Just one more breath

Cykl prac „Jeszcze tylko jeden wdech”  to nie tylko estetyczna podróż przez formę i kolor, lecz także głęboka eksploracja ludzkich uczuć, strachu i obaw, które są integralną częścią ludzkiego istnienia.  Praca ta stawia pytanie „Czy to co widzisz na pierwszy rzut oka, jest tym samym co ukryte jest pod powierzchnią?”.

Obraz olejny jest dla mnie płaszczyzną, na której eksploruję głęboko zakorzenione uczucia, wydobywając na powierzchnię nie tylko piękno, ale również skomplikowane aspekty ludzkiego doświadczenia.

To co jest bardzo osobiste, czasem wstydliwe,  staje się przedmiotem dyskusji, rozważań i krytyki innych ludzi. Pozwala się utożsamić widzowi z moim punktem widzenia świata, ale też skłania go do przemyślenia swoich uczuć.

Postacie na obrazach są zanurzone w wodzie. Ani ja, ani widz nie wiemy, czy to moment zanurzenia czy też wynurzenia, czy to próba utonięcia, czy jednak próba uratowania się. Wykorzystując połączenie dwóch obrazów w jeden, chciałam uzyskać efekt niejasności i tajemniczości. Zanurzone w wodzie postacie wyglądają jak zanurzone we mgle, trochę jak duchy. Można zadać sobie pytanie, czy kobiety na obrazie są po tej stronie czy może już po drugiej.  

Na pierwszym planie widzimy wyciągnięte dłonie, które chcą dać kobiecie kwiat irysa. Te dłonie to chęć pomocy. Niebieskie irysy symbolizują wiarę i nadzieję. Może z pomocą innych da się to jeszcze uratować? Ale czy zanurzona kobieta chce tej pomocy? Pozostaje nadzieja.

Do powstania cyklu prac „Jeszcze tylko jeden wdech” wykorzystałam technikę eksperymentalną, łącząc namalowane przeze mnie obrazy olejne z techniką tkacką.

Malarstwo pozwala na przeniesienie moich emocji na płótno. Proces tworzenia jest nie tylko aktem artystycznym, lecz także rodzajem terapii. W moich pracach dominują złe emocje, strach, rezygnacje i lęki, które stanowią centralny motyw moich inspiracji.

Tkactwo jest moim czasem na kontemplację i sposobem na wycieszenie się.  Przeniesienie tej emocjonalnej  narracji, która widoczna jest na moich obrazach, na gobelin, staje się dodatkowym wyzwaniem i środkiem wyrazu. W tkaninie artystycznej odnajduję symboliczny sposób na ukazanie struktury emocji, łącząc je z wyjątkową fakturą materiału.

W ten sposób obraz staje się nie tylko wizualną interpretacją uczuć i tkackim zapisem moich przeżyć, ale staje się sposobem na poradzenie sobie z problemami.

W tym niekonwencjonalnym połączeniu technik artystycznych odnalazłam swój wyjątkowy język wyrazu, umożliwiający mi dzielenie się z widzem nie tylko pięknem, ale także trudnymi do uchwycenia emocjami. 

Czyż nie każdemu z nas zdarza się pod uśmiechem i pięknem ukrywać smutku, żalu czy rezygnacji? 

„Jeszcze tylko jeden wdech” to moja modlitwa z prośbą o wytrwanie, o wzięcie kolejnego oddechu i nie rezygnowania ze wszystkiego co po tej stronie.

Kamila Gruszecka
"Jeszcze tylko jeden oddech"

The series of works "Just One More Breath" is not only an aesthetic journey through form and color, but also a deep exploration of human emotions, fears, and anxieties, which are integral parts
of human existence. This work poses the question, "Is what you see on the surface the same as
what is hidden beneath?"

Oil painting is for me a plane on which I explore deeply rooted emotions, bringing to the surface
not only beauty but also the complex aspects of human experience. It is very personal, sometimes shameful, becomes the subject of discussion, reflection, and criticism by others. It allows the viewer to identify with my perspective of the world but also encourages them to reflect on their own feelings.

The figures in the paintings are immersed in water. Neither I nor the viewer know whether it is
a moment of submersion or emergence, whether it is an attempt to drown or to save oneself.
By combining two images into one, I wanted to create an effect of ambiguity and mystery.
The figures submerged in water look like they are immersed in fog, somewhat like ghosts. One might ask whether the women in the painting are on this side or perhaps already on the other side.

In the foreground, we see outstretched hands offering a woman an iris flower. These hands symbolize a desire to help. The blue irises symbolize faith and hope. Can it still be saved with the help of others? But does the submerged woman want this help? Hope remains.

To create the series of works "Just One More Breath," I used an experimental technique, combining my oil paintings with weaving techniques.

Painting allows me to transfer my emotions onto the canvas. The process of creation is not only
an artistic act but also a form of therapy. My works are dominated by negative emotions, fear, resignation, and anxieties, which constitute the central motif of my inspiration.

Weaving is my time for contemplation and a way to console myself. Transferring this emotional narrative, visible in my paintings, onto a tapestry becomes an additional challenge and means
of expression. In artistic weaving, I find a symbolic way to illustrate the structure of emotions, combining them with the unique texture of the material.

In this way, the painting becomes not only a visual interpretation of feelings and a weaving record
of my experiences but also a way to cope with problems.

In this unconventional combination of artistic techniques, I have found my unique language
of expression, allowing me to share with the viewer not only beauty but also difficult-to-capture emotions.

Doesn't each of us sometimes hide sadness, grief, or resignation behind a smile and beauty?

"Just One More Breath" is my prayer asking for perseverance, for taking another breath
and not giving up on everything on this side.


  Kamila Gruszecka
„Just one more breath”