Kameroen

Onze eindbestemming! Op de onderstaande kaart zie je de route die we naar Maroua hebben gereden. We zijn via de grensplaats Banki (Nigeria) naar Limani, Mora en uiteindelijk Maroua gereden.

Maiduguri - Maroua (1/12/2006)

Het moest een van de beste hotels van Maideguru zijn. Zoals te zien is op het plaatje zijn wij het daar niet mee eens. Dat had de reden kunnen zijn van de lange en vermoeide gezichten maar was het niet. Dit is een klassiek geval van bijna thuis zijn, maar nog niet helemaal!

Om de stad in te komen hadden we hulp, maar we moesten ook weer de stad uit en dat zonder hulp. Zonder wegwijzeringen lijkt dat heel moeilijk, maar met onze trouwe vriend GPS en vragen naar de bekende weg zijn we redelijk snel de stad uit gekomen. Op de foto's is nog iets te zien van de drukte.

Vooral deze taxibrommers zorgen voor heel wat ergenis, problemen en vaak ook ongelukken op de weg. Voor onze ervaren chauffeur(s) natuurlijk geen enkel probleem.

En toen waren we alweer in Kameroen. Wat niet zo snel ging als de foto's doen vermoeden. Nigeria uitgaan was geen enkel probleem en binnen vijftien minuten waren we aan de andere kant van het touw. Kameroen in komen duurde heel wat langer, vooral omdat we een paar keer van het kastje naar de muur werden gestuurd. Na anderhalf konden we dan toch eindelijk op weg om de laatse tachtig kilometers af te leggen naar de eindbestemming Maroua. Snel ging dat niet want het eerste gedeelte van de weg bleek door het regenseizoen van een paar maanden daarvoor erg verwoest te zijn. We hadden gehoopt op een redelijke piste weg, maar kregen een soort van rivierbedding met diepe geulen. Hetzelfde verhaal weer, over een lullige 25 kilometer hebben we ongeveer anderhalf uur gedaan. Maar we waren er bijna dus nog even door rijden en hopen. Hopen dat de auto niet net op het laatste stukje een lekke band krijgt. Hopen dat niet net op het laatste stukje de bladveren het begeven. Hopen dat de oude half lege accu niet nu besluit om er mee op te houden. De laatste 60 kilometers waren asfalt en hebben we flink door kunnen rijden.

We gunden ons zelf hier en daar nog een foto moment, zoals van deze koeien die door een droge rivierbeddig weer op weg naar huis waren. Maar voor de rest was het door rijden. Het inrijden van Maroua was geweldig en spannend. Na 30 dagen op de kop af waren we dan eindelijk aangekomen op onze eindbestemming, het gevoel was zo apart - het leek of 'we even langsreden voor de koffie'. Door de rit met de auto is de eindbestemming zo geleidelijk dichterbij gekomen dat de 'cultuurschok' (die we normaal met een vliegreis ervaren) afwezig was!