Waarschijnlijk kent u de zeven werken van barmhartigheid: de hongerigen te eten geven, de dorstige laven, de vreemdelingen herbergen, enzovoort. Minder bekend is dat de traditie ook zeven geestelijke werken van barmhartigheid kent: raadgeven, troosten, vermanen, verdragen, onderrichten, vergeven en bidden. Voor de Taizévieringen van dit jaar zullen we vier van deze werken als thema nemen. We beginnen met de bedroefden troosten.

Verdriet heeft veel te maken met eenzaamheid en dat is een van de grote zorgen van deze tijd. Veel mensen zijn alleen en zelfs als ze samen zijn, ontbreekt het vaak aan echt contact. We vinden het vaak lastig om ons werkelijk met de ander in te laten. De sociale media lijken ons met de hele wereld te verbinden, maar ze brengen geen echte menselijke nabijheid; geen hand op de schouder, geen luisterend oor, geen meelevend gelaat. Een emoticon kan dat niet vervangen.
Wie alleen is met zijn verdriet, voelt zich eenzaam. Verdriet heeft een thuis nodig, wil in gezelschap van een ander zichzelf kunnen zijn. Het delen van de tranen lucht op: gedeelde smart is halve smart. Wie de tranen van een ander opvangt is als God die de bedroefden troost. En waar God troost brengt, komt er weer nieuwe hoop. Dan is er nieuw leven mogelijk en dat is altijd in gemeenschap, niet alleen.