I. “[พวกเขา]ได้ลุกขึ้นก่อสร้างแท่นบูชาของพระเจ้าแห่งอิสราเอล เพื่อถวายเครื่องบูชาเผาบนนั้น ตามที่บันทึกไว้ในกฎบัญญัติของโมเซคนของพระเจ้า” — อษร.3:2ข:
1. เราต้องฟื้นฟูแท่นบูชา เพื่อการฟื้นฟูพระนิเวศน์ — 1:2–3, 5; 3:2–3:
(1) สิ่งแรกที่ต้องได้รับการฟื้นฟูในการดำเนินชีวิตคริสตจักรก็คือแท่นบูชา — รม.12:1:
ก. ก่อนที่เราจะมีการดำเนินชีวิตคริสตจักรได้นั้น เราต้องวางทุกสิ่งไว้บนแท่นบูชา — บพส.43:4ก.
ข. เราต้องนำทุกสิ่งที่เรามี, ทุกสิ่งที่เราเป็น, และทุกสิ่งที่เราสามารถทำได้วางไว้บนแท่นบูชาเพื่อให้พระเจ้าอิ่มหนำ; นี่คือจุดเริ่มต้นของการดำเนินชีวิตคริสตจักร.
(2) ปัญหาก็คือเราได้กลับจากบาบิโลนมายังกรุงเยรูซาเล็มแล้ว แต่ที่กรุงเยรูซาเล็ม เรายังคงเก็บรักษาสิ่งต่างๆ มากมายไว้สำหรับผลประโยชน์ของตัวเอง; เราอาจไม่ได้นำทุกสิ่งไปถวายบนแท่นบูชาเพื่อสิทธิประโยชน์ของพระเจ้าและเพื่อความอิ่มหนำของพระองค์ — รม.12:1:
ก. เราไม่ควรกลับมายังกรุงเยรูซาเล็ม แต่ยังคงไว้ซึ่งการดำเนินชีวิตเหมือนกับที่อยู่ในบาบิโลน.
ข. การดำเนินชีวิตในกรุงเยรูซาเล็มจะต้องมีเพื่อสิทธิประโยชน์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างสิ้นเชิง.
2. แท่นสำหรับเครื่องบูชาเผาเป็นแบบเล็งถึงกางเขนของพระคริสต์ — อซด.27:1; 40:6; ฮร.13:10:
(1) ในแผนการบริหารของพระเจ้า พระองค์ทรงประทานตัวตนหนึ่ง — พระคริสต์ — และหนทางหนึ่ง — กางเขน — ให้แก่เรา — 1กธ.2:2:
ก. กางเขนคือศูนย์กลางแห่งการดำเนินการของพระเจ้าในแผนการบริหารของพระองค์ — ฆต.1:4; 2:19–21; 3:1, 13; 5:24; 6:14.
ข. พระเจ้าทรงปกครองทุกสิ่งโดยกางเขนและจัดการกับทุกสิ่งโดยกางเขน — กซ.1:20–22; 2:11–15.
(2) กางเขนคือพื้นฐานหรือฐานของประสบการณ์ฝ่ายวิญญาณทั้งปวง; ประสบการณ์ฝ่ายวิญญาณทุกอย่างล้วนเริ่มจากกางเขน — ฆต.2:20; 6:14; 1กธ.2:2:
ก. ถ้าจะมีความก้าวหน้าฝ่ายวิญญาณ เราก็ต้องผ่านกางเขนทุกวัน — มธ.10:38; 16:24; ลก.14:27.
ข. ถ้าเราต้องการมีการดำเนินชีวิตคริสตจักรที่ถูกต้อง เราก็ต้องมีประสบการณ์ต่อกางเขน — อฟ.2:14–16.
ค. เราต้องผ่านกางเขนเพื่อเราจะไม่เป็นสิ่งใด, ไม่มีสิ่งใด, และไม่สามารถทำสิ่งใดได้; มิเช่นนั้น ทุกสิ่งที่เราเป็น, ทุกสิ่งที่เรามี, และทุกสิ่งที่เราสามารถทำได้ก็จะกลายเป็นสิ่งที่มาแทนที่พระคริสต์ — 1กธ.1:17–18, 23.
II. “เขาเริ่มต้นถวายเครื่องบูชาเผาแด่พระยะโฮวา” — อษร.3:6ก:
1. เครื่องบูชาเผาชี้ถึงการที่พระคริสต์ทรงเด็ดขาดเพื่อความอิ่มหนำของพระเจ้า — ลวต.1:3–9:
(1) เครื่องบูชาเผาซึ่งมีไว้เพื่อความอิ่มหนำของพระเจ้าอย่างสิ้นเชิงนั้นเป็นแบบเล็งถึงพระคริสต์ผู้เป็นความชอบพระทัยและความอิ่มหนำของพระเจ้า — อฟ.5:2.
(2) เครื่องบูชาเผาเป็นแบบเล็งถึงพระคริสต์ ไม่เพียงในด้านที่พระองค์ทรงดำเนินชีวิตที่ครบสมบูรณ์และเพื่อพระเจ้าอย่างเด็ดขาด แต่ในด้านที่พระองค์ทรงเป็นชีวิตซึ่งทำให้พลไพร่ของพระเจ้าสามารถมีการดำเนินชีวิตเช่นนี้ด้วย — ยฮ.5:19, 30; 6:38; 7:18; 8:29; 14:24; 2กธ.5:15; ฆต.2:19–21.
(3) เครื่องบูชาเผาคือตัวของพระคริสต์เอง และเราก็เป็นหนึ่งกับพระองค์; ดังนั้นเครื่องบูชาเผาจึงเป็นความเป็นหนึ่งระหว่างเรากับพระคริสต์ด้วย — 1กธ.6:17.
2. เครื่องบูชาเผาเป็นอาหารของพระเจ้า เพื่อพระองค์จะได้รับสุขและได้รับความอิ่มหนำ — อฤธ.28:2:
(1) แม้พระเจ้าจะทรงมหิทธิฤทธิ์ แต่พระองค์ไม่อาจจัดเตรียมบางสิ่งให้พระองค์เองรับประทานได้; อาหารของพระองค์จะต้องมาจากพลไพร่ของพระองค์ — ข้อ 2.
(2) พระคริสต์ทรงเป็นอาหารของพระเจ้า แต่พระองค์ไม่ได้เป็นอาหารของพระเจ้าโดยตรง; ทว่าพระคริสต์ทรงเป็นอาหารของพระเจ้าที่เรานำไปถวายแด่พระเจ้า.
3. ศัพท์ภาษาเฮ็บรายที่แปลว่า “เครื่องบูชาเผา” แปลตามตรงหมายถึงสิ่งที่ลอยขึ้นไป ซึ่งชี้ถึงสิ่งที่ขึ้นไปสู่เบื้องพระพักตร์พระเจ้า; สิ่งที่ลอยขึ้นไปนี้ชี้ถึงพระคริสต์ — ลวต.1:3, 10, 14:
(1) สิ่งเดียวที่สามารถลอยจากแผ่นดินโลกขึ้นไปหาพระเจ้าได้ก็คือการดำเนินชีวิตของพระคริสต์ เพราะพระองค์เป็นเพียงผู้เดียวที่ดำเนินชีวิตที่เด็ดขาดเพื่อพระเจ้าอย่างสิ้นเชิง — ยฮ.6:38:
ก. ในฐานะเครื่องบูชาเผาของเรา พระคริสต์ทรงเป็นอยู่เพื่อพระเจ้าอย่างสิ้นเชิงและเป็นอยู่เพื่อพระเจ้าอย่างเด็ดขาด — 4:34; 5:30; ฮร.10:8–10.
ข. ทุกสิ่งที่องค์พระเยซูเจ้าทรงเป็น, ทุกคำที่พระองค์ตรัส, และทุกเรื่องที่พระองค์ทรงกระทำล้วนแต่เพื่อพระเจ้าอย่างเด็ดขาด — ยฮ.6:38; 5:17, 36, 43; 8:28; 10:25; 12:49–50.
(2) เราได้เข้าสนิทกับพระคริสต์ โดยการวางมือของเราลงบนพระองค์ผู้เป็นเครื่องบูชาเผาของเรา — ลวต.1:4; 1กธ.6:17.
(3) ในขณะที่พระคริสต์ทรงมีชีวิตอยู่ภายในเรา พระองค์ก็ทรงนำการดำเนินชีวิตบนแผ่นดินโลกของพระองค์มากระทำซ้ำบนตัวเรา ซึ่งก็คือการดำเนินชีวิตแห่งเครื่องบูชาเผา — ฆต.2:20.
4. เครื่องบูชาเผาเป็น “กลิ่นหอมซึ่งเป็นที่พอพระทัยของพระยะโฮวา” — ลวต.1:9, 13, 17:
(1) ศัพท์ในภาษาเฮ็บรายที่แปลว่า “กลิ่นหอมซึ่งเป็นที่พอพระทัย” แปลตามตรงก็คือ “กลิ่นแห่งการพักสงบหรือความอิ่มหนำ” — ข้อ 9.
(2) กลิ่นหอมซึ่งเป็นที่พอพระทัยนี้เป็นกลิ่นที่นำมาซึ่งความอิ่มหนำ, สันติสุข, และการพักสงบ; กลิ่นหอมซึ่งเป็นที่พอพระทัยเช่นนี้ก็คือการรับสุขสำหรับพระเจ้า.
(3) เนื่องจากพระคริสต์ทรงดำเนินชีวิตที่มีเพื่อความอิ่มหนำของพระเจ้าอย่างเด็ดขาด การดำเนินชีวิตของพระองค์จึงเป็นกลิ่นหอมซึ่งเป็นที่พอพระทัยเป็นกลิ่นหอมอันหวานชื่นที่ลอยขึ้นไปหาพระเจ้า เพื่อความชอบพระทัยและความอิ่มหนำของพระองค์ — อฟ.5:2.
III. เครื่องบูชาที่ถูกกล่าวถึงเป็นอันดับแรกในหนังสือเลวีติโกไม่ใช่เครื่องบูชาไถ่บาปหรือเครื่องบูชาไถ่การล่วงละเมิด แต่เป็นเครื่องบูชาเผา — 1:3:
1. เราต้องการพระคริสต์มาเป็นเครื่องบูชาเผาของเราเป็นอันดับแรก เพราะว่าสถานการณ์อย่างแรกของเราต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้า หรือปัญหาอย่างแรกที่เรามีต่อพระเจ้านั้นไม่ใช่เรื่องของการล่วงละเมิด แต่เป็นเรื่องของการไม่เป็นอยู่เพื่อพระเจ้า:
(1) พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างเราให้เป็นการสำแดงและตัวแทนของพระองค์ — ยนซ.1:26.
(2) พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างเราเพื่อเราจะได้เป็นอยู่เพื่อพระองค์; พระองค์ไม่ได้ทรงเนรมิตสร้างเราเพื่อตัวเราเอง แต่ในฐานะมนุษย์ที่ตกต่ำนั้น เราเป็นอยู่เพื่อตัวเราเอง ไม่ได้เป็นอยู่เพื่อพระองค์.
2. เครื่องบูชาเผาหมายความว่าในฐานะที่เราเป็นผู้ที่พระเจ้าทรงเนรมิตสร้างโดยมีพระประสงค์ให้มาสำแดงและเป็นตัวแทนของพระองค์นั้น เราไม่ควรเป็นอยู่เพื่อสิ่งอื่นใดนอกเหนือจากพระเจ้า — ข้อ 27–28; เทียบ บพส.73:25; มก.12:30.
3. เราต้องตระหนักว่าเราไม่เด็ดขาดเพื่อพระเจ้า และเราไม่สามารถเด็ดขาดเพื่อพระเจ้าได้ในตัวของเราเอง; ดังนั้นเราจึงต้องยึดพระคริสต์เป็นเครื่องบูชาเผาของเรา — ลวต.1:3–4:
IV. การดำเนินชีวิตแห่งเครื่องบูชาเผาที่ถวายเสมอไปนั้นคือการเป็นเครื่องบูชาที่มีชีวิต — รม.12:1:
1. เครื่องบูชาเผาเป็นแบบเล็งถึงการมอบถวายของเราและการที่เราถวายตัวเองแด่พระเจ้าเป็นเครื่องบูชาที่มีชีวิต; ความหมายของการมอบถวายก็คือการถวายตัวเองแด่พระเจ้าเป็นเครื่องบูชาที่มีชีวิต — ลวต.1:3–4, 8–9; 6:9, 12ก, 13; รม.12:1.
2. การถวายเครื่องบูชาเผาทุกวันในพันธสัญญาเดิมเป็นแบบเล็งว่า เราทั้งหลายผู้เป็นคนของพระเจ้าในพันธสัญญาใหม่ต้องถวายตัวเองเป็นเครื่องบูชาแด่พระเจ้าทุกๆ วัน — อฤธ.28:3–8.
3. การดำเนินชีวิตคริสเตียนและการดำเนินชีวิตคริสตจักรของเราในวันนี้จำเป็นต้องมีเครื่องบูชาเผาที่ถวายเสมอไป — ลวต.1:3–4, 8–9, 6:9, 12ก, 13.
V. เราต้องนมัสการพระเจ้าพระบิดาด้วยพระคริสต์ผู้เป็นเครื่องบูชาเผาเพื่อความอิ่มหนำของพระเจ้าเพื่อทำให้ความปรารถนาของพระองค์สำเร็จเป็นจริง — 1:3, 9ข; อฤธ.28:2; ยฮ.4:23–24:
1. พระเจ้าทรงต้องการให้เรานมัสการพระองค์ด้วยพระคริสต์ผู้เป็นความเที่ยงแท้ของเครื่องบูชาทั้งปวง; เครื่องบูชาต่างๆ ล้วนมีเพื่อทำให้พระเจ้าพอพระทัยและทำให้พระองค์มีความสุข — ข้อ 23–24.
2. การนมัสการที่ถูกต้องเป็นเรื่องของการทำให้พระเจ้าอิ่มหนำด้วยพระคริสต์ผู้เป็นเครื่องบูชาเผา — 1ปต.2:5; ยฮ.4:34; 5:30; 8:29:
(1) เมื่อเรานมัสการพระบิดาด้วยพระคริสต์ผู้เป็นความเที่ยงแท้ของเครื่องบูชาเผา กลิ่นหอมซึ่งเป็นที่พอพระทัยพระเจ้านี้ก็จะลอยขึ้นไปหาพระองค์ให้พระองค์ทรงอิ่มหนำ — ลวต.1:9; ยฮ.4:23–24.
(2) เนื่องจากพระเจ้าทรงอิ่มหนำกับเครื่องบูชาที่เราถวายแด่พระองค์ ซึ่งก็คือพระคริสต์ผู้เป็นความเที่ยงแท้ของเครื่องบูชาเผา พระองค์ก็จะทรงยินดีรับเราไว้ด้วยความหวานชื่น; นี่ก็คือความหมายสำคัญของเครื่องบูชาเผา — อฤธ.28:2.