Een nuttige methode was het uittekenen van ideeën in een storyboardformaat, zoals op de afbeelding hierboven. De ideeën konden alles zijn, op elke mogelijke manier en zonder beperkingen. De eerste stap was het bevestigen van het concept voordat we met de storyboards begonnen. Daarna zijn we het verhaal gaan schrijven en tekenen over hoe dit concept uitgevoerd zou worden. Het beste idee werd vervolgens uitgewerkt in een nieuw storyboardformaat, zodat het een echt storyboard werd. Dit storyboard gebruikten we om ons prototype te realiseren.

Dit hielp enorm—zeker in een korte projectweek—om richting te geven aan de hele groep. Het maakte inzichtelijk hoe mensen de ontmoetingsplek zouden ervaren, vanuit welke richtingen ze zouden komen en welke voorzieningen of inrichting er nodig waren. Het storyboard hielp ook bij mijn pitch aan de opdrachtgever, omdat ik hiermee het concept duidelijk kon overbrengen.

Het concept werd bovendien ontwikkeld via Research Through Design. Na het storyboard maakten we eerst een klein prototype om dit te testen met mensen. Ik kreeg het idee om een kleine doos te gebruiken die eenvoudig open en dicht kon, omdat ik wilde benadrukken dat Clus ook een open plek moest zijn voor de gemeenschap.

Tijdens het testen van ons prototype in Cartesius kregen we waardevolle inzichten. Zo kwam iemand met het idee om de werkruimte uit te breiden indien nodig. Dat was precies het moment waarop ik besloot beide prototypes te combineren. Het grote prototype is de uitgebreide versie van Clus, en de afbeelding hieronder laat zien hoe het er in het begin uitzag.

Ik was degene die het concept aan de opdrachtgever pitchte. Ik wilde dit graag doen, omdat ik nog steeds wat onzeker ben over presenteren. Waarom ik me daar ongemakkelijk bij voel? Dat is de vraag die ik mezelf altijd stel. Ik ben namelijk niet verlegen om met mensen te praten, ik vind het niet eng om voor een groep te spreken en ik vertel juist graag over wat ik doe en waar ik van hou. Ik hoef mezelf eigenlijk niet uit te leggen, maar ik denk dat het komt door de manier waarop ik mijn verhaal wil overbrengen. Ik wil dat mijn verhaal voor anderen logisch en duidelijk is. In het verleden heb ik veel gepresenteerd, maar helderheid en structuur in mijn verhaal waren nooit mijn sterkste punten.

Tijdens de workshop oefende ik met improviseren en met het geven van een gestructureerde pitch. Improviseren vind ik erg lastig, maar de gestructureerde aanpak werkt voor mij veel beter. Dat zagen de coaches ook. Na de workshop voelde ik me veel zekerder over de structuur van mijn pitch. Ik sprak met een van de coaches over waarom ik moeite heb met presenteren of dingen onthouden tijdens een pitch. Zij zeiden dat ik me ongemakkelijk voel, omdat ik een toekomst voorspel die niet bestaat. Bijvoorbeeld: onbewust denk ik dat wat ik ga vertellen sowieso niet duidelijk zal zijn voor de groep. Dat was misschien wel het beste advies dat ik ooit heb gekregen. “Wees zelfverzekerd” bleef door mijn hoofd gaan.

Daarna kwam de pitch. Ik had na de workshop veel geoefend met mijn groep en het ging erg goed. Ik kreeg een heel positieve reactie van de opdrachtgever. Ik voelde me helemaal klaar om te winnen en de eindpitch te doen voor alle deelnemers van de SWC. Helaas heb ik niet gewonnen, maar ik ben nu wél een stuk zelfverzekerder in presenteren.