Historia szkoły
Szkoła Podstawowa w Bieńkowicach
Pierwsza wzmianka o Bieńkowicach pochodzi z ok. 1280 r. Dzisiejsza nazwa Bieńkowice pochodzi od imienia byłego właściciela dóbr w Bieńkowicach, Benedykta. Nasza wieś nosiła różne nazwy: Benchoviche, Benkowice, Berendorf, Benkendorf, Benkowitz, aż do aktualnej - Bieńkowice.
Przez Bieńkowice przepływa rzeka Cyna, która wpływa do Odry. To przez nią przeprawiał się kiedyś Jan Sobieski idąc na odsiecz Wiednia. Chociaż trudno w to uwierzyć, w naszej wsi znajdowały się kiedyś: szpital, młyny, karczmy, gospody, klasztory, a nawet więzienie. Była tu również szkoła. Pierwsza informacja o nauczycielu w Bieńkowicach pochodzi z ok. 1664 r. Mowa tu o Gregorze Kurtzu, pierwszym nauczycielu w Bieńkowicach. W Bieńkowicach w tym czasie do szkoły parafialnej, bo taka wtedy istniała, uczęszczało dziewięciu uczniów. Nauczyciele tej szkoły mieli wiele przywilejów i byli obdarzani szacunkiem wśród mieszkańców. W roku 1797 dyrektorem zostaje Johann Frank, który postanawia wybudować nową szkołę. Szkoła ta znajdowała się w miejscu dzisiejszego przedszkola i remizy strażackiej. W nowej drewnianej szkole znajdowały się: klasa dla uczniów, pokój mieszkalny dla nauczyciela, małe pomieszczenie i kuchnia. W tych czasach nauczyciel w Bieńkowicach otrzymywał zapłatę w wysokości 13 florenów reńskich i żywność. Każdy nauczyciel obejmował również posadę organisty w wiejskim kościele. W tym czasie w szkole uczono podstaw przyrody, geografii, muzyki i języka nieckiego.
Wiosną 1954 r. rozpoczęto prace związane z powojenną odbudową szkoły, która przybrała wygląd zbliżony do dzisiejszego. Liczba dzieci stale wzrastała. Dlatego dnia 7.06.1875 r. Gmina postanowiła wybudować nową szkołę przy drodze do Raciborza, czyli dzisiejszy Zespół Szkół Ogólnokształcących w Bieńkowicach. Budowa tak zwanej "Nowej szkoły" kosztowała wtedy ok. 15 mln marek. Szkoła funkcjonowała dobrze. Przybywało uczniów, największa ich liczba została zanotowana w 1927 r. i wynosił 365 dzieci. W nowej szkole było 6 pomieszczeń klasowych. Dnia 8 stycznia 1946 r. uruchomiono Polską Publiczną Szkołę Powszechną. Pierwszą nauczycielką była Anna Pewelczuk. Uczono wtedy głównie podstaw języka polskiego, z którym były nie lada problemy. Liczba dzieci uczęszczających do szkoły zmieniała się bardzo często. Widoczny był jednak spadek liczby dzieci po II wojnie światowej. Dnia 1.09.1971 r. rozpoczęto naukę w wyremontowanej "nowej szkole" jednocześnie nadając jej imię "Bohaterów Westerplatte".
Już w roku 1996 dalszym krokiem była dobudowa sali gimnastycznej, kortu tenisowego, boiska i świetlicy. Tak, więc Szkoła Podstawowa w Bieńkowicach przyjęła wygląd, jaki znamy dziś.
Szkoła w Bolesławiu
Zanim wybudowano szkołę w Bolesławiu, dzieci uczęszczały do szkoły w Piszczu. Dochodzenie do sąsiedniej wioski nie było łatwe, zwłaszcza w okresie zimowym, kiedy nieraz trzeba było przejść zasypaną drogą, polami kilka kilometrów w mroźne dni. Później urządzono w domu Alojzego Stuchły, a następnie Filipa Malury, pierwszą "izbą szkolną" w Bolesławiu.
W 1840 roku w miejscu zniszczonych zabudowań folwarycznych wybudowano pierwszą szkołę. Był to mały, biały budynek do którego wchodziło się w dół po paru schodkach. Szkoła posiadała zaledwie jedną salę lekcyjną. W roku 1875 nauczał w niej Jan Kolibaj, nauczyciel późniejszego założyciela Salezjanów w Czechach, wywodzącego się z Bolesławia, ks. Ignacego Stuchlego.
Wkrótce przekonano się jednak, iż szkoła w tej postaci jest niewystarczająca i w roku 1898, w tym samym miejscu wybudowano dużą szkołę. Okazały budynek, cały z cegły klinkierki, jak na owe czasy był piękną wizytówką wsi. O okazałości szkoły, która nie zmieniła swego oblicza zewnętrznego do dnia dzisiejszego .Docelowo, szkoła miała pomieścić dwie klasy, starszą i młodszą. Dziś znajdują się w niej trzy sale lekcyjne i biblioteka.
By wybudować wielką, jak na owe czasy szkołę, poszerzono plac, "wrzynając" się w pagórek kościelny. Przy szkole urządzono mieszkanie dla "rechtora", jego gabinet oraz wybudowano budynek gospodarczy. Własnością szkoły było również pole uprawne, które używali mieszkańcy Bolesławia. Podczas trwania budowy szkoły, dzieci uczyły się w piekarni u państwa Koczy.
Dzieci rozpoczynały naukę od szóstego roku życia, uczyły się osiem lat, w dwóch etapach. Klasa młodsza i klasa starsza. Sala klasy młodszej mieściła się na parterze szkoły od strony cmentarza, sala starszej klasy mieściła się od strony ulicy. Nauczano takich przedmiotów jak: religia, historia, historia biblijna, czytanie i opowiadanie, wypowiedzi, pisanie, liczenie, geometria, geografia, przyroda, opis przyrody, kaligrafia, rysunki, śpiewanie, gimnastykę, ogrodnictwo.