การแสดงประเทศมาเลเซีย

วัฒนธรรมของประเทศมาเลเซีย

เป็นนาฏศิลป์ที่มีลักษณะคล้ายกับนาฏศิลป์ชวา ซันตน และบาหลีมาก ซึ่งได้รับอิทธิพลตกทอดมาจากพวกพราหมณ์ของอินเดียอีกทีหนึ่ง เดิมมาเลเซียได้รับหนังตะลุงมาจากชวา และได้รับอิทธิพล บางส่วนมาจากอุปรากรจีนชาวมาเลเซียใช้ภาษาพูดถึง 3 ภาษา คือมาลายู ชวา และภาษาจีน ซึ้งมีทั้งแต้จิ๋ว ฮกเกี้ยน และกวางตุ้ง ชาวมาเลเซียรับหนังตะลุงจากชวา แต่ก็ได้ดัดแปลงจนเป็นของมาเลเซียไป รวมทั้งภาษาพูดมาเลเซียอีก นาฏศิลป์ทึควรรู้จักคือ

การแสดงในประเทศมาเลเซีย ได้แก่

แมกยอง (Magyong)

แมกยอง (Magyong) มีลักษณะการแสดงเป็นเรื่องราวแบบละคร คล้ายโนราห์ และหนังตะลุงของ ไทย แมกยองเป็นศิลปะพื้นเมืองที่มีชื่อในหมู่ชาวกลันตัน ตรังกานู การแสดง จะมีผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง เรียกว่า Jong Dondang จะออกมาเต้นรำเบิกโรง หลังจากนั้นก็เริ่มซึ่งเรื่องที่จะแสดงจะเกี่ยวกับวรรณคดี

ละครบังสวันของมาเลเซีย

เป็นละครที่สันนิษฐานได้ว่าจะเกิดขึ้นในศตวรรษปัจจุบันนี้ เรื่องที่แสดง มักนิยมนำมาจากประวัติศาสตร์มาเลเซีย ละครบังสวันยังมีหลายคณะ ปัจจุบันนี้เหลืออยู่ 2 คณะ ละครบังสวันเป็นละครพูดที่มีการร้องเพลงร่ายรำสลับกันไป ผู้แสดงมีทั้งชายและหญิง เนื้อเรื่องตัดตอน มาจากประวัติศาสตร์ของอาหรับและมาเลเซีย ปัจจุบันมักใช้เรื่องในชีวิตประจำวันของสังคมแสดง เวลาตัวละคร ร้องเพลงมีดนตรีคลอ สมัยก่อนใช้เครื่องดนตรีพื้นเมือง

สมัยนี้ใช้เปียโน กลอง กีตาร์ ไวโอลิน แซกโซโฟนเป็น ต้น ไม่มีลูกคู่ออกมาร้องเพลง การร่ายรำมีมาผสมบ้าง แต่ไม่มีความสำคัญมากนัก ตัวละครแต่งตัวตามสมัยและ ฐานะของตัวละครในเรื่องนั้นๆ ถ้าเป็นประวัติศาสตร์ก็จะแต่งตัวมากแบบพระมหากษัตริย์ และจะแต่งหน้าแต่พองามจากธรรมชาติ แสดงบนเวที เวทีทำเป็นยกพื้น ซึ่งสร้างชั่วคราว มีการชักฉากและมีหลืบ แสดงเวลา กลางคืนและใช้เวลาแสดงเรื่องละ 3-5 ชั่วโมง

ระบำซาปิน

เป็นการแสดงฟ้อนรำหมู่ ซึ่งเป็นศิลปะพื้นเมืองของมาเลเซียโบราณ

ซิลาด

ถือเป็นศิลปะการร่ายรำแขนงหนึ่งด้วย ผู้แสดงจะเคลื่อนไหวร่ายกายอย่างสง่างาม

บังกรา

การเต้นรำและการแสดงดนตรีพื้นเมืองที่สนุกสนานของชาวซิกข์ ต้นกำเนิดมาจากการเต้นรำในฤดูเก็บเกี่ยว

ระบำไม้ไผ่

การแสดงจะใช้ท่อนไม้ไผยาวสองท่อนวางขนานกันกับพื้นในระดับข้อเท้า ไม้ไผ่จะกระทบกันตามจังหวะ

กลองเร็วๆ

Page updated

Report abuse