John Tabé hakt door: 28-12-25

Boven Den Haag hangt paniek. Het Rapport‑Wennink wordt verkocht als laatste redding, alsof het land instort als we niet meteen ingrijpen. In deze opgevoerde crisissfeer staan burgers in de alarmstand. Kritiek wordt uitgeschakeld, twijfel geldt als onverantwoord.

Achter de mooie praat over “groei” en “welvaart” schuilt een harde realiteit. Publiek geld stroomt naar aandeelhouders, terwijl voorzieningen waar gezinnen op leunen worden uitgekleed. Werknemersrechten verdwijnen, sociale zekerheid brokkelt af en steeds meer risico’s komen bij werkenden te liggen. Zij leveren in, terwijl bedrijven worden ontzien.

De werkgroep achter het rapport bestaat uit een kleine, gesloten kring van bestuurders en topbedrijven. Vakbonden en mensen die afhankelijk zijn van publieke voorzieningen ontbreken. De mens telt als kostenpost. Het resultaat is voorspelbaar: bedrijven adviseren de overheid over wat zij nodig hebben, vooral meer publiek geld en minder regels.

Ondertussen worden voorzieningen verder uitgekleed én strenger bewaakt. Huishoudens springen door steeds kleinere hoepels voor zorg, ondersteuning of een uitkering. Een fout en je valt buiten de boot. Bedrijven krijgen zonder moeite miljarden aan subsidies en belastingvoordelen.

Het rapport verschijnt als reddingsboei, maar blijkt een geldpomp richting het bedrijfsleven. Werkenden en huishoudens krijgen hogere lasten, minder rechten en strengere regels…

De digitale VOC: Roof zonder schaamte >