พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ที่ใช้บังคับในปัจจุบันไม่มีบทบัญญัติเรื่องการจ้างงานรายเดือนไว้ให้ชัดเจน ซึ่งเป็นการไม่สอดคล้องกับสภาพการณ์ในปัจจุบัน นำไปสู่การตีความที่แตกต่างกันในหลายส่วน เช่น ผู้จ้างงานตีความว่าจ้างรายเดือนหมายถึงเพียงแค่วันที่มาทำงานนั้นหากวันไหนหยุดจะไม่นับ อีกทั้งการต้องใช้ระยะเวลา ดุลยพินิจ และกระบวนการทางตุลาการในการตีความบทบัญญัติของกฎหมาย โดยหากเกิดข้อพิพาทด้านกฎหมายขึ้นอาจเป็นการเปิดช่องให้ผู้จ้างที่มีต้นทุน และทรัพยากรมากกว่าคนงาน ใช้ช่องว่างทางกฎหมายนี้ในการเอาเปรียบได้

ดังนั้นเพื่อเป็นการกำหนดแนวทางที่ชัดเจนในการวินิจฉัยบทบัญญัติทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับ “การจ้างงานรายเดือน” ให้เกิดความมั่นคงในการจ้างงานและสถานภาพของลูกจ้าง และเป็นการยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนคนทำงานโดยรวม จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้

เพิ่มบทนิยาม คำว่า "การจ้างงานรายเดือน” เป็นการจ้างงานที่มีลักษณะเป็นงานประจำและเต็มเวลาโดยคนงานได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน ซึ่งรวมถึงค่าจ้างในวันหยุดประจำสัปดาห์ วันหยุดตามประเพณี วันหยุดพักผ่อนประจำปี และวันลาป่วย สิทธิประกันสังคม และสวัสดิการอื่น ๆ ตามที่กฎหมายกำหนด ทั้งนี้ หนึ่งเดือนหมายถึงเดือนจำนวนวันตามปฏิทิน

• คนงานภาคบริการ เช่น ห้างร้าน ร้านอาหาร ร้านกาแฟ รับจ้างทั่วไป 

• คนงานในระบบ 19.4 ล้านคน

แก้ไขเพิ่มเติมมาตรา 5 

 เพิ่มนิยาม “การจ้างงานรายเดือน” เป็นการจ้างงานที่มีลักษณะเป็นงานประจำและเต็มเวลา โดยลูกจ้างได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน อันรวมถึงค่าจ้างในวันหยุดประจำสัปดาห์ วันหยุดตามประเพณี วันหยุดพักผ่อนประจำปี และวันลาป่วยตามที่กฎหมายกำหนด ทั้งนี้ หนึ่งเดือนหมายถึงเดือนจำนวนวันตามปฏิทิน