พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ที่ใช้บังคับในปัจจุบันมีความไม่ชัดเจนในบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับคำนิยามของการจ้างงาน เนื่องจากไม่มีการนิยามจำนวนวันของการจ้างงานรายเดือน ซึ่งนำไปสู่การต้องใช้ระยะเวลา ดุลยพินิจ และกระบวนการทางตุลาการในการตีความบทบัญญัติขอกฎหมาย ซึ่งหากเกิดข้อพิพาทด้านแรงงานขึ้นอาจเป็นการเปิดช่องให้นายจ้างที่มีต้นทุนและทรัพยากรมากกว่าลูกจ้าง ใช้ช่องว่างทางกฎหมายนี้ในการเอาเปรียบได้ เพราะเป็นคำที่มีความกำกวม

เพิ่มบทนิยาม คำว่า "การจ้างงานรายเดือน” เป็นการจ้างงานที่มีลักษณะเป็นงานประจำและเต็มเวลาโดยลูกจ้างได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน อันรวมถึงค่าจ้างในวันหยุดประจำสัปดาห์ วันหยุดตามประเพณี วันหยุดพักผ่อนประจำปีและวันลาป่วยตามที่กฎหมายกำหนด ทั้งนี้ หนึ่งเดือนหมายถึงเวลา 30 วัน

เพื่อเป็นการกำหนดแนวทางที่ชัดเจนในการวินิจฉัยบทบัญญัติทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับ “การจ้างงานรายเดือน” ให้เกิดความมั่นคงในการจ้างงานและสถานภาพของลูกจ้าง และเป็นการยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนผู้ใช้แรงงานโดยรวม จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้

แก้ไขเพิ่มเติมมาตรา 5 

"การจ้างงานรายเดือน” หมายความว่า เป็นการจ้างงานที่มีลักษณะเป็นงานประจำและเต็มเวลาโดยลูกจ้างได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน อันรวมถึงค่าจ้างในวันหยุดประจำสัปดาห์ วันหยุดตามประเพณี วันหยุดพักผ่อนประจำปี และวันลาป่วยตามที่กฎหมายกำหนด ทั้งนี้ หนึ่งเดือนหมายถึงเวลา 30 วัน