"Οι ηλικιωμένοι ενδέχεται να χρειαστεί να απομονωθούν μέχρι το τέλος του έτους για να προστατευθούν από τον κορωνοϊό", δήλωσε στις 12 Απριλίου η Πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.(1) Ως εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι μοιράζομαι τις συνέπειες της πανδημίας με ολόκληρη την κοινωνία. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ανήκω σε μία, μεγάλη μεν, αλλά ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων που πρέπει να αναπροσαρμόσει ριζικά την αντίληψή της για το μέλλον.
Ως πριν από τις 12 Απριλίου, θεωρούσα ότι η ηλικιακή μου κατηγορία, τα 70+, μου επέτρεπε να μετέχω ενεργά σε κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες, αλλά πάνω από όλα να χαίρομαι την ελευθερία της συνταξιοδότησης για ποιοτική σχέση με την οικογένεια. Η επικοινωνία με τα τέσσερα εγγόνια μου σήμαινε πολύ θεμελιώδη πράγματα: Από τη μια την προφορική επικοινωνία: το να εξηγείς, για παράδειγμα, σε ένα 6χρονο τι σημαίνει ο κεραυνός ή ποιοί ήσαν ο προπαπούς και η προγιαγιά του. Από την άλλη, την άμεση σωματική επαφή: την αγκαλιά για να ξεπεράσει κάποιο φόβο, τις ατέλειωτες ώρες στο νερό για να μάθει κολύμπι ή και την απλή σαχλαμάρα του να κυλιέσαι στο πάτωμα.
Με το ξέσπασμα της πανδημίας σταμάτησε για όλους σχεδόν κάθε επαγγελματική, κοινωνική και οικογενειακή δραστηριότητα που προϋποθέτει φυσική παρουσία. Με το τέλος της θα βλέπω τη ζωή να ξαναρχίζει (αργά βέβαια και διστακτικά) για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Το ότι η δική μου ηλικιακή ομάδα θα αποτελεί εξαίρεση δυσκολεύομαι να το αποδεχθώ. Δυσκολεύομαι να αποδεχθώ πάνω απ' όλα την απουσία φίλων και αγαπημένων συγγενών από το σπίτι μου, της ζωντανής επαφής με τα παιδιά και τα εγγόνια μου.
Οι μέρες του Ιουνίου του 2019, που τρία από τα πρώτα μας ξαδέρφια συγκεντρώσαμε τους συγγενείς μας από την Ευρώπη και την Αμερική για να γιορτάσουμε τα 70ά μας γενέθλια, είναι μια μακρινή ανάμνηση ενός κόσμου που μάλλον δεν θα ξαναζήσουμε: της ανεμελιάς του '60s-style beach party για τις τρεις γενιές της οικογένειας. Το ένα από τα τρία κεράκια της τούρτας, που αναλογούσε σε μένα, αποκτά τώρα ένα δυσοίωνο συμβολισμό.
Όλοι γύρω αρχίζουν πια να προγραμματίζουν την επιστροφή τους στην 'κανονικότητα', τις καθημερινές μετακινήσεις για δουλειά ή διασκέδαση, τις επισκέψεις τους σε φίλους, τα κοντινά ή μακρύτερα ταξίδια τους. Οι δικές μου μετακινήσεις, τα δικά μου ταξίδια έχουν ανασταλεί επ' αόριστον. Αντί για αυτά βλέπω να παρατείνεται η ύπουλη φθορά του εγκλεισμού.
Μέχρι την έκρηξη της πανδημίας δεν έβλεπα να υπάρχει ένα διαρκές και ορατό εμπόδιο που να με κρατάει σε απόσταση από τους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα έχει υψωθεί μπροστά μου ένα νοητό αλλά ορατό σύνορο, μια αλυσίδα της μορφής 70+70+70+70+70+70+70…. Από τη μια πλευρά της αλυσίδας οι δικοί μου άνθρωποι, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, από την άλλη μερικές απομονωμένες ανθρώπινες μονάδες όπως εγώ.
Αισθάνομαι να υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι, όταν ξανανακερδίσω το δικαίωμα να προγραμματίζω την οικογενειακή μου ζωή, δεν θα έχω τη φυσική και διανοητική δυνατότητα να το κάνω. Ο φόβος της φθοράς είναι ισχυρότερος από το φόβο του COVID-19.
________________________________________________
(1) CNN Greece https://bit.ly/2XIebiN