Onze groep verloor de focus op wie er betrokken was en met wie we interviews of tests moesten uitvoeren. Ik pakte een vel papier en maakte een stakeholdersmap, maar dan op een andere manier. De Unite Stakeholders Map is een kaart die zich meer richt op de verschillende perspectieven en behoeften van de bestaande stakeholders. Door onze stakeholders te ordenen konden we precies bepalen wie we moesten interviewen en met wie we moesten testen. Dit vormde het startpunt om te gaan brainstormen.

Ook provotypes werden hier ingezet om inzichten van onze stakeholders te krijgen. De nadruk lag meer op gamification, en er werd een whack-a-mole-spel ontwikkeld met de titel “Sla je mening”, omdat de drempel voor mensen op de campus te hoog was om hun mening te delen. Met een dobbelsteen konden deelnemers hun antwoord geven: nee, neutraal of ja. Dit leverde waardevolle inzichten op en liet hen ervaren hoe eenvoudig het kan zijn om een mening te geven.

Met slechts één van de provotypes, dat uiteindelijk ook een prototype werd, kon ik al concluderen dat de implementatie van zelfs maar één idee verschil kan maken—al door simpelweg ja of nee te zeggen. Twee medewerkers van de campus namen deel aan dit prototype. Zij gaven aan weinig tijd te hebben, maar dat bleek juist ideaal voor ons. Ze “verspilden” slechts twee minuten om hun mening te geven en waren verrast hoe makkelijk het was.

Als één prototype al verandering kan teweegbrengen, dan zullen meerdere prototypes samen een nog veel grotere impact hebben.

Ik heb geleerd dat werken aan het project op de locatie zelf ontzettend inspirerend en waardevol is om nieuwe ideeën te bedenken en te creëren. Ik raakte op een manier betrokken bij de omgeving die mij motiveerde om iets inspirerends te maken. Vooral voor het concept Action Reaction was rondlopen erg nuttig om precies te bepalen waar elk prototype geplaatst zou worden. Ik ontmoette specifieke mensen op specifieke plekken, en de meesten waren verbonden aan de campus. Dit gaf mij een visueel beeld van waar ik het beste interviews kon afnemen of prototypes kon testen.

Mensen benaderen voor interviews is erg lastig, omdat je denkt dat ze niet gestoord willen worden. Tenminste, dat dacht ik. In werkelijkheid zijn mensen vaak bereid te helpen als ze tijd hebben en als de aanpak laagdrempelig is. Zo wilden we bijvoorbeeld weten of de gemeente efficiënt communiceerde met haar partners of inwoners. We maakten hiervoor een provotype waarbij mensen vragen konden beantwoorden die zij uit onze grabbelton trokken. We stonden voor het gemeentehuis en ik merkte dat mijn teamgenoten moeite hadden om mensen aan te spreken—ikzelf ook.

Ik overtuigde mezelf door te bedenken dat het gewoon normale mensen zijn, net als ik. Ook dacht ik eraan dat het eigenlijk helemaal niet zo eng is, en dat ik bovendien al eerder met mensen van de gemeente en overheid had samengewerkt. Op dat moment kon ik makkelijker de stap zetten om mensen aan te spreken. Na twee of drie gesprekken was de spanning grotendeels weg.

Ik kan zeggen dat ik gegroeid ben: ik zie nu beter door mijn eigen grenzen heen en durf mensen aan te spreken, zelfs als ze daar misschien niet meteen op zitten te wachten.

Testing met werknemers

Interviews met de gemeente van Utrecht