การแสดงประเทศเมียนมาร์

ยามะซะตอ

     ยามะซะตอแปลว่า: "รามชาดก"เป็นรามายณะฉบับไม่เป็นทางการของประเทศพม่า มีทั้งหมดเก้าบท ส่วนชื่อ "ยามะ" คือพระราม ส่วน "ซะตอ" คือชาดก ตัวละครในยามะซะตอมีความใกล้เคียงกับรามายณะดั้งเดิม การแต่งกายของตัวละครนั้นเป็นการผสมผสานระหว่างพม่ากับไทย ส่วนชื่อตัวละครนั้นเป็นคำพม่าที่ทับศัพท์มาจากภาษาสันสกฤต

     ในยุคราชวงศ์คองบอง กรุงศรีอยุธยาเสียแก่พม่าในปี พ.ศ. 2310 พม่าได้กวาดต้อนผู้คนจากกรุงศรีอยุธยาไปเป็นเชลย คนเหล่านี้มีทั้งเจ้านาย ช่างฝีมือ นักแสดง และนักดนตรีรวมอยู่ด้วย หลังจากนั้นเป็นต้นมารามายณะฉบับพม่าจึงรับอิทธิพลจากรามเกียรติ์ของอาณาจักรอยุธยาค่อนข้างสูงผ่านเชลยเหล่านี้ เหล่าเชลยจึงก่อตั้งคณะละครที่ยังแต่งกายตามประเพณีและการร่ายรำแบบอยุธยาดั้งเดิม เกิดเป็นโขนรามเกียรติ์ภาษาพม่าในราชสำนักอังวะจนได้รับความนิยม

ตัวละคร พม่า- ไทย

หย่ามะ - พระราม

แหม่ตี่ด่า - สีดา

แลดขนะ - พระลักษมณ์

ห่านุหมั่น - หนุมาน

หย่าวะนะ - ทศกัณฑ์

มายิซซะ - มารีศ

บิบิตะนะ - พิเภก

โย่วเต หุ่นชักพม่า 

หุ่นชักพม่าเป็นศิลปะที่นิยมในราชสำนักพม่า เป็นการแสดงที่สื่อถึงนัยยะสำคัญทางการเมือง เรื่องราวต่างๆ ในราชสำนักที่ไม่สามารถพูดถึงอย่างตรงไปตรงมาได้ ในอดีตผู้ชักหุ่นต้องเป็นชายเท่านั้น นักเล่นหุ่นชักหลายคนได้รับการยกย่องให้เป็นถึงขุนนางการแสดงหุ่นชักได้แพร่กระจายจากราชสำนักในช่วงปลายสมัยราชวงศ์คองบองไปสู่พม่าตอนล่าง หลังจากที่อังกฤษยึดครอง โดยนิยมเล่นกันในเมือย่างกุ้ง ความล่มสลายของราชสำนักพม่าทำให้คณะหุ่นชักเดินทางไปแสดงนอกเมืองมัณฑะเลย์มากขึ้น

ฟ้อนเทียน (Oil Lamp Dance) 

ฟ้อนเทียน (Oil Lamp Dance) เป็นศิลปะการแสดงฟ้อนรำดั้งเดิมของประเทศพม่า (เมียนมาร์) เพื่อเป็นการบูชาองค์พระสัมมาสัมพุทธด้วยดวงประทีป โดยในการฟ้อนจะใช้การจุดดวงประทีป หรือ ดวงไฟ กับไส้ตะเกียงที่ในแช่น้ำมัน ซึ่งมีถ้วยดินเผารองไว้อีกทีหนึ่ง ผสมผสานกับลีลาท่วงท่าในการร่ายรำที่ต้องคอยประคับประคองดวงประทีปไม่ให้ดับ ซึ่งถือเป็นหัวใจหลักของการแสดงฟ้อนนี้ ที่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการสื่อความหมายถึงความเลื่อมใสศรัทธาในพระพุทธศาสนาจะไม่มีวันดับสูญจากพุทธศาสนิกชน นับว่าเป็นการแสดงที่มีจุดเด่นที่ดึงดูดใจจากผู้ชมได้เป็นอย่างดี ซึ่งในปัจจุบันได้มีการปรับเปลี่ยนมาใช้เทียนไขในการแสดงฟ้อนรำนี้แทน โดยผู้แสดงจะถือไว้ในมือซ้ายและขวาประกอบการฟ้อนรำ