednią siłą. W tym celu trzeba rozpędzić samochód do szybkości około 25—30 km/godz, a następnie gwałtownie zahamować. ślady pokażą, czy hamulce na wszystkich kołach działają należycie.
Mechanizm kierowniczy sprawdzamy w dwojaki sposób:
1) poruszając kołem kierownicy ustalamy, czy nie ma zbyt dużego luzu,
2) sprawdzamy, czy złącza drążków nie mają zbyt dużych luzów i czy nie grożą rozłączeniem; czynności tych nie dokonujemy codziennie, jednak w samochodach bardziej zużytych robimy to przynajmniej raz w tygodniu.
Ważnym warunkiem bezpiecznej eksploatacji pojazdu samochodowego jest także jego ogumienie: stan bieżnika i ciśnienie. Przepisy zabraniają używania samochodu, jeżeli opony nie gwarantują odpowiedniej przyczepności do nawierzchni drogi. Opony mające startą rzeźbę bieżnika nie gwarantują bezpiecznej jazdy, zwłaszcza na jezdni mokrej, zabłoconej, zaśnieżonej itp. Opona o dobrym, z wyraźną rzeźbą, bieżniku przebija zanieczyszczenia na jezdni i łatwiej przyczepia się do niej.
Ciśnienie w ogumieniu ma decydujące znaczenie w sytuacjach trudnych i niebezpiecznych, np. podczas gwałtownego hamowania czy podczas jazdy po łuku (na zakręcie). Jeżeli w czasie jazdy po łuku okaże się, że ciśnienie z lewej lub prawej strony będzie mniejsze, może nastąpić poślizg boczny samochodu, a to z reguły prowadzi do wypadku. Trzeba zatem dbać o to, aby ciśnienie w parach kół przednich i tylnych było jednakowe.
Stan kabiny kierowcy ma także wielki wpływ na bezpieczną eksploatację pojazdu. Kierowca powinien domagać się, aby kabina była szczelna, nie przepuszczała do wnętrza spalin i w granicach możliwości chroniła przed hałasem oraz wysoką i niską temperaturą. Kierowca ze swej strony powinien utrzymywać kabinę w należytym stanie i w czystości.
Przedostające się do wnętrza spaliny, zbyt wielki hałas, zimno albo gorąco panujące w kabinie powodują stopniowe obniżanie się sprawności fizycznej i psychicznej kierowcy, powodują zmęczenie i są szkodliwe dla zdrowia. A w miarę postępowania zmęczenia kierowcy jazda staje się coraz bardziej niebezpieczna.
Wymieniliśmy dwa ważne warunki bezpiecznej eksploatacji pojazdu samochodowego: sprawność techniczną pojazdu i higieniczne warunki pracy kierowcy. Trzeba jeszcze przypomnieć o warunku co najmniej w takim samym stopniu ważnym, mianowicie o umiejętnym i rozważnym kierowaniu pojazdem samochodowym. Podstawowym warunkiem bezpieczeństwa jest jazda z taką szybkością, na jaką pozwalają warunki: rodzaj drogi, jakość nawierzchni jezdni i jej stan, rodzaj pojazdu, natężenie ruchu, widoczność itp. Dobór szybkości i umiejętności zareagowania w razie potrzeby nazywamy słusznie sztuką kierowania pojazdem samochodowym.
Zdarza się, że podczas jazdy po jezdni o nawierzchni zaśnieżonej (cienka warstwa ubitego śniegu), następuje poślizg samochodu i dochodzi do wypadku. Kierowca próbuje tłumaczyć się, że przyczyną wypadku była śliska jezdnia. Lecz sąd lub kolegium orzekające w tej sprawie nie chce zwykle przyjąć takiego tłumaczenia. Oczywiście, sprawa nie jest zupełnie prosta, ale tłumaczenie kierowcy na pewno nigdy nie będzie przyjęte bezkrytycznie, albowiem na śliskiej jezdni trzeba ograniczyć szybkość jazdy.
Teoretycznie bezpieczn± szybkość dla każdych warunków jazdy można obliczyć, ale obliczenia takie nie mają praktycznego zastosowania. Nawet na jednakowo mokrej lub ośnieżonej jezdni przyczepność może się zmieniać. Jest na to jedna tylko rada: jechać jak najwolniej.
Prócz znajomości pojazdu samochodowego i warunków, w jakich ten pojazd prowadzimy, powinniśmy także dobrze znać swoje możliwości wynikające ze stanu zdrowia, przygotowania zawodowego i doświadczenia.
Prowadzenie pojazdu po łukach
Prowadzenie pojazdu po łukach (na zakrętach) wymaga od kierowcy, ażeby przed wjazdem na zakręt zorientował się, z jaką szybkością będzie mógł go przejechać i w zależności od tego zastosował zawczasu zmianę biegów. Przejeżdżając zakręt trzeba prowadzić samochód tak, aby do momentu wjechania w łuk samochód jechał siłą rozpędu, a od tego momentu pod wpływem siły napędowej. Siła napędowa podczas jazdy po łuku powinna być równomierna, nie należy ujmować ani dodawać gazu.
Sposób jazdy po łuku obrazuje rysunek. Pokazuje on, że nieprawidłowy sposób jazdy po łuku (przejeżdżanie osi jezdni), poza niebezpieczeństwem poślizgu bocznego samochodu, zawiera niebezpieczeństwo zderzenia się z pojazdem jadącym z przeciwka, którego nie widzimy za zakrętem.
Hamowanie samochodu
Jest to manewr, którego wykonanie wymaga umiejętności, a jednocześnie często decyduje o bezpieczeństwie. Do niedawna panował pogląd, że w razie konieczności gwałtownego zatrzymania samochodu nie należy wyłączać sprzęgła w pierwszej fazie procesu hamowania. Pogląd ten podważył inż. W. Rychter twierdząc, że od początku hamowania (jednocześnie z naciśnięciem pedału hamulca) należy wyłączyć sprzęgło. Jeżeli jedziemy samochodem osobowym z szybkością w granicach 80—100 km/godz, albo nowoczesnym samochodem ciężarowym i chcemy gwałtownie zatrzymać się — musimy wraz z naciśnięciem pedału hamulca (przed rozpoczęciem procesu hamowania) wyłączyć sprzęgło.
Samochody osobowe współcześnie budowane, jak również samochody ciężarowe i autobusy, mają tak obliczony rozkład siły hamowania na koła przednie i tylne, że gdybyśmy nie wyłączyli sprzęgła nastąpiłoby zakłócenie tego rozkładu sił i koła tylne uległyby unieruchomieniu, a to z kolei spowodowałoby poślizg. Nie ma więc żadnego uzasadnienia pogląd, że podczas gwałtownego hamowania nie należy wyłączać sprzęgła.
Tak samo przedstawia się zagadnienie hamowania na śliskiej nawierzchni, np. podczas gołoledzi. Nieprawdą jest, że należy wtedy hamować silnikiem, nie wyłączając sprzęgła. Właśnie takie hamowanie spowoduje poślizg kół tylnych, a potem i przednich (poślizg boczny). Należy zawsze stosować — i to stanowi sztukę hamowania — taką siłę nacisku na pedał hamulca, która nie spowoduje unieruchomienia kół. Jeżeli przekroczymy dopuszczalną siłę hamowania, wówczas nastąpi unieruchomienie kół i poślizg samochodu.
Poślizg samochodu
Może on być wywołany — jak powiedzieliśmy — użyciem zbyt dużej siły hamowania. Poślizg może też być wywołany, zwłaszcza w zimie, na jezdni zaśnieżonej, np. gwałtownym ruchem koła kierownicy, nagłym przyśpieszeniem lub nawet raptownym „ujęciem gazu".
Trzeba od razu powiedzieć, że wyprowadzenie samochodu z poślizgu nie jest łatwe i nie ma na to niezawodnych sposobów. Wiadomo ogólnie, że należy zachować spokój, że trzeba starać się odzyskać przyczepność kół do jezdni i utracony tor jazdy.
Jednakże wyprowadzić samochód z poślizgu może tylko ten, kto będzie działał zupełnie świadomie, nie odruchowo, gdyż mogłoby to sytuację pogorszyć. Inaczej trzeba działać, gdy samochód jedzie z szybkością 40 km/godz, a inaczej przy szybkości np. 80 km/godz. Ale zdarza się, że i przy szybkości 30 km/godz następuje poślizg, a kierowca nie wie, jak temu zaradzić.
Zdarzyło się w jednym z miast powiatowych, że poślizg autobusu nastpił przy szybkoŚci 30 km/godz. Do przeszkody na drodze była jeszcze odległoŚć około 80 m. Mimo to kierowca autobusu nie potrafił przeciwdziałać niebezpieczeństwu i uderzył w przeszkodę. Błąd w jego działaniu polegał na tym, że zdjął on nogę z pedału gazu i oczekiwał, że w ten sposób, dzięki hamowaniu silnikiem, autobus zatrzyma się. W tej sytuacji należało po prostu wyłączyć sprzęgło, ażeby najpierw dać możność kołom odzyskania przyczepności, następnie delikatnie rozpocząć hamowanie hamulcem zasadniczym, a wypadek byłby z całą pewnością do uniknięcia.
Jeżeli nie zawsze wiemy co robić, aby samochód wyprowadzić z poślizgu i mimo wysiłków często się to nie udaje, musimy uczynić wszystko, ażeby unikać takich sytuacji. Groźba poślizgu jest tym większa, im gorsze są warunki drogowe. Toteż w takich wypadkach należy prowadzić pojazd niezwykle ostrożnie i pomału, unikając raptownych ruchów kołem kierownicy oraz przyśpieszania i hamowania nawet za pomocą silnika.
Trzeba przypomnieć, że podczas gołoledzi nie powstają na ogół najgroźniejsze w skutkach katastrofy. Wtedy bowiem każdy kierowca zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa i zwykle jedzie ostrożnie. Najbardziej niebezpieczne są śliskie, małe odcinki drogi, np. na mostach, wiaduktach, na początku i końcu odcinka szosy prowadzącej przez las, tam gdzie leżą płaty ubitego śniegu itp; są to prawdziwe pułapki. Kierowca bowiem, zwłaszcza mało doświadczony, jedzie wówczas z taką szybkością, jak w normalnych warunkach, a gdy znajdzie się w tych niebezpiecznych miejscach i jego pojazd wpadnie w poślizg, staje się bezradny.
Trzeba także przypomnieć, że poślizg samochodu, to jest ślizganie się samochodu, bez panowania nad nim kierowcy, bywa szczególnie niebezpieczny, gdy w pobliżu znajduje się inny pojazd; wtedy właśnie poślizg zazwyczaj kończy się zderzeniem z tym pojazdem i katastrofą. Toteż w miejscach, w których istnieje choćby niewielka groźba poślizgu, a z przeciwnego kierunku nadjeżdża pojazd, należy znacznie zmniejszyć szybkość i zachować ostrożność.
Jazda podczas mgły
Nawet doświadczeni kierowcy niejednokrotnie nie zdają sobie sprawy z tego, że jazda podczas mgły jest bardzo niebezpieczna. Najniebezpieczniejsze jest zjechanie z drogi lub najechanie na jakąś przeszkodę, którą w tych warunkach trudno zauważyć. Przeszkody te to wozy konne (często jeszcze słabo oświetlone lub w ogóle nie oświetlone), rowerzyści, a nawet i stojące samochody z zapalonymi światłami pozycyjnymi. W czasie mgły jazda jest złem koniecznym i jeżeli musimy ją kontynuować, to trzeba wówczas ograniczyć szybkość do minimum i zachować wyjątkową ostrożność.
Oczywiście, podczas mgły światła drogowe są zupełnie nieskuteczne. Lepiej jest zapalić światła mijania. Ich promienie padają bliżej samochodu i trochę rozpraszają mgłę. Lepsze efekty dają światła przeciwmgłowe, o żółtawej barwie, umieszczone dość nisko nad jezdnią. Jednakże w czasie bardzo gęstej mgły często jedynym skutecznym sposobem jest jazda z zapalonymi światłami pozycyjnymi oraz obserwowanie drogi przez otwarte okno. Szybkość jazdy trzeba wtedy ograniczyć do szybkości kroku ludzkiego.
Jazda podczas nocy
Jeżeli samochód jest wyposażony w dobre światła drogowe i są one należycie wyregulowane (ustawione), jazda podczas nocy nie nastręcza wielkich trudności. Trzeba, w odróżnieniu od dnia, wzmóc obserwację znaków i sygnałów na drodze, trzeba również uważać na przedmioty nie oświetlone, które nieraz trudno zauważyć z większych odległości.
Ważne jest także prawidłowe ustawienie świateł mijania. Ma to dwojakie znaczenie: ułatwia obserwowanie drogi podczas wymijania oraz nie powoduje oślepienia kierowcy pojazdu wymijanego. Światła mijania mogą być dwóch typów: „asymetryczne" (oświetlające drogę z prawej strony) albo „opuszczone" (oświetlające drogę przed pojazdem na niewielką odległość). Zarówno jedne, jak i drugie muszą oświetlać drogę na pewną odległość (co najmniej 30 m) i nie mogą oślepiać kierowców pojazdów wymijanych.
Trzeba także pamiętać o tym, aby pojazd był zaopatrzony z tyłu w światła odblaskowe koloru czerwonego oraz aby nie były one zanieczyszczone. Są sytuacje, w których z powodu uszkodzenia źródła energii gasną światła w pojeździe. Wtedy, w razie braku świateł odblaskowych, albo gdy są zanieczyszczone, pojazd taki stanowi groźną przeszkodę dla innych kierowców.
Droga a BHP
Oznakowanie dróg, a szczególnie oznakowanie miejsc niebezpiecznych, znacznie poprawiło się w ostatnich latach. Postrachem kierowców są jeszcze miejsca, w których przeprowadza się roboty na drogach. Rzadko kiedy są one dostatecznie oznakowane, zwłaszcza w porze nocnej. Toteż w razie zauważenia jakichkolwiek oznak prowadzonych robót trzeba zmniejszyć szybkość i bacznie obserwować drogę. Może tu być jakaś ,,pułapka" zastawiona przez nieświadomego niebezpieczeństwa robotnika drogowego lub nadzorcę robót.
W razie przejeżdżania na inny rodzaj nawierzchni jezdni trzeba obserwować, jaka to jest nawierzchnia i w jakim znajduje się stanie. Wiemy już z doświadczenia, że kostka bazaltowa, nawet w stanie suchym jest bardzo śliska, a gdy jest mokra, niebezpieczeństwo poślizgu ogromnie wzrasta.
Niebezpieczne są także te odcinki drogi, na których pobocza są miękkie i nierówne albo położone nieco niżej, aniżeli jezdnia. Niebezpieczeństwo powstaje wtedy, gdy przy większej szybkości jazdy koła boczne (prawe lub lewe) znajdą się na poboczu (rysunek). Może to nastąpić przede wszystkim podczas wymijania lub wyprzedzania.
O ile więc szybkość jazdy jest znaczna, a droga jest wąska i podczas wyprzedzania lub wymijania zajdzie konieczność zjechania lewymi lub prawymi kołami na pobocze różniące się od jezdni twardością lub poziomem, należy bezwzględnie zaniechać wyprzedzania, a przy wymijaniu znacznie zmniejszyć szybkość. Wyprzedzanie w takich miejscach skończyło się niejednokrotnie wypadkiem drogowym.
Jak więc widzimy, rodzaj drogi, jej stan i oznakowanie wpływają na bezpieczeństwo pracy kierowcy. Musi on bacznie obserwować drogę, aby zawczasu rozpoznać miejsca, które mogą być niebezpieczne i które wymagają zachowania szczególnej ostrożności.
BHP przy usuwaniu awarii w drodze
W drodze mogą zdarzyć się różnego rodzaju awarie samochodu. Nie powodują one jednak całkowitego unieruchomienia pojazdu w miejscu, w którym nastąpiła awaria. Toteż trzeba starać się pojazd usunąć tam, gdzie można będzie w sposób zupełnie bezpieczny uszkodzenie naprawić. Najlepiej jest usunąć pojazd poza drogę, a jeżeli to nie jest konieczne lub też jest niewykonalne, trzeba go ustawić na poboczu, w miarę możności poza jezdnią.
Jeżeli awaria następuje w nocy i światła pojazdu zgasną, nie należy, manipulując przy pojeździe, zasłaniać świateł odblaskowych, a w warunkach złej widoczności trzeba starać się zapewnić jakieś światło, np. latarki kieszonkowej. Nie wolno pozostawić pojazdu na czas usuwania awarii w obrębie zakrętu, wierzchołka wzniesienia lub w innych niebezpiecznych miejscach.
Należy przedsięwziąć wszystkie dostępne środki ostrożności, aby nie dopuścić do najechania na nasz samochód przez inne pojazdy. Trzeba także przedsięwziąć środki konieczne dla bezpiecznego usunięcia awarii. Sposób zapewnienia bezpieczeństwa pracy przy usuwaniu awarii będzie zależał od rodzaju uszkodzenia.
Uszkodzenie koła (ogumienia)
Jeżeli uszkodzeniu ulegnie np. prawe tylne koło, to przed rozpoczęciem przy nim pracy należy zaciągnąć dźwignię hamulca ręcznego, włączyć bieg (I gdy samochód stoi na spadku, albo wsteczny, gdy samochód stoi na wzniesieniu) i podeprzeć specjalnymi klockami drewnianymi, a w razie braku klocków — kamieniami, koło lewe przednie i ewentualnie także lewe tylne (rysunek).
Następnie luzujemy nieco nakrętki śrub mocujących uszkodzone koło. Podnosimy koło uszkodzone i wymieniamy na zapasowe. Podparcie kół leżących naprzeciw zabezpiecza samochód przed upadkiem w czasie podnoszenia lub podczas pracy przy usuwaniu uszkodzenia.
Awaria układu zasilania
Dość często przyczyną awarii układu zasilania jest zanieczyszczenie przewodów paliwowych lub gaźnika. Usunięcie jej wymaga nieraz tylko rozłączenia i przedmuchania przewodów. Wszystkie prace przy układzie zasilania silnika benzynowego wymagają zachowania daleko idącej ostrożności. Trzeba bezwzględnie unikać styku rąk z benzyną i w żadnym przypadku nie wolno ani zasysać benzyny, ani przedmuchiwać przewodów ustami. Czynności te należy wykonywać tylko za pomocą pompki. Benzyna etylizowana szkodliwie działa na organizm ludzki i może spowodować trudne do wyleczenia zatrucie.
Może też zdarzyć się, że samochód ugrzęźnie i będzie wymagał pociągnięcia lub popchnięcia przez inny pojazd. Podczas prac ratowniczych należy zachować dużą ostrożność. Znane są przy tym wypadki pęknięcia liny pociągowej i zabicia człowieka stojącego obok lub ześliźnięcia się samochodu i przygniecenia stojących w pobliżu osób.
Trzeba przyjść jako zasadę, że wszelkie prace ratownicze muszą być wykonywane bardzo ostrożnie. Nikt nie biorący udziału w pracy nie może znajdować się w pobliżu pojazdów, a osoby bezpośrednio zatrudnione muszą mieć ściśle określone funkcje i pozostawać w bezpiecznych, wyznaczonych miejscach.
Współpraca kierowcy z brygadą ładunkową
Rola kierowcy podczas załadowywania samochodu polega na dopilnowaniu, aby właściwie rozmieszczono ładunek i aby pojazd nie został przeładowany ponad dopuszczalną normę. Jeżeli wraz z ładunkiem będą przewożeni ładowacze, wówczas kierowca powinien dopilnować, aby zapewniono im bezpieczne miejsca.
Właściwe rozmieszczenie ładunku rozumiemy jako równomierne ułożenie go na całej powierzchni skrzyni samochodu. Niewielkie i ciężkie, przewożone w jednej sztuce ładunki trzeba umieścić na środku skrzyni (rysunek). Nierównomierne rozmieszczenie ładunku utrudnia kierowanie pojazdem, powoduje zakłócenie rozkładu siły hamowania na poszczególne koła, „nadsterowność" (samochód nie jest „posłuszny woli kierowcy") i wiele innych, szkodliwych objawów.
Ładunek należy zabezpieczyć przed przesuwaniem się podczas jazdy i przed wypadnięciem. Widzimy nieraz, jak samochód przewozi materiały budowlane, ułożone luzem powyżej burt skrzyni. Podczas jazdy po łuku albo podczas hamowania część tak rozmieszczonego ładunku spada, zagrażając przechodniom lub kierowcom innych pojazdów. Również nie zabezpieczone przed wylaniem się na jezdnię wapno budowlane jest często przyczyną poślizgu pojazdów, zwłaszcza motocykli, i wypadków drogowych.
Przeciążenie jest szkodliwe nie tylko dla samego pojazdu, lecz także wi±że się z bezpieczeństwem jazdy. Mechanizm hamulcowy samochodu ciężarowego jest tak zbudowany, że przy pełnym obciążeniu pojazdu można go zatrzymać całkiem pewnie, wykorzystując całą dopuszczalną siłę hamowania. Jeżeli natomiast samochód zostaje przeciążony, okaże się, że droga hamowania znacznie się wydłuża, co nieraz jest przyczyną wypadku.
W kabinie kierowcy nie wolno przewozić więcej osób, aniżeli przewidziano w dowodzie rejestracyjnym. Pozostałe osoby, np. ładowaczy, konwojentów, należy umieścić w skrzyni ładunkowej. Miejsce to musi być tak urządzone, aby podczas jazdy nie mogło dojść do przesunięcia się ładunku i przygniecenia ludzi.
W razie przewożenia materiałów ładowanych mechanicznie, zadaniem kierowcy będzie także pilnowanie, aby podczas ładowania nie uszkodzono samochodu, a szczególnie jego osprzętu: świateł, kierunkowskazów i innych urz±dzeń ważnych z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Czas pracy kierowcy
Czasem pracy kierowcy nazywamy czas, w którym kierowca przebywa w dyspozycji zakładu pracy (od przyjścia do zakładu pracy do jego opuszczenia). Do czasu pracy zalicza się także przerwy między kursami, jeżeli są one krótkie i kierowca nie może udać się do domu, aby tam odpocząć, a zakład nie ma miejsca do higienicznego i kulturalnego odpoczynku. Czas, w którym pojazd jest w ruchu, nazywamy czasem kierowania pojazdem. Więcej na ten tamat >>
Stopień zmęczenia kierowcy jest zależny od rodzaju pojazdu i od warunków ruchu. Charakterystyczne jest to, że zmęczenie kierowcy rozkłada się nierównomiernie. W pierwszych godzinach kierowania narasta stopniowo (powoli), po kilku godzinach zaczyna wzrastać szybciej, a po 8—10 godzinach wzrasta tak gwałtownie, że staje się niebezpieczne.
Psychologowie i fizjolodzy przeprowadzali badania, jaki wpływ ma czas nieprzerwanego kierowania pojazdem samochodowym na zmęczenie kierowcy. Doszli oni do wniosku, że już po 10 godzinach zmęczenie wzrasta tak gwałtownie, że dalsza praca powoduje szybki wzrost niebezpieczeństwa wypadku. Zmęczenie wówczas jest tak duże, że kierowca już nie reaguje na wszystkie zjawiska spotykane w ruchu lub reaguje na nie ze znacznym opóźnieniem, albo też zasypia i zjeżdża z drogi do rowu, wpada na drzewo czy inne przeszkody.
Po dłuższej jeĽdzie, gdy kierowca zaczyna odczuwać zmęczenie, powinien zatrzymać samochód i przez pewien czas odpocz±ć, a nawet — jeśli to możliwe — zasn±ć. Nawet krótkie przerwy w kierowaniu można i trzeba wykorzystać na tzw. czynny odpoczynek. Należy opuścić samochód, pospacerować, wykonać małą gimnastykę w celu rozluźnienia mięśni. Wskazane jest przy tym umycie twarzy zimną wodą. Zabiegów takich w czasie dłuższej jazdy należy zrobić kilka.
Praca w niektórych zakładach transportowych jest tak zorganizowana, że kierowca po wykonaniu jednego lub kilku kursów (jazd) ma przerwę w zajęciach. Przerwa taka może trwać dość długo, np. półtorej godziny, jednak kierowca nie zd±ży pojechać do domu, aby tam spędzić wolny czas. Powinien więc starać się, aby wolny od pracy czas jak najbardziej celowo wykorzystać.
O ile zakład ma świetlicę, można przerwę w pracy poświęcić na czytanie literatury fachowej lub czasopism. Najbardziej jednak zaleca się spacer na świeżym powietrzu. Wpływa to doskonale na poprawę samopoczucia i dobrze przysposabia do dalszej pracy, która czeka kierowcę jeszcze w tym dniu.
Nie należy przebywać w brudnych i zadymionych pomieszczeniach. Chodzi o to, aby przerwę pomiędzy kursami wykorzystać na rzeczywisty wypoczynek fizyczny i psychiczny.
Ważne dla bezpiecznej pracy kierowcy jest i to, jak spędza on wolny czas. Niesłuszne chyba byłoby pouczanie, jak każdy kierowca ma spędzać czas wolny od pracy, jak sobie organizować wypoczynek, rozrywki kulturalne itp. Zwróćmy więc uwagę na niektóre ważne zagadnienia.
Otóż praca kierowcy, mimo zaliczenia jej w nomenklaturze zawodów do pracy fizycznej, jest pracą w dużej mierze umysłową. Wymaga ciągłej koncentracji uwagi i dużego napięcia nerwowego. Toteż w związku z charakterem pracy potrzeba stosować odpowiedni rodzaj wypoczynku. A więc wypoczynek musi być fizyczny i psychiczny. Dla ciała potrzebny jest ruch i możliwie dużo przebywania na świeżym powietrzu. Właśnie ruch na świeżym powietrzu pobudza działanie różnych narządów, reguluje pracę serca, natlenia organizm itp.
Nieruchliwy tryb życia poza pracą zawodową powoduje u kierowców starszych wiekiem różne schorzenia, np. układu trawienia, wady serca itp.
Higiena psychiczna jest równie ważna, jak wypoczynek fizyczny. Trzeba w chwilach wolnych od pracy znaleźć takie zajęcie, które oderwie nas zupełnie od trosk codziennych, od kłopotów związanych z pracą. Zajęciem takim może być dobra i interesująca książka, obserwacja przyrody, czy łowienie ryb. Doskonałą formą wypoczynku, łączącą w sobie zarówno higienę psychiczną, jak i fizyczną (ruch), jest uprawianie ogródka działkowego.
Picie alkoholu po pracy (nie mówiąc o surowym zakazie znajdowania się podczas jazdy w stanie wskazującym na użycie alkoholu) jest niewskazane. Wiadomo bowiem, że alkohol, zwłaszcza mocny, jest wydalany z organizmu przez długi okres czasu, nieraz kilkanaście godzin.
Po spożyciu alkoholu mamy złe samopoczucie, a niezależnie od tego organizm może dnia następnego jeszcze zawierać alkohol, co może być poczytane jako naruszenie przepisu zakazującego znajdowania się podczas prowadzenia pojazdu w stanie wskazującym na użycie alkoholu lub innego, podobnie działającego środka. A przepis ten, jak wiadomo, jest niezwykle surowy.
Wymagana dokumentacja eksploatacyjna
Warunkiem bezpiecznej i prawidłowej eksploatacji pojazdu samochodowego jest także posiadanie ważnej dokumentacji, świadczącej o jego dopuszczeniu do ruchu, o sprawności technicznej pojazdu w dniu, w którym pojazdem tym kierujemy i wreszcie świadczącej o legalności użycia pojazdu i przewożonego ładunku.
Dowód rejestracji jest dokumentem, który świadczy o tym, że samochód jest zarejestrowany i dopuszczony do ruchu. Jest to jak gdyby „dowód osobisty" pojazdu samochodowego i w razie nieposiadania go lub nieważności ruch pojazdu może być zakwestionowany jako sprzeczny z przepisami i nielegalny.
Jeżeli powstanie wypadek drogowy wskutek niesprawności technicznej samochodu, a zostanie dowiedzione, że kierowca mógł — dokonuj±c przegl±du pojazdu — tę wadę wykryć, będzie on pociągnięty do odpowiedzialności. Dlatego też nie można wyjechać w drogę przed dokonaniem przeglądu i upewnieniem się, że pojazd nie zagraża bezpieczeństwu, że nas oraz ładunek dowiezie pewnie i bezpiecznie do miejsca przeznaczenia.
W razie przewożenia materiałów potrzebna będzie jeszcze specyfikacja ładunku. Jest to dokument świadczący o tym, co przewozimy, na czyje zlecenie, dokąd albo do kogo. W przeciwnym razie Policja, albo inne organa kontroli ruchu drogowego, zakwestionują ładunek i przetrzymają pojazd wraz z ładunkiem (oczywiście i kierowcę) aż do wyjaśnienia sprawy.
Na zakończenie chcemy podać kilka wskazówek praktycznych, których znajomość i stosowanie decyduje o bezpieczeństwie jazdy.
1. Utrzymuj powierzony Ci pojazd, zwłaszcza jego mechanizmy: hamulcowy i kierowniczy, koła i ogumienie, w należytym stanie technicznym.
2. Nie prowadź pojazdu po wypiciu alkoholu lub innego, podobnie działającego środka; nawet najmniejsza dawka alkoholu może spowodować opóĽnienie reakcji na wszelkie bodźce.
3. Nie prowadź pojazdu, gdy jesteś zmęczony, senny lub gdy źle się czujesz.
4. Miej zawsze oczy i uszy otwarte na wszystko, co się dzieje na drodze, a nawet w najbliższym jej otoczeniu; bacznie obserwuj zachowanie się innych użytkowników dróg, a szczególnie dzieci, osób starszych oraz zwierząt.
5. Miej zawsze kontrolę nad sobą i krytycznie oceniaj własne umiejętnoąci; nie ufaj zbytnio swojej rutynie i pamiętaj o tym, że możesz znaleĽć się w trudnej sytuacji, której jeszcze nie spotkałeś podczas swej kariery zawodowej.
6. Nie urządzaj zawodów na drodze, jeżeli spotkasz pojazd szybszy; niech każdy jedzie z taką szybkością, jaka jest dla niego bezpieczna.
7. Staraj się być wobec innych grzeczny i kulturalny; nie przejmuj się tym zbytnio, jeżeli ktoś zachowa się wobec Ciebie niegrzecznie i nie staraj się wywierać zemsty na innych.
8. Nie odmawiaj drobnej pomocy temu, kto jej potrzebuje; pamiętaj, że możesz też kiedyś potrzebować pomocy innych.
9. Pamiętaj, że jesteś członkiem wielkiej rodziny użytkowników dróg publicznych; staraj się więc tak zachować na drodze, aby nikt nie miał do Ciebie żalu i pretensji.
Wysłany przez superadmin dnia 08-05-2007 o godz. 14:02:48 (415 odsłon)
(Czytaj więcej... | Wynik: 4)
bhp: Urządzenia techniczne podlegające dozorowi technicznemu
Urz±dzenia ciśnieniowe, w których znajdują się ciecze lub gazy pod ciśnieniem różnym od atmosferycznego:a) kotły parowe o pojemności większej niż 2 dm3, przeznaczone do wytwarzania pary z ciecz zużyciem ciepła uzyskiwanego z paliwa w wyniku reakcji egzotermicznej lub z energii elektrycznej,
b) szybkowary ciśnieniowe,
c) kotły cieczowe o pojemności większej niż 2 dm3, przeznaczone do podgrzewania cieczy bez zmiany jej stanu skupienia z użyciem ciepła uzyskiwanego z paliwa w wyniku reakcji egzotermicznej lub energii elektrycznej, z wyjątkiem kotłów cieczowych w instalacjach systemu otwartego,
d) zbiorniki stałe, dla których iloczyn nadciśnienia i pojemności jest większy niż 50 barów x dm3, a nadciśnienie jest większe niż 0,5 bara, przeznaczone do magazynowania cieczy lub gazów albo prowadzenia w nich procesów technologicznych, z wyjątkiem grzejników i nagrzewnic powietrza, zbiorników w instalacjach ziębniczych o iloczynie nadciśnienia i pojemności nie większym niż 300 barówx dm3, zbiorników w instalacjach chłodniczych z rur o średnicy nie większej niż DN 25 z kolektorami i rozdzielaczami o pojemności każdego z nich nie większej niż 100 dm3 i przekroju nie większym niż 2 dm3 oraz zbiorników stanowiących obudowy urz±dzeń elektrycznych przewodów energetycznych i telekomunikacyjnych,
e) zbiorniki przenośne - zmieniające miejsce między napełnieniem a opróżnieniem - o pojemności większej niż 0,35 dm3 i nadciśnieniu wyższym niż 0,5 bara, przeznaczone do magazynowania lub transportowania cieczy lub gazów, z wyjątkiem pojemników aerozolowych jednorazowego użytku i pojemników przeznaczonych do transportu i dystrybucji napojów gazowanych, dla których iloczyn nadciąnienia i pojemności jest nie większy niż 500 barów x dm3, a nadciśnienie jest nie większe niż 7 barów,
f) zbiorniki na gaz skroplony lub sprężony, służące do zasilania silników spalinowych w pojazdach,
g) zbiorniki, w tym cysterny do przewozu materiałów niezaliczonych jako niebezpieczne, które są pod ciśnieniem napełniane, opróżniane lub przewożone, dla których iloczyn nadciśnienia i pojemności jest większy niż 50 barów x dm3, a nadciśnienie jest większe niż 0,5 bara,
h) wytwornice acetylenu, stałe i przenośne, przeznaczone do wytwarzania acetylenu w wyniku reakcji chemicznej między węglikiem wapnia a wodą oraz zasobniki węglika wapnia, zbiorniki acetylenu przeznaczone do magazynowania schładzania i osuszania, i ruroci±gi technologiczne acetylenu wraz z osprzętem, przeznaczone do transportu acetylenu w obrębie instalacji, niezależnie od średnicy nominalnej DN,
i) rurociągi pary łączące kocioł z turbogeneratorem,
j) rurociągi przesyłowe i technologiczne w części stanowiącej urządzenia techniczne w rozumieniu przepisów o dozorze technicznym, do materiałów niebezpiecznych o właściwościach trujących, żrących i palnych pod nadciśnieniem wyższym ni 0,5 bara i średnicy nominalnej większej niż DN 25, wyprodukowane lub przebudowywane po dniu wejścia w życie rozporządzenia, przeznaczone do:
- gazów sprężonych, gazów skroplonych, gazów rozpuszczonych pod ciśnieniem, par oraz tych cieczy, dla których nadciśnienie pary przy najwyższej temperaturze jest wyższe niż 0,5 bara,
- cieczy, których nadciśnienie pary przy najwyższej dopuszczalnej temperaturze jest niższe niż 0,5 bara i iloczyn nadciśnienia dopuszczalnego cieczy i średnicy nominalnej rurociągu DN jest większa niż 2 000 barów,
k) zbiorniki bezciśnieniowe i zbiorniki o nadciśnieniu nie wyższym niż 0,5 bara przeznaczone do magazynowania materiałów niebezpiecznych o właściwościach trujących lub żrących oraz do magazynowania materiałów ciekłych zapalnych, których prężność pary w temperaturze 50°C nie jest większa niż 3 bary, a temperatura zapłonu nie jest wyższa niż 61 °C, z wyjątkiem zbiorników w instalacjach zasilania silników spalinowych i zbiorników o pojemności nie większej niż 1 000 dm3,
l) zbiorniki, w tym cysterny do przewozu materiałów niebezpiecznych, dopuszczone na podstawie przepisów odrębnych, z wyłączeniem zbiorników ładunkowych, będących integralna częścią konstrukcji statku żeglugi śródlądowej i objętych nadzorem technicznym instytucji klasyfikacyjnej,
m) urządzenia do napełniania i opróżniania zbiorników transportowych,
n) maszyny służące do przemieszczania osób lub ładunków w ograniczonym zasięgu:
- wciągarki i wciągniki,
- suwnice,
- żurawie, w tym wózki jezdniowe z wysięgnikiem,
- wyciągi towarowe,
- dźwigi do transportu osób lub ładunków, dźwigi budowlane i dźwigi towarowe małe,
- dźwignice linotorowe.
Wysłany przez superadmin dnia 07-05-2007 o godz. 15:30:55 (741 odsłon)
(Czytaj więcej... | Wynik: 4)
Wprowadzanie samochodu na stanowisko.
Po terenie zajezdni wolno prowadzić samochód tylko kierowcy, któremu pojazd został przydzielony oraz pracownikom stacji obsługi, upoważnionym do wykonywania tych czynności zarządzeniem dyrektora zakładu. Zarządzeniem takim mogą być upoważnieni wyłącznie pracownicy, którzy posiadają pozwolenie na prowadzenie pojazdów mechanicznych (prawo jazdy) oraz wykazali się przed wewnętrzną komisją egzaminacyjną dostatecznymi umiejętnościami z zakresu techniki prowadzenia samochodu. Wykaz tych pracowników powinien być wywieszony na tablicy ogłoszeń.
Pojazd samochodowy należy wprowadzać na stanowisko obsługowo-naprawcze przestrzegając następujących zasad:
• w przypadku dużego zabłocenia pojazd wprowadzić na stanowisko obsługowo-naprawcze po uprzednim umyciu i wysuszeniu lub ocieknięciu wody, tak aby monterzy pracujący pod pojazdem nie byli narażeni na przemoczenie,
• przed wprowadzeniem pojazdu upewnić się., czy manewr ten nie grozi niebezpieczeństwem innym osobom. W szczególności dotyczy to osób znajdujących się. naprzeciw pojazdu, które mogłyby być potrączone lub przyciśnięte do ściany. Osoby te w czasie wprowadzania pojazdu powinny usunąć się w bezpieczne miejsce,
• wewnątrz pojazdu nie mogą, znajdować się inne osoby, poza prowadzącym pojazd,
• niedopuszczalna jest jazda na błotnikach i stopniach, zarówno w czasie wprowadzania na stanowisko, jak i w czasie pilotowania pojazdu na terenie zajezdni,
• w kanale, na który wjeżdża pojazd, nie mogą, w tym czasie znajdować się żadne osoby,
• z drogi pojazdu usunać przewody elektryczne (np. od lamp przenosnych), węże spawalnicze, narzędzia, śruby i odpadki metalowe, które naciśnięte oponą mogą być odrzucone z duża silą,
• w każdym przypadku prowadz±cemu pojazd musi wskazywać kierunek jazdy inny pracownik. Powinien on znajdować się nieco z boku przed samochodem, tak aby nie był potrącony lub przyciśnięty do przeciwległej ściany w razie nagłego szarpnięcia pojazdu lub awarii układu hamulcowego.
Pojazd należy ustawić tak na kanale, aby zapewnić monterom swobodne wejście i wyjście z niego. Poza tym trzeba zachować odpowiednie odległości pojazdu.
Odległość pomiędzy pojazdami stojącymi obok siebie powinna wynosić co najmniej 120cm.
Odległość pomiędzy pojazdami stojącymi rzędem jeden za drugim musi wynosić co najmniej 150cm.
Odleść pojazdu od słupa wspierającego dach nie może być mniejsza niż 70cm, a odległość pojazdu od ściany — 120cm.
Odległość samochodu od stanowiska pracy (np. stołu warsztatowego) powinna wynosić co najmniej 120 cm.
Wpychanie samochodu na stanowisko obsługowo-naprawcze drugim pojazdem dopuszczalne jest jedynie pod warunkiem zamocowania obydwóch końców drąga holowniczego do pojazdów w miejscach do tego przewidzianych — haki holownicze.
Zabezpieczenie samochodu na stanowisku.
Po wprowadzeniu pojazdu na stanowisko obsługowo-naprawcze natychmiast wyłączyć silnik, „zaciągnąć” ręczny hamulec, a w razie jego niesprawności pozostawić włączony bieg. Pojazd trzeba zabezpieczyć co najmniej dwoma klinami w taki sposób, aby uniemożliwić samoczynne jego potoczenie. Niedopuszczalne jest podkładanie, zamiast klinów, pod koła przypadkowych przedmiotów.
Po zabezpieczeniu samochodu klinami — zwolnic ręczny hamulec, a dźwignie zmiany biegów pozostawić w pozycji biegu jałowego.
Czynności obsługowo-naprawcze.
Przed użyciem podnośnika sprawdzić jego stan techniczny (w podnośnikach mechanicznych skontrolować prawidłowość działania zapadek oraz stan podstawki).
Podnośnik w czasie podnoszenia pojazdu powinien być ustawiony na twardym, nie kruszącym się i wykluczającym poślizg podłożu. W przypadku podnoszenia pojazdu na placu o nie utwardzonej nawierzchni, pod podnośnik podłożyć grubą deskę. o długości około 100cm, aby nie zagłębiał się on w podłoże.
W przypadku podnoszenia pojazdu stojącego nad kanałem, podnośnika nie wolno ustawić na desce, lezącej poprzecznie nad kanałem, lecz na metalowym kształtowniku (np. ceowniku) o odpowiednich wymiarach, dłuższym od szerokości kanału o około 60cm. W ceownik powinna być wprasowana belka drewniana, na której ustawiany jest podnośnik. Pomiędzy główką podnośnika a podpierana, część samochodu włożyć klocek z twardego drewna, w celu zabezpieczenia przed ześliźnięciem się główki podnośnika.
Podnośnik musi być zawsze ustawiony pionowo.
Bezpośrednio po podniesieniu pojazdu ustawic pod nim metalowe podstawki i oprzeć na nich pojazd opuszczając podnośnik. Dotyczy to również przypadków, w których pojazd podnoszony jest za pomocą. dźwigu. Podstawki ustawiać w sposób analogiczny jak podnośnik. Nie zaleca się używania kobyłek drewnianych, które juz po dość krótkim okresie użytkowania nie gwarantują bezpieczeństwa.
Należy unikać dźwigania ciężkich zespołów samochodowych. Przy pracach tych trzeba używać specjalnych urządzeń, gwarantujących bezpieczne wykonanie czynności — są to dźwigniki, podnośniki, wózki itp.
Zabrania się wykonywać jakiekolwiek prace obsługowo-naprawcze przy pojeździe uniesionym i opartym tylko na podnośniku lub wiszącym na dźwigu.
Do podniesienia przedmiotów na hakach dźwigów używać lin stalowych lub konopnych — nigdy łańcucha. Ogniwa łańcucha moga się splątać, a następnie — w czasie podnoszenia — nagle zwolnic się, co spowoduje gwałtowne obsunięcie podnoszonego przedmiotu, z czym związane jest niebezpieczeństwo zerwania łańcucha, uszkodzenia podnoszonego elementu i przygniecenia lub uderzenia pracowników. Zabronione jest przebywanie lub przechodzenie pod elementami wiszącymi na dźwigu.
W czasie wykonywania prac przy podwoziu — zarówno nie wymagających podniesienia pojazdu, jak i przy podniesionym pojeździe — zabronione jest uruchamianie silnika, jak również naprawianie rozrusznika oraz instalacji elektrycznej. Nieumyślne uruchomienie silnika i ruszenie pojazdu grozi przygnieceniem pracowników zatrudnionych przy podwoziu.
Przewożenie na wózkach elementów wymaga ich zabezpieczenia przed przewróceniem się. Dotyczy to zwłaszcza silnika, który trzeba ustawić na drewnianych podstawkach, dostosowanych do kształtu miski olejowej i przymocowanych do platformy wózka.
Coraz szersze zastosowanie znajdują, wózki podnośnikowe widłowe. Umożliwiają one nie tylko podnoszenie, ale również transport wewnątrzzakładowy ciężkich zespołów. Odpowiednie oprzyrz±dowanie wideł wózka (nasadki dostosowane do kształtu podnoszonych zespołów) umożliwia wymontowanie zespołów z samochodu bez używania specjalnych podnośników, a następnie bezpośredni ich transport do pomieszczenia naprawy lub magazynu, bez koniecznosci przeładowywania ich na wózek kołowy.
W pomieszczeniach warsztatowych należy używać tylko wózków z napędem akumulatorowym. Wózki napędzane silnikami spalinowymi mogą, być używane na otwartym powietrzu.
Podczas wykonywania prac przy podwoziu na stanowisku bezkanałowym używać leżanki monterskiej z podgłówkiem. Pracownik powinien ułożyć leżanką wzdłuż osi samochodu, nie wysuwajac nóg poza obrys pojazdu. Zabezpieczy to nogi przed przejechaniem przez inne pojazdy oraz uchroni przed potknięciem się i przewróceniem przechodzące kolo samochodu osoby. Na leżance monterskiej trzeba tak ułożyć się. pod pojazdem, aby ręce lub narzędzia dotykały części samochodu znajdującej się nad piersiami, a nigdy bezpośrednio nad twarzą, ze względu na możliwość zaproszenia oczu.
śruby i nakrętki dokręcać i odkręcać właściwymi kluczami, o rozwartości ściśle odpowiadaj±cej wymiarowi łba śruby lub nakrętki. Nie wolno używać do tego celu szczypiec lub młotka i przecinaka — ze względu na niszczenie śrub oraz możliwość skaleczenia rąk.
Montaż i demontaż zespołów i podzespołów, wymontowanych z samochodu, wykonywać na specjalnych stojakach dostosowanych do rodzaju i typu zespołu oraz umożliwiających jego przymocowanie. Umieszczanie zespołu na rożnego rodzaju skrzynkach lub kobyłkach — bez zabezpieczenia — grozi jego przewróceniem i spadnięciem.
Przy montażu i demontażu zespołów należy używać narzędzi specjalnych, ściągaczy itp., a także prasy do wciskania łożysk tocznych lub kol zębatych. Wybijanie łożyska za pomocą, młotka i przecinaka może spowodować jego pęknięcie, odpryski i skaleczenie.
Stanowiska naprawy zespołów powinny być wyposażone w stołki do siedzenia o różnych wysokościach. Częściowe choćby wykonywanie pracy w pozycji siedzącej zmniejsza zmęczenie i zapobiega niektórym chorobom zawodowym, np. żylakom. Jakość pracy wykonywanej w pozycji siedzącej nie jest niższa, niż wykonywanej w pozycji stojącej.
W pomieszczeniu naprawy zespołów powinny znajdować się. regały lub stojaki, służące do układania na nich wymontowanych części. Nie należy układać części na podłodze przy stanowisku pracy, gdyż brudzą się piaskiem oraz mogą o nie potknąć się i przewrócić przechodz±ce osoby, co w otoczeniu metalowych stojaków, zespołów i części z ostrymi krawędziami jest zawsze niebezpieczne.
Podręczne wanny do mycia części powinny być zaopatrzone w zamykane pokrywy, które zdejmuje się tylko w czasie mycia. Zmniejsza to intensywność parowania oleju napędowego, nafty lub benzyny. Trzeba pamiętać, ze pary te s± szkodliwe i wdychają, je wszyscy pracownicy w pomieszczeniach warsztatowych.
Mycie części i zespołów ułatwione jest przez zastosowanie komorowych urządzeń do mycia, które jednak ze wzglądu na szkodliwość stosowanych środków myjących powinny być instalowane w oddzielnych, dobrze wentylowanych pomieszczeniach. Mniej szkodliwe pod tym względem są urządzenia do mycia parowowodnego. Części i zespoły myte są w tym przypadku silnym strumieniem pary lub gorącej wody. bez użycia szkodliwych środków.
Smarowanie i wymiana oleju.
Na stanowiskach przeznaczonych do prac smarowniczych oraz wymiany oleju silnikowego i przekładniowego należy zachować odpowiednią czystość i nie dopuszczać do zalania olejem podłogi i schodków do kanału, gdyż grozi to pośliźnięciem się i upadkiem.
Rozlany olej należy natychmiast usuwać, posypując go trocinami lub piaskiem, aby nie wsiąkał w podłogę, a następnie zamieść. Zatłuszczoną podłogę trzeba posypywać piaskiem. Nie należy dopuszczać do tworzenia się na betonowej podłodze warstwy brudu.
Unikać trzeba przenoszenia oleju w otwartych bańkach, kubłach itp., przy których trudno zapobiec rozlaniu oleju. Bezpieczeństwo pracy na tym stanowisku zależy od stopnia jego czystości.
Stanowisko to (kanał) powinno być wyłożone łatwo zmywalnymi płytkami. Należy tu. używać wanien do spuszczania oleju, wyposażonych w przewody odprowadzające olej do zbiornika, napełniacze lub dystrybutory z giętkimi wężami, zestawy smarownicze itp.
Należy pamiętać, że olej spuszczony z silnika niskoprężnego, pracujścego na benzynie etylizowanej, zawiera czteroetylek ołowiu, stanowiący dodatek do tej benzyny i może spowodować zatrucie pracowników.
Uruchamianie silnika po naprawie.
Silnik można uruchomić dopiero po upewnieniu się, czy nie grozi to niebezpieczeństwem innym osobom. Bezpieczne uruchomienie silnika, w którym przewody paliwowe i gaźnik nie sź napełnione paliwem, może odbywać się w następujący sposób.
Przewody i gaźnik napełnić paliwem za pomocą dźwigni ręcznej przy pompie paliwowej.
Jeśli pompa zasilająca nie ma pomocniczej dźwigni ręcznej — wtłaczać sprężone powietrze do zbiornika otworkiem w korku wlewowym do chwili, aż paliwo zacznie wyciekać z końcówki przewodu paliwowego przy gaźniku. Następnie należy dokręcić końcówkę przewodu i uruchomić silnik.
Uruchamianie silnika przez wlewanie paliwa wprost do gaźnika jest w zasadzie zabronione. Jednakże w przypadku powstania okoliczności, które zmuszają obsługę do niezwłocznego uruchomienia silnika — zdjąć filtr powietrza lub przewód elastyczny łaczący gaźnik z filtrem, wlać do gaĽnika około 50 gramów paliwa, odstawić naczynie z benzyną, nałożyć filtr czy przewód i uruchomić silnik. Nie wolno zalewać gaźnika przez filtr powietrza.
Przy uruchamianiu silnika korb± rozruchową przestrzegać następujących zasad.
Nie wolno stosować dodatkowych dĽwigni, rękojeści itp. do korby rozruchowej lub zaczepu na wale korbowym.
Rękojesć korby rozruchowej obejmować całą dłonią, przy czym kciuk nie może obejmować korby — powinien znajdować się przy palcu wskazujacym.
Na rękojeści korby rozruchowej powinna być nałożona lekko obracaj±ca się gładka tulejka.
Zaczepy na wale korbowym i korbie rozruchowej muszą mieć właściwy kształt i powinny być wzajemnie dopasowane.
Urządzenie zapłonowe ustawić w pozycji zapłonu opóźnionego, zgodnie z instrukcją fabryczną dla danego typu pojazdu.
Szybki ruch korby wykonywać z dolnego położenia do górnego. — „poderwanie".
Silnik może być uruchamiany tylko przez osoby posiadające praktyczne umiejętności posługiwania się korbą rozruchową.
Montaż kół i pompowanie ogumienia
Montowanie kół i pompowanie ogumienia samochodowego powinno być wykonywane w wydzielonym pomieszczeniu. W pomieszczeniu tym można również wykonywać naprawy dętek, jeżeli w zakładzie nie ma wydzielonej wulkanizatorni. Przy pompowaniu ogumienia największe zagrożenie stwarza pierścień, który może w czasie tej czynności wyskoczyć. Istnieją dwie zasadnicze przyczyny wyskakiwania pierścienia:
- niewłaściwy stan techniczny pierścienia i tarczy koła,
- wadliwe założenie pierścienia (będącego w dobrym stanie technicznym).
Niewłaściwy stan techniczny pierscienia i tarczy koła spowodowany jest najczęąciej silnymi uderzeniami młotka przy montażu lub demontażu. Uderzenia te niszczą krawędzie zaczepowe pierścienia i tarczy oraz trwale odkształcają zarówno pierścień, jak i tarczę.
Przed założeniem opony na tarczę koła sprawdzić wzrokowo stan krawędzi zaczepowych, a następnie — przyłożywszy pierścień do tarczy — sprawdzić, czy górna zewnętrzna krawędź tarczy oraz wewnętrzna krawędź pierścienia są do siebie równoległe (czy przylegaja na całym obwodzie). Jeżeli krawędzie te są pozaginane i nierównoległe — opony zakładać nie wolno.
Po założeniu pierścienia lekko unieść go do góry, aby wszedł na właściwe miejsce i sprawdzić luz w płaszczyźnie poziomej. Luz pomiędzy pierścieniem a tarczą nie może być większy niż 3mm. Po niewielkim podpompowaniu dętki, tak aby opona docisnęła pierścień — opukać go młotkiem i sprawdzić wzrokowo, czy na całym obwodzie wszedł na właściwe miejsce. Następnie oponę wtoczyć do urządzenia zabezpieczającego (klatki) i napompować do przepisowego cisnienia.
Po napompowaniu jeszcze raz opukać młotkiem pierścień dookoła i dopiero wtedy zamontować koło na oś.
Wyskakiwanie pierścienia zabezpieczającego o nowej, dwupierścieniowej konstrukcji jest spotykane rzadko i w każdym przypadku spowodowane wadliwym montażem.
Wszystkie opony — bez względu na rodzaj konstrukcji obręczy — należy pompować w urzadzeniu zabezpieczajacym.
W razie braku urzadzenia zabezpieczającego — w otwory tarczy włożyć łyżka do opon lub pióro resorowe, aby w ten sposób zabezpieczyć się przed uderzeniem przez pierścień w przypadku jego wyskoczenia.
Dla większego bezpieczeństwa pracownik powinien tak stawać obok koła napompowanego i wyjętego z zabezpieczenia, aby nie znajdował się w pobliżu pierscienia.
Paliwa płynne
Etylin± nazywamy benzynę z dodatkiem czteroetylku ołowiu. Jest on silną trucizna, którą można zatruć się nie tylko przez wdychanie czy połknięcie płynu, ale również wchłaniając do organizmu przez skórę. Dlatego etylina może być używana tylko do napędu silników.
Trująca jest zarówno sama etylina, jak i jej pary oraz gazy powstałe po spaleniu. Duże ilosci czteroetylku ołowiu zawiera nagar i nie wolno go dotykać gołymi rękami.
Z tych też względów nie wolno:
- zasysać etyliny ustami przez rurkę,
- przedmuchiwać ustami dysz gaźników oraz przewodów paliwowych,
- wycierać nie osłoniętą ręką wskaźników pomiarowych w zbiornikach i miskach olejowych silników niskoprężnych,
- wdychać par etyliny oraz gazów spalinowych z silników napędzanych etylina,
- nalewać etyliny wiadrami do zbiorników samochodowych,
- przenosić etylinę w otwartych naczyniach.
Po rozlaniu etyliny np. na części samochodu, narzędzia, podłogę itp. nie należy dotykać tych miejsc gołymi rękami przed odkażeniem ich wapnem gaszonym.
Ubranie oblane etyliną natychmiast zdjąć, wyprać w nafcie, a następnie w ciepłej wodzie z mydłem. Unikać oblewania etyliną zbiorników samochodowych w czasie ich napełniania.
Miejsce oblane etyliną wytrzeć szmatą zmoczoną w nafcie, a następnie szmatę spalić w bezpiecznym miejscu. Narzędzia oblane etyliną również obmyć naftą. Ręce skażone etyliną natychmiast obmyć w nafcie, a następnie w ciepłej wodzie z mydłem. Dla ułatwienia tego przy stanowiskach pracy powinny znajdować się zbiorniki z naftą.
Wysłany przez superadmin dnia 27-04-2007 o godz. 12:55:41 (811 odsłon)
(Czytaj więcej... | Wynik: 5)