Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΟΧ  

Λόγοι Αντιρρητικοί κατά του Φωτίου Καραβασίλη και π.Κλεομένη

Πάλιν ὁ δεινός καί ἀρχέκακος ὄφις, τήν ἑαυτοῦ κεφαλήν καθ ̓ἡμῶν διαιρών, ὑποψιθυρίζει τά τῆς ἀληθείας ἀντίθετα. Μᾶλλον δέ τήν μέν κεφαλήν τῷ τοῦ Χριστοῦ σταυρῷ συντριβείς, τῶν δέ κατά γενεάς πειθομένων ταῖς ἀπολουμέναις ὑποθήκαις αὐτοῦ κεφαλήν ἑαυτοῦ ποιούμενος ἕκαστον καί οὕτω πολλάς ἀντί μιᾶς κατά τήν ὕδραν ἀναδούς κεφαλάς, δι ̓ αὐτῶν ἀδικίαν εἰς τό ὕψος λαλῶν οὐκ ἀνίησιν. Οὕτως Ἀρείους, οὕτως Ἀπολιναρίους, οὕτως Εὐνομίους καί Μακεδονίους, οὕτω πλείστους ἑτέρους προσαρμοσάμενος τῷ αὐτοῦ προσφύντας ὁλκῷ, διά τῆς ἐκείνων γλώττης τόν οἰκεῖον κατά τῆς ἱερᾶς Ἐκκλησίας ἐπαφῆκεν ἰόν, ἀντ ̓ ὀδόντων ἰδίων τοῖς ἐκείνων λόγοις χρησάμενος καί περιπείρας τούτους τῇ τῆς εὐσεβείας ἀρχῇ, οἷόν τινι ρίζῃ νεαρῶς καλόν τεθηλότος φυτοῦ καί καρποῖς ὡραιοτάτοις βρίθοντος, οὐ μήν τούτῳ καί λυμήνασθαι ἴσχυσε ̇ καί γάρ ὑπ ̓ αὐτῶν τῶν δηχθέντων αὖθις συνετρίβη τάς μύλας, ὑπό τῶν ὡς ἀληθῶς κεφαλήν ἑαυτῶν ποιησαμένων Χριστόν.

Δεινή ενέδρα ευρημένη από τον άρχοντα του σκότους , προετοιμασμένη κρυφίως με τόσην επιτυχία , ώστε να δύναται να εξαπατά και δι’ ακοής εκείνους οι οποίοι δεν είναι πολύ γυμνασμένοι προς διάκριση καλού και κακού.

Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα.

Αλλά το πρωτάκουστο και παράδοξο είναι, όταν τα ίδια τα  όπλα των εχθρών οδηγούνται σαν πολεμικές μηχανές εναντίον τους, όταν το ξίφος που βαστάζουν  εναντίον μας , αυτό το ίδιο τους επιφέρει  το θανάσιμο χτύπημα.

Οι εχθροί της πίστεως  μας  αναγκάζονται  με την δύναμη  του Θεού  να γράφουν  και μιλάνε για την αλήθεια.

Ο Ιωάννης  ο Χρυσόστομος προς εκείνους που εγκατέλειψαν την σύναξη  γράφει. Ότι αν είσαι νηφάλιος και προσεκτικός και στα ξένα βρίσκεις κάτι χρήσιμο αν όμως είσαι αδιάφορος και  νωθρός , ούτε από τις θείες Γραφές θα υπάρξει για σένα κάτι περισσότερο . Γιατί , όπως ακριβώς εκείνος που γνωρίζει να κερδίζει , κερδίζει από παντού , έτσι και εκείνος που δε γνωρίζει , ακόμα και θησαυρό να βρει , φεύγει άδειος.

Αλλά τότε κατά τι διαφέρει ο Οικουμενισμός από την Εβραιομασωνια ; Συμπίπτουν και οι δυο εις την διδασκαλία . Όλη η Εβραιομασωνικη διδασκαλία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άρνησις του Ιησού Χριστού , η άρνησις Του ως Θεού και λυτρωτου του Κόσμου.

Αυτή λοιπόν, ή σιωπηρή άρνησις του Χριστού στον Οικουμενισμό, αποδεικνύει και κάτι ακόμη σοβαρό, ότι δηλαδή ο Οικουμενισμός, είτε βάσι σχεδίου, είτε όχι, βαδίζει δίπλα στη διδασκαλία των Εβραίων, πού πιστεύουν πώς ο Μεσσίας δεν ήλθε ακόμη, άλλα αναμένεται.

Και εξυπηρετείται έτσι, με την άρνησις τής θεότητος τού Χριστού, η εβραιομασωνική προπαγάνδα και το σχέδιο τού Αντίχριστου, πού δεν είναι άλλο, από τον κλονισμό τής πίστεως των Χριστιανών στο Σωτήρα Χριστό και την καταστροφή του έργου τού Θεού, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου.

Απ’ όλη την Οικουμενική Κίνησι διαπιστώνουμε, ότι οι Οικουμενισταί δεν έχουν τον Χριστιανισμό, όπως μας τον παρέδωσε ο Κύριος και οι Απόστολοι, Αλλά τουναντίον, ζουν και καλλιεργούν μια κοσμοθεωρία ψευτο-χριστιανισμού.

 Η κοσμοθεωρία τους αυτή, πού προετοιμάστηκε στους κόλπους της Μασονίας, τής Θεοσοφίας, τής X. Α Ν., τής ,Χ. Ε. Ν., τού Προσκοπισμού, του Ρόταρυ και άλλων παρομοίων Οργανισμών, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την Αλήθεια, για το Δόγμα, για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Ο ρόλος της πνευματικής εξασθενίσεως προχωρεί δυστυχώς στον Ορθόδοξο κόσμο. Επιδιώκεται κι εκεί μια ψυχρή θεωρητική εξέτασις . των αγίων Αληθειών τής Χριστιανικής διδασκαλίας.

Επιδιώκεται μία χλιαρότης πίστεως. Προς τούτο υποστηρίζεται ό κλασικισμός και παραμερίζεται τεχνηέντως ή Χριστιανική διδασκαλία. Και απόδειξις τούτου είναι ότι τα κείμενα των Πατέρων τής Εκκλησίας επί 150 χρόνια , που ειμεθα ελεύθεροι Έλληνες, δεν εισάγονται στα σχολεία. Ο μονόπλευρος όμως κλασικισμός, η σχολαστική διδασκαλία και η τεχνολογία, που εισήγαγαν εις τα Σχολεία, προετοιμάζει μεν επιστήμονας, διανοουμένους, άλλα όχι καί Χριστιανούς και ομολογητές τής Πίστεως.

Ο έλεγχος και το κάλεσμα του Αδάμ για μετάνοια

  «ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τό δειλινόν καί ἐκρύβησαν». 

 Καὶ ἐκάλεσεν Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ ; 

Αυτό είναι το σωτήριο έργο του Θεού από την αρχή του κόσμου.Το Κάλεσμα της μετάνοιας.

Τά δυσμενῆ καί ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς πτώσεως εἶναι πλέον, ὡς ἄλλοι πικροί καρποί τῆς ἀνυπακοῆς καί τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀχρείωση καί ἀμαύρωση τοῦ «κατ’ εἰκόνα», χωρίς ὅμως καί τήν πλήρη καταστροφή αὐτοῦ, ἡ ἀπώλεια τῶν χαρισμάτων τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης, ἡ ἔξοδος ἀπό τόν Παράδεισο καί ὁ πικρότατος καρπός, αὐτός οὗτος ὁ θάνατος.

Περιγράφει, λοιπόν, τό βιβλίον τῆς Γενέσεως μέ λακωνικότητα διατυπώσεως, μέ λιτές ἐκφράσεις καί φέρνει ἐνώπιόν μας ἐπακριβῶς, τόν Ἀδάμ, τό δειλινόν, τά βήματα καί τήν φωνή τοῦ Θεοῦ. Εἶναι οἱ μοναδικοί καί καταπληκτικοί στήν παγκόσμια ἀνθρωπολογία βιβλικοί στίχοι 8 καί 9 τοῦ γ’ κεφαλαίου τοῦ πρώτου βιβλίου τῆς Ἁγία Γραφῆς.

Γράφει τό ἱερό κείμενο: «Καί ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινὸν καὶ ἐκρύβησαν ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσω τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου. Καὶ ἐκάλεσεν Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ».

Ἐδῶ, στὶς ἀπέριττες αὐτές ἐκφράσεις εἶναι ἄξιον ἰδιαίτερης προσοχῆς, ἡ ὅλη αὐτὴ συνάντηση τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ, μέ τόν Δημιουργό του, τόν Θεόν.

Κατ’ ἀρχήν, παρατηροῦμε ὅτι ἡ συνάντηση αὐτή λαμβάνει χώραν τό δειλινό. Εἶχε περάσει δηλαδή ὁλόκληρο τό πρωϊνό, τό τμῆμα τῆς ἡμέρας τῆς δράσεως καὶ ἐργασίας, ἀλλά καί τό μεσημέρι, τό καυτό μεσημέρι τοῦ πειρασμοῦ τοῦ μισανθρώπου, τοῦ διαβόλου, πού ἔριξε τόν Ἀδάμ στήν ἄβυσσο τῆς πτώσεως. Μά ἀκόμη διαπιστώνουμε, ὅτι δέν ἔρχεται ὁ Θεός τήν νύκτα, πάλιν ἀπό πατρική ἀγάπη, γιά νά μή φοβηθοῦν οἱ ἔνοχοι, οἱ πρωτόπλαστοι. Ἔρχεται τό δειλινόν.

Διότι, τό δειλινόν εἶναι ὁ χρόνος τῆς περισυλλογῆς, τῆς αὐτοεξέτασης, τῆς αὐτογνωσίας, ὁ χρόνος τῶν συμπερασμάτων. Ὁ Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος Θεός ἔρχεται τό δειλινόν. Ὦ, τό δειλινόν ἐκεῖνο! Ναί, ὁ Θεός βηματίζει στό γνωστό μονοπάτι τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, τοῦ Παραδείσου, ἀλλά ὁ Ἀδάμ ἀπουσιάζει. Καί ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, «ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ, περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τό δειλινόν καί ἐκρύβησαν».

Κάθε ἡμέρα ἔτρεχαν στό Θεό ἀπό χαρά καί ἄφατη ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη ψυχῆς. Τώρα, «ἐκρύβησαν» ἀπό ταραχή καί φόβο. Ἀλλά, ὁ Θεός ἀγαπᾶ, θέλει νά τούς συναντήσει. Ἐάν ὁ Ἀδάμ διαφοροποιήθηκε καί ἄλλαξε, ὁ Θεός παραμένει καί εἶναι ὁ ἀναλλοίωτος, ὁ ἄτρεπτος, ὁ ἄπειρος καί ὁ αἰώνιος, ὁ παντογνώστης καί ὁ πανάγαθος. Τότε, λοιπόν, «ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεός τόν Ἀδάμ καί εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ;». Ἀδάμ, ποῦ εἶσαι; Εἶναι, ἐν προκειμένῳ, ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, ἐξόχως συγκλονιστική.

Τῷ ὄντι, τό ἀνθρώπινο δρᾶμα γράφεται στόν παράδεισο καί ἡ κακοδαιμονία τῆς ἀνυπακοῆς ὀφείλεται στόν ἄνθρωπο. Τήν ζοῦμε, ὅμως αὐτή τήν κατάσταση καθημερινά. Εἶναι ἡ παράβαση τῆς θείας ἐντολῆς καί συνάμα ἡ ἀποφυγή νά ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας. Δέν ἀκοῦμε τόν Θεό. Κωφεύουμε στά κελεύσματά Του. Δέν ἔχουμε «ὦτα εἰς ἀκοήν».

Ὡστόσο, μή λησμονοῦμε, ὅτι ὅλοι μας εἴμεθα τέκνα τοῦ Ἀδάμ καί ἀπό τότε τούς πρωτοχρόνους καιρούς, ὁ Θεός μᾶς καλεῖ συνεχῶς. Δέν ἔπαυσε νά ἀκούγεται ἡ θεϊκή φωνή: «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;». Ἄνθρωπε ποῦ εἶσαι; Ποῦ βρίσκεσαι; Ἐγώ, Κύριος ὁ Θεός εἶμαι ἐδῶ.

Ἐσύ, Ἀδάμ; Ἀλλ’ ὅμως, ὁ Πανάγαθος Θεός καί στό θεϊκό αὐτό προσκλητήριό Του, τελικά, ἑτοιμάζει τήν μετάνοιά μας, τήν ἐπιστροφή μας καί ὑπακοή μας σ’ Ἐκεῖνον. Ἀλήθεια, πῶς θ’ ἀνταποκριθοῦμε ἐμεῖς σ’ αὐτό τό κάλεσμα;

(Απόσπασμα από του Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’ | Romfea.gr)

Ποια είναι τα έργα της πνευματικής ελεημοσύνης;

Να επαναφέρουμε στην αληθινή πίστη τους απίστους και αιρετικούς,

Να οδηγούμε στην μετάνοια τους αμαρτωλούς και απομακρυσμένους από τον Θεό,

Να διδάσκουμε το αγαθό στους αμαθείς,

Να παρηγορούμε και συμβουλεύουμε τους απελπισμένους, τους λυπημένους και τους ασθενείς,

Να προσευχώμεθα για τους συνανθρώπους μας, δηλ. για κάθε άνθρωπο ο οποίος ευρίσκεται σε ανάγκη (Φιλ.1,19),

Να συγχωρούμε αυτούς πού μας έφταιξαν και μας εκδικήθηκαν και να μη τους ανταποδίδουμε το κακό (Ματθ.5,44-48 )

Διδάξω ἀνόμους τᾶς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι.

  Ποια είναι τα μεγαλύτερα έργα της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον;

Τα μεγαλύτερα έργα αγάπης προς τον Θεό είναι να παίρνει ο καθένας τον σταυρό του και να ακολουθεί τον Χριστό μέχρι θανάτου" (Ματθ. 10.38 και Λουκ.14,27), όπως έκαναν οι άγιοι μάρτυρες, οι όσιοι, οι ενάρετοι μοναχοί και όλοι οι δίκαιοι χριστιανοί.

Ενώ το μεγαλύτερο έργο από το οποίο πηγάζει η αγάπη για τον πλησίον είναι να θέση κάποιος την ψυχή (ζωή) αυτού υπέρ των φίλων αυτού(των συνανθρώπων του) (Α' Θεσ.2,8 Β' Κορ.12,15 και Α' Ίωάν.3,16).

Λόγοι Αντιρρητικοί 

Η χειροτονία του ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ 

Περί δήθεν σπάσιμο των κινητών συσκευών

Τα βαστάγματα των Ιερών Εικόνων

Οι Μάρτυρες του Πατριαρχείου Αντιοχείας 

Για τους αφορισμούς και την συγχώρεση

Σε ποιούς απευθύνεσαι;

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΧ