Dag 1, In Guezzem - Assamaka

Hier zie je de hoop rotsen die ons vannacht heeft beschermd tegen het voorbijrazende verkeer.

Vandaag verlaten we Algerije. Niet ver voor de grenspost komen we het bord op de foto tegen waar zoiets staat als 'bedankt voor het bezoek en graag tot ziens'.

Door het mulle zand valt Lois vandaag voor het eerst omver met de motor, het stuk naar de grens is werkelijk een rot stukje als je niet precies weet waar je moet rijden.

Voor de zekerheid laten we de bandenspanning ietsje zakken. Na nog een klein stukje komen we eindelijk aan bij de grenspost. Hier moeten we weer langs de diverse loketten om al onze exit stempels te verzamelen. Na twee weken nemen we dan afscheid van Algerije en onze gids. Algerije is een mooi land, maar we zijn allemaal blij om eindelijk in een ander land aan te komen en een beetje voortgang te maken. We improviseren een lunch en nemen afscheid van Abdrahman die er maar een beetje sip bijzit. We schenken hem het boek van Chris Scott en de kaart van Algerije zodat hij wat te lezen heeft in de bus terug naar Algiers waar zijn studie over een week weer begint.

Na de grenspost moeten we nu zelfstandig verder door de woestijn. Voor ons ligt een grote zandvlakte en Abdrahman heeft ons gewaarschuwd voor de vele duinen en het verschrikkelijk zachte zand dat we moeten overbruggen tot de grenspost in Niger. Na elkaar opgepept te hebben voor het stuk dat ons staat te wachten nemen Lois en Alida plaats achter het stuur. Martin houdt de kaart en de GPS met ingeprogrammeerde coordinaten erbij zodat niks verkeerd kan gaan. Maar dan staan we opeens met een nog niet eens opgewarmde motor staan we voordat we het weten voor de douane in Niger! Het zand bleek keihard en de duinen hebben we wel gezien maar zijn we (met meer geluk dan wijsheid?) omheen gereden. Helemaal gedesillusioneerd worden we ons ook bewust van de grens tussen Algerije en 'donker Afrika'. We worden door allemaal hulpjes en verkopers omsingeld en de mensen zijn hier toch echt een paar graadjes donkerder gekleurd dan in Tamanrasset. Best raar dat die overgang zo abrupt gaat. Na de nodige poespas (zie ook de pagina 'praktisch' in het hoofdmenu) met de authoriteiten slaan we onze tenten op bij een nieuwgemaakte vriend zijn huisje. In het donker tussen Assamakka en Arlit rijden zo te gevaarlijk zijn is ons verteld.

We hebben tot het donker gewacht met het opzetten maar evengoed komt er nog een hele groep mensen kijken wat die rare blanke mensen nu allemaal weer aan het doen zijn. Ze zijn verbaas over het concept tent en al helemaal over de snelheid waarmee je zoiets opbouwt. De hele avond komen er ook nog dorpelingen en militairen langs om te kletsen en dingen te verkopen.