Teamgeest

9 februari 2022. De spelers zijn fanatiek bezig op de training. Niet alleen omdat ze zo fanatiek zijn, ook uit eigenbelang. Het is veel te koud om stil te staan. De spelers doen een positiespel. De statushouders en Nederlanders rennen door elkaar. “Hassan, doe nou eens simpel! Ga niet steeds op zoek naar die panna!”, klikt het, waarna de voetballer nog geen vijf minuten later de complimenten krijgt. “Klasse Hassan, goed gedaan.” Spelers worden aangepakt na een slechte actie en bejubeld als het niet goed gaat. Iedereen lijkt goed met elkaar te kunnen. Binnen de ploeg kijkt niemand met minachting naar de statushouders. Huidskleur maakt niet uit. En stiekem is het ook niet erg als je niet zo goed met de bal overweg kan. Ze lachen met elkaar, discussiëren wie de bal krijgt bij een ingooi en de statushouders schelden in het Nederlands als iets verkeerd gaat.

“Kutzooi”, roept Ali Javidrad, de keeper van de ploeg, afkomstig uit Iran. Met korte mouwen duikt hij richting elke bal op het kunstgrasveld. Hij doet het niet slecht. Bij een houdbare bal die tegen de touwen gaat, klinkt steevast een scheldwoord. Is de bal perfect in de hoek geplaatst, geeft hij de complimenten: “Mooi gedaan, goed schot.” Het gaat er gemoedelijk aan toe, maar uit het niets kan de bom barsten. Een stevige discussie ligt altijd op de loer, al wordt dat ook weer snel vergeven.

Stevige discussies

29 mei 2022. Er is geen vuiltje aan de lucht voor Black Boys. De ploeg staat tegen degradatieconcurrent De Wâlden met twee doelpunten verschil voor als twee spelers naar elkaar beginnen te schreeuwen. Een van hen is aanvoerder Mladen Dubravac, afkomstig van de Balkan. “Gast wat lul jij? Godverdomme man, zet het dan zelf maar neer”, snauwt hij naar een ploeggenoten als tegen hem gezegd wordt dat hij een andere tegenstander moet dekken.

“Wat ga jij steeds lange ballen spelen? Dat is toch elke keer balverlies! Ben jij dom of zo? We moeten gaan voetballen”, zegt Yusif Ahmed als hij weer achter een bal aan moet sprinten. Het twee van de vele voorbeelden in de wedstrijd dat het hard tegen hard gaat tussen twee ploeggenoten. De tegenstanders kijken elkaar soms verbaasd aan. Ruim voorstaan en elkaar helemaal afbranden, dat gebeurt niet vaak.

Toch staat er wel echt een team dat voor elkaar vecht. Bij doelpunten wordt steevast met z’n allen gejuicht. Niemand is te beroerd om vuile meters te maken en bij vlagen ziet het spel er best behoorlijk uit. Hassan kijkt tevreden toe vanaf de kant. Hij kan niet spelen na een haartransplantatie. “Of ik naar Turkije ben geweest? Nee man, gewoon in Rotterdam. Nederlanders gaan wel eens naar het buitenland om dat te laten doen, maar dit is voor mij al het buitenland”, vertelt hij met een knipoog. De wisselspelers lachen.

Meer statushouders voelt vertrouwt

De voetballer is nog maar bezig aan zijn eerste seizoen bij de club. Eerst speelde hij bij stadgenoten Sneek Wit-Zwart en LSC. “Ik vind dit team leuker dan alle andere teams waar ik in gespeeld heb. Dat komt mede doordat hier meerdere statushouders spelen. Bij die andere clubs was ik vaak de enige in het team, dat voelde anders. Maar ik kan het ook met de Friezen goed vinden, eigenlijk gaat iedereen hier leuk met elkaar om.”

"Ik vind dit team leuker dan alle andere teams waar ik in gespeeld heb"

Rui Jorge Kelly sluit zich bij zijn ploeggenoot aan. Hij is inmiddels vier jaar actief bij Black Boys. Daarvoor voetbalde hij drie seizoenen bij Waterpoort Boys in dezelfde stad. “Ik kreeg veel minuten daar, maar was niet gelukkig. Ik voelde me een soort buitenbeentje, alsof ik er niet helemaal bij hoorde. Daar was het iets ‘te wit, te Nederlands’. Ik miste daar de saamhorigheid die hier wel is. Hier staat een mooie mix, een echt team van Nederlanders en statushouders.”