Wie ooit vanuit een bootje in open zee gezwommen heeft kent waarschijnlijk het gevoel van diepte. Het besef dat de zeebodem onbereikbaar ver onder je ligt: spannend, mysterieus en overweldigend.

Diepte is mooi. Wanneer een gesprek echt de diepte krijgt, blijft het je bij. Je leert jezelf en de ander beter kennen. Als je bezig bent met iets dat je interesseert, dan is het heerlijk om echt de diepte in te gaan. Het is een diepte waar we graag verblijven.

Diepte kan ook angstig en eenzaam zijn. Je kunt diep in de put zitten of diep gezonken zijn. In die diepte is verdriet, pijn, moedeloosheid. Dat is een diepte waar je niet wilt zijn. Daar klinkt het psalmgebed: “Uit de diepte roep ik: Heer! Luister naar mijn bidden en smeken”.

En diepte is de plaats van het onverwachte. Het is de plaats van stilte, de plaats waar ruimte is voor nieuwe ideeën en waar nieuw licht kan dagen. Wanneer Jezus zijn leerlingen zegt naar het diepe te varen en daar de netten uit te werpen verwachten ze daar niet veel van. Maar de netten blijken overvol. Diepte vraagt vertrouwen en zal dat vertrouwen uiteindelijk belonen. Vanuit de diepte leidt de weg altijd weer omhoog.