Tunesie

Op de bovenstaande kaart zie je de route die we door Tunesie hebben gereden. We zijn aangekomen in Tunis en hebben geslapen in Hammamet, Sbeitla en Nefta.

Genoa - Hammamet (5/11/2006)

Met het luiden van de grote scheepshoorn lijkt ons Afrika avontuur in een keer een stuk dichterbij te komen. Nog een kleine 24 uur voordat we aankomen in Afrika. Maar eerst is daar nog de bootreis. Via internet hebben we een boeking gemaakt voor een 'three berth inside'. We hebben geen idee wat een berth is, maar van alle opties was dit, op een slaapstoel na, het goedkoopste. Dat we gedurende de reis niet vanuit de berth naar buiten kunnen kijken vinden we niet erg. Als we willen kunnen we altijd nog het dek op om van het uitzicht te genieten. Het schip blijkt 9 dekken te hebben. De slaapcabines beginnen vanaf dek 6. De garage is op dek 2 wat een aardige klim naar boven betekent. Er zijn in dit moderne schip drie liften te vinden waarin aardig wat passagiers mee kunnen. Maar hoewel het schip nog geen 8% van zijn volledige capaciteit passagiers behuisd is het aardig druk bij de liften. We besluiten om de trap te nemen naar dek Atlantis(7) waar onze slaapvertrekken zijn. Het lopen, ondanks de nodige bagage gaat vrij gemakkelijke en al snel zijn we beland bij onze hut. Het blijkt een klein vierpersoonkamertje te zijn waar je net je kont kan keren. Ook is er een kleine badkamer met daarin een toilet en douche.

We stoppen onze spullen in de berth, waar we allemaal erg blij mee zijn, en gaan op zoek naar een plek op het dek om te kijken hoe de boot uitvaart. Om precies kwart over zes klinkt de hoorn voor het vertrek en langzaam kom het schip in beweging. Wij kijken vanaf dek 6 hoe langzaam maar zeker de kustlijn van Italie verdwijnt en er donkere zee voor in de plaats komt. We kijken elkaar allemaal opgewonden aan, dit is nu gaat het echt beginnen!! Het schip blijkt een soort minicruise schip te zijn, er is en zwembad(niet gevuld vanwege de winter), er is een discotheek(niet open vanwege de winter), er is een filmzaal (waar de spannende film Poseidon gedraait wordt, helaas is het een rampenfilm met een cruiseschip in de hoofdrol). We laten de film voor wat het is en gaan opzoek naar eten. We kunnen kiezen uit een luxe restaurent met een a la carte menu of we kunnen kiezen voor een restaurent met een buffet. De portomenee spreekt, er wordt gekozen voor het buffet. Na het eten besluiten we om nog even op het dek te kijken naar buiten, misschien zien we wel wat.

Maar het blijkt te donker te zijn en zelfs de zee is niet goed te zien. Het wordt een vroege nacht, we zijn allemaal toch behoorlijk moe en Saskia lijkt tekenen van een griepje te ontwikkelen, slaap kan iedereen wel gebruiken. Saskia en Alida besluiten wel om �s ochtends om 6 uur op te staan om een zons opgang vanaf een boot mee te kunnen maken. Om precies zes uur gaat de wekker af en met moeite weten sas en ik ons uit bed te wurmen en naar dek te lopen. Het wachten duurt vrij lang en we zien helemaal niets. Om half zeven zien we door de bewolking een soort bol in de lucht hangen. Dat blijkt de zon te zien die we door de bewolking niet op hebben kunnen zien komen. Lichtelijk teleurgesteld redeneren we dat er nog meer zonsopgangen zullen komen als we in de woestijn zijn. We vallen weer in slaap om rond negen uur weer wakker te worden. We moeten dan nog ongeveer acht uur varen voor we de kust van Tunesie zullen bereiken. De rest van de dag besteden we vooral aan lezen, rondlopen het bekijken van de kaart van Tunesie. Martin stelt voor om naar het kustplaatsje Hammamet te rijden en daar te overnachten. Het is niet ver weg en omdat het een toeristenbadplaats is moet er makkelijk een hotel gevonden kunnen worden. Het wachten is nu alleen nog maar op het aanmeren van de boot.

Eindelijk wordt om drie uur het sein gegeven dat alle passagiers zich klaar moeten maken voor vertrek. Spullen pakken en verzamelen in een bar op dek 6 en wachten totdat we er zijn. Langzaam verschijnt de kust van Tunesie inzicht. Saskia en Alida maken foto�s op het dek van de eerste aanblik van Afrika.

Het duurt nog twee uur voordat we daadwerkelijk zijn aangemeerd, maar om half vijf mag iedereen die met de auto is zich naar de garage begeven om daar de auto te starten en naar de douane te rijden. We hebben geluk en zijn een van de eerste auto�s die van de boot rijden. We volgen de auto�s voor ons naar de douane post en dan wordt ook goed duidelijk dat we in afrika zijn aangekomen. Zodra we met de auto in de rij stilstaan komen er mannen op ons af die ons willen �helpen�. Deze mannetjes schijnen sneller door de formaliteiten heen te kunnen loodsen en daar wordt door de meeste andere autos flink gebruik van gemaakt. Wij besluiten om als het even kan de douane zelf te regelen. Er zijn drie douane posten waar je langs moet. De eerste post is het registeren van de auto, hier heb je geen �hulp� bij nodig en gaat zo snel als het gaat, onze rij gaat vrij snel en binnen een klein kwartier staan we bij post twee. Het is hier iets onduidelijker wat de bedoeling is, maar we wachten af en kijken om ons heen hoe de rest van de mensen het aanpakken. HeT blijkt om de autopapieren controle te gaan. Het makkelijkst is om een hulpje te nemen die de aandacht moet trekken van de vele douane beambten die kris kras door elkaar en de autos rondlopen. Wij besluiten om ook hier weer zelf op de douane beamte af te stappen en te vragen of hij onze papieren wil controlleren. Helaas kunnen onze papieren pas gecontroleerd worden als we eerst onze paspoort check hebben gehad. Saskia en Martin gaan naar douane post drie en alida blijft wachten bij de auto. Zo ongeveer elke douane beambte die langs de auto loopt probeer eerst in het arabisch tegen Alida te praten om vervolgens vol ongeloof aan te horen dat zij niet arabisch is. Maar ze komt toch wel uit Afrika, toch?? Ja dat wel, en of dat scheelt weet ik niet, maar als Martin en Saskia terug komen van de derde douane post worden we snel geholpen. Er worden een paar vragen gesteld over de auto en er wordt vluchtig in de auto gekeken, dan wordt het signaal gegeven dat we vrij zijn om door te rijden. Bij een wisselkantoortje naast de douane wisselen we ook nog wat geld. We zijn ongeveer anderhalf uur bezig geweest met alle formaliteiten, erg snel voor Afrikaanse standaarden. Rond zeven uur �s avonds rijden we weg van de haven opzoek naar de snelweg die ons naar Hammamet moet brengen. Zoals het echte Sahara reizigers betaamt zijn ook wij in het bezit van Sahara Overland van Chris Scott, oftewel The Book Of Chris. We volgens trouw de aanwijzingen van Chris op en zitten als snel op de snelweg. De regels van het verkeer word met een korreltje zout gehanteerd. Links of rechts inhalen kan allemaal. Het is even wennen, maar Martin weet ons zonder kleerscheuren in het donker veilig tot Hammemet te brengen. Hoewel erg genoeg hotels zijn te vinden is het moeilijk om een budget hotel te vinden. We hebben wel wat geld gewisseld, maar na het tanken kwamen we er achter dat Tunesie niet zo goedkoop is als we dachten. We rijden wat rond opzoek naar iets wat er niet al te duur uitziet. Dat doen we ongeveer een half uur. Martin krijgt daar genoeg van, stopt voor een hotel en vraagt aan Saskia of zij hier wil vragen wat een kamer kost. Schoorvoetend stemt Saskia hiermee in, maar ze denkt niet dat het gaat lukken. Na een tijdje komt ze naar buiten en laat weten dat ze geprobeerd heeft om af te dingen maar dat het hotel vaste prijzen heeft en daar niet van af wil wijken. Het lijkt ons na het omrekenen van de valuta nogal duur en willen al weer gaan weg rijden, als we weer denken aan het tanken. Klopte dat nu eigenlijk wel. Volgens onze berekingen was het tanken duurder dan in Europa wat ons bij nader inzien nogal vreemd lijkt. We komen er achter dat we fout aan het om rekenen zijn. Het tanken is de helft goedkoper en het hotel kost eigenlijk niets. Bij binnenkomst blijkt dat het gaat om een vier sterren hotel met appartementen. Wij krijgen een appartement toe gewezen, met keuken en uitzicht op een prachtige tuin met luxe zwembad. Het liefst nemen we meteen een duik, maar er moet nog gegeten worden en we zijn ook wel erg moe van een toch wel drukke en spannende dag.

Na het eten gaan we dan ook meteen terug naar het appartement. We besluiten om morgen een welverdiende duik te nemen en dan nog een nacht in dit mooie hotel te blijven. Maar nu eerst slapen.

Hammamet - Sbeitla (6/11/2006)

De nacht heeft niet veel slaap gebracht. Hoewel er niets aan de bedden was op te merken kostte het ons veel moeite om in slaap te komen en te blijven. Over een paar dagen begint ons Sahara avontuur en daar zijn we allemaal, op onze eigen manier, druk mee bezig. Ons idee van de vorige avond om nog een nacht in Hammamet te blijven blijkt, na het raadplegen van de kaart, niet haalbaar. Dat betekent dat we een duik in het zwembad moeten overslaan en in plaats daarvan onze spullen moeten pakken. We besluiten nog wel om de Medina(oude stad) van Hammamet te bekijken en daar wat boodschappen te kopen.

Martin heeft geen zin in de Medina (al dat �kijke kijke niet kopen� geroep) en blijft bij de auto en Saskia en Alida gaan de binnenstad verkennen. Na drie kwartier hebben we het wel weer gezien en gaan we op weg naar het binnenland van Tunesie. We besluiten om door te rijden naar Sbeitla. We willen het nog steeds lekker rustig aan doen en genieten van het uitzicht. Een andere reden om Sbeitla aan te doen is dat er op onze kaart aangegeven wordt dat er daar een Romeinse site te bezichtigen is. De, enige echte snelweg in Tunesie is tussen Tunis en Hammamet en Tunis.Van nu af aan zijn het binnendoor wegen, maar nog wel geasfalteerde binnendoorwegen. Er rijdt weinig verkeer op de weg, maar het verkeer dat er rijdt scheurt met grote snelheid over de weg. Martin rijdt uitstekend, maar het blijft spannend. Om wat meer controle over de situatie te krijgen neemt Alida het stuur over. Het is ook alweer een tijdje geleden dat ze met de auto heeft gereden dus dat komt goed. De wegbewijzering is prima te volgen en de kans op verkeerd rijden is er bijna niet bij. Het binnenland van Tunesie verschilt veel met de kust. Je mekrt dat de kust erg aan het verwesteren is, terwijl het binnenland er nog ongerept uitziet. Misschien zoals het er al eeuwen uitziet. Het is niet druk op de weg, maar langs de kant van de weg is er redelijk veel activiteit te vinden. Alida heeft een plasdag wat betekent dat er redelijk vaak gestopt moet worden. Het probleem is alleen dat er nooit een rustig en besloten plekje is te vinden.

Er zijn overal herders te vinden met entourage(schapen en geiten). Na een keer een half uur gezocht te hebben naar een geschikt plekje besluiten we om dan maar een van de vele zijweggetjes in te slaan en daar wat beschutting te zoeken. We rijden een stukje van de weg om dan een nog kleinere weg in te slaan. Het geluk is niet met ons want precies uit dat zij straatje komt een groep herder met een grote aantal schapen en geiten. We druipen af en besluiten dat het misschien tijd wordt om onze schaamte overboord te zetten en gewoon maar te gaan. Nog niet. Langs de weg zijn veel kleine dorpjes te vinden, maar de weg leidt ook door �dorpen�. Vooral binnen die grote dorpen is het opletten geblazen. Mensen hebben de neiging om midden op de weg te lopen en vooral niet aan de kant te gaan als je er aan komt. Dit frusteert onwijs in het begin, maar na het zoveelste dorpje besef je dat je of totaal gefrusteerd kan blijven doen of het gewoon kan accepteren en er in mee kan gaan. We accepteren dat het zo is en alleen als het echt de spuitgaten uitloopt zijn er binnen de auto door de desbetreffende bestuurder kreten van ongeloof en frustratie te horen. Rond half 6 bereiken we Sbeitla en kan de zoektocht naar een hotel beginnen. De tenten zijn voorals nog ongebruikt, maar we zijn te lui om een camping op te zoeken, het is ook nog behoorlijk koud. Volgens de kaart moet er in ieder geval 1 hotel te vinden zijn. We vragen het op straat en een paar meter verder blijkt er een auberge te zijn waar we de nacht kunnen verblijven. De binnenkant van deze auberge is bijzonder en in traditionele Tunesische stijl. Er wordt een driepersoon kamer voor ons in gereedheid gebracht, met extra wollen dekens.

Gelukkig want het begint nu echt koud te worden. Sbeitla ligt hoger, wat de bijna onnatuurlijke kou verklaart. Je kunt goed merken dat we in het binnenland van Tunesie zijn aangekomen. Het zijn de mannen die het straatbeeld domineren. Ook de cafe�s en restaurent zijn alleen maar gevuld met mannen. Het is onze eerste confrontatie met de moslim bevolking, maar we weten dat het tot na Algarije zo zal blijven. Een wereld met alleen mannen. Saskia en Alida weten niet goed waar we wel naar binnen kunnen en waar niet. We besluiten om maar gewoon ergens binnen te stappen. Bij binnenkomst kijkt men geintereseerd wie er binnen komt, maar er wordt verder geen aanstalten gemaakt om Saskia en Alida te weigeren. We worden juist erg vriendelijk ontvangen en direct geholpen. Het is een simpele maaltijd, maar we genieten enorm. Het is nog vroeg als we klaar zijn met eten, maar we besluiten om vroeg te gaan slapen, morgen staan er weer wat kilometers op het programma. Ook ontmoeten we morgen onze medereizigster Lois, zij zal ons vergezellen op de moter tot en met Maroua, waarna zij verder door gaat tot Zuid-Afrika. Het komt nu toch allemaal wel heel dicht bij, Algarije ligt om de hoek, hopelijk kunnen we nog slapen vannacht.

Sbeitla - Nefta (7/11/2006)

Ondanks de zenuwen en de kou hebben we allemaal goed geslapen. Na een, ietwat rampzalige douche(de douchcabine en de toiletten waren open en op 1 van de toiletten zat een man met een hevige diarree aanval) en lekker ontbijt zijn gaan we op weg richting Nefta. Het is even zoeken naar de weg uit het centrum, maar op een gegeven moment denken we de weg gevonden te hebben. We zijn bijna het centrum uit als Martin in een keer een grote Romeinse triomfboog achter de bomen ziet uitsteken.

We besluiten om even te gaan kijken, dat was immers de reden dat we Sbeitla uitgekozen hebben als slaapstop. Na een rijden blijkt dat het zelfs gaat om een erg grote site, met daar tegen over een enorm groot toeristenhotel. We zijn vrij vroeg opgestaan en rekenen uit dat we tijd hebben voor wat ontspanning. Het blijkt nog groter te zijn dan je van de buitenkant kan zien, en is ook erg indrukwekkend. De site wordt redelijk bij gehouden, maar de regels zijn minder streng dan bijvoorbeeld in Griekenland. Je mag in principe overal op en overheen lopen, aanraken van objecten is niet verboden.

Een heel enkele keer komen we een hek tegen of omheining om een bijzonder object te beschermen tegen invloeden van buiten. Maar het is te weinig. We zijn ongeveer anderhalf uur binnen geweest, maar hebben maar ongeveer de helft van de site echt goed meegekregen.

Helaas tikt de klok verder en moeten we nu echt op weg gaan. Bij het vinden van een internetcafe geven we onzelf nog een een beetje tijd om wat mailtjes te bekijken en vooral om een eerste tekst te schrijven voor de weblog. Rond half twaalf rijden we dan echt weg uit Sbeitla.

De weg is rustig en er kan aardig door worden gereden. Alida zit achter het stuur en het lijkt alsof ze nooit anders gedaan heeft. Ook met de grote dorpjes en de mensen op de weg wordt korte metten gemaakt, in de goede zin van het woord. Ze zigzagt overal langs. Vlak voor Nefta rijden we door een dorpje en zien we wel heel veel mensen midden op de weg lopen. Dan zien we dat een aantal mensen(mannen) een plank dragen met daarop een lichaam onder een wit doek. We zitten vlak achter een begrafenisstoet. De stoet blijft midden op de weg lopen en gaan niet erg snel vooruit dus we parkeren de auto langs de weg en wachten. We wachten te kort of de het dorpje is eigenlijk een ministad, maar we komen niet langs de stoet en de stoet slaat geen zijstraatjes in. Dan slaat een van de autos voor ons een zijstraatje in, dus volgen of niet volgen? Het ziet er naar uit dat het nog wel even kan duren dus we volgen en zien wel waar we uit komen. Een goed besluit want we omzeilen op deze manier de stoet en zijn al vrij snel het centrum uit. Ook is het de eerste ervaring met off-road rijden, zowel van de auto als Alida. Het was geen heftige actie, maar wel spannend voor de beginnelingen. Grandioos geslaagd zijn ze. Om zes uur bereiken we Nefta en Lois.

Het weerzien is leuk en betekent ook dat we nu echt op weg gaan. Tijdens het eten praten we over hoe we het tot dusver vinden, maar ook wat we verwachten van de grens morgen en de rest van Algerije. Niemand is echt bang voor rare en enge dingen, maar er heerst wel een gezonde spanning en nervositeit. We vertrekken morgen om zeven uur om hopelijk rond acht uur de grens bij Talib Larbi(Algarije) te bereiken. Weer vroeg erin, maar echt blij is niemand daarmee. Hoewel het hotel er van buitaf gezien in redeljke staat bij ligt zijn de kamers van een dusdanige niet aanwezige kwaliteit dat we liever buiten slapen of in de auto. We troosten onzelf met het feit dat het goedkoop is en nooit meer in een smerig hotel gaan zitten.