Giezło

Jest to mój pierwszy własnoręcznie uszyty element stroju i świetny dowód na to, że rekonstrukcja jest naprawdę dla każdego. Z minimalnym doświadczeniem i pomocą tutorialu udało mi się stworzyć poprawną, nierozpadającą się suknię. Sam proces tworzenia wspominam bardzo przyjemnie - to było lato, siedziałam więc na trawie i oganiałam się od kotów.

Tak naprawdę, nie wiadomo dokładnie, jak wyglądały stroje średniowiecznych kobiet. Znaleziska w tym zakresie są bardzo skąpe. Wiemy za to, jak mogły wyglądać, przez analogie do strojów ludowych, męskich lub dzięki ikonografii. Z przedstawieniami jest tak, że o ile nie podadzą nam konkretnego wykroju, to zobrazują sylwetkę i kształt, a to już jakiś trop.

Jeśli chodzi o budowę sukni, to jestem zwolenniczką wszywania trójkątnych klinów, a nie sukni z trapezów. Krosna miały ograniczoną szerokość - do jednego metra. Zdaję sobie sprawę, że metr z przodu i metr z tyłu to już dwa metry, co daje wygodną szerokość. Z tym, że 100cm to było maksimum, co oznacza, że istniały też węższe krosna (poprawcie mnie, jeśli się mylę!). Szycie giezła, które ma, powiedzmy, 120cm w najszerszym miejscu, trochę mija się z celem.

Kliny wszyłam dwa, boczne. Kilka lat temu byłam przekonana, że istnieje swoisty dresscode - cztery trójkąty dla wikingów (po bokach, z przodu i z tyłu), dwa dla Słowian. Nie ma takiego rozróżnienia, bo sprawa jest dużo bardziej skomplikowana, ale w sumie błędu nie popełniłam. Jest to jedna z możliwych interpretacji, na przykład na podstawie męskich tunik. Do tego należy pamiętać, że giezło to tak naprawdę bielizna, dlatego można domniemywać, że powinno być jak najprostsze.