Ik werk graag met methoden tijdens het brainstormen en gebruikte een mindmap. Dit was een hele goede start, omdat we niet goed wisten waar we moesten beginnen met dit project. We schreven alles op wat in ons opkwam en mogelijk bruikbaar was voor het project. Nadat de timer afging, analyseerden we onze post-its en bespraken we ze. Al snel zagen we verbanden tussen verschillende post-its en begonnen we ze te clusteren in verschillende categorieën. Uiteindelijk maakten we vier clusters en gaven we elk cluster een thema: waarde, identiteit, emotie en materiaal.

Met deze clusters wilden we meer inzicht krijgen in deze onderwerpen door mensen te interviewen rond de school en bij de Duomo. Hiervoor maakten we een provotype om de interviews interactiever te maken. Dit provotype was een “kast” met verschillende vakken voor kleding. We plakten er aansprekende woorden op om de aandacht van mensen te trekken. Deelnemers konden een stukje stof in een van de vakken spelden, terwijl ze vragen beantwoordden over de vier thema’s.

Uit deze interviews bleek dat mensen zich vaak niet bewust zijn van hoe waardevol hun kleding is of kan zijn. Veel mensen droegen bovendien kleding die ze van familie hadden gekregen of van vrienden hadden geleend. Bij de Duomo interviewden we ook mensen die veel waarde hechtten aan duurzaamheid en in de mode-industrie werkten. Eén deelnemer kwam zelfs met het idee dat het mooi zou zijn als er een manier was om alle waarden van kleding op één plek zichtbaar te maken.

Ik denk niet dat er veel persoonlijke ontwikkeling heeft plaatsgevonden tijdens de International Week. Wel kan ik een situatie beschrijven waarin ik iets over mezelf heb geleerd en hoe ik dit in de toekomst kan verbeteren.

Voor dit project moesten we een video opleveren over de week. Michel wilde alles van ons proces vastleggen en filmen. Ik stelde mij vrijwillig beschikbaar om de video te monteren. Omdat ik ervaring heb met videobewerking, dacht ik dat het een fluitje van een cent zou zijn. Ik werkte aan de video op de avond van de afsluitende projectdag (donderdag) en op onze vrije dag (vrijdag). Ik kreeg al het beeldmateriaal van Michel en begon met monteren. Op de vrije dag werkte ik de hele middag aan de video, terwijl de anderen genoten van hun dag vrij. Het was mijn keuze om de video te maken, dus ik deed wat nodig was.

Iedereen wilde mij nog helpen met het editen voordat ze Milaan in gingen, maar hoe graag ik dat ook wilde, ik wist niet hoe ik dat moest aanpakken. Bovendien vertrouwde ik één groepslid niet helemaal. Zij zeiden dat ze ook de video wilden maken, maar geen ervaring hadden met het programma. Dat gaf mij te weinig vertrouwen, omdat dat ons — en vooral mij — meer stress zou opleveren richting de deadline. Daarom wees ik hun hulp, en die van de anderen, vriendelijk af. Uiteindelijk is de video wel goed gelukt.

Wat ik hiervan geleerd heb, is dat ik beter moet bedenken wat ik in dit soort situaties kan doen. Ik vind het namelijk best moeilijk om hulp te accepteren, zelfs als ik die niet wil. Wat ik in de toekomst kan doen, is kort brainstormen over een manier waarop anderen mij tóch kunnen helpen. Op die manier voel ik me niet schuldig en laat ik tegelijk zien dat ik hun bereidheid om te helpen waardeer.